Κατάλογος νικητών της Eurovision
| Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. |
69 τραγούδια που γράφτηκαν από 139 τραγουδοποιούς κέρδισαν τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, έναν ετήσιο διαγωνισμό που διοργανώνεται από χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης. Ο διαγωνισμός, ο οποίος μεταδίδεται κάθε χρόνο από το ντεμπούτο του το 1956 (με εξαίρεση το 2020), είναι ένα από τα μακροβιότερα τηλεοπτικά προγράμματα στον κόσμο. Ο νικητής του διαγωνισμού έχει καθοριστεί χρησιμοποιώντας πολλές τεχνικές ψηφοφορίας σε όλη την ιστορία του. Επίκεντρο αυτών ήταν η απονομή βαθμών σε χώρες από κριτική επιτροπή ή τηλεψηφοφόρους. Η χώρα με τους περισσότερους βαθμούς ανακηρύσσεται νικήτρια.[1] Ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision δεν κερδήθηκε με πόντους, αλλά με ψήφους (δύο ανά χώρα) και ανακοινώθηκε μόνο ο νικητής.[2]
Έχουν γίνει 66 διαγωνισμοί, με έναν νικητή κάθε χρόνο εκτός από τον ισόπαλο διαγωνισμό του 1969, ο οποίος είχε τέσσερις. Είκοσι επτά χώρες έχουν κερδίσει τον διαγωνισμό. Η Ελβετία κέρδισε τον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό νικών είναι η Ιρλανδία, με επτά. Ο μόνος που έχει κερδίσει περισσότερες από μία φορές ως ερμηνευτής είναι ο Ιρλανδός Τζόνι Λόγκαν, ο οποίος ερμήνευσε το "What's Another Year" το 1980 και το "Hold Me Now" το 1987. Ο Λόγκαν είναι επίσης ένας από τους πέντε τραγουδοποιούς που έχουν γράψει περισσότερες από μία νικηφόρες συμμετοχές ("Hold Me Now" το 1987 και "Why Me?" το 1992, σε ερμηνεία της Λίντα Μάρτιν).[3] Αυτό κάνει τον Λόγκαν το μόνο άτομο που έχει στο ενεργητικό του τρεις νίκες στη Eurovision, είτε ως τραγουδιστής, είτε ως τραγουδοποιός ή και τα δύο. Οι άλλοι τέσσερις τραγουδοποιοί με περισσότερες από μία νικηφόρες συμμετοχές στο ενεργητικό τους είναι ο Γουίλι βαν Χέμερτ (Ολλανδία, 1957 και 1959), ο Υβ Ντεσκά (Μονακό, 1971 και Λουξεμβούργο, 1972), ο Ρολφ Λόβλαντ (Νορβηγία, 1985 και 1995) και ο Μπρένταν Γκράχαμ (Ιρλανδία, 1994 και 1996).
Σχετικά λίγοι νικητές του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision έχουν σημειώσει μεγάλη επιτυχία στη μουσική βιομηχανία. Οι πιο αξιόλογοι νικητές που έγιναν διεθνείς αστέρες είναι οι ABBA, οι οποίοι κέρδισαν τον διαγωνισμό για τη Σουηδία το 1974 με το τραγούδι τους "Waterloo",[4] και η Σελίν Ντιόν, η οποία κέρδισε τον διαγωνισμό για την Ελβετία το 1988 με το τραγούδι "Ne partez pas sans moi".[5] Πιο πρόσφατα, ο Ντάνκαν Λόρενς, ο οποίος κέρδισε τον διαγωνισμό του 2019 για την Ολλανδία με το "Arcade", γνώρισε παγκόσμια επιτυχία ροής με το τραγούδι ως επιτυχία κατά τη διάρκεια του 2020 και του 2021,[6] ενώ οι Måneskin, νικητές του διαγωνισμού του 2021 για την Ιταλία με το "Zitti e buoni", πέτυχαν στη συνέχεια παγκόσμια δημοτικότητα τους μήνες που ακολούθησαν τη νίκη τους.[7]
Από το 2008, ο νικητής απονέμεται επίσημο τρόπαιο νικητή του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision. Το τρόπαιο είναι ένα χειροποίητο κομμάτι γυαλιού αμμοβολής σε σχήμα μικροφώνου της δεκαετίας του 1950.[8] Οι τραγουδοποιοί και οι συνθέτες της νικήτριας συμμετοχής λαμβάνουν μικρότερες εκδόσεις του τροπαίου. Το αρχικό σχέδιο δημιουργήθηκε από τον Κιέλλ Ένγκμαν της Kosta Boda, ο οποίος ειδικεύεται στην τέχνη του γυαλιού.[9]
Λίστα νικητώνΕπεξεργασία
Νικητές τελικώνΕπεξεργασία
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Νικητές ημιτελικώνΕπεξεργασία
Νικητές τραγουδοποιοίΕπεξεργασία
ΠαρατηρήσειςΕπεξεργασία
Έντεκα νικητές της Eurovision (μαζί με τρεις μη νικητές) εμφανίστηκαν στη συναυλία Congratulations το 2005, όπου το "Waterloo" των ABBA ψηφίστηκε το πιο δημοφιλές τραγούδι των πρώτων πενήντα ετών του διαγωνισμού.[102]
Η Ιρλανδία έχει τερματίσει πρώτη επτά φορές, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα και κέρδισε επίσης τον διαγωνισμό για τρία συνεχόμενα έτη (1992, 1993, 1994), περισσότερα διαδοχικά έτη από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Τρεις χώρες κέρδισαν δύο φορές στη σειρά: η Ισπανία (1968 και 1969), το Λουξεμβούργο (1972 και 1973) και το Ισραήλ (1978 και 1979). Μαζί με τη νίκη της Ελβετίας στον πρώτο διαγωνισμό, η Σερβία είναι η μόνη άλλη χώρα που κέρδισε με την πρώτη συμμετοχή της στο ντεμπούτο (το 2007), αν και η Σερβία είχε διαγωνιστεί εκ των προτέρων ως μέρος της Γιουγκοσλαβίας και της Σερβία και Μαυροβούνιο. Επίσης η μοναδική χώρα που κέρδισε τον διαγωνισμό και δε διοργάνωσε την επόμενη διοργάνωση είναι το Μονακό, με τη μοναδική του νίκη στο διαγωνισμό του 1971. Σύμφωνα με το σύστημα ψηφοφορίας που χρησιμοποιήθηκε μεταξύ 1975 και 2015, ο νικητής του διαγωνισμού αποφασίστηκε από την τελευταία χώρα που ψήφιζε έντεκα φορές.[υ]
Οι αλλαγές στο σύστημα ψηφοφορίας, συμπεριλαμβανομένης της σταθερής αύξησης του αριθμού των χωρών που συμμετέχουν/ψηφίζουν, σημαίνει ότι οι πόντοι που κερδίζονται δεν είναι συγκρίσιμοι κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Ο Σαλβαντόρ Σομπράλ της Πορτογαλίας κατέχει το ρεκόρ του υψηλότερου αριθμού βαθμών στην ιστορία του διαγωνισμού, κερδίζοντας 758 με το τραγούδι "Amar pelos dois". Ο Αλεξάντερ Ρίμπακ της Νορβηγίας κατέχει το μεγαλύτερο περιθώριο νίκης σε βαθμούς, με μια διαφορά 169 βαθμών έναντι της δεύτερης θέσης το 2009. Η Τζιλιόλα Τσινκουέτι της Ιταλίας κατέχει το ρεκόρ για τη μεγαλύτερη νίκη κατά ποσοστό, σημειώνοντας σχεδόν τριπλάσιους βαθμούς από τη δεύτερη θέση (49 βαθμούς έλαβε σε σύγκριση με τους 17 από τον δεύτερο) στον διαγωνισμό του 1964. Σύμφωνα με το σύστημα ψηφοφορίας που χρησιμοποιήθηκε από το 1975 έως το 2015, το χαμηλότερο νικηφόρο αποτέλεσμα ήταν οι Bobbysocks της Νορβηγίας. Κατά τη νίκη τους στη Eurovision του 1985 κέρδισαν 123 βαθμούς (από τους συνολικά 1044 διαθέσιμους από τις 18 άλλες χώρες), ενώ το χαμηλότερο νικητήριο σύνολο ήταν οι 18 βαθμοί (από τους 160 συνολικούς βαθμούς από 16 χώρες) που σημείωσε η κάθε μία από τις τέσσερις χώρες που κέρδισαν το 1969.
Σύμφωνα με το σύστημα ψηφοφορίας που χρησιμοποιήθηκε από το 1975 έως το 2015, στο οποίο κάθε χώρα δίνει τους μέγιστους βαθμούς στην πρώτη της θέση, η Σουηδέζα ερμηνεύτρια Λορίν κέρδισε το διαγωνισμό της Eurovision το 2012 με τους περισσότερους ψήφους πρώτης θέσης που συγκεντρώθηκαν, λαμβάνοντας ψήφους πρώτης θέσης από 18 από 41 χώρες (εξαιρουμένων των ίδιων). Οι υποψήφιοι του Ηνωμένου Βασιλείου το 1976, Brotherhood of Man με το τραγούδι "Save Your Kisses For Me" κατέχουν το ρεκόρ της υψηλότερης μέσης βαθμολογίας ανά συμμετέχουσα χώρα, με μέσο όρο 9,65 πόντους ανά χώρα. Οι νικητές του 2011, οι Αζέροι Έλλ & Νίκκι, κατέχουν τη χαμηλότερη μέση βαθμολογία για ένα τραγούδι που κερδίζει βάσει αυτού του συστήματος, λαμβάνοντας 5,14 πόντους ανά χώρα.
Το 2016, το "1944" της Τζαμάλα έγινε η πρώτη νικηφόρα συμμετοχή από τότε που η ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής εισήχθη παράλληλα με την τηλεψηφοφορία από το 2009 για να τερματίσει πρώτη σε καμία από τις δύο περιπτώσεις, τερματίζοντας δεύτερη στην ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής πίσω από την Αυστραλία και δεύτερη στην τηλεψηφοφορία μετά τη Ρωσία. Το "Arcade" του Ντάνκαν Λόρενς έγινε ο δεύτερος νικητής αυτής της ιδιαιτερότητας στο διαγωνισμό του 2019, έχοντας τερματίσει τρίτος πίσω από τη Βόρεια Μακεδονία και τη Σουηδία στην ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής και δεύτερος πίσω από τη Νορβηγία στην τηλεψηφοφορία.
| Χρονιά | Χώρα | Θέση στις επιτροπές | Θέση στο κοινό | Ref. |
|---|---|---|---|---|
| 2009 |  Νορβηγία
|
1η | 1η | [103] |
| 2010 |  Γερμανία
|
1η | 1η | [104] |
| 2011 |  Αζερμπαϊτζάν
|
2η | 1η | [105] |
| 2012 |  Σουηδία
|
1η | 1η | [106] |
| 2013 |  Δανία
|
1η | 1η | [107] |
| 2014 |  Αυστρία
|
1η | 1η | [108] |
| 2015 | Σουηδία
|
1η | 3η | [109] |
| 2016 |  Ουκρανία
|
2η | 2η | [110] |
| 2017 |  Πορτογαλία
|
1η | 1η | [111] |
| 2018 |  Ισραήλ
|
3η | 1η | [112] |
| 2019 |  Ολλανδία
|
3η | 2η | [113] |
| 2021 |  Ιταλία
|
4η | 1η | [114] |
| 2022 | Ουκρανία
|
4η | 1η | [115] |
Περίπου τα δύο τρίτα των νικηφόρων τραγουδιών ερμηνεύτηκαν στο δεύτερο μισό του γκαλά. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά, μέχρι το 2019, μόνο το 34,3% των νικηφόρων τραγουδιών ερμηνεύτηκαν στο πρώτο μισό, συμπεριλαμβανομένων των 3 από τους 4 νικητές το 1969. Το μόνο τραγούδι που κέρδισε χωρίς να είναι σαφώς στο ένα ή στο άλλο μισό ήταν η συμμετοχή του Ισραήλ, το "Hallelujah" το 1979, το οποίο κληρώθηκε 10ο από 19 τραγούδια. Μεταξύ του 2005 και του 2013, όλα τα νικητήρια τραγούδια ερμηνεύτηκαν στο δεύτερο μισό της σειράς του Μεγάλου Τελικού.[116]
Το Ηνωμένο Βασίλειο τερμάτισε στη δεύτερη θέση δεκαέξι φορές στη Eurovision (πιο πρόσφατα το 2022), περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Η Γαλλία τερμάτισε τρίτη και τέταρτη επτά φορές στη Eurovision (πιο πρόσφατα αντίστοιχα το 1981 και το 2001) και η Σουηδία τερμάτισε πέμπτη εννέα φορές στη Eurovision (πιο πρόσφατα το 2019). Η χώρα με τα περισσότερα φινιρίσματα στις τρεις πρώτες θέσεις που δεν έχει κερδίσει ποτέ τον διαγωνισμό είναι η Μάλτα, έχοντας τερματίσει δεύτερη το 2002 και το 2005 και τρίτη το 1992 και το 1998. Ένα άλλο νησιωτικό έθνος, η Ισλανδία, έχει επίσης τερματίσει δεύτερη δύο φορές, το 1999 και το 2009. Με την Πορτογαλία να επιτυγχάνει την πρώτη της νίκη το 2017, η Μάλτα κατέχει επίσης το ρεκόρ για τη μεγαλύτερη αναμονή για μια πρώτη νίκη, αφού εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο διαγωνισμό το 1971 (αν και η Κύπρος έχει περισσότερες εμφανίσεις χωρίς νίκη, με 36 από το ντεμπούτο της το 1981, λόγω της διακοπής της Μάλτας από το 1976 έως το 1990). Η Ισπανία κατέχει το τρέχον ρεκόρ με τη μεγαλύτερη απόσταση χρόνου από την τελευταία της νίκη, με συνολικά 50 χρόνια δίχως νίκη, με την τελευταία της νίκη να είναι το 1969. Ακολουθούν η Γαλλία (1977) και το Βέλγιο (1986).
Δεν υπάρχει επίσημη δεύτερη θέση για δύο από τους διαγωνισμούς – 1956 και 1969. Το 1956 ανακοινώθηκε μόνο ο νικητής, η Ελβετία, ενώ υπήρξαν κερδοσκοπικές αναφορές ότι η Γερμανία κατέληξε στη δεύτερη θέση με το "Im Wartesaal zum großen Glück" από τον Βάλτερ Αντρέας Σβαρτ, επειδή η Γερμανία επελέγη για να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό του 1957. Το 1969 τέσσερα τραγούδια μοιράστηκαν την πρώτη θέση επιτυγχάνοντας τον ίδιο αριθμό βαθμών, και το δεύτερο καλύτερο αποτέλεσμα επιτεύχθηκε από την Ελβετία, η οποία δεν θεωρείται επίσημος επιλαχών, λόγω της ισοπαλίας για την πρώτη θέση.
Ανά χώραΕπεξεργασία
Ο πρώτος επαναληπτικός νικητής ήταν η Ολλανδία, που ολοκληρώθηκε το 1959. Η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που κέρδισε τρεις φορές (ολοκληρώθηκε το 1962), τέσσερις φορές (ολοκληρώθηκε το 1969) και πέντε φορές (ολοκληρώθηκε το 1977). Η Ιρλανδία ήταν η πρώτη χώρα που κέρδισε έξι φορές (ολοκληρώθηκε το 1994) και επτά φορές (ολοκληρώθηκε το 1996). Η πρώτη χώρα που κέρδισε δύο διαδοχικούς διαγωνισμούς ήταν η Ισπανία, από το 1968 έως το 1969. Η πρώτη χώρα που κέρδισε τρεις διαδοχικούς διαγωνισμούς ήταν η Ιρλανδία, από το 1992 έως το 1994.
†
|
Ανενεργές – Χώρες που συμμετείχαν στο παρελθόν αλλά δε συμμετείχαν στον πιο πρόσφατο διαγωνισμό ή δε θα συμμετάσχουν στον επερχόμενο διαγωνισμό.[φ] |
◇
|
Μη επιλέξιμες – Χώρες των οποίων οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς δεν ανήκουν πλέον στην EBU και επομένως δεν είναι επιλέξιμες να συμμετάσχουν.[χ] |
‡
|
Πρώην – Χώρες που συμμετείχαν προηγουμένως αλλά δεν υπάρχουν πλέον.[ψ] |
ΤελικοίΕπεξεργασία
| Νίκες | Χώρα | Χρονιά | Ref. |
|---|---|---|---|
| 7 |  Ιρλανδία
|
1970, 1980, 1987, 1992, 1993, 1994, 1996 | [117] |
| 6 | Σουηδία
|
1974, 1984, 1991, 1999, 2012, 2015 | [118] |
| 5 |  Γαλλία
|
1958, 1960, 1962, 1969, 1977 | [119] |
 Λουξεμβούργο †
|
1961, 1965, 1972, 1973, 1983 | [120] | |
 Ηνωμένο Βασίλειο
|
1967, 1969, 1976, 1981, 1997 | [121] | |
| Ολλανδία
|
1957, 1959, 1969, 1975, 2019 | [122] | |
| 4 | Ισραήλ
|
1978, 1979, 1998, 2018 | [123] |
| 3 | Δανία
|
1963, 2000, 2013 | [124] |
| Νορβηγία
|
1985, 1995, 2009 | [125] | |
| Ουκρανία
|
2004, 2016, 2022 | [126] | |
| Ιταλία
|
1964, 1990, 2021 | [127] | |
| 2 |  Ελβετία
|
1956, 1988 | [128] |
| Αυστρία
|
1966, 2014 | [129] | |
 Ισπανία
|
1968, 1969 | [130] | |
| Γερμανία[ω] |
1982, 2010 | [131] | |
| 1 |  Μονακό †
|
1971 | [132] |
 Βέλγιο
|
1986 | [133] | |
 Γιουγκοσλαβία ‡
|
1989 | [134] | |
 Εσθονία
|
2001 | [135] | |
 Λετονία
|
2002 | [136] | |
 Τουρκία †
|
2003 | [137] | |
 Ελλάδα
|
2005 | [138] | |
 Φινλανδία
|
2006 | [139] | |
 Σερβία
|
2007 | [140] | |
 Ρωσία ◇
|
2008 | [141] | |
| Αζερμπαϊτζάν
|
2011 | [142] | |
| Πορτογαλία
|
2017 | [143] |
Η χρονιά 1969 είναι σε πλάγια γράμματα για να δείξει τη νίκη τεσσάρων χωρών. Επίσης δεν περιλαμβάνεται, στον πίνακα η χρονιά 2020, λόγω του ότι δεν πραγματοποιήθηκε διαγωνισμός λόγω COVID-19.
ΗμιτελικοίΕπεξεργασία
| Νίκες | Χώρα | Χρονιά | Ref. |
|---|---|---|---|
| 4 | Σουηδία
|
2011, 2012, 2015, 2022 | [118] |
| 3 | Ρωσία ◇
|
2012, 2015, 2016 | [141] |
| 2 | Ελλάδα
|
2008, 2011 | [138] |
| Νορβηγία
|
2009, 2018 | [125] | |
 Αυστραλία
|
2016, 2019 | [144] | |
| Ολλανδία
|
2014, 2019 | [122] | |
| Ουκρανία
|
2008, 2022 | [126] | |
| 1 |  Σερβία και Μαυροβούνιο ‡
|
2004 | [145] |
 Ρουμανία
|
2005 | [146] | |
| Φινλανδία
|
2006 | [139] | |
| Σερβία
|
2007 | [140] | |
 Ισλανδία
|
2009 | [147] | |
| Βέλγιο
|
2010 | [133] | |
| Τουρκία †
|
2010 | [137] | |
| Δανία
|
2013 | [124] | |
| Αζερμπαϊτζάν
|
2013 | [142] | |
| Αυστρία
|
2014 | [129] | |
| Πορτογαλία
|
2017 | [143] | |
 Βουλγαρία †
|
2017 | [148] | |
| Ισραήλ
|
2018 | [123] | |
 Μάλτα
|
2021 | [149] | |
| Ελβετία
|
2021 | [128] |
Προκριματικοί γύροιΕπεξεργασία
| Νίκες | Χώρα | Χρονιά | Ref. |
|---|---|---|---|
| 1 |  Σλοβενία
|
1993 | [150] |
| Σουηδία
|
1996 | [151] |
Κατάταξη (Πρώτες 3 θέσεις)Επεξεργασία
| Θέση | Χώρα | Πρώτη θέση | Δεύτερη θέση | Τρίτη θέση | Καλύτερη θέση |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Ιρλανδία
|
7 | 4 | 1 | |
| 2 | Σουηδία
|
6 | 1 | 6 | |
| 3 | Ηνωμένο Βασίλειο
|
5 | 16 | 3 | |
| 4 | Γαλλία
|
5 | 7 | 7 | |
| 5 | Ολλανδία
|
5 | 3 | 1 | |
| 6 | Λουξεμβούργο
|
5 | 2 | 2 | |
| 7 | Ισραήλ
|
4 | 2 | 1 | |
| 8 | Δανία
|
3 | 1 | 3 | |
| 9 | Νορβηγία
|
3 | 1 | 1 | |
| 10 | Ιταλία
|
3 | 5 | 5 | |
| 11 | Ουκρανία
|
3 | 2 | 1 | |
| 12 | Γερμανία
|
2 | 6 | 5 | |
| 13 | Ελβετία
|
2 | 4 | 4 | |
| 14 | Ισπανία
|
2 | 4 | 2 | |
| 15 | Ρωσία
|
1 | 4 | 4 | |
| 16 | Βέλγιο
|
1 | 4 | 0 | |
| 17 | Μονακό
|
1 | 1 | 3 | |
| 18 | Τουρκία
|
1 | 1 | 1 | |
| Αζερμπαϊτζάν
|
1 | 1 | 1 | ||
| 20 | Ελλάδα
|
1 | 0 | 3 | |
| 21 | Εσθονία
|
1 | 0 | 1 | |
| Λετονία
|
1 | 0 | 1 | ||
| Σερβία
|
1 | 0 | 1 | ||
| 24 | Γιουγκοσλαβία
|
1 | 0 | 0 | |
| Φινλανδία
|
1 | 0 | 0 | ||
| Πορτογαλία
|
1 | 0 | 0 | ||
| 27 | Μάλτα
|
0 | 2 | 2 | |
| 28 | Ισλανδία
|
0 | 2 | 0 | |
| 29 | Βουλγαρία
|
0 | 1 | 0 | |
 Κύπρος
|
0 | 1 | 0 | ||
| Αυστραλία
|
0 | 1 | 0 | ||
 Πολωνία
|
0 | 1 | 0 | ||
| Σερβία και Μαυροβούνιο
|
0 | 1 | 0 | ||
| 34 | Ρουμανία
|
0 | 0 | 2 | |
| 35 |  Βοσνία και Ερζεγοβίνη
|
0 | 0 | 1 | |
 Μολδαβία
|
0 | 0 | 1 | ||
| 37 |  Κροατία
|
0 | 0 | 0 | 4 (1996, 1999) |
 Ουγγαρία
|
0 | 0 | 0 | 4 (1994) | |
 Αρμενία
|
0 | 0 | 0 | 4 (2008, 2014) | |
| 40 |  Αλβανία
|
0 | 0 | 0 | 5 (2012) |
| 41 |  Λιθουανία
|
0 | 0 | 0 | 6 (2006) |
 Λευκορωσία
|
0 | 0 | 0 | 6 (2007) | |
 Τσεχία
|
0 | 0 | 0 | 6 (2018) | |
| 44 | Σλοβενία
|
0 | 0 | 0 | 7 (1995, 2001) |
 Βόρεια Μακεδονία
|
0 | 0 | 0 | 7 (2019) | |
| 46 |  Γεωργία
|
0 | 0 | 0 | 9 (2010, 2011) |
| 47 |  Μαυροβούνιο
|
0 | 0 | 0 | 13 (2015) |
| 48 |  Σλοβακία
|
0 | 0 | 0 | 18 (1996) |
 Μαρόκο
|
0 | 0 | 0 | 18 (1980) | |
| 50 |  Άγιος Μαρίνος
|
0 | 0 | 0 | 19 (2019) |
| 51 |  Ανδόρρα
|
0 | 0 | 0 | 12 (2007)
(ημιτελικός) |
Ανά γλώσσαΕπεξεργασία
Ανάμεσα στα χρόνια 1966 και 1973, και πάλι ανάμεσα στα 1977 και 1998, οι χώρες έπρεπε να τραγουδήσουν στη μητρική τους γλώσσα τους. Για περισσότερα, δείτε το άρθρο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision.
| Νίκες | Γλώσσα | Χρονιές | Χώρες |
|---|---|---|---|
| 34 | Αγγλικά | 1967, 1969, 1970, 1974, 1975, 1976, 1980, 1981, 1987, 1992, 1993, 1994, 1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2018, 2019 | Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Σουηδία, Ολλανδία, Δανία, Εσθονία, Λετονία, Τουρκία, Ουκρανία, Ελλάδα, Φινλανδία, Ρωσία, Νορβηγία, Γερμανία, Αζερμπαϊτζάν, Αυστρία, Ισραήλ |
| 15 | Γαλλικά | 1956, 1958, 1960, 1961, 1962, 1965, 1966, 1969, 1971, 1972, 1973, 1977, 1983, 1986, 1988 | Ελβετία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Μονακό, Βέλγιο |
| 3 | Ολλανδικά | 1957, 1959, 1969 | Ολλανδία |
| Εβραϊκά | 1978, 1979, 1998 | Ισραήλ | |
| Ιταλικά | 1964, 1990, 2021 | Ιταλία | |
| 2 | Γερμανικά | 1966, 1982 | Αυστρία, Γερμανία |
| Ισπανικά | 1968, 1969 | Ισπανία | |
| Σουηδικά | 1984, 1991 | Σουηδία | |
| Νορβηγικά | 1985, 1995 | Νορβηγία | |
| Ουκρανικά | 2004, 2022 | Ουκρανία | |
| 1 | Δανικά | 1963 | Δανία |
| Σερβοκροάτικα | 1989 | Γιουγκοσλαβία | |
| Σερβικά | 2007 | Σερβία | |
| Κριμαϊκά Ταταρικά | 2016 | Ουκρανία | |
| Πορτογαλικά | 2017 | Πορτογαλία |
ΦωτογραφίεςΕπεξεργασία
ΕρμηνευτέςΕπεξεργασία
Η Κόρι Μπρόκεν, δεύτερη νικήτρια το 1957 για την Ολλανδία.
Ο Αντρέ Κλαβό, τρίτος νικητής το 1958 για τη Γαλλία.
Η Τέντι Σόλτεν, νικήτρια το 1959 για την Ολλανδία.
Η Ζακλίν Μπουαγιέ, νικήτρια το 1960 για τη Γαλλία.
Ο Ζαν Κλοντ Πασκάλ, νικητής το 1961 για το Λουξεμβούργο.
Ιζαμπέλ Ομπρέ, νικήτρια το 1962 για τη Γαλλία.
Οι Γκρέτε & Γιούργκεν Ίνγκμαν, το πρώτο ντουέτο νικητές το 1963 για τη Δανία.
Η Τζιλιόλα Τσινκουέτι, νικήτρια το 1964 για την Ιταλία.
Η Φρανς Γκαλ, νικήτρια το 1965, για το Λουξεμβούργο.
Ο Ούντο Γιούργκενς, νικητής το 1966 για την Αυστρία.
Η Φρίντα Μποκαρά, μια από τις 4 νικήτριες το 1969 για τη Γαλλία.
Η Βίκυ Λέανδρος, νικήτρια το 1972 για το Λουξεμβούργο.
Η Αν Μαρί Νταβίντ, νικήτρια το 1973 για το Λουξεμβούργο.
Οι Brotherhood of Man, νικητές το 1976 για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Μαρί Μυριάμ, νικήτρια το 1977 για τη Γαλλία.
Η Γκάλι Ατάρι & οι Milk and Honey, νικητές το 1979 για το Ισραήλ.
Ο Τζόνι Λόγκαν, νικητής το 1980 & το 1987 για την Ιρλανδία.
Οι Bucks Fizz, νικητές το 1981 για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Οι Bobbysocks!, νικήτριες το 1985 για τη Νορβηγία.
Η Σάντρα Κιμ, νικήτρια το 1986 για το Βέλγιο.
Η Σελίν Ντιόν, νικήτρια το 1988 για την Ελβετία.
Η Εμίλιγια Κόκιτς των Riva, νικητές το 1989 για τη Γιουγκοσλαβία.
Ο Τότο Κουτούνιο, νικητής το 1990 για την Ιταλία.
Η Λίντα Μάρτιν, νικήτρια το 1992 για την Ιρλανδία.
Η Νίαμ Κάβανο, νικήτρια το 1993 για την Ιρλανδία.
Οι Secret Garden, νικητές το 1995 για τη Νορβηγία.
Η Ιμίαρ Χίνι, νικήτρια το 1996 για την Ιρλανδία.
Η Κατρίνα Λέσκανιτς των Katrina and the waves, νικητές το 1997 για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Dana International, η πρώτη τρανσέξουαλ νικήτρια του διαγωνισμού το 1998 για το Ισραήλ.
Η Σαρλότ Νίλσον, νικήτρια το 1999 για τη Σουηδία.
Οι Αδελφοί Όλσεν, νικητές το 2000 για τη Δανία.
Οι Τάνελ Πάνταρ, Ντέιβ Μπέντον & 2XL), νικητές το 2001 για την Εσθονία
Η Σερτάμπ Ερενέρ, νικήτρια το 2003.
Η Έλενα Παπαρίζου, νικήτρια το 2005 για την Ελλάδα.
Η Marija Šerifović νικήτρια το 2007 για τη Σερβία.
Ο Ντίμα Μπιλάν, νικητής το 2008 για τη Ρωσία.
Ο Αλεξάντερ Ριμπάκ νικητής το 2009 για τη Νορβηγία.
Η Εμελί ντε Φόρεστ, νικήτρια το 2013 για τη Δανία.
Η Κοντσίτα Βουρστ, η πρώτη drag queen νικήτρια το 2014 για την Αυστρία.
Ο Μονς Σέλμερλεβ, νικητής το 2015 για τη Σουηδία.
Ο Σαλβαντόρ Σομπράλ, νικητής το 2017 για την Πορτογαλία.
Ο Ντάνκαν Λόρενς, νικητής το 2019 για την Ολλανδία.
Οι Kalush Orchestra, νικητές το 2022 για την Ουκρανία.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_zingt,_Bestanddeelnr_923-3687.jpg)
.jpg)
_winnaar_Johnny_Logan_in_aktie,_Bestanddeelnr_930-7803.jpg)
.jpg)
_cropped.jpg)
_cropped.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
ΤραγουδοποιοίΕπεξεργασία
Ο Εμίλε Γκαρντάζ, νικητής το 1956 για την Ελβετία.
Ο Νικολά Σαλέρνο, νικητής το 1964 για την Ιταλία.
Ο Σερζ Γκενσμπούρ, νικητής το 1965 για το Λουξεμβούργο.
-
Ο Ούντο Γιούργκενς, νικητής το 1966 για την Αυστρία.
Οι Μανουέλ ντε λα Κάλβα και Ραμόν Αρκούσα (γωνστοί ως Dúo Dinámico), νικητές το 1968 για την Ισπανία.
Ο Μπένι Άντερσον, νικητής το 1974 για τη Σουηδία.
Ο Έντι Όουβενς, νικητής το 1975 για την Ολλανδία.
Ο Τόνι Χίλερ, νικητής το 1976 για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Νουρίτ Χιρς, νικήτρια το 1978 για το Ισραήλ.
-
Ο Τζόνι Λόγκαν, νικητής το 1987 και το 1992 για την Ιρλανδία.
-
Ο Τότο Κουτούνιο, νικητής το 1990 για την Ιταλία.
-
Ο Ρολφ Λόβλαντ (αριστερά), νικητής το 1985 και το 1995 για τη Νορβηγία.
Ο Σβίκα Πικ, νικητής το 1998 για το Ισραήλ.
Η Μάιαν Άννα Κέρμας, νικήτρια το 2001 για την Εσθονία.
Η Μαρίγια Ναούμοβα, νικήτρια το 2002 για τη Λετονία.
Η Σερτάμπ Ερενέρ, νικήτρια το 2003 για την Τουρκία.
Ο Χρήστος Δάντης, νικητής το 2005 για την Ελλάδα.
Ο Τζιμ Μπινζ, νικητής το 2008 για τη Φινλανδία.
-
Ο Αλεξάντερ Ρίμπακ, νικητής το 2009 για τη Νορβηγία.
Η Τζούλι Φροστ, νικήτρια το 2010 για τη Γερμανία.
Ο Στέφαν Ερν, νικητής το 2011 για το Αζερμπαϊτζάν.
Ο Τόμας Γκούσταφσον, νικητής το 2012 για τη Σουηδία.
Οι Τόμας Στένγκαρντ (αριστερά), Τζούλια Φάμπριν Γιακομπσεν (κέντρο) και Λίσε Κάμπλε (δεξιά), νικητές το 2013 για τη Δανία.
Ο Άντον Μάλμπεργκ Χορντ αφ Σέγκερσταντ, νικητής το 2015 για τη Σουηδία.
Η Λουίζα Σομπράλ, νικήτρια το 2017 για την Πορτογαλία.
Ο Ντόρον Μενταλί, νικητής το 2018 για το Ισραήλ.
-
Ο Ντάνκαν Λόρενς, νικητής το 2019 για την Ολλανδία.
Οι Τόμας Ράτζι (αριστερά), Βικτόρια Ντε Άντζελις (δεύτερη από αριστερά), Νταμιάνο Νταβίντ (δεύτερος από δεξιά) και Ίθαν Τόρκιο (δεξιά), νικητές το 2021 για την Ιταλία.
O Όλεχ Πσιούκ, νικητής το 2022 για την Ουκρανία.
_by_Erling_Mandelmann_-_2.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Σημειώσεις και παραπομπέςΕπεξεργασία
ΣημειώσειςΕπεξεργασία
- ↑ Μετά τους δύο πρώτους διαγωνισμούς που φιλοξενήθηκαν από την Ελβετία και τη Γερμανία, αποφασίστηκε ότι η νικήτρια χώρα θα διοργανώνει τον διαγωνισμό το επόμενο έτος. Ο νικητής του διαγωνισμού του 1957 ήταν η Ολλανδία, και η ολλανδική τηλεόραση αρχικά αρνήθηκε να διοργανώσει τον διαγωνισμό. Η ευθύνη της φιλοξενίας τελικά έγινε αποδεκτή, από την Ολλανδία το 1958. Σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια που ακολούθησαν ο κανόνας αυτός είναι σε ισχύ, δηλαδή η νικήτρια χώρα της εκάστοτε χρονιάς, θα φιλοξενήσει τον διαγωνισμό το επόμενο έτος, με ειδικές εξαιρέσεις μόνο το 1960, το 1963, το 1972, το 1974, το 1980 και το 2023.
- ↑ Φιλοξενείται από το BBC στο Λονδίνο, όταν η Ολλανδία αν και νικήτρια της προηγούμενης χρονιάς, παραχώρησε τη διοργάνωση. Το Ηνωμένο Βασίλειο επιλέχθηκε για να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό εκείνη τη χρονιά.
- ↑ Φιλοξενείται από το BBC στο Λονδίνο, όταν η Γαλλία αν και νικήτρια της προηγούμενης χρονιάς, αρνήθηκε να φιλοξενήσει το διαγωνισμό, λόγω δαπανών. Παρά το γεγονός ότι το Ηνωμένο Βασίλειο πήρε μόνο την τέταρτη θέση την προηγούμενη χρονιά, το Μονακό και το Λουξεμβούργο (που πήραν τη δεύτερη και την τρίτη θέση αντίστοιχα) είχαν αποποιηθεί.
- ↑ Τέσσερις χώρες (το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ισπανία, η Ολλανδία και η Γαλλία) κέρδισαν τον διαγωνισμό, την πρώτη φορά που σημειώθηκε μια κατάσταση ισοπαλίας. Ωστόσο, δεν υπήρχε τότε κανένας κανόνας για την κάλυψη μιας τέτοιας πιθανότητας, και οι τέσσερις χώρες ανακηρύχθηκαν κοινές νικήτριες.
- ↑ Λόγω του ότι υπήρχαν τέσσερις νικητές στον προηγούμενο διαγωνισμό, τέθηκε το ερώτημα σχετικά με το ποιο έθνος θα φιλοξενήσει το διαγωνισμό του 1970. Με το Ηνωμένο Βασίλειο να φιλοξενεί το 1968 και την Ισπανία το 1969, μόνο η Γαλλία και η Ολλανδία ήταν υπό εξέταση. Η ρίψη ενός νομίσματος είχε ως αποτέλεσμα η διοργανώτρια χώρα να αποφασιστεί η Ολλανδία. Δώδεκα μόνο, χώρες συμμετείχαν στο διαγωνισμό. Ήταν ο χαμηλότερος αριθμός συμμετεχόντων από την έκδοση του 1959. Η Νορβηγία, η Πορτογαλία, η Σουηδία, η Φινλανδία και η Αυστρία δεν συμμετείχαν το 1970 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το τετράδρομο αποτέλεσμα ισοπαλίας του 1969.
- ↑ Φιλοξενείται από το BBC στο Εδιμβούργο, όταν το Μονακό αν και νικητής της προηγούμενης χρονιάς, αρνήθηκε να φιλοξενήσει το διαγωνισμό. Παραμένει η μοναδική χώρα που κέρδισε το διαγωνισμό αλλά δεν φιλοξένησε ποτέ την Eurovision.
- ↑ Φιλοξενείται από το BBC στο Μπράιτον, όταν το Λουξεμβούργο αν και νικητής της προηγούμενης χρονιάς, αρνήθηκε να φιλοξενήσει το διαγωνισμό, λόγω δαπανών. Εάν κάθε νικήτρια χώρα, αρνούνταν να φιλοξενήσει το διαγωνισμό, το BBC θα αναλάμβανε τη φιλοξενία του και έχει αναγνωριστεί ως ο επίσημος φιλοξενούμενος από προεπιλογή.
- ↑ Φιλοξενείται από την NOS (Ραδιοτηλεοπτικό Ίδρυμα της Ολλανδίας) στη Χάγη, όταν το Ισραήλ αν και νικητής της προηγούμενης χρονιάς, αρνήθηκε να φιλοξενήσει το διαγωνισμό, λόγω δαπανών. Υπήρχε και άλλη αιτία τότε, αφού στις 19 Απριλίου που διεξήχθη ο διαγωνισμός, παράλληλα ήταν η Ημέρα Μνήμης των Ισραηλινών Πεσόντων Στρατιωτών και των Θυμάτων της Τρομοκρατίας. Εκείνη τη χρονιά, οι Ολλανδοί προσφέρθηκαν να φιλοξενήσουν τον διαγωνισμό μετά από αρκετούς άλλους τηλεοπτικούς φορείς (συμπεριλαμβανομένου και του BBC) οι οποίοι αρνήθηκαν. Η απροθυμία αυτών των εθνικών ραδιοτηλεοπτικών φορέων για να οργανώσουν το διαγωνισμό οφείλονταν στο ότι έχουν ήδη φιλοξενήσει το διαγωνισμό τα προηγούμενα δύο έτη αλλά και λόγω δαπανών.
- ↑ Η άλλοτε Ενιαία Γιουγκοσλαβία κέρδισε μονάχα, μια φορά τον διαγωνισμό του 1989 και φιλοξένησε κατά παράδοση, τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 1990, στο Ζάγκρεμπ (σήμερα είναι η πρωτεύουσα της σημερινής Κροατίας). Η Γιουγκοσλαβία, έμεινε στην ιστορία του διαγωνισμού, ως η μόνη χώρα του τότε Ανατολικού Μπλοκ, που συμμετείχε στην Eurovision, μέχρι την τελευταία και καθοριστική εμφάνισή της το 1992. Έκτοτε, από αυτό το έτος η Γιουγκοσλαβία έπαψε να υφίσταται και τυπικά ως χώρα και δημιουργήθηκαν στα εδάφη της οι εξής πέντε χώρες (Σλοβενία, Κροατία, Βόρεια Μακεδονία, Βοσνία & Ερζεγοβίνη και Νέα Γιουγκοσλαβία), οι οποίες αργότερα έστειλαν συμμετοχές στον διαγωνισμό ξεχωριστά. Η Νέα Γιουγκοσλαβία (η οποία αργότερα το 2003 μετονομάστηκε σε Σερβία & Μαυροβούνιο), διαλύθηκε επίσης το 2006, μετά από δημοψήφισμα, στις σημερινές Μαυροβούνιο και Σερβία, πράττοντας το ίδιο με τις υπόλοιπες πρώην Γιουγκοσλαβικές Δημοκρατίες.
- ↑ Κατά την προετοιμασία αυτού του διαγωνισμού, η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση τελικά άρχισε να παλεύει με την έκρηξη του αριθμού των πιθανών συμμετεχουσών χωρών, που προκλήθηκε από τη διάλυση του ανατολικού μπλοκ, καθώς και από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η οποία παραδοσιακά ήταν η μόνη κομμουνιστική χώρα που συμμετείχε στον διαγωνισμό. Για πρώτη φορά, παρουσιάστηκε ένας προκριματικός γύρος, αλλά μόνο για χώρες που είτε δεν είχαν συμμετάσχει ποτέ στο διαγωνισμό, είτε στην περίπτωση των πρώην δημοκρατιών της Γιουγκοσλαβίας, δεν είχαν προηγουμένως αγωνιστεί ως ανεξάρτητα έθνη. Ωστόσο, αυτό ήταν απλώς ένα μέτρο εκείνης της στιγμής, κάτι που δεν ήταν προφανώς μια βιώσιμη λύση για τα μελλοντικά χρόνια, καθώς δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί εξίσου δίκαιη. Εν τω μεταξύ, η Κροατία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η Ουγγαρία, η Σλοβενία, η Σλοβακία, η Ρουμανία και η Εσθονία έμειναν για να την πολεμήσουν σε έναν ειδικό διαγωνισμό που ονομάζεται Kvalifikacija za Millstreet στη Λιουμπλιάνα στις 3 Απριλίου για τις τρεις μόνο θέσεις που διατίθενται στον μεγάλο τελικό του Μίλστριτ. Μετά από μια εξαιρετικά αυστηρή ψηφοφορία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η Κροατία και η Σλοβενία πέρασαν.
- ↑ Λόγω του ενδιαφέροντος, να συμμετάσχουν πολλές πρώην κομμουνιστικές καθώς και νέες χώρες της Ευρώπης, στον διαγωνισμό, διοργανώθηκε για εκείνη μόνο την χρονιά, ένας μη-τηλεοπτικός μόνο ηχητικός προκριματικός γύρος, από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU), προκειμένου να καταχωριστεί ο αριθμός των συμμετεχόντων χωρών που θα συμμετάσχουν στον τηλεοπτικό μεγάλο τελικό από είκοσι εννέα, σε έναν πιο εύχρηστο αριθμό των είκοσι τριών χωρών.
- ↑ Καθιερώθηκε ο όρος του Big Five, με τον οποίο είναι ευρέως γνωστό και ως επίσημο όνομα στις πέντε χώρες που συμβάλλουν περισσότερο από τις υπόλοιπες οικονομικά στην Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) (Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ισπανία και Ιταλία). Αυτές οι πέντε χώρες, λοιπόν, αποκτούν άμεση πρόσβαση στον τελικό του Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision κάθε χρόνο. Μεταξύ 2000 και 2010, η Ιταλία δεν συμμετείχε στον Διαγωνισμό, οπότε για τους σκοπούς του διαγωνισμού ονομαζόταν Big Four. Η Ιταλία επέστρεψε στο φεστιβάλ στην έκδοση του 2011, οπότε ο όρος Big Five επεκτάθηκε για όλες τις προθέσεις και σκοπούς.
- ↑ Από το 2004, ο διαγωνισμός περιέχει και έναν τηλεοπτικό ημιτελικό. Το 2004 διεξήχθη την Τετάρτη πριν τον τελικό. Από το 2005 ως το 2007 διεξήχθη την Πέμπτη της "Εβδομάδας της Eurovision".
- ↑ Το τραγούδι τραγουδήθηκε μερικώς και στα ουκρανικά.
- ↑ Από το 2008 ο διαγωνισμός περιέχει δύο ημιτελικούς, όπου διεξάγονται την Τρίτη και την Πέμπτη πριν τον τελικό, το οποίο ισχύει μέχρι και σήμερα.
- ↑ Το τραγούδι τραγουδήθηκε μερικώς και στα αγγλικά.
- ↑ Για πρώτη φορά στα χρονικά του διαγωνισμού και έπειτα από 65 χρόνια συνεχούς παρουσίας, ο 65ος διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω του COVID-19 και πραγματοποιήθηκε το 2021.
- ↑ H Ουκρανία, παρότι κέρδισε δεν μπορεί να φιλοξενήσει, λόγω της Ρωσικής εισβολής στα εδάφη της, επομένως το Ηνωμένο Βασίλειο, προσφέρθηκε να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό, ενώ αντίστοιχα πήρε την δεύτερη θέση στον προηγούμενο διαγωνισμό.
- ↑ Το τραγούδι περιείχε και μερικές φράσεις και στα εβραϊκά.
- ↑ Αυτές οι φορές ήταν τις χρονιές 1979, 1980, 1981, 1984, 1988, 1991, 1993, 1998, 2002 και 2003.
- ↑ Τις τελευταίες δεκαετίες δεν συμμετέχουν καθόλου στην Eurovision το Λουξεμβούργο, το Μονακό, η Ανδόρρα, η Σλοβακία, η Ουγγαρία, η Βοσνία και Ερζεγοβίνη και η Τουρκία. Οι χώρες αυτές δεν συμμετέχουν για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, αλλά και λόγω της αδιαφορίας τους στον διαγωνισμό. Εξαίρεση αποτελεί το Μαρόκο, το οποίο συμμετείχε μονάχα το 1980.
- ↑ Τέτοια περίπτωση αποτελούν η Ρωσία και η Λευκορωσία, οι οποίες δεν πληρούν πλέον τις προϋποθέσεις να ξανασυμμετάσχουν στον διαγωνισμό, λόγω έλλειψης Δημοκρατίας και λόγω της κατάστασης στην Ουκρανία. Οι δύο αυτές χώρες αποβλήθηκαν επ αόριστον από την EBU.
- ↑ Δύο από αυτές τις χώρες, η Γιουγκοσλαβία και η Σερβία και Μαυροβούνιο, συμμετείχαν στο παρελθόν αλλά δεν υπάρχουν πια.
- ↑ Η Γερμανία έχει κερδίσει πριν και μετά την ενοποίηση
ΠαραπομπέςΕπεξεργασία
- ↑ «Eurovision Song Contest: Rules». ebu.ch. European Broadcasting Union. 12 Ιανουαρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ «Eurovision 1956». Eurovision.tv. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2008.
- ↑ O'Connor, John Kennedy (2007). The Eurovision Song Contest – The Official History. Carlton Books, UK. ISBN 978-1-84442-994-3.
- ↑ «ABBA's Bjorn says no to reunion». BBC News. 6 December 2005. http://news.bbc.co.uk/2/hi/entertainment/4502670.stm. Ανακτήθηκε στις 15 March 2008.
- ↑ Dillon, Brian (11 Μαΐου 2022). «The moment a young Celine Dion was launched from Dublin stage to global stardom». DublinLive (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2022.
- ↑ «Duncan Laurence Has 'No Idea' How His Breakthrough Single 'Arcade' Keeps Going Viral» (στα αγγλικά). Billboard. 10 June 2021. https://www.billboard.com/articles/columns/pop/9585063/duncan-laurence-arcade-hot-100-eurovision-interview. Ανακτήθηκε στις 2021-06-11.
- ↑ Shaw, Lucas. «Maneskin Is Italy's First Rock Band to Rule the Charts» (στα αγγλικά). Bloomberg News. https://www.bloomberg.com/graphics/pop-star-ranking/2021-september/maneskin-is-italy-s-first-rock-band-to-rule-the-charts.html. Ανακτήθηκε στις 2021-09-14.
- ↑ «Eurovision Crystal Trophy». Kosta Boda (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2019.
- ↑ «Trophy». Eurovision.tv (στα Αγγλικά). EBU. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2019.
- ↑ 10,0 10,1 «Lugano 1956 / Participants – Lys Assia – Refrain» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022.
- ↑ 11,0 11,1 «Frankfurt 1957 / Participants – Corry Brokken – Net Als Toen» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022.
- ↑ 12,0 12,1 «Hilversum 1958 / Participants – André Claveau – Dors Mon Amour» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022.
- ↑ 13,0 13,1 «Cannes 1959 / Participants – Teddy Scholten – Een Beetje» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022.
- ↑ 14,0 14,1 «London 1960 / Participants – Jacqueline Boyer – Tom Pillibi» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022.
- ↑ 15,0 15,1 «Cannes 1961 / Participants – Jean-Claude Pascal – Nous Les Amoureux» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022.
- ↑ 16,0 16,1 «Luxembourg 1962 / Participants – Isabelle Aubret – Un Premier Amour» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022.
- ↑ 17,0 17,1 «London 1963 / Participants – Grethe and Jørgen Ingmann – Dansevise» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022.
- ↑ 18,0 18,1 «Copenhagen 1964 / Participants – Gigliola Cinquetti – Non Ho L'étà» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022.
- ↑ 19,0 19,1 «Naples 1965 / Participants – France Gall – Poupée De Cire, Poupée De Son» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022.
- ↑ 20,0 20,1 «Luxembourg 1966 / Participants – Udo Jürgens – Merci Chérie» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από τ