Με το όνομα Κετζαλκόατλ[1], ή Κετσαλκόατλ[2] (ισπ. Quetzalcóatl), που στη γλώσσα Νάουατλ σημαίνει "φτερωτό φίδι", είναι γνωστή μια από τις κυρίαρχες θεότητες των πολιτισμών του Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής γενικότερα. Οι Μάγια τον αποκαλούν Κουκουλκάν.

Κετζαλκόατλ
Γενικές πληροφορίες
Προφορά
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΓονείςΜιξκοάτλ και Chimalma
ΑδέλφιαΣίπε Τότεκ
Τεζκατλιπόκα
Ουιτζιλοπότστλι
Σόλοτλ
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Μυθολογία Επεξεργασία

Ο Κετζαλκόατλ είναι ο θεός του ουρανού κι ο σοφός δημιουργός των νόμων. Συμμετείχε στη δημιουργία και την καταστροφή του κόσμου τις Τέσσερις πρώτες Εποχές, ενώ ήταν άρχοντας και δημιουργός της Πέμπτης Εποχής του κόσμου. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Κετζαλκόατλ πήγε στον κόσμο των Νεκρών και μάζεψε τα οστά των ανθρώπων από τις προηγούμενες εποχές του κόσμου. Χύνοντας το ίδιο του το αίμα πάνω από αυτά τα οστά, κατάφερε να δημιουργήσει τους ανθρώπους της νέας εποχής.

Θεωρείται γιος της θεάς Κοατλίκουε και δίδυμος αδερφός του Σόλοτλ. Ο Κετζαλκόατλ έμαθε στους ανθρώπους τη γεωργία και τη χρήση του ημερολογίου, ενώ ταυτόχρονα είναι προστάτης των τεχνών. Είναι επίσης θεός του ανέμου, των υδάτων και της γονιμότητας.

Σύμφωνα με ένα μύθο, ο Κετζαλκόατλ επέτρεψε στον εαυτό του να υποκύψει στις γητείες του Τεζκατλιπόκα, αλλά από τύψεις έπεσε σε μια μεγάλη πυρά. Μετά τον θάνατό του, η καρδιά του έγινε ο Αυγερινός. Συχνά πάντως αναφέρεται στους μύθους είτε απεικονίζεται μαζί με τον Τεζκατλιπόκα, τον θεό του σκότους, σαν αντίθετες θεότητες. Πάντοτε ο Τεζκατλιπόκα τον έστελνε μακριά, αλλά ο Κετζαλκόατλ γύριζε κάποτε. Γι' αυτό το λόγο, ο βασιλιάς των Αζτέκων Μοντεζούμα Β΄ πείστηκε εύκολα από τον Ισπανό κατακτητή Ερνάν Κορτές ότι ήταν προσωποποίηση του θεού Κετζαλκόατλ.

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Πηγές Επεξεργασία

  1. «Το αξόλοτλ». Το περιπλανόμενο τουατάρα. Bolko. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2013. 
  2. Ηλίας Ταμπουράκης. «Μεξικό: Τεσκατλιπόκα και Κετσαλκόατλ, Ο Καθρέφτης από Οψιδιανό που Καπνίζει, ενάντια στο Φτερωτό Φίδι» (PDF). Ταξίδι στους πολιτισμούς. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2013.