Λίμπιονς
Συντεταγμένες: 50°7′N 19°19′E / 50.117°N 19.317°E
Το Λίμπιονς (πολωνικά: Libiąż) είναι πόλη του Πόβιατ Χσάνουφ, στο Βοεβοδάτο Ελάσσονος Πολωνίας της Πολωνίας. Ο πληθυσμός του είναι 16.838 κάτοικοι (2020).[2]
| Λίμπιονς | ||
|---|---|---|
 | ||
| ||
  Λίμπιονς | ||
| Χώρα | Πολωνία | |
| Διοικητική υπαγωγή | Γκμίνα Λίμπιονς | |
| Ίδρυση | 1243 | |
| Έκταση | 35,88 km² | |
| Πληθυσμός | 16.385 (31 Μαρτίου 2021)[1] | |
| Ταχ. κωδ. | 32-590 | |
| Ζώνη ώρας | UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα) | |
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | |
 Σχετικά πολυμέσα | ||
Ιστορία Επεξεργασία
.jpg)
Η πρώτη ιστορική αναφορά του Λίμπιονς προέρχεται από τα χρονικά του Γιαν Ντουούγκος. Ανέφερε τη μεταφορά των οικισμών Libiąż Wielki («Μεγάλο Λίμπιονς») και Libiąż Mały («Μικρό Λίμπιονς») στους Βενεδικτίνους από την οικογένεια Γκρίφιν το 1243. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, το Λίμπιονς πέρασε διαδοχικά στην κατοχή διαφόρων αριστοκρατικών οικογενειών.
Μετά τον κατακερματισμό της Πολωνίας το 1138, ανήκε στην Ανώτατη Επαρχία και στη συνέχεια, ενδεχομένως, πέρασε προσωρινά στο Δουκάτο του Ρατσίμπους, μετά το 1179. Αργότερα, βρισκόταν διοικητικά στο Πόβιατ Κρακοβίας, στο Βοεβοδάτο Κρακοβίας (14ος αιώνας-1795) της Επαρχίας Ελάσσονος Πολωνίας του Πολωνικού Στέμματος.
Το 1735, ο Κόμης Βιελκοπόλσκι ίδρυσε την Καθολική ενορία της Μεταμόρφωσης. Το Λίμπιονς προσαρτήθηκε από τη Μοναρχία των Αψβούργων στον τρίτο διαμελισμό της Πολωνίας το 1795. Ανακτήθηκε από Πολωνούς στον Αυστροπολωνικό Πόλεμο του 1809 και συμπεριλήφθηκε στο βραχύβιο πολωνικό Δουκάτο της Βαρσοβίας. Μετά τη διάλυσή της, ήταν μέρος της Ελεύθερης Πόλης της Κρακοβίας από το 1815 έως το 1846, όταν επαναπροσαρτήθηκε από την Αυστριακή Αυτοκρατορία. Μέχρι τον 19ο αιώνα ήταν ένας τυπικός αγροτικός οικισμός. Η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής από την Κρακοβία στη Βιέννη είχε προκαλέσει μετανάστευση και εγκατάσταση του πληθυσμού σε αυτές τις περιοχές.
Το σημείο καμπής στην ιστορία του Λίμπιονς ήρθε όταν ανακαλύφθηκαν πλούσια κοιτάσματα άνθρακα στα τέλη του 19ου αιώνα. Στις αρχές του 20ου αιώνα, κατασκευάστηκε το Ανθρακωρυχείο Γιανίνα, το οποίο από το 1907 λειτουργεί με αυτή την πρώτη ύλη. Αυτό άνοιξε νέες προοπτικές για το Λίμπιονς. Στους ντόπιους κατοίκους δόθηκε δουλειά και η πόλη άρχισε να είναι ελκυστική και για τους ανθρώπους από το εξωτερικό. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε μια ραγδαία οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη του οικισμού. Οι ειδικευμένοι εργάτες και οι ιντελιγκέντσια ήρθαν στο Λίμπιονς και το αστικό τοπίο άλλαξε. Γύρω από το ορυχείο άρχισαν να σχηματίζονται νέα οικιστικά και δημόσια κτίρια (σχολεία, ταχυδρομείο και τηλέγραφος).
Σύμφωνα με την αυστριακή απογραφή του 1900, στο Μεγάλο Λίμπιονς υπήρχαν 258 κτίρια στα οποία κατοικούσαν 1.452 άτομα, όλα πολωνόφωνα, συμπεριλαμβανομένων 1.435 Καθολικών, 17 Εβραίων, στο Μικρό Λίμπιονς υπήρχαν 283 κτίρια στα οποία κατοικούσαν 1.515 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 1.555 Πολωνών, 9 γερμανόφωνων και άλλων 2, συμπεριλαμβανομένων 1.522 καθολικών, 33 εβραϊκής πίστης και 2 ελληνοκαθολικών, και στο Μοτσίντουο υπήρχαν 59 σπίτια στα οποία κατοικούσαν 283 άτομα, όλα πολωνόφωνα, συμπεριλαμβανομένων 279 καθολικών και 4 ατόμων εβραϊκής πίστης.
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1918, η Πολωνία ανέκτησε την ανεξαρτησία και τον έλεγχο του Λίμπιονς. Γνώρισε περαιτέρω αστική και οικονομική ανάπτυξη. Δημιουργήθηκαν νέες διαδρομές, κατασκευάστηκαν νέα δημόσια κτίρια και τοποθετήθηκαν νέα ηλεκτροφόρα καλώδια. Βρισκόταν στο Βοεβοδάτο Κρακοβίας (1919-1939) και η περίοδος του μεσοπολέμου ήταν επίσης μια εποχή έντονης ανάπτυξης της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Πολωνία, η οποία ξεκίνησε το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Σεπτέμβριο του 1939, η Γερμανία εισέβαλε στην πόλη και ήταν ένας από τους τόπους εκτελέσεων Πολωνών που πραγματοποιήθηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα (βλ. ναζιστικά εγκλήματα κατά του πολωνικού έθνους).[3] Το Ανθρακωρυχείο Γιανίνα σταμάτησε την εξόρυξη για μικρό χρονικό διάστημα, αλλά το ξανάρχισε ήδη τον Σεπτέμβριο του 1939. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, οι κατακτητές λειτούργησαν το υποστρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας E562 του στρατοπέδου αιχμαλώτων πολέμου Stalag VIII-B/344 στο Ανθρακωρυχείο Γιανίνα.[4] Από το Σεπτέμβριο του 1943 έως τον Ιανουάριο του 1945, υπήρχε επίσης ένα υποστρατόπεδο του Άουσβιτς στο ανθρακωρυχείο.[5] Υπήρχαν πάνω από 800 κρατούμενοι στο υποστρατόπεδο του Άουσβιτς. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, στην περιοχή λειτουργούσε παράρτημα του Λαϊκού Στρατού.[6]
Η περίοδος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια εμπόδισαν την κοινωνική δραστηριότητα και την αυτοδιοίκηση. Μόνο η περαιτέρω ανάπτυξη του Ανθρακωρυχείου Γιανίνα προκάλεσε μια νέα εισροή πληθυσμού στην περιοχή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την απόκτηση των δικαιωμάτων της πόλης το 1969 από το Μικρό Λίμπιονς, το όνομα του οποίου άλλαξε σε απλά Λίμπιονς. Η πόλη απορρόφησε τον γειτονικό οικισμό Μεγάλο Λίμπιονς.
Επί του παρόντος, οι πόλεις και τα χωριά της Γκμίνα Λίμπιονς περιλαμβάνουν την ίδια την πόλη Λίμπιονς και δύο χωριά, το Ζάρκι και το Γκρόμιετς.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ bdl
.stat .gov .pl /api /v1 /data /localities /by-unit /011212303044-0940938?var-id=1639616&format=jsonapi. Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2022. - ↑ «Najwieksze miasta w Polsce pod wzgledem liczby ludnosci» [Οι μεγαλύτερες πόλεις της Πολωνίας από άποψη πληθυσμού]. polskawliczbach.pl (στα Πολωνικά).
- ↑ Βαρντζίνσκα, Μάρια (2009). Był rok 1939. Operacja niemieckiej policji bezpieczeństwa w Polsce. Intelligenzaktion (στα Πολωνικά). Βαρσοβία: Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης. σελ. 136.
- ↑ «Working Parties». Lamsdorf.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ Artur Hojan & Cameron Munro (2017), Camp: Janinagrube / Gute Hoffnung, Obieżowa Colony, Libiąż.
- ↑ Joseph Boleslaw Garas' agencies the People's Guard and People's Army 1942 - 1945 "Publisher MON 1971 σελ. 420-422.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Εβραϊκή Κοινότητα στο Λίμπιονς στο Virtual Shtetl