Κατάλογος Ρωμαίων υπάτων
Αυτός είναι ένας κατάλογος υπάτων, που είναι γνωστό ότι κατείχαν καθήκοντα από την αρχή της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας έως την τελευταία χρήση του τίτλου στους Αυτοκρατορικούς χρόνους, μαζί με εκείνους τους αξιωματούχους της Δημοκρατίας που διορίστηκαν στη θέση των υπάτων, ή που αντικατέστησαν την υπατική εξουσία για περιορισμένο χρονικό διάστημα.
| Κατάλογος Ρωμαίων υπάτων | |
|---|---|
 | |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
Υπόβαθρο
ΕπεξεργασίαΎπατοι της Δημοκρατίας
ΕπεξεργασίαΑπό την ίδρυση της Δημοκρατίας μέχρι την εποχή του Αυγούστου, οι ύπατοι ήταν οι ηγετικοί αξιωματούχοι του ρωμαϊκού κράτους. Παραδοσιακά, διορίζονταν ταυτόχρονα δύο για θητεία ενός έτους, έτσι ώστε η εκτελεστική εξουσία του κράτους να μην ανατίθεται σε ένα μόνο άτομο, όπως ήταν υπό τους βασιλείς. [1] [2] Καθώς άλλες αρχαίες κοινωνίες χρονολογούσαν ιστορικά γεγονότα σύμφωνα με τη βασιλεία των ηγεμόνων τους, στη Ρώμη έγινε σύνηθες να χρονολογούνται γεγονότα με τα ονόματα των εν ενεργεία υπάτων όταν συνέβησαν τα γεγονότα, αντί (για παράδειγμα) μετρώντας τον αριθμό των ετών από την ίδρυση της πόλης (ab urbe condita), αν και αυτή η μέθοδος μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί. [2] Εάν ένας ύπατος απεβίωνε κατά τη διάρκεια τού έτους της θητείας του, εκλεγόταν άλλος για να τον αντικαταστήσει. Αν και η αυτοκρατορική εξουσία του (imperium) ήταν η ίδια με τού προκατόχου του, ονομαζόταν αντικαταστάτης ύπατος (consul suffectus), για να τον διακρίνουν από τον τακτικό ύπατο (consul ordinaris), τον οποίο αντικατέστησε. Aλλά οι επώνυμοι αξιωματούχοι για κάθε έτος ήταν κανονικά οι τακτικοί ύπατοι. [1] [2]
Λόγω αυτής της μεθόδου χρονολόγησης γεγονότων, ήταν σημαντικό να τηρούνται αρχεία των επώνυμων αξιωματούχων κάθε έτους. Πολλοί τέτοιοι κατάλογοι έχουν διασωθεί, είτε με τη μορφή μνημειακών επιγραφών, που αναφέρονται συμβατικά ως πίνακες εορτών (fasti), είτε έμμεσα από τους αρχαίους ιστορικούς, οι οποίοι είχαν πρόσβαση σε λινά ρολά, που κατέγραφαν τα ονόματα των αξιωματούχων. Αν και αυτοί οι κατάλογοι αφορούν ολόκληρη την περίοδο της Δημοκρατίας και τους περισσότερους Αυτοκρατορικούς χρόνους, υπάρχουν αποκλίσεις, λόγω κενών και διαφωνιών μεταξύ διαφορετικών πηγών. Πολλές από αυτές αναμφίβολα προέκυψαν ως λάθη αντιγραφής, ειδικά εκείνες που αφορούσαν την αντικατάσταση ενός οικείου ονόματος από ένα λιγότερο κοινό. Άλλες αποκλίσεις μπορεί να αντιπροσωπεύουν μεταγενέστερες προσπάθειες επεξεργασίας των καταλόγων, προκειμένου να εξηγηθούν ελλείψεις στην καταγραφή, να συμβιβαστούν αντικρουόμενες παραδόσεις, ή να αποδοθούν συγκεκριμένες ενέργειες ή γεγονότα στην εποχή ενός συγκεκριμένου ατόμου. [3]
Συμπεριλαμβάνονται και άλλοι αξιωματούχοι
ΕπεξεργασίαΠεριστασιακά, η εξουσία των υπάτων μπορούσε εκτάκτως να αντικατασταθεί προσωρινά από τον διορισμό ενός δικτάτορα, ο οποίος κατείχε μεγαλύτερη αυτοκρατορική εξουσία από αυτή των υπάτων. [1] Κατά παράδοση, αυτοί οι δικτάτορες άφηναν το αξίωμά τους με την ολοκλήρωση τού καθήκοντος για το οποίο είχαν οριστεί, ή μετά από μέγιστη περίοδο έξι μηνών, και δεν συνέχιζαν να ασκούν τα καθήκοντά τους περισσότερο από το έτος, για το οποίο είχε εκλεγεί ο υποψήφιος ύπατος. [4] Ωστόσο, σε τέσσερα χρόνια στο τέλος του 4ου αι. π.Χ., λέγεται ότι δικτάτορες συνέχισαν να ασκούν τα καθήκοντά τους το έτος μετά την υποψηφιότητά τους, στη θέση των υπάτων. Οι σύγχρονοι μελετητές είναι δύσπιστοι γι' αυτά τα χρόνια, διότι η παράταση αυτή μπορεί να οφείλεται σε μεταγενέστερη επεξεργασία των καταλόγων των αξιωματούχων, προκειμένου να καλυφθεί ένα κενό. [3] Όλοι οι γνωστοί δικτάτορες έχουν συμπεριληφθεί σε αυτόν τον πίνακα.
Κατά την περίοδο της Δημοκρατίας καταγράφονται άλλοι δύο τύποι αξιωματούχων. Το έτος 451 π.Χ. ένα διοικητικό συμβούλιο δέκα ανδρών, γνωστό ως decemviri ή decemvirs, διορίστηκε στη θέση των υπάτων για να συντάξει τους πίνακες του ρωμαϊκού δικαίου, καθιερώνοντας κατά μία έννοια το ρωμαϊκό σύνταγμα. Σύμφωνα με την παράδοση, διορίστηκε ένας δεύτερος σύλλογος (collegium) δέκα ανδρών για τον επόμενο χρόνο, και αυτοί συνέχισαν να ασκούν παράνομα τα καθήκοντά τους μέχρι το 449, έως ότου ανατράπηκαν από μία λαϊκή εξέγερση, και η υπατεία αποκαταστάθηκε. [5]
Μεταξύ των διαφωνιών που δεν κατάφεραν να επιλύσουν οι δέκα άνδρες ήταν η σχέση μεταξύ των πατρικίων, της κληρονομικής αριστοκρατίας της Ρώμης, και των πληβείων, ή κοινών πολιτών. Αν και έχει υποστηριχθεί ότι ορισμένοι από τους υπάτους πριν από τους δέκα άνδρες μπορεί να ήταν πληβείοι, το αξίωμα έληξε οριστικά γι' αυτούς το δεύτερο μισό του 5ου αι. π.Χ. Για να αποφευχθεί η ανοικτή εχθρότητα μεταξύ των δύο τάξεων, ιδρύθηκε το αξίωμα του στρατιωτικού τριβούνου με υπατική εξουσία (tribuni militum consulari potestate), ή «υπατικού τριβούνου». Έτσι στη θέση των πατρικίων υπάτων, ο λαός μπορούσε να εκλέξει έναν αριθμό στρατιωτικών τριβούνων, οι οποίοι μπορεί να ήταν πατρίκιοι είτε πληβείοι. [2] [6]
Σύμφωνα με τον Λίβιο, αυτός ο συμβιβασμός ίσχυε μέχρι το 376 π.Χ., όταν δύο από τις τριβούνους των πληβείων, ο Γάιος Λικίνιος Κάλβος Στόλο και ο Λεύκιος Σέξτιος Λατερανός, εμπόδισαν την εκλογή οποιουδήποτε αξιωματούχου για το επόμενο έτος, εκτός εάν η Σύγκλητος συμφωνούσε να θέσει νόμο ενώπιον του λαού, επιτρέποντας την υπατεία και στους πληβείους και κάνοντας άλλες σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Η Σύγκλητος αρνήθηκε αρχικά, και οι τριβούνοι συνέχισαν να εμποδίζουν την εκλογή αξιωματούχων για αρκετά χρόνια, έως ότου η Σύγκλητος συνθηκολόγησε, και ψηφίστηκε η lex Licinia Sextia, νομοθεσία που οδήγησε στην εκλογή του πρώτου υπάτου των πληβείων το 367. [2] [6] Άλλες αναφορές αυτού του γεγονότος είναι ασυνεπείς, και η τρέχουσα επιστημονική άποψη είναι ότι η διάρκεια της περιόδου χωρίς αξιωματούχους μπορεί να ήταν υπερβολική, ή ακόμη και να επινοήθηκε, για να καλύψει ένα κενό στο αρχείο. Ωστόσο η ρωμαϊκή παράδοση υποστηρίζει ομόφωνα ότι ο Λικίνιος και ο Σέξτιος μπόρεσαν να επιτρέψουν την υπατεία στους πληβείους. [3]
Η υπατεία στους αυτοκρατορικούς χρόνους
ΕπεξεργασίαΣτους Αυτοκρατορικούς χρόνους η υπατεία έγινε το ανώτερο διοικητικό αξίωμα υπό τους Αυτοκράτορες, οι οποίοι συχνά αναλάμβαναν οι ίδιοι τον τίτλο του υπάτου και διόριζαν τους άλλους υπάτους κατά βούληση. [1] Η υπατεία απονεμόταν συχνά ως πολιτική εύνοια, ή ως ανταμοιβή για πιστή υπηρεσία. Επειδή μπορούσαν να υπάρχουν μόνο δύο ύπατοι ταυτόχρονα, οι αυτοκράτορες διόριζαν συχνά διάφορα σύνολα αντικαταστατών (suffectus) κατά τη διάρκεια ενός έτους. H κατοχή της υπατείας για έναν ολόκληρο χρόνο έγινε ιδιαίτερη τιμή. [1] [2] Καθώς το αξίωμα έχασε μεγάλο μέρος της εκτελεστικής του εξουσίας, και αυξήθηκε ο αριθμός των υπάτων που διορίστηκαν για σύντομες και συχνά ακανόνιστες περιόδους, οι σωζόμενοι κατάλογοι από την εποχή της Αυτοκρατορίας είναι συχνά ελλιπείς, και έχουν ανακατασκευαστεί από πολλές πηγές, όχι πάντα με μεγάλη βεβαιότητα. Σε πολλές περιπτώσεις αναφέρεται ότι ένα συγκεκριμένο άτομο ήταν ύπατος, αλλά το ακριβές έτος δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια.
Ως θεσμός, η υπατεία επέζησε της παραίτησης του τελευταίου αυτοκράτορα της Δύσης, και για ένα διάστημα συνέχισαν να διορίζονται ύπατοι, ο ένας εκπροσωπούσε την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ο άλλος τη Δυτική, ακόμη και όταν η Δυτική διαλύθηκε ως πολιτική οντότητα. Οι τελευταίοι διορισμένοι ύπατοι αντιπροσώπευαν μόνο την Ανατολική Αυτοκρατορία, ώσπου τελικά ο τίτλος έγινε δικαιοδοσία μόνο του Αυτοκράτορα, ο οποίος θα μπορούσε ή όχι να τον αναλάβει κατά την ανάληψη των καθηκόντων του. [1] [2]
Χρονολόγηση
ΕπεξεργασίαΓια την πρώιμη Δημοκρατία, αυτό το άρθρο τηρεί τη χρονολόγηση του Βάρρωνα, που καθιέρωσε ο ιστορικός Mάρκος Τερέντιος Βάρρων, ο οποίος υπολόγισε ότι η Ρώμη ιδρύθηκε το 753 π.Χ. (η ίδρυση της πόλης εορταζόταν παραδοσιακά στα Παλίλια, μία εορτή που γινόταν στις 21 Απριλίου). Αυτό γίνεται το έτος 1 από κτίσεως Ρώμης ή ΑΚΡ (ab urbe condita ή AUC). Η Δημοκρατία ιδρύθηκε το 245 ΑΚΡ, δηλ. το 509 π.Χ. Αν και άλλοι αρχαίοι ιστορικοί έδωσαν διαφορετικό έτος (και η σύγχρονη επιστήμη γνωρίζει ότι ο Βάρρων είχε λαθέψει στους υπολογισμούς του τουλάχιστον για μερικά χρόνια) [7] η χρονολογία του Βάρρωνα ήταν η πιο ευρέως αποδεκτή στην αρχαιότητα, σε επίσημη χρήση για διάφορους σκοπούς τουλάχιστον από τη βασιλεία του Κλαύδιου. Η χρήση της από τον Κενσορίνο την έφερε στην προσοχή του Γιόζεφ Σκάλιγκερ (16ος αι.), ο οποίος βοήθησε στη διάδοσή της στη σύγχρονη εποχή. [8]
Για τους αυτοκρατορικούς χρόνους, οι ημερομηνίες των τακτικών υπάτων (consules ordinarii) είναι πολύ πιο σίγουρες από αυτές των αντικαταστατών (sufffecti), οι οποίοι δεν καταγράφηκαν με την ίδια προσοχή, όπως οι επώνυμοι αξιωματούχοι. Η ταυτοποίηση και η χρονολόγησή τους είναι πολύ πιο αμφιλεγόμενη, και παρά τις προσπάθειες γενεών μελετητών, παραμένουν κενά στην κάλυψη. Οι γνωστοί αντικαταστάτες suffecti ύπατοι παρουσιάζονται με τις γνωστές (ή ανακατασκευασμένες) ημερομηνίες θητείας τους, οι οποίες κανονικά κυμαίνονταν από δύο έως έξι μήνες, αν και ένας ύπατος, ο Ρόσιος Ρέγουλος, είναι γνωστό ότι κράτησε τους πελέκεις (fasces) για μία ημέρα, την 31η Οκτωβρίου 69 μ.Χ. Σε περίπτωση που κανένας ύπατος δεν είναι γνωστός ή συνάγεται για ένα μέρος του έτους, τα ονόματά τους παραλείπονται για ευκολία. Εάν ένας ύπατος μπορεί να κατονομαστεί, αλλά ο συνάδελφός του είναι άγνωστος, ο ανώνυμος συνάδελφος αναφέρεται ως άγνωστος (ignotus).
Ύπατος πρώτος και ύπατος δεύτερος
ΕπεξεργασίαΟ ύπατος που κατονομαζόταν πρώτος στους καταλόγους, αναγνωρίζεται ως consul prior, ενώ ο άλλος ονομαζόταν consul posterior. Η εξουσία των δύο υπάτων ήταν ισότιμη, και τα καθήκοντά τους μοιράζονταν εναλλάξ. [1] Υπάρχουν ενδείξεις, ότι κατά τη διάρκεια της ύστερης Δημοκρατία, ο ύπατος που είχε εκλεγεί με τις περισσότερες ψήφους, γινόταν ύπατος πρώτος, και ο ύπατος που εξελέγη πρώτος, μπορεί επίσης να ήταν αυτός μέσα στο έτος, που κρατούσε τις δέσμες πελέκεων (fasces) (δηλ. είχε προτεραιότητα), αλλά τα στοιχεία δεν είναι πειστικά. [9] [10] Η σειρά των υπάτων στην πρώιμη Δημοκρατία διαφέρει στις σωζόμενες πηγές σε λιγότερο από τις μισές περιπτώσεις. [11] Η Λίλι Ρος Τέιλορ υποστηρίζει, ότι ο Αυτοκράτορας Αύγουστος παραποίησε μερικά από τα αρχεία, για να δώσει εξέχουσα θέση σε πολλές οικογένειες, και ότι η σειρά των υπάτων του ιστορικού Λίβιου είναι η πιο αξιόπιστη. [12] [13] [14] Ο Ντράμοντ διαφωνεί: υποστηρίζει ότι ο Λίβιος άλλαξε τη σωστή σειρά κατά καιρούς για λογοτεχνικούς σκοπούς, και ότι οι ασυμφωνίες στις πηγές είναι πιθανότατα απλώς αποτέλεσμα αμέλειας. [10] Αν και υπάρχει πιθανώς μία «σωστή» σειρά για όλους τους υπάτους της Δημοκρατίας, ή τουλάχιστον μία υποκείμενη παράδοση που την αναφέρει, καμία σωζόμενη πηγή δεν φαίνεται να είναι πιο αξιόπιστη από μία άλλη σε σημαντικό βαθμό. [10] [15]
Όταν ο Αυτοκράτορας ανέλαβε την υπατεία, ήταν βέβαια ύπατος πρώτος. Αυτή η διάκριση συνεχίστηκε μέχρι τον 4ο αι. μ.Χ., όταν η Αυτοκρατορία χωρίστηκε σε Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και Δυτική: ο ύπατος που διορίζονταν από την Αυλή στη Δυτική, που μερικές φορές βρισκόταν στη Ρώμη, προσδιοριζόταν συνήθως ως «ύπατος της Δύσης», ενώ αυτός που διορίζονταν από την Αυλή στην Ανατολική Αυτοκρατορία, συνήθως στην Κωνσταντινούπολη, ως «ύπατος της Ανατολής». Οι ονομασίες αυτές χρησιμοποιήθηκαν μέχρι το τέλος της υπατείας τον 6ο αι. [16]
Άλλοι κατάλογοι υπάτων
ΕπεξεργασίαΓια τον κατάλογο υπάτων, των οποίων το έτος θητείας είναι αβέβαιο ή εντελώς άγνωστο (συνήθως αντικαταστατών [sufffecti], αν και ορισμένοι από τους τακτικούς [ordinarii] στην αποσχισθείσα Γαλατική αυτοκρατορία στερούνται επίσης ημερομηνιών [17]), δείτε τον Κατάλογο των αχρονολόγητων Ρωμαίων υπάτων. Για τα άτομα που εξελέγησαν ύπατοι, αλλά δεν ανέλαβαν ποτέ το αξίωμα λόγω θανάτου, ονείδους ή οποιουδήποτε άλλου λόγου, ανατρέξτε στον Κατάλογο των Ρωμαίων υπάτων διορισμένων.
Συμβάσεις
ΕπεξεργασίαΛατινικοί όροι
Επεξεργασία- Imperator, imp. = κυριολεκτικά "αυτός που έχει δική του εξουσία", αρχικά ένας τιμητικός τίτλος που απονέμετο σε έναν στρατηγό από τους στρατιώτες του, ο όρος αργότερα έγινε μέρος της προσφώνησης των Αυτοκρατόρων και η λέξη "Αυτοκράτορας" προέρχεται από αυτόν.
- suffectus, suff. = αντικαταστάτης: ένας αναπληρωτής που εκλέγεται ή διορίζεται στη θέση ενός αξιωματούχου που απεβίωσε ή παραιτήθηκε. Οι πληροφορίες δεν είναι διαθέσιμες για όλες τις υπατείες, και ορισμένοι ενδέχεται να μην αναφέρονται.
- ignotus = άγνωστος. Οι ύπατοι που μπορούσαν να διοριστούν για κάποιο έτος, τουλάχιστον προσωρινά, περιλαμβάνονται σε αυτόν τον πίνακα. Εάν κανένας ύπατος για κάποιο έτος δεν είναι γνωστός, το έτος παραλείπεται εντελώς. Εάν ο ένας είναι γνωστός και ο άλλος όχι, ο άγνωστος συνάδελφος αναφέρεται ως ignotus..
- sine collega = άνευ συναδέλφου. Σε λίγες περιπτώσεις πριν από τη διάλυση της Δυτικής Αυτοκρατορίας, διορίζονταν μόνο ένας ύπατος.
- post consulatum = μετά από την (προηγούμενη) υπατεία. Χρησιμοποιείται για κενά, όταν δεν ορίστηκαν ύπατοι για μία περίοδο μετά το τέλος προηγούμενης υπατικής θητείας ή τουλάχιστον δεν είναι γνωστό ότι έχει οριστεί κάποιος.
- inter alios = μεταξύ άλλων.
Ονόματα (praenomina) και οι συντομογραφίες τους
Επεξεργασία
|
|
|
|
Χρωματισμοί
Επεξεργασία- υπατικοί τριβούνοι
- δέκα άνδρες
- Δικτάτορες
- Αυτοκράτορας που υπηρετεί ως ύπατος
- διάδοχος του Αυτοκράτορα, που υπηρετεί ως ύπατος
Έκτος αι. π.Χ. (509–501)
ΕπεξεργασίαΕκτός αν αναφέρεται διαφορετικά, τα ονόματα και οι ημερομηνίες των υπάτων μεταξύ 509 και 31 π.Χ. έχουν ληφθεί από το έργο Αξιωματούχοι της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας του Tόμας Μπρώτον. [3] [18]
Πέμπτος αι. π.Χ. (500–401)
ΕπεξεργασίαΤέταρτος αι. π.Χ. (400–301)
Επεξεργασία| Έτος | ||
|---|---|---|
| 400 | υπατικοί τριβούνοι | |
| Π. Λικίνιος Κάλβος Εσκουιλίνος | Π. Mάνλιος Βούλσων | |
| L. Titinius Pansa Saccus | Π. Mαίλιος Καπιτωλίνος | |
| Σπ. Φούριος Μεδουλίνος | Λ. Ποπίλιος Φίλων Βούλσκος | |
| 399 | υπατικοί τριβούνοι | |
| Cn. Genucius Augurinus | Λ. Ατίλιος Πρίσκος | |
| M. Pomponius Rufus | C. Duillius Longus | |
| M. Veturius Crassus Cicurinus | Βολέρων Πόπλιος Φίλων | |
| 398 | υπατικοί τριβούνοι | |
| L. Valerius Potitus V | M. Βαλέριος Λακτουκίνος Μάξιμος | |
| M. Furius Camillus II | L. Furius Medullinus III | |
| Q. Servilius Fidenas II | Q. Sulpicius Camerinus Cornutus II | |
| 397 | υπατικοί τριβούνοι | |
| L. Julius Iullus II | L. Furius Medullinus IV | |
| L. Sergius Fidenas | A. Postumius Albinus Regillensis | |
| P. Cornelius Maluginensis | A. Manlius Vulso Capitolinus III | |
| 396 | υπατικοί τριβούνοι | |
| L. Titinius Pansa Saccus II | P. Licinius Calvus Esquilinus II | |
| P. Maelius Capitolinus II | Q. Manlius Vulso Capitolinus | |
| Cn. Genucius Augurinus II | L. Atilius Priscus II | |
| 395 | υπατικοί τριβούνοι | |
| P. Cornelius Cossus | P. Cornelius Scipio | |
| K. Fabius Ambustus III | L. Furius Medullinus V | |
| Q. Servilius Fidenas III | M. Valerius Lactucinus Maximus II | |
| 394 | υπατικοί τριβούνοι | |
| M. Furius Camillus III | L. Furius Medullinus VI | |
| C. Aemilius Mamercinus | L. Valerius Poplicola | |
| Sp. Postumius Albinus Regillensis | P. Cornelius (Maluginensis or Scipio or Cossus) II | |
| 393 | L. Valerius Potitus (invalidated) | Cornelius Maluginensis (invalidated) |
| L. Lucretius Tricipitinus Flavus | Ser. Sulpicius Camerinus | |
| 392 | L. Valerius Potitus II | M. Manlius Capitolinus |
| 391 | υπατικοί τριβούνοι[51] | |
| L. Lucretius Tricipitinus Flavus | Ser. Sulpicius Camerinus | |
| L. Aemilius Mamercinus[52] | L. Furius Medullinus VII | |
| Agrippa Furius Fusus | C. Aemilius Mamercinus II | |
| 390 | υπατικοί τριβούνοι[53] | |
| Q. Sulpicius Longus | Q. Fabius Ambustus | |
| K. Fabius Ambustus IV | N. (or Cn.) Fabius Ambustus II | |
| Q. Servilius Fidenas IV | P. Cornelius Maluginensis II | |
| 389 | υπατικοί τριβούνοι | |
| L. Valerius Poplicola II | L. Verginius Tricostus (Esquilinus II?) | |
| P. Cornelius | A. Manlius Capitolinus | |
| L. Aemilius Mamercinus II | L. Postumius Albinus Regillensis | |
| (?) L. Papirius (Mugillanus?)[54] | (?) M. Furius | |
| 388 | υπατικοί τριβούνοι | |
| T. Quinctius Cincinnatus Capitolinus | Q. Servilius Fidenas V | |
| L. Julius Iullus | L. Aquillius Corvus | |
| L. Lucretius Tricipitinus Flavus II | Ser. Sulpicius Rufus | |
| 387 | υπατικοί τριβούνοι[55] | |
| L. Papirius Cursor | Cn. Sergius Fidenas Coxo | |
| L. Aemilius Mamercinus III | Licinus Menenius Lanatus | |
| L. Valerius Poplicola III | ||
| 386 | υπατικοί τριβούνοι | |
| M. Furius Camillus IV | Ser. Cornelius Maluginensis | |
| Q. Servilius Fidenas VI | L. Quinctius Cincinnatus | |
| L. Horatius Pulvillus | P. Valerius Potitus Poplicola | |
| 385 | υπατικοί τριβούνοι | |
| A. Manlius Capitolinus II | P. Cornelius | |
| T. Quinctius (Cincinnatus?) Capitolinus II | L. Quinctius Capitolinus | |
| L. Papirius Cursor II | Cn. Sergius Fidenas Coxo II | |
| 384 | υπατικοί τριβούνοι | |
| Ser. Cornelius Maluginensis II | P. Valerius Potitus Poplicola II | |
| M. Furius Camillus V | Ser. Sulpicius Rufus II | |
| C. (or L.) Papirius Crassus[56] | T. Quinctius Cincinnatus Capitolinus (III?) | |
| 383 | υπατικοί τριβούνοι | |
| L. Valerius Poplicola IV | A. Manlius Capitolinus IV | |
| Ser. Sulpicius Rufus III | L. Lucretius Tricipitinus Flavus III | |
| L. Aemilius Mamercinus IV | M. Trebonius | |
| 382 | υπατικοί τριβούνοι | |
| Sp. Papirius Crassus | L. Papirius (Mugillanus?) | |
| Ser. Cornelius Maluginensis III | Q. Servilius Fidenas | |
| C. Sulpicius Camerinus | L. Aemilius Mamercinus V | |
| 381 | υπατικοί τριβούνοι | |
| M. Furius Camillus VI | A. Postumius Albinus Regillensis II | |
| L. Postumius Albinus Regillensis II | L. Furius Medullinus | |
| L. Lucretius Tricipitinus Flavus IV | M. Fabius Ambustus | |
| 380 | υπατικοί τριβούνοι[57] | |
| L. Valerius Potitus Poplicola V | P. Valerius Potitus Poplicola III | |
| Ser. Cornelius Maluginensis IV | Licinus Menenius Lanatus II | |
| C. Sulpicius Peticus | L. Aemilius Mamercinus VI | |
| Cn. Sergius Fidenas Coxo III | Ti. Papirius Crassus | |
| L. Papirius Mugillanus II | ||
| 379 | υπατικοί τριβούνοι | |
| P. Manlius Capitolinus | Cn. Manlius Vulso | |
| L. Julius Iullus II | C. Sextilius | |
| M. Albinius | L. Antistius | |
| P. Trebonius[58] | C. Erenucius[58] | |
| 378 | υπατικοί τριβούνοι | |
| Sp. (or L.) Furius | Q. Servillius Fidenas II | |
| Licinus Menenius Lanatus III | P. Cloelius Siculus | |
| M. Horatius[59] | L. Geganius Macerinus[59] | |
| 377 | υπατικοί τριβούνοι' | |
| L. Aemilius Mamercinus | P. Valerius Potitus Poplicola IV | |
| C. Veturius Crassus Cicurinus | Ser. Sulpicius (Rufus IV or Praetextatus) | |
| L. Quinctius Cincinnatus III | C. Quinctius Cincinnatus | |
| 376 | υπατικοί τριβούνοι | |
| L. Papirius (Mugillanus?) III | Licinus Menenius Lanatus IV | |
| Ser. Cornelius Maluginensis V | Ser. Sulpicius Praetextatus II | |
| 375 – 371 |
solitudo magistratuum According to Livy (6.35), the tribunes Gaius Licinius Stolo and Lucius Sextius introduced new laws known as the Lex Licinia Sextia, which provoked strong resistance from the patricians. Licinius Stolo and Sextius resorted to using the tribunican veto to prevent either ύπατοι ή υπατικοί τριβούνοι from being elected. The actual length of this period is controversial, with primary sources stating it was one (Diodorus Siculus), five (Fasti Capitolini), or ten (Livy) years.[60] | |
| 370 | υπατικοί τριβούνοι | |
| L. Furius Medullinus II | A. Manlius Capitolinus V | |
| Ser. Sulpicius Praetextatus III | Ser. Cornelius Maluginensis VI | |
| P. Valerius Potitus Poplicola V | C. Valerius Potitus | |
| 369 | υπατικοί τριβούνοι | |
| Q. Servilius Fidenas III | C. Veturius Crassus Cicurinus II | |
| A. Cornelius Cossus | M. Cornelius Maluginensis | |
| Q. Quinctius (Cincinnatus?) | M. Fabius Ambustus II | |
| 368 | υπατικοί τριβούνοι | |
| T. Quinctius Cincinnatus Capitolinus | Ser. Cornelius Maluginensis VII | |
| Ser. Sulpicius Praetextatus IV | Sp. Servilius Structus | |
| L. Papirius Crassus | L. Veturius Crassus Cicurinus | |
| 367 | υπατικοί τριβούνοι | |
| A. Cornelius Cossus II | M. Cornelius Maluginensis II | |
| M. Geganius Macerinus | P. Manlius Capitolinus II | |
| L. Veturius Crassus Cicurinus II | P. Valerius Potitus Poplicola VI | |
| 366 | L. Aemilius Mamercinus | L. Sextius Sextinus Lateranus |
| 365 | L. Genucius Aventinensis | Q. Servilius Ahala |
| 364 | C. Sulpicius Peticus | C. Licinius Calvus[61] |
| 363 | Cn. Genucius Aventinensis | L. Aemilius Mamercinus II |
| 362 | Q. Servilius Ahala II | L. Genucius Aventinensis II |
| 361 | C. Licinius Stolo[61] | C. Sulpicius Peticus II |
| 360 | M. Fabius Ambustus | C. Poetelius Libo Visolus |
| 359 | M. Popillius Laenas | Cn. Manlius Capitolinus Imperiosus |
| 358 | C. Fabius Ambustus | C. Plautius Proculus |
| 357 | C. Marcius Rutilus | Cn. Manlius Capitolinus (Imperiosus II?)[62] |
| 356 | M. Fabius Ambustus II | M. Popillius Laenas II |
| 355 | C. Sulpicius Peticus III | M. Valerius Poplicola |
| 354 | M. Fabius Ambustus III | T. Quinctius Poenus Capitolinus Crispinus[63] |
| 353 | C. Sulpicius Peticus IV | M. Valerius Poplicola II |
| 352 | P. Valerius Poplicola | C. Marcius Rutilus II |
| 351 | C. Sulpicius Peticus V | T. (or C. or K.) Quinctius Poenus (II?)[64] |
| 350 | M. Ποπίλιος Λαίνας III | Λ. Κορνήλιος Σκιπίων |
| 349 | Λ. Φούριος Κάμιλλος[65] | Άπ. Κλαύδιος Κράσσος Ιρεγιλένσις |
| 348 | M. Βαλέριος Κόρβος | M. Ποπίλιος Λαίνας IV |
| 347 | Γ. Πλαύτιος Βήνο (ή Βήνοξ) | T. Μάνλιος Ιμπεριόσος Τορκουάτος |
| 346 | M. Βαλέριος Κόρβος II | C. Ποιτέλιος Λίβων Βισόλος II |
| 345 | M. Φάβιος Δόρσουο | Σέρ. Σουλπίκιος Καμερίνος Ρούφος |
| 344 | Γ. Μάρκιος Ρουτίλος III | T. Μάνλιος Ιμπεριόσος Τορκουάτος II |
| 343 | M. Βαλέριος Κόρβος III | A. Κορνήλιος Κόσσος Αρβίνα |
| 342 | Κ. Σερβίλιος Αχάλα III | Γ. Μ¨αρκιος Ρουτίλος IV |
| 341 | Γ. Πλαύτιος Βήνο (ή Βήνοξ) II | L. Aιμίλιος Μαμερκίνος Πριβέρνας |
| 340 | T. Mάνλιος Ιμπεριόσος Τορκουάτος III | Π. Δέκιος Μυς |
| 339 | Τι. Αιμίλιος Μαμερκίνος | Κ. Ποπλίκιος Φίλων |
| 338 | Λ. Φούριος Κάμιλλος | Γ. Μαίνιος |
| 337 | Γ. Σουλπίκιος Λόγγος | Π. Aύλιος Παίτος |
| 336 | Λ. Παπίριος Κράσσος | K. Duilius |
| 335 | M. Atilius Ρέγουλος Καληνός | M. Valerius Corvus IV |
| 334 | Σπ. Ποστούμιος Αλβίνος Καυδινός | T. Βετούριος Καλβίνος |
| 333 | δικτάτωρ: Π. Κορνήλιος Ρουφίνος (πλασματικό έτος)[66] | |
| 332 | Γν. Δομίτιος Καλβίνος | A. Κορνήλιος Κόσσος Αρβίνα II |
| 331 | Γ. Βαλέριος Ποτίτος | M. Κλαύδιος Μάρκελλος |
| 330 | Λ. Παπίριος Κράσσος II | Λ. Πλαύριος Βήνων (ή Βήνοξ) |
| 329 | Λ. Αιμίλιος Μαμερκίνος Πριβέρνας II | Γ. Πλαύτιος Δεκιανός |
| 328 | Πλαύτιος[67] | P. Cornelius (Scapula or Scipio Barbatus) |
| 327 | Λ. Κορνήλιος Λέντουλος | Κ. Ποπλίλιος Φίλων II |
| 326 | Γ. Ποιτέλιος Λίβων Βισόλος III | Λ. Παπίριος Κούρσωρ |
| 325 | Λ. Φούριος Κάμιλλος II | Δ. Ιούνιος Bρούτος Σκαίβα |
| 324 | δικτάτωρ: Λ. Παπίριος Κούρσωρ (πλασματικό έτος)[66] | |
| 323 | Γ. Σουλπίκιος Λόγγος II | Κ. Αύλιος Κερετάνος |
| 322 | Κ. Φάβιος Μάξιμος Ρουλιανός | Λ. Φούλβιος Κου΄ρβος |
| 321 | T. Βετούριος Καλβίνος II | Σπ. Ποστούμιος Αλβίνος Καυδινός II |
| 320 | Q. Publilius Philo III[68] | L. Papirius Cursor II |
| 319 | L. Papirius Cursor III | Q. Aulius Cerretanus II |
| 318 | M. Folius Flaccinator | Λ. Πλαύτιος Βένων (ή Βένοξ) |
| 317 | C. Junius Bubulcus Brutus | Q. Aemilius Barbula |
| 316 | Σπ. Νάυτιος Ρουτίλος | M. Ποπίλιος Λαίνας |
| 315 | L. Papirius Cursor IV | Q. Publilius Philo IV |
| 314 | M. Ποιτέλιος Λίβων | C. Sulpicius Longus III |
| 313 | L. Papirius Cursor V | C. Junius Bubulcus Brutus II |
| 312 | M. Valerius Maximus Corvus | P. Decius Mus |
| 311 | C. Junius Bubulcus Brutus III | Q. Aemilius Barbula II |
| 310 | Κ. Φάβιος Mάξιμος Ρουλιανός II | Γ. Mάρκιος Ρουτίλος (Κενσορίνος) |
| 309 | δικτάτωρ: Λ. Παπίριος Κούρσορ (πλασματικό έτος)[66] | |
| 308 | Π. Δέκιος Μυς II | Κ. Φάβιος Μάξιμος Ρουλιανός III |
| 307 | Άπ. Κλαύδιος Καίκος[69] | Λ. Βολούμνιος Φλάμα Βιόλενς |
| 306 | Κ. Mάρκιος Tρέμουλος | Π. Κορνήλιος Aρβίνα |
| 305 | Λ. Ποστούμιος Mέγελλος | Tι. Mινούκιος Aυγουρίνος |
| suff. | M. Φούλβιος Κούρβος Παιτίνος | |
| 304 | P. Sempronius Sophus | Π. Σουλπίκιος Σαβέριος |
| 303 | Σέρ. Κορνήλιος Λέντουλος | Λ. Γενούκιος Aβεντινένσις |
| 302 | M. Λίβιος Δέντερ | M. Aιμίλιος Παύλος |
| 301 | δικτάτωρ: M. Βαλέριος Μάξιμος Κόρβος (πλασματικό έτος)[66] | |
Τρίτος αι. π.Χ. (300–201)
ΕπεξεργασίαΔεύτερος αι. π.Χ. (200–101)
ΕπεξεργασίαΠρώτος αι. π.Χ. (100–1)
ΕπεξεργασίαΠρώτος αι. (1–100)
ΕπεξεργασίαΔεύτερος αι. (101–200)
ΕπεξεργασίαΤρίτος αι. (201–300)
ΕπεξεργασίαΕκτός αν αναφέρεται διαφορετικά, τα ονόματα και οι ημερομηνίες των υπάτων μετά το 284 προέρχονται από το έργο Ύπατοι της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Ρότζερ Σ. Μπέιγκναλ. Δείτε επίσης τον κατάλογο των υπάτων στο έργο Πρόσωπα της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Τέταρτος αι. (301–395)
ΕπεξεργασίαΜέχρι την πτώση της Δυτικής Αυτοκρατορίας (396–480)
ΕπεξεργασίαΤο 395 η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε οριστικά σε Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και Δυτική. Οι χωριστές Αυλές διόριζαν συχνά έναν ύπατο το καθένα, κάτι που μερικές φορές οδηγούσε στο να μην αναγνωρίζεται ο ένας ύπατος από τον άλλο. Η σειρά των ονομάτων διέφερε επίσης κατά καιρούς ανάλογα με τις πηγές, με τον ύπατο της Δύσης να εμφανίζεται ως ύπατος δεύτερος στις ανατολικές πηγές, ενώ αναφέρεται ως ύπατος πρώτος στις δυτικές πηγές, και αντίστροφα. Ύπατοι της Δύσης συνέχισαν να διορίζονται μετά την πτώση της Δύσης το 476.
Μετά την πτώση της Δύσης (481–541)
ΕπεξεργασίαΡωμαίοι ύπατοι μόνο στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην Κωνσταντινούπολη (541–887)
ΕπεξεργασίαΚατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού Α' (527–565), η θέση του υπάτου άλλαξε με δύο σημαντικούς τρόπους. Από το 535 δεν υπήρχε πλέον Ρωμαίος ύπατος που επιλέγεται στη Δύση. Το 541 καταργήθηκε το ξεχωριστό αξίωμα του Ρωμαίου υπάτου. Όταν χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια, το αξίωμα χρησιμοποιήθηκε ως μέρος του αυτοκρατορικού τίτλου. [89] Το αξίωμα τελικά καταργήθηκε ως μέρος των μεταρρυθμίσεων των Βασιλικών νομοθετημάτων του Λέοντος ΣΤ' του Σοφού το 887. [90] Η ύστερη αρχαία πρακτική της απονομής επίτιμων υπατειών εξελίχθηκε τελικά στη βυζαντινή αυλική διάκριση του υπάτου (η ελληνική μετάφραση του λατινικού consul), η οποία επιβίωσε μέχρι τον 12ο αι. [91]
- 566: Ιουστίνος Β΄ [92]
- 568: Ιουστίνος Β΄ 2η φορά
- 579: Τιβέριος Β΄
- 584: Μαυρίκιος
- 602: Μαυρίκιος 2η φορά
- 603: Φωκάς
- 608: Ηράκλειος πατήρ & Ηράκλειος [93]
- 611: Ηράκλειος 2η φορά
- 632: Κωνσταντίνος Γ΄ [94]
- 639: Ηρακλεωνάς
- 642: Κώνστας Β΄
- 668: Κωνσταντίνος Δ΄
- 686: Ιουστινιανός Β΄ [96]
- 699: Τιβέριος Γ΄
- 711: Φιλιππικός Βαρδάνης [97]
- 714: Αναστάσιος Β΄
- 716: Θεοδόσιος Γ΄
- 718: Λέων Γ΄
- 742: Κωνσταντίνος Ε΄
- 742: Αρτάβασδος
- 776: Λέων Δ΄
- 780: Κωνσταντίνος ΣΤ΄ [98]
- 803: Νικηφόρος Α΄
- 812: Μιχαήλ Α΄
- 814: Λέων Ε΄
- 821: Μιχαήλ Β΄
- 830: Θεόφιλος
- 843: Μιχαήλ Γ΄
- 867: Βασίλειος Α΄
- 887: Λέων ΣΤ΄
Υποσημειώσεις
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Peck 1898, Consules
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Smith 1859, Consul
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Broughton 1951.
- ↑ Peck 1898, Dictator
- ↑ Peck 1898, Decemviri
- ↑ 6,0 6,1 Peck 1898, Tribunus
- ↑ Lendering, Jona (2020), «Varronian Chronology», Official site, Amsterdam: Livius, https://www.livius.org/articles/concept/varronian-chronology/.
- ↑ Lendering, Jona (2008). «Varronian Chronology». Livius.Org.
- ↑ Taylor & Broughton 1968.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Drummond 1978.
- ↑ Drummond 1978, σελ. 80.
- ↑ Taylor & Broughton 1949, σελ. 9.
- ↑ Taylor 1951, σελ. 78.
- ↑ Taylor & Broughton 1968, σελ. 166.
- ↑ Pina Polo 2011, σελ. 197.
- ↑ Bagnall 1987.
- ↑ The fasti for the Gallic consuls under Postumus are incomplete, with the names of some ordinary consuls known, but not the year they served — see PLRE, Vol. 1, 1041.
- ↑ Broughton 1952.
- ↑ Livy (2.8.5) and Dionysius of Halicarnassus (iv.1.2, iv.12.3, iv.19.2) assign 5 consuls to the first year of the Republic, an amount not repeated for a single year until imperial times. Polybius (3.22.1), probably following an older and more reliable tradition, names only Brutus and Horatius. Beloch 1926, σελίδες 9–10. Ogilvie 1965, σελ. 254.
- ↑ These consuls are omitted by Livy, perhaps due to confusion with the consuls of 506 BC. Broughton 1951, σελίδες 6–7.
- ↑ Livy (2.15.1), against other sources, names P. Lucretius and P. Valerius Poplicola III. P. Lucretius may have been corrupted from Larcius, or perhaps inserted due to confusion with T. Lucretius, Poplicola's colleague in 508 and 504 BC. Broughton 1951, σελίδες 6–7.
- ↑ Οι ύπατοι των ετών 490 και 489 π.Χ. παραλείπονται από τον Λίβιο.
- ↑ Drummond 1978, σελ. 103· Taylor 1951, σελ. 79 (note 18).
- ↑ Οι ύπατοι του 482 π.Χ. are omitted by Diodorus (11. 41, 48).
- ↑ Drummond 1978, σελ. 104· Taylor 1951, σελ. 79 (note 18).
- ↑ Οι ύπατοι πιθανώς ανέλαβαν την 1η Aυγούστου, που ήταν η επίσημη ημέρα ανάληψης, και αυτό ίσχυσε ώσπου εγκαθιδρύθηκε η Δεκανδρία το 451. Από το 509 ως το 479 π.Χ., η ημέρα ανάληψης ήταν μάλλον η 1η Σεπτεμβρίου. Ogilvie 1965, σελίδες 404–405.
- ↑ Το όνομά του δίνεται διαφορετικά στις πηγές: Γ. Σέργιος (Διoνύσιος 9.16.1) and Γ. Κορνήλιος Λέντουλος (Διόδωρος 11.52.1). Broughton 1951, σελίδες 25–26 (and note 1). Ridley 1980, σελίδες 268–269.
- ↑ Only known from the Fasti Capitolini. The missing name may be Opiter Verginius, which Livy (2.54.3) gives for L. Aemilius's colleague in 473 π.Χ., or perhaps C. Sergius. Broughton 1951, σελ. 26.
- ↑ Livy (2.54.3) suggests Opiter Verginius as an alternative to Vopiscus Julius, but this may be a confusion with the year 478, όταν ο άλλος ύπατος was also L. Aemilius. Ogilvie 1965, σελ. 371.
- ↑ The stone inscription of the Fasti Capitolini has for this year Carve[ntanus] or Carve[tus], a rare name attested for no other ύπατος in history. Two late Roman records have (Sempronius) Atratinus. The literary sources omit him and show his substitute, L. Minucius, holding office for the entire year. See the discussion in Broughton 1951, σελίδες 39, 40 (note 1); Ogilvie 1965, σελίδες 438, 615; Ridley 1980, σελίδες 271, 288.
- ↑ Diodorus (12.3.1) inserts a new pair of ύπατοι, L. Quinctius Cincinnatus and M. Fabius Vibulanus, between the colleges of 457 and 456.
- ↑ Taylor 1951, σελίδες 74, 78 (n. 8).
- ↑ Only mentioned by Dionysius (10.53.3). Broughton 1951, σελ. 44. Ridley 1980, σελ. 271.
- ↑ Ancient sources disagree on whether Claudius and Genucius became decemvirs while ύπατοι-elect or if they assumed the υπατεία and abdicated. Ridley 1980, σελ. 271.
- ↑ Broughton 1951, σελίδες 45, 46 (n. 3)· Ogilvie 1965, σελ. 456.
- ↑ The ύπατοι probably entered office on 13 December. This was the official date until 402. Ogilvie 1965, σελίδες 405, 463.
- ↑ These ύπατοι were said to be absent from the annals, but named in the linen rolls and in a treaty with Ardea. In another tradition, they became Rome's first pair of censors the following year. Authorities have variously eliminated either the ύπατοι ή οι υπατικοί τριβούνοι, attempted to fit both into 444 π.Χ., or assigned the colleges to consecutive years. Frier 1975, σελίδες 79–80, 89–90.
- ↑ Ogilvie 1965, σελ. 552.
- ↑ Diodorus (12.38.1) calls him Gaius, but Ogilvie 1965, σελ. 557, rejects it in favor of Lucius which is given by Livy (4.16.8). Broughton 1951, σελίδες 57–58.
- ↑ Drummond 1978, σελ. 96 (note 68).
- ↑ Another tradition omits Cornelius and has Manlius and Sulpicius holding office as ύπατοι. On the other hand, Licinius Macer (Livy 4.23.1–3) states that the ύπατοι of 435, Julius and Verginius, continued in office this year. Of the three possibilities, the latter is held to be the least likely. Broughton 1951, σελίδες 61–62. Ogilvie 1965, σελ. 571.
- ↑ Diodorus Siculus (12.77.1) inserts the pair L. Quinctius (Cincinnatus?) and A. Sempronius (Atratinus?) between the υπάτων of 428 and 427 π.Χ., perhaps misplacing them from the college of 425. Ogilvie 1965, σελίδες 566, 584.
- ↑ Drummond 1978, σελ. 88.
- ↑ Authenticity doubted. Broughton 1951, σελ. 67.
- ↑ L. Quinctius Cincinnatus III (Livy 4.44.1) or T. Quinctius Poenus Cincinnatus II. Broughton 1951, σελίδες 70, 71.
- ↑ Ogilvie 1965, σελ. 606.
- ↑ Possibly identical with Q. Fabius Vibulanus, ύπατος in 423. Broughton 1951, σελ. 76. Ogilvie 1965, σελ. 613.
- ↑ Livy (4.52.4) has here Papirius Atratinus, following Licinius Macer who attributed this reading to the linen rolls. Other sources show it was Papirius Mugillanus. The surname Atratinus was only used by the Sempronii, and so the college of 411 may have been three υπατικών τριβούνων, Papirius, Sempronius and Nautius. Ogilvie 1965, σελίδες 613–614.
- ↑ Livy (4.61.4) instead has Gaius Fabius Ambustus, and treats him as a different person than the tribune of 401, 395 and 390 π.Χ.. Broughton 1951, σελ. 81. Ogilvie 1965, σελ. 624.
- ↑ Entered office on 1 October after the preceding college resigned. Broughton 1951, σελ. 83. Ogilvie 1965, σελ. 405.
- ↑ Entered office on 1 July. Broughton 1951, σελ. 92. Ogilvie 1965, σελ. 405.
- ↑ Livy (5.32.1) calls him M. Aemilius Mamercinus, indicating he is a different person than the four-time υπατικός τριβούνος το 389 π.Χ. forward.
- ↑ Drummond 1978, σελίδες 88, 92.
- ↑ Drummond 1980, σελ. 66 (note 40), 71
- ↑ Diodorus Siculus (XV.24.1) states that there were six υπατικοί τριβούνοι this year, but Livy only lists five; Attilio Degrassi suggests either L. Cornelius or A. Manlius for the sixth member of this college; Broughton, based on the evidence of the Fasti Capitolini, suggests A. Manlius Capitolinus. Broughton 1951, σελ. 100, n.1
- ↑ Gaius in Livy (6.18.1), Lucius in Diodorus (15.36.1). Drummond 1980, σελ. 71 (note 71).
- ↑ These are the nine υπατικοί τριβούνοι the Fasti Capitolini lists for this year. Livy names only six (omitting C. Sulpicius Peticus, L. Aemilius Mamercinus, and Ti. Papirius Crassus), and Diodorus Siculus eight (omitting L. Papirius Mugillanus). Broughton notes, "Clearly Fast. Cap. has the most seriously interpolated tradition."Broughton 1951, σελ. 106, n.1
- ↑ 58,0 58,1 These two υπατικοί τριβούνοι are only known from Diodorus Siculus (XV.51.1). Broughton suggests "Erenucius" may be a corruption of "Genucius" or "Minucius". Broughton 1951, σελ. 106, n.1
- ↑ 59,0 59,1 These two υπατικοί τριβούνοι are only known from Livy (6.31.1)
- ↑ Modern scholarly consensus is that the fasti for the fourth century was discovered to be missing several sets of eponymous magistrates, and explained this gap by stating elections were blocked by these two tribunes. See the discussions of T.J. Cornell, The Beginnings of Rome (London: Routeledge, 1995), pp. 399-402; and Forsythe, Critical History of Early Rome, pp. 368-70
- ↑ 61,0 61,1 The Fasti Capitolini states C. Licinius Calvus was ύπατος το 364 π.Χ. and C. Lincinius Stolo in 361 π.Χ., but Livy reverses these two.
- ↑ Drummond 1989, σελ. 639.
- ↑ Livy (7.18.10) notes that in some sources M. Popillius Laenas III appears instead of Quinctius, though this is probably a confusion with the year 356 π.Χ., when M. Fabius Ambustus was also ύπατος. Drummond 1980, σελ. 70 (note 66).
- ↑ Broughton 1951, σελ. 127· Drummond 1989, σελ. 639.
- ↑ Διόδωρος (16.59) αντίθετα αναφέρει ότι ύπατοι ήταν ο M. Aιμίλιος και ο T. Κουίνκτιος (Ποίνος Καπιτωλίνος III;). Drummond 1989, σελ. 639.
- ↑ 66,0 66,1 66,2 66,3 Tα "δικτατορικά έτη" (333, 324, 309 and 301 π.Χ.) were fabricated to lengthen the documented interval to earlier historical events, in order to account for deficiencies and gaps in Roman chronology. The dictator years did not exist in Roman history: the conventional year 334 π.Χ. was followed by the year 332, and so on. Cornell 1995, σελίδες 399–400.
- ↑ Οι πηγές λένε διάφορα:
- P. (or C.) Plautius Proculus (Livy 8.22)
- C. Plautius Decianus II (Chronograph of 354)
- Plautius Venox II (Hydatius)
- A. Postumius (Diodorus 17.87)
- ↑ Taylor 1951, σελ. 78 (note 7).
- ↑ Ο Λίβιος (9.44) σημειώνει ότι οι ύπατοι των ετών 307 και 306 π.Χ. παραλείπονται στην Ιστορία του Καλπούρνιου Πίσωνα.
- ↑ Ανέλαβε στο αξίωμα στις 15 Mαρτίου. Ogilvie 1965, σελ. 405.
- ↑ Ανέλαβε το αξίωμα στις 1 Ιανουαρίου. R.M. Ogilvie, A Commentary on Livy Books 1–5, p. 405.
- ↑ Αν δεν δημειώνεται διαφορετικά, οι ύπατοι από το 99 ως το 31 π.Χ είναι παρμένοι από το Broughton 1952.
- ↑ Η εκλογή του Θέρμου ακυρώθηκε, ή αυτός ταυτίζεται με τον Φίγουλο, αλλάζοντας το όνομά του λόγω υιοθεσίας. E.W. Gray, "Οι υπατικές εκλογές που έγιναν το 65 π.Χ.", Αντιχθών 13 (1979), σελ. 56–65, .
- ↑ Taylor & Broughton 1968, σελ. 172· Drummond 1978, σελ. 100.
- ↑ Tansey 2018, σελίδες 209, 212, 237.
- ↑ 76,0 76,1 76,2 Bodel 1995, σελ. 285.
- ↑ Bodel 1995, σελ. 280.
- ↑ Umberto Soldovieri: Un inedito cinerario plumbeo e Q. MARCIUS RUFUS, cos. suff. 36 a.C. In: Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik (ZPE), 217 (2021), S. 235f.
- ↑ 79,0 79,1 Bodel 1995, σελ. 287.
- ↑ Ernest Weinrib, Οι Ισπανοί στη Ρώμη (1990), pp. 180, 309–311
- ↑ Οι ύπατοι από το 30 ως το 1 π.Χ. είναι παρμένοι από το Cooley 2012, σελίδες 457–458.
- ↑ Tansey 2018, σελίδες 238 (note 72), 243 (note 102).
- ↑ Phillips 1997, σελ. 106.
- ↑ Ο Αύγουστος προφανώς ήθελε να είναι ο συνάδελφος του Σατουρνίνου, αλλά δεν ανέλαβε ποτέ υπηρεσία. Ο Σατουρνίνος κατείχε τη θέση μόνος, ώσπου ο Βεσπίλλο και ο Βικίνιος τον διαδέχθηκαν μετά την 1η Αυγούστου και ως τις 12 Οκτωβρίου. Phillips 1997, σελ. 107.
- ↑ Phillips 1997, σελ. 107.
- ↑ Phillips 1997, σελίδες 107–108.
- ↑ 87,0 87,1 Phillips 1997, σελ. 108.
- ↑ Unless otherwise noted, consuls from AD 1 through AD 12 are taken from Syme 1989
- ↑ Gregorovius, Ferdinand (1894). History of the City of Rome in the Middle Ages. 1. George Bell & Sons. σελίδες 355–356.
- ↑ Riedel, M. L. D. (2018). Leo VI and the Transformation of Byzantine Christian Identity. Cambridge, UK: Cambridge University Press. σελίδες 99–100. ISBN 978-1-107-05307-6.
- ↑ (Αγγλικά) Kazhdan, Alexander, επιμ. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Οξφόρδη και Νέα Υόρκη: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8.
- ↑ Unless otherwise noted, consuls from 566 until 613 are taken from Degrassi 1952, σελίδες 99–106
- ↑ Kaegi, Walter Emil (2003). Heraclius: Emperor of Byzantium. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 40–41. ISBN 0-521-81459-6.
- ↑ Theophanes (1997). Chronographia. Oxford University Press. σελ. 433 (note 2). Theophanes dates the event to 613, but he also states that it occurred in the 5th indiction, that is, 617. Official documents indicate that it occurred in the next indictional cycle, that is, 632. ISBN 978-0-19-822568-3.
- ↑ Bede (1999). Halsall, Paul, επιμ. «Bede (673–734): Ecclesiastical History of the English Nation, Book V: Chapter VII». Medieval Sourcebook. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2008.
- ↑ According to Bede, Justinian II apparently adopted the title of consul for all the Julian years of his reign, consecutively numbered.[95]
- ↑ Thompson, Margaret (1940). «The American Excavations in the Athenian Agora: Eighteenth Report (Jul. – Sep., 1940): Some Unpublished Bronze Money of the Early Eighth Century». Hesperia 9 (3): 358–380.
- ↑ The Acts of the Second Council of Nicaea (787). Liverpool University Press. 2020. σελίδες 98. "in the reign of our most pious and Christ-loving masters Constantine and Eirene his divinely crowned mother, in the eighth year of their consulship, eight days before the Kalends of October in the eleventh indiction [24 September 787]". ISBN 978-1-78962-157-0.
Κύρια βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Bagnall, Roger S.· Cameron, Alan· Schwartz, Seth R.· Worp, Klaas A. (1987). Consuls of the Later Roman Empire. Philological Monographs No. 36. American Philological Association. ISBN 1-55540-099-X.
- Broughton, Thomas R. S. (1951). The Magistrates of the Roman Republic: 509–31 BC. Philological Monograph No. 15. 1. APA.
- Broughton, Thomas R. S.· Patterson, Marcia L. (1952). The Magistrates of the Roman Republic: 509–31 BC. Philological Monograph No. 15. 2. APA. ISBN 0-89130-811-3.
- Syme, Ronald (1989). «The Consuls, 80 BC–AD 14». The Augustan Aristocracy. Clarendon Press. σελίδες 455–458ff. ISBN 978-0-19-814731-2.
- Cooley, Alison E. (2012). «Consular fasti, 298 BC – AD 541». The Cambridge Manual of Latin Epigraphy. CUP. ISBN 978-0-521-84026-2.
- Eck, Werner (2009). «Vespasian und die senatorische Führungsschicht des Reiches». Στο: Luigi Capogrossi Colognesi· Elena Tassi Scandone, επιμ. La Lex de imperio Vespasiani e la Roma dei Flavi. Rome: L'Erma di Bretschneider. σελίδες 231–257. ISBN 978-88-8265-526-6. Unknown parameter
|name-list-style=ignored (βοήθεια) - Jones, A. H. M.· Martindale, J. R.· Morris, John, επιμ. (1971–1992). Prosopography of the Later Roman Empire. Cambridge University Press.
- Appendix: Fasti Consulares (260-400), Vol. 1, pp. 1041–1045.
- Appendix: Fasti Consulares (395-527), Vol. 2, pp. 1242–1245.
- Appendix: Fasti Consulares (527-541), Vol. 3, p. 1457.
Δευτερεύουσα βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Alföldy, Géza (1977). Konsulat und Senatorenstand unter den Antoninen (στα Γερμανικά). Bonn: Habelt Verlag.
- Barnes, Timothy D. (1982). The New Empire of Diocletian and Constantine. doi:10.4159/harvard.9780674280670. ISBN 978-0-674-28067-0. Unknown parameter
|s2cid=ignored (βοήθεια) - Beloch, Karl Julius (1926). Römische Geschichte bis zum Beginn der Punischen Kriege. Berlin: Walter de Gruyter. doi:10.1515/9783111473659. ISBN 978-3-11-110674-8.
- Bodel, John (1995). «Chronology and Succession 2: Notes on Some Consular Lists on Stone». Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 105: 279–296.
- Camodeca, Giuseppe (1986). «I consoli des 55–56 e un nuovo collega di seneca nel consolato: P. Cornelius Dolabella (TP.75 [=1401 +135)*» (στα it). Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 63: 201–215.
- Camodeca, Giuseppe (1991). «Novità sui fasti consolari delle tavolette cerate della Campania». Epigrafia: Actes du colloque international d'épigraphie latine en mémoire de Attilio Degrassi. Collection de l'École française de Rome. 143. Rome: École Française de Rome. σελίδες 45–74. ISBN 2-7283-0221-9.
- Camodeca, Giuseppe (2002). «I consoli del 43 e gli Antistii Veteres d'età claudia dalla riedizione delle Tabulae Herculanenses». Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 140: 227–236.
- Camodeca, Giuseppe (2015). «I consoli degli anni di Nerone nelle "Tabulae Herculanenses"». Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 193: 272–282. https://www.academia.edu/12958240.
- Cornell, T.J. (1995). The Beginnings of Rome: Italy and Rome from the Bronze Age to the Punic Wars (c. 1000–264 BC). London: Routledge. ISBN 0-415-01596-0.
- Drummond, Andrew (1978). «Some Observations on the Order of Consuls' Names». Athenaeum (University of Pavia) 56: 80–108. ISSN 0004-6574. https://www.proquest.com/openview/6ce8a446c4b06fb10006747a74c2e492.
- Drummond, Andrew (1980). «Consular Tribunes in Livy and Diodorus». Athenaeum (University of Pavia) 58: 57–72. ISSN 0004-6574. https://www.proquest.com/openview/e29f7886d6fffdf6c55fb247e0ce9ec1.
- Drummond, Andrew (1989). «Appendix». Στο: F.W. Walbank· A.E. Astin· M.W. Frederiksen· R.M. Ogilvie, επιμ. The Cambridge Ancient History. VII, part 2: The Rise of Rome to 220 B.C. (2nd έκδοση). Cambridge University Press. σελίδες 625–672. ISBN 0-521-23446-8. Unknown parameter
|name-list-style=ignored (βοήθεια) - Degrassi, Attilio (1952). I fasti consolari dell'impero romano dal 30 avanti Cristo al 613 dopo Cristo
(στα Ιταλικά). Roma: Edizioni di Storia e Letteratura. - Eck, Werner (1970). Senatoren von Vespasian bis Hadrian (στα Γερμανικά). München: Beck.
- Eck, Werner (1975). «Ergänzungen zu den Fasti Consulares des 1. und 2. Jh.n.Chr.» (στα γερμανικά). Historia 24 (2): 324–344. https://www.jstor.org/stable/pdf/4435445.pdf.
- Eck, Werner (2013). «Die Fasti consulares der Regierungszeit des Antoninus Pius. Eine Bestandsaufnahme seit Géza Alföldys Konsulat und Senatorenstand.». Στο: Werner Eck· Bence Fehér· Péter Kovács, επιμ. Studia Epigraphica in memoriam Géza Alföldy. Bonn: Dr. Rudolf Habelt. σελίδες 69–. ISBN 978-3-7749-3866-3. Unknown parameter
|name-list-style=ignored (βοήθεια) - Eck, Werner; Andreas Pangerl (2013). «Neue Diplome mit den Namen von Konsuln und Statthaltern». Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 187: 273–294. https://www.academia.edu/7757910.
- Eck, Werner; Andreas Pangerl (2014). «Das vierte Diplom für die Provinz Galatia et Cappadocia, ausgestellt im Jahr 99». Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 192: 238–246.
- Frier, Bruce Woodward (1975). «Licinius Macer and the consules suffecti of 444 B. C.». Transactions of the American Philological Association 105: 79–97. doi:.
- Gallivan, Paul A. (1974). «Some Comments on the Fasti for the Reign of Nero». The Classical Quarterly 24 (2): 290–311. doi:.
- Gallivan, Paul A. (1978). «The Fasti for the Reign of Claudius». The Classical Quarterly 28 (2): 407–426. doi:. https://archive.org/details/sim_classical-quarterly_1978_28_2/page/n170.
- Gallivan, Paul A. (1979). «The Fasti for the Reign of Gaius». Antichthon 13: 66–69. doi:.
- Gallivan, Paul A. (1981). «The Fasti for A.D. 70–96». The Classical Quarterly 31 (1): 186–220. doi:.
- Ginsburg, Judith R. (1981). «Nero's Consular Policy». American Journal of Ancient History 6 (1): 51–68. doi:. ISBN 978-1-4632-3745-5.
- Hammond, Mason (1957). «Imperial Elements in the Formula of the Roman Emperors during the First Two and a Half Centuries of the Empire». Memoirs of the American Academy in Rome 25: 19–64. doi:.
- Leunissen, Paul (1989). Konsuln und Konsulare in der Zeit von Commodus bis Severus Alexander (στα Γερμανικά). Amsterdam: Verlag Gieben.
- Mennen, Inge (2011). Power and Status in the Roman Empire, AD 193–284. BRILL. ISBN 978-90-04-20359-4.
- Ogilvie, R.M. (1965). A Commentary on Livy, Books 1–5. Oxford: Clarendon Press.
- Peck, Harry Thurston, επιμ. (1898). Harper's Dictionary of Classical Literature and Antiquities.
- Phillips, Darryl A. (1997). «The Conspiracy of Egnatius Rufus and the Election of Suffect Consuls under Augustus». Historia 46 (1): 103–112.
- Pina Polo, Francisco (2011). [[[:Πρότυπο:GBurl]] The Consul at Rome: The Civil Functions of the Consuls in the Roman Republic] Check
|url=value (βοήθεια). Cambridge University Press. ISBN 978-1-139-49599-8. - Ridley, R.T. (1980). «Fastenkritik: a Stocktaking». Athenaeum (University of Pavia) 58: 264–298. ProQuest 1300412802. ISSN 0004-6574. https://www.proquest.com/docview/1300412802.
- Smith, William, επιμ. (1859). «Consul». A Dictionary of Greek and Roman Antiquities (Second έκδοση). Boston: Little, Brown, and Company, σσ. 352–356. https://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/secondary/SMIGRA*/Consul.html.
- Smith, William; Anthon, Charles, επιμ. (1886). «Fasti Consulares». A Dictionary of Greek and Roman Antiquities (Third American Carefully Revised έκδοση). New York: Harper & Brothers, Publishers, σσ. 1075–1092.
- Salomies, Olli (2005). «Polyonymous Nomenclature in Consular Dating». Arctos: Acta Philologica Fennica 39: 103–135. ISSN 0570-734X. https://journal.fi/arctos/article/view/85895.
- Salway, Benet (1994). «What's in a Name? A Survey of Roman Onomastic Practice from c. 700 B.C. to A.D. 700». Journal of Roman Studies 84: 124–145. doi:.
- Samuel, Alan E. (1972). Greek and Roman Chronology. München: C.H. Beck.
- Sandys, John (1927). Latin Epigraphy: an Introduction to the Study of Latin Inscriptions. Chicago: University of Chicago Press.
- Tansey, Patrick (2018). «Notabilia varia in the fasti of Alba Fucens». Studi Classici e Orientali 64: 199–270. ISSN 0081-6124.
- Taylor, Lily Ross; Broughton, T. Robert S. (1949). «The Order of the Two Consuls' Names in the Yearly Lists». Memoirs of the American Academy in Rome 19: 3–14. doi:.
- Taylor, Lily Ross (1951). «New Indications of Augustan Editing in the Capitoline Fasti». Classical Philology 46 (2): 73–80. doi:.
- Taylor, Lily Ross; Broughton, T. Robert S. (1968). «The Order of the Consuls' Names in Official Republican Lists». Historia 17 (2): 166–172.
- Tortoriello, Annalisa (2004). I fasti consolari degli anni di Claudio (στα Ιταλικά). Roma: Accademia Nazionale dei Lincei.
- Vidman, Ladislav (1982). Fasti Ostienses (στα Λατινικά) (2nd έκδοση). Prague: Academia. Unknown parameter
|orig-date=ignored (βοήθεια)
Πρωτογενείς πηγές
Επεξεργασία- Κατάλογος των Ρωμαίων προξένων (483 π.Χ. έως 13 μ.Χ.) των Fasti Capitolini
- Κατάλογος των Ρωμαίων προξένων (509 π.Χ. έως το 354 μ.Χ.) στο Χρονογράφημα του 354
- Κατάλογος των Ρωμαίων προξένων (509 π.Χ. έως το 468 μ.Χ.) στο Fasti του Υδάτιου
- Κατάλογος Ρωμαίων προξένων (509 π.Χ. έως 519 μ.Χ.) στο Χρονικό του Κασσιόδωρου, μετά τον Βικτώριο και τον Πρόσπερο .
- Κατάλογος των Ρωμαίων προξένων (μ.Χ. 222 έως 630 μ.Χ.) στο Fasti Heracliani του Στεφάνου της Αλεξάνδρειας.