Βικιπαίδεια

Λάζαρος Σώχος

Ο Λάζαρος Σώχος (1857 ή 1862[4] – 1911) ήταν διακεκριμένος Έλληνας γλύπτης του 19ου αιώνα.

Λάζαρος Σώχος
Γέννηση1  Ιουνίου 1862[1]
Τήνος
Θάνατος1911[1][2][3]
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Ιδιότηταγλύπτης
Σημαντικά έργαΜνημείο Παύλου Μελά, Άγαλμα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Μαρμάρινη στήλη με Προτομή Περικλή Βαρατάση, Αθήνα, Έφιππος Ανδριάντας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Ναύπλιο, Άγαλμα Δημητρίου Βαφιαδάκη, Ερμούπολη, Προτομή του Νικόλαου Γλύνη, Ιστέρνια και Μνημείο των Πεσόντων, 1897, Λευκάδα
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
Προτομή του Αδαμαντίου Κοραή στο κενοτάφιό του, στο κοιμητήριο του Μονπαρνάς, στο Παρίσι

Βιογραφία

Επεξεργασία

Γεννήθηκε το 1857 ή το 1862 στην Τήνο και προερχόταν από φτωχή οικογένεια γεωργών. Σε μικρή ηλικία εγκατέλειψε για οικονομικούς λόγους την γενέτειρά του πηγαίνοντας στην Κωνσταντινούπολη σε κάποιον θείο του, λιθοξόο το επάγγελμα. Εκτός από την λιθοξοΐα έμαθε και τα βασικά στοιχεία της γλυπτικής, ενώ πήγαινε και στο σχολείο για να μάθει γράμματα.[5] Ζήτησε επίμονα και πήγε στην καλλιτεχνική σχολή του Γάλλου Guillemet στο Σταυροδρόμι. Εκεί κέρδισε αμέσως τον θαυμασμό και την εκτίμηση των δασκάλων του. Στην σχολή αυτή γνωρίστηκε με την συμμαθήτριά του Θηρεσία Γ. Ζαρίφη.

Όταν ο Guillemet πέθανε και η σχολή του έκλεισε, ο Σώχος, με μόνο εφόδιο μια συστατική επιστολή, κατέφυγε στην Αθήνα και στον Λεωνίδα Δρόση. Εκεί δούλεψε με πενιχρές απολαβές στο εργαστήριο του καλλιτέχνη ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα γλυπτικής στο Πολυτεχνείο και ζωγραφικής στον Λύτρα. Τελικά αποφοίτησε με άριστα σε όλες τις τάξεις γλυπτικής και ζωγραφικής.[6]

Μαθητής ακόμα φιλοτέχνησε τα δύο αγάλματα που κοσμούσαν τα παλαιά ανάκτορα, τον «Περσέα φέροντα την κεφαλή της Μέδουσας» και τον «Οδυσσέα αναγνωριζόμενο υπό του Άργου». Το πρώτο τιμήθηκε το 1884 με το Θωμαΐδειο βραβείο.[7]

Στο Πανεπιστήμιο ξανασυνάντησε την παλιά συμμαθήτριά του, η οποία τώρα ήταν κυρία Α. Βλαστού, και παρακινημένη από τα επιτεύγματα του Σώχου, του προσέφερε μηνιαίο χρηματικό βοήθημα για να αποπερατώσει τις σπουδές του. Αυτή τον έστειλε και στο Παρίσι για να συνεχίσει και να εμβαθύνει τις καλλιτεχνικές του σπουδές. Στο Παρίσι διακρίθηκε και κέρδισε σε διάφορους διαγωνισμούς συνολικά δεκαεπτά αργυρά και χάλκινα μετάλλια προόδου. Το 1897 πολέμησε ως εθελοντής στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο.[4]

Το 1908 καθηγητής στην έδρα της γλυπτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών.[4] Έργο του ήταν η αναστήλωση του Λέοντα της Χαιρώνειας. Φιλοτέχνησε επίσης πολλά έργα, τα οποία όλα σχεδόν κατά καιρούς βραβεύτηκαν.

Απεβίωσε το 1911 στην Αθήνα προσβεβλημένος από μηνιγγίτιδα.

Σημαντικότερα έργα του

Επεξεργασία
 
Το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Αθήνα, φιλοτέχνημα του Σώχου. Στην βάση του φαίνεται ένα από τα δύο ανάγλυφα. Κατασκευάστηκε το 1900 στο Παρίσι και στήθηκε το 1904 στην Αθήνα.

Από τα έργα του γνωστότερα είναι η προτομή του Κοραή στο παρισινό κοιμητήριο Μονπαρνάς, και ο έφιππος ανδριάντας του Κολοκοτρώνη, έργο βραβευμένο από το Ελληνικό τμήμα της Παγκόσμια έκθεση του Παρισιού το 1900 και την Ακαδημία της Ρώμης. Η χύτευση του ανδριάντα του Κολοκοτρώνη έγινε, σε δύο αντίτυπα, στο Παρίσι. Το υλικό προερχόταν από κανόνια της Επανάστασης που υπήρχαν στο Κάστρο του Παλαμηδίου. Από τα δύο αντίτυπα, το ένα τοποθετήθηκε στο Ναύπλιο το 1901 και βρίσκεται σήμερα στον λεγόμενο "Βοτανικό Κήπο" του Ναυπλίου ή "Πάρκο Κολοκοτρώνη"[7], και το δεύτερο στην Αθήνα το 1904, και σήμερα βρίσκεται δίπλα από την Παλαιά Βουλή. Τα καλύτερα των έργων του θεωρούνται τα δύο ανάγλυφα που βρίσκονται στην βάση του ανδριάντα του Κολοκοτρώνη. Στο Παρισινό Σαλόνι βραβεύτηκε, επίσης, το έργο του "Μούσα επιστρέφουσα εις την Ακρόπολιν", το οποίο πήρε ευμενείς κριτικές στο «Revue des Beaux Arts».[7] Σε διαγωνισμό βραβεύτηκε και το μνημείο του Βύρωνα[7], το οποίο, όμως, δεν αποπεράτωσε. Φιλοτέχνησε, επίσης, τα δύο μνημεία του Ζαρίφη και του Συγγρού, του οποίου μικρογραφία είχε στείλει στην έκθεση της Ρώμης.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/442970. Ανακτήθηκε στις 23  Αυγούστου 2017.
  2. ↑ (Γαλλικά) Répertoire des artistes. 36847. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ «Benezit Dictionary of Artists» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00171493. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 «Εθνική Πινακοθήκη: Λάζαρος Σώχος». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. 
  5. ↑ Σκόκος (1893), σελ. 305 - 306.
  6. ↑ Σκόκος (1893), σελ. 306.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Σκόκος (1893), σελ. 307.

Πηγές

Επεξεργασία
  • Κώστας Δανούσης, Λάζαρος Σώχος, Σύλλογος Υστερνιωτών Τήνου, Αθήνα 1999
  • Θωμάς Θωμόπουλος, «Λάζαρος Σώχος», Παναθήναια, έτος ΙΑ΄, 28 Φεβρουαρίου 1911, σ. 274-277
  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών. Ζωγράφοι - Γλύπτες - Χαράκτες, 16ος-20ός αιώνας, επιστημονική επιμέλεια Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος, τόμ. 2, Μέλισσα, Αθήνα 1997-2000
  • Στέλιος Λυδάκης, Οι έλληνες γλύπτες. Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία-τυπολογία-λεξικό γλυπτών, τόμ. 5, Μέλισσα, Αθήνα 1981
  • Στέλιος Λυδάκης, Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία, τυπολογία, Μέλισσα, Αθήνα, 2011
  • Ηλίας Μυκονιάτης, Νεοελληνική γλυπτική, στη σειρά Ελληνική τέχνη, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1996
  • Χρύσανθος Χρήστου – Μυρτώ Κουμβακάλη-Αναστασιάδη, Νεοελληνική γλυπτική 1800-1940, έκδοση Εμπορικής Τραπέζης της Ελλάδος, Αθήνα 1982

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λάζαρος_Σώχος&oldid=10069398"