Κωνσταντίνος Ρέντης

Ο Κωνσταντίνος Ρέντης, (1884- Κιάφα Οινόης, 18 Οκτωβρίου 1958), ήταν Έλληνας πολιτικός του κεντρώου χώρου (Κόμμα Φιλελευθέρων - ΕΠΕΚ) που χρημάτισε πολλές φορές υπουργός κυρίως στην δεκαετία 1940 - 1950.

Κωνσταντίνος Ρέντης
Υπουργός Εξωτερικών
Περίοδος 29 Ιανουαρίου 1946 – 4 Απριλίου 1946
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1945
Υπουργός Εθνικής Άμυνας
Περίοδος 28 Αυγούστου 1950 – 13 Σεπτεμβρίου 1950
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου Αύγουστος 1950
Υπουργός Εσωτερικών
Περίοδος 27 Οκτωβρίου 1951 – 11 Οκτωβρίου 1952
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1951
Υπουργός Δικαιοσύνης
Περίοδος 14 Νοεμβρίου 1922 – 28 Δεκεμβρίου 1922
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά 1922
Υπουργός Στρατιωτικών
Περίοδος 18 Νοεμβρίου 1948 – 20 Ιανουαρίου 1949
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1948
Υπουργός Δημοσίας Τάξεως
Περίοδος 7 Σεπτεμβρίου 1947 – 18 Νοεμβρίου 1948
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1947
Περίοδος 20 Ιανουαρίου 1949 – 6 Ιανουαρίου 1950
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη Ιανουάριος 1949 & Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη Απρίλιος 1949 & Κυβέρνηση Αλέξανδρου Διομήδη 1949 διαδοχικά
Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου
Περίοδος 24 Μαΐου 1944 – 30 Αυγούστου 1944
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου Μαΐου 1944
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	1884, Μελίσσι Κορινθίας
Θάνατος	18 Οκτωβρίου 1958 Κιάφα Οινόης
Εθνότητα	Ελληνική
Υπηκοότητα	Ελληνική
Πολιτικό κόμμα	Κόμμα Φιλελευθέρων - ΕΠΕΚ
Παιδιά	Θεοχάρης Ρέντης (βουλευτής)

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Μελίσσι Κορινθίας το 1884. Ήταν γιος του αξιωματικού μηχανικού Θεοφάνη Ρέντη και της Σοφίας Κ. Ράδου, εγγονός του Θεοχαράκη Ρέντη, προεστού της Πελοποννήσου και Φιλικού στην Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Σπούδασε νομικά και την περίοδο 1907-1910 προσλήφθηκε υπάλληλος στο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Την επόμενη δεκαετία 1910-1920 υπήρξε διπλωμάτης. Χρημάτισε διευθυντής πολιτικών υποθέσεων στο Υπουργείο Εξωτερικών. Υπό την ιδιότητα αυτή μετείχε τους Βαλκανικούς πολέμους διατελώντας γενικός γραμματέας της επαναστατικής επιτροπής της Βορείου Ηπείρου υπό τον Χρηστάκη Ζωγράφο. Υπηρέτησε επίσης ως διπλωματικός εκπρόσωπος Ελλάδας στο Βασίλειο του Μαυροβουνίου και ως γραμματέας πρεσβείας στη Βιέννη, τη Ρώμη, ως επιτετραμμένος στη Στοκχόλμη.

Στην Κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά έγινε πρώτη φορά υπουργός Εξωτερικών: 14 Νοεμβρίου 1922-28 Νοεμβρίου 1922 και Δικαιοσύνης. Μετά τα γεγονότα του 1922 αναμίχθηκε με την πολιτική όπου και αναδείχθηκε πληρεξούσιος της Κορινθίας στη Δ΄ Συντακτική Συνέλευση (1924-1925). Την επόμενη περίοδο ξαναδιορίστηκε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Παπαναστασίου (από 18 Ιουνίου 1924 έως 25 Ιουλίου 1924) και εκείνη του Θεόδωρου Πάγκαλου (από 2 Ιουλίου 1925 έως 21 Οκτωβρίου 1925). To 1925 διετέλεσε εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Κοινωνία των Εθνών. Αργότερα στη Γ΄ Αναθεωρητική Βουλή (1936) εκλέχθηκε βουλευτής. Το 1938 συνελήφθη από το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά θεωρούμενος να έχει ανάμιξη στο κίνημα του 1938 και εκτοπίσθηκε στη Σέριφο.

Στη κατοχή (Μάιος 1944) διέφυγε στη Μέση Ανατολή όπου εκπροσώπησε το Κόμμα Φιλελευθέρων στο συνέδριο του Λιβάνου. Εκεί και ανέλαβε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στη κυβέρνηση του Καΐρου Με την απελευθέρωση επέστρεψε και συμμετείχε ως βουλευτής στη Δ΄ αναθεωρητική Βουλή (1946-1950).

Στη δίκη των δοσιλόγων στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1945 κατέθεσε για τους κατηγορούμενους "Κατά την γνώμη μου έπρεπε να σχηματισθή Κυβέρνησις κατοχής δια να εξυπηρετήση τον λαόν, να τον προστατεύση από τα δεινοπαθήματα και να μετριάση τας συμφοράς. Οι πολιτικοί δεν ανέλαβον από εγωιστικούς λόγους.
Η κυβέρνησις Τσολάκογλου ήτο υπηρεσιακή, απεφεύχθη δε δια ταύτης το Ιταλικόν προτεκτοράτον και ο Ιταλός "Gauleiter". Ουδείς εκ των υπουργών εξυπηρέτησε τους Γερμανούς. Ο νόμος περί τιμωρίας των αναχωρούντων δια το εξωτερικόν εγένετο δια να καλύψουν οι κυβερνώντες τας αληθείς προθέσεις των''."
Όταν επρόκειτο να αναχωρήσει για τη Μέση Ανατολή, συνάντησε τον τότε υπουργό κ. Β. Καραπάνο, ο οποίος του είπε αποχαιρετώντας τον "στο καλό και η Παναγιά μαζί σου". Εξήγησε έπειτα στο δικαστήριο ότι κατά τη γνώμη του η Κυβέρνησις αυτή ουσιαστικώς βοηθούσε τους φεύγοντας δια τη Μέση Ανατολή και πολλές φορές διευκόλυνε την αναχώρηση τους, παρείχε και στις οικογένειες τους τα μέσα της ζωής, συντάξεις και βοηθήματα.

Το 1946 ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη. όπου εκπροσώπησε την Ελλάδα στη πρώτη συνέλευση του ΟΗΕ στο Λονδίνο. Στις 24 Νοεμβρίου 1948 διετέλεσε προσωρινός αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Στη συνέχεια εξελέγη βουλευτής με το Κόμμα Φιλελευθέρων (1950-51) και ΕΠΕΚ (1951-52).

Κατά την άσκηση των καθηκόντων του ως υπουργού Εσωτερικών στην κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα την περίοδο της δίκης του Νίκου Μπελογιάννη και του Δημήτρη Μπάτση σύμφωνα με την μαρτυρία του Ανδρέα Ιωσήφ, υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ, μετήλθε ανήθικων μεθόδων εις βάρος της συζύγου του Μπάτση με πρόσχημα την σωτηρία αυτού από το εκτελεστικό απόσπασμα.

Ο Κωνσταντίνος Ρέντης πέθανε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1958 μετά από αυτοκινητικό δυστύχημα που συνέβη στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου, από τη σύγκρουση του ιδιωτικού του οχήματος με λεωφορείο. Γιος του Κωνσταντίνου Ρέντη ήταν ο πολιτικός Θεοχάρης Ρέντης.

Πηγές

• "Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.16ος, σελ.621
• "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ.Δ΄(συμπλήρωμα), σελ.344
• "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα" τομ.52ος, σελ.18
• Στέλιος Κούλογλου, "Μαρτυρίες για τον Εμφύλιο και την Ελληνική Αριστερά" σελ. 287
• Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.80-81