Συντεταγμένες: 52°30′44″N 13°22′51″E / 52.51222°N 13.38083°E / 52.51222; 13.38083

Το τελευταίο καταφύγιο του Χίτλερ (γερμ. Führerbunker , το οχυρό του Φύρερ) είναι ένα αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα υπόγειων χώρων στο Βερολίνο, στο οποίο ο Χίτλερ διέμεινε τις τελευταίες εβδομάδες του πολέμου βρίσκοντας καταφύγιο και στο οποίο επίσης βρήκε τον θάνατο αυτοκτονώντας.

Καταφύγιο του Χίτλερ
Χάρτης
Είδοςunderground infrastructure system, Καταφύγιο αεροπορικής επιδρομής και Οχυρό καταφύγιο
Γεωγραφικές συντεταγμένες52°30′45″N 13°22′53″E
Διοικητική υπαγωγήΒερολίνο
ΧώραΓερμανία
Έναρξη κατασκευής1944
Κατεδάφιση5  Δεκεμβρίου 1947
ΙδιοκτήτηςΝαζιστική Γερμανία
ΑρχιτέκτοναςΆλμπερτ Σπέερ και Χόχτιφ ΑΕ
Commons page Πολυμέσα
Αναπαράσταση της κατόψεως των υπόγειων εσωτερικών χώρων.
Μερικοί από τους χώρους:
04: Καθιστικά δωμάτια
08: Φρουραρχείο
11: κύρια είσοδος
12: έξοδος κινδύνου
13: Αίθουσα αναμονής
16: Κλιμακοστάσιο προς το δωμάτιο του Χίτλερ
20: Εξωτερικοί τοίχοι από μπετόν
26: Γραφείο του Χίτλερ
27: Υπνοδωμάτιο του Χίτλερ
Η διαρρύθμιση του εσωτερικού της πρόσβασης του καταφυγίου.

Τοποθεσία και περιγραφή Επεξεργασία

Το καταφύγιο ήταν χτισμένο βορειοανατολικά της Καγκελαρίας (Reichskanzlei) και σε βάθος πέντε μέτρων κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Κάτω από ένα μέτρο χώμα και τέσσερα μέτρα συμπαγούς σκυροδέματος, βρίσκονταν προστατευμένοι τριάντα χώροι, κατανεμημένοι σε δύο υπόγεια πατώματα, με εξόδους στα γύρω κυρίως κτίρια και με μια έξοδο κινδύνου στον κήπο. Η σχεδίαση του καταφυγίου αποδίδεται στον Άλμπερτ Σπέερ.

Η κατασκευή του οχυρού αυτού καταφυγίου πραγματοποιήθηκε σε δύο οικοδομικές φάσεις, που ολοκληρώθηκαν το 1936 και το 1943. Το δεύτερο τμήμα ήταν προορισμένο προσωπικά για τον Χίτλερ, στο οποίο και «μετακόμισε» το 1945. Η οικοδομή του δευτέρου τμήματος είναι ιδιαίτερα θωρακισμένη, σύμφωνα με τις οδηγίες του ίδιου του Χίτλερ. Για να προστατευθεί το οχυρό από τις βόμβες, ακόμα και στα πλαϊνά του, η οροφή, καθώς και οι πλευρικοί εξωτερικοί τοίχοι, είναι διπλού πάχους σε σύγκριση με το οικοδόμημα της πρώτης φάσης, και το οποίο θεωρείται ως απλή «πρόσβαση» στο δεύτερο, στο κυρίως καταφύγιο.

Το καταφύγιο περιβρέχεται από τα υπόγεια φυσικά νερά της περιοχής, και γι' αυτό αντλίες ήταν σε συνεχή χρήση, επειδή το νερό έμπαινε από τις χαραμάδες. Το καταφύγιο είχε τη δική του ηλεκτροδότηση χάρη σε γεννήτρια ηλεκτρικού ρεύματος. Η γεννήτρια χρησιμοποιούσε πετρέλαιο για τη λειτουργία της και, γι' αυτό, ο θόρυβος μέσα στους χώρους του καταφυγίου ήταν μεγάλος. Ο αέρας ανανεωνόταν και περνούσε από ειδικά φίλτρα για να μην υπάρχει φόβος από δηλητηριώδη αέρια.

Η εσωτερική διακόσμηση ήταν λιτή. Οι τοίχοι ήταν γυμνοί. Οι εξώπορτες και οι πόρτες ανάμεσα στα τμήματα του καταφυγίου έκλειναν αεροστεγώς. Στις εισόδους ήταν τοποθετημένη φρουρά από άνδρες των SS. Οι επισκέπτες δεν επιτρεπόταν να φέρουν κανενός είδους όπλο. Τα μόνα άτομα που οπλοφορούσαν στο εσωτερικό του καταφυγίου ήταν ο ασυρματιστής τηλεφωνητής Ρόχους Μις (Rochus Misch) και, πιθανόν, ο ίδιος ο Χίτλερ.

Η χρήση του καταφυγίου Επεξεργασία

Ο Χίτλερ εγκαταστάθηκε στο καταφύγιο στις 16 Ιανουαρίου του 1945 λόγω των συνεχών εναέριων βομβαρδισμών από τις συμμαχικές δυνάμεις. Μαζί του πήρε την προσωπική του ακολουθία, τους αξιωματικούς του και μερικούς ακόμα. Η Εύα Μπράουν τον ακολούθησε τον Φεβρουάριο του 1945 εγκαταλείποντας οριστικά τη Βαυαρία και χρησιμοποίησε δύο δωμάτια δίπλα στο δωμάτιο του Χίτλερ. Τον Απρίλιο του 1945 τον ακολούθησε ο Γκαίμπελς και η γυναίκα του Μάγδα μαζί με τα παιδιά τους. Στο καταφύγιο τελέσθηκε ο γάμος του Χίτλερ με την Εύα Μπράουν και εκεί αυτοκτόνησαν και οι δύο.

Η σημερινή του χρήση Επεξεργασία

 
Η τοποθεσία του καταφυγίου στο Βερολίνο.

Μετά το τέλος του πολέμου, οι δυνάμεις των Ρώσων προσπάθησαν να ανατινάξουν το οχυρό. Ήταν όμως τόσο ισχυρό (4 μέτρα συμπαγές σκυρόδεμα) που δεν κατάφεραν τίποτα, και γι' αυτό το σκέπασαν με χώμα. Δύο χρόνια πριν την πτώση του σιδηρού παραπετάσματος το καταφύγιο ανοίχτηκε ξανά. Σήμερα είναι εν μέρει επισκέψιμο.

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία