Λαϊκή Συμμαχία (Ισπανία)
Η Λαϊκή Συμμαχία (ισπανικά: Alianza Popular) ήταν ισπανικό συντηρητικό και ακροδεξιό πολιτικό κόμμα της μεταφρανκικής δεξιάς της εποχής της ισπανικής μετάβασης στη Δημοκρατία. Ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1976 και εξαρχής συνδέθηκε άρρηκτα με τον ηγέτη και ιδρυτή του Μανουέλ Φράγα Ιριβάρνε, μετριοπαθή τέως υπουργό επί της δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο, και συγκέντρωσε γύρω του πλήθος γηραιών τέως φρανκιστών πολιτικών.[1] Τον Ιανουάριο του 1989 επανιδρύθηκε και μετονομάστηκε σε Λαϊκό Κόμμα.
Λαϊκή Συμμαχία (Ισπανία) Alianza Popular | |
|---|---|
.svg) | |
| Πρόεδρος | Μανουέλ Φράγα Ιριβάρνε |
| Ίδρυση | 9 Οκτωβρίου 1976 |
| Έδρα | C/ Génova 13 Μαδρίτη, Ισπανία |
| Ιδεολογία | Συντηρητισμός Φιλομοναρχισμός Φρανκισμός |
| Πολιτικό φάσμα | Δεξιά |
| Πολιτικό σύστημα Ισπανία Πολιτικά κόμματα Εκλογές | |
Εξέλιξη Επεξεργασία
Ιδρύθηκε το 1976 ως ομοσπονδία δεξιών κομματικών σχηματισμών τέως φρανκιστών πολιτικών. Συγκέντρωσε κυρίως γηραιούς πολιτικούς, με τους νεότερους φρανκιστές να εντάσσονται στο κόμμα του αρχηγού της κυβέρνησης Αδόλφο Σουάρεθ, Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου.[1] Τέτοιοι ήταν ο επικεφαλής του συνασπισμού, Μανουέλ Φράγα Ιριβάρνε (τέως υπουργός Τουρισμού και Πληροφοριών), ο Λαουρεάνο Λόπεθ Ροδό (μεταξύ άλλων τέως υπουργός Εξωτερικών) και ο Γκονθάλο Φερνάντεθ ντε λα Μόρα (τέως υπουργός Δημοσίων Έργων). Στις πρώτες εκλογές της ισπανικής μετάβασης στη δημοκρατία το 1977 έλαβε 8,34% των ψήφων και εξέλεξε δεκαέξι βουλευτές, οι δεκατρείς εκ των οποίων ήταν τέως υπουργοί της δικτατορίας.[2] Δύο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 1979 ενσωματώθηκε στον Δημοκρατικό Συνασπισμό, παίρνοντας αποστάσεις από το δικτατορικό παρελθόν και έλαβε 6,1% των ψήφων. Στις περιφερειακές εκλογές του 1981 ανεδείχθη κυβέρνηση στη Γαλικία, περιφέρεια από όπου παραδοσιακά λάμβανε υποστήριξη.
Στις γενικές εκλογές του 1982, μετά την εξαφάνιση της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου, συνεργάστηκε με το διασπασθέν από την Ένωση Δημοχριστιανικό κόμμα Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα και με πλήθος ρεζιοναλιστικών κομμάτων στην Βαλενθιανική Χώρα, τη Ναβάρα και την Αραγώνα. Έλαβε το 26,36% των ψήφων και μετατράπηκε στη δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη πίσω από το παντοδύναμο Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. Στις περιφερειακές εκλογές του 1983 σχημάτισε κυβέρνηση στις Βαλεαρίδες και την Κανταβρία.
Σημαντικές προσωπικότητες του κόμματος πέραν του προέδρου του ήταν ο γενικός γραμματέας, Χόρχε Μπερστρίνχε, και ο αντικαταστάτης του, Αλβέρτο Ρουίθ Γκαγιαρδόν.
Στο δημοψήφισμα για την παραμονή της Ισπανίας στο ΝΑΤΟ υποστήριξε την αποχή ή τη λευκή ψήφο. Μετά τις βασκικές εκλογές του 1986 και τις συνεχόμενες νίκες του Φελίπε Γκονθάλεθ στις βουλευτικές εκλογές, ο Φράγα παραιτήθηκε και το κόμμα εισήλθε σε παρακμή. Ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε πραγματική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης έναντι του PSOE.[3] Ανασυστάθηκε το 1989 μετά την ατυχή διαχείριση του Αντόνιο Ερνάντεθ Μότσα με επικεφαλής αυτή τη φορά τον Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Ο νέος πρόεδρος του κόμματος, πολιτικός που όπως και οι συνεργάτες του δεν είχε ζήσει τη δικτατορία, προχώρησε σε ανανέωση του γερασμένου κόμματος που μετονομάστηκε σε Λαϊκό Κόμμα.[4]
Παραπομπές Επεξεργασία
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Juliá, Santos (2007), «Politica y sociedad» στο Fusi et. aliis, La España del siglo XX. Marcial Pons, Μαδρίτη. Juliá 2007:
- Tusell, Javier (2007), Spain From Dictatorship to Democracy. From 1939 to Present. μεταφρ. Rosemary Clark. Blackwell, Λονδίνο. Tusell 2007: