Λεονίντ Σομπόλεφ
Ο Λεονίντ Νικολάγεβιτς Σομπόλεφ (Ρωσικά: Леонид Николаевич Соболев ) (9 Ιουνίου 1844 - 13 Οκτωβρίου 1913) ήταν στρατηγός και πολιτικός του αυτοκρατορικού ρωσικού στρατού.
Πολιτική σταδιοδρομία Επεξεργασία
Ο στρατηγός Σομπόλεφ ήταν βετεράνος του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1877-78 και κύριος υποστηρικτής της ρωσικής εξωτερικής και στρατιωτικής πολιτικής ότι οι Ρώσοι είχαν καθήκον να εκδιώξουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία από την Ευρώπη και να πάρουν το Βόσπορο για τη Ρωσία προκειμένου να διασφαλιστεί η πλήρης πρόσβαση στη Μεσόγειο Θάλασσα. Αναγνωρίζοντας ότι το Ηνωμένο Βασίλειο διατηρούσε πολιτική αποτροπής αυτής της θέσης, ο Σομπόλεφ υποστήριξε την κινητοποίηση δυνάμεων κοντά στο Αφγανιστάν και τη Βρετανική Ινδία, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή των Βρετανών από τους Οθωμανούς και να δώσει στη Ρωσία ελευθερία κινήσεων σε αυτήν την περιοχή.[4]
Ο Σομπόλεφ ήταν ένας από τους δύο νεαρούς Ρώσους στρατηγούς που διορίστηκαν στο βουλγαρικό υπουργικό συμβούλιο τον Απρίλιο του 1882 από τον Πρίγκιπα Αλέξανδρο. Ο Σομπόλεφ ανέλαβε καθήκοντα πρωθυπουργού της Βουλγαρίας και υπουργός Εσωτερικών, με τον συνάδελφό του Ρώσο στρατηγό Αλεξάντρ Καούμπαρς ως Υπουργό Πολέμου.[5] Ο Σομπόλεφ μοίρασε τις άλλες θέσεις του υπουργικού συμβουλίου σε μέλη του Συντηρητικού Κόμματος και κέρδισε την εύνοιά τους εγκρίνοντας νόμους για τη μείωση του μεγέθους της Εθνοσυνέλευσης της Βουλγαρίας και τον περιορισμό των ιδιοκτήτων ακινήτων, μέτρα που εξασφάλισαν ότι οι Φιλελεύθεροι ήταν όλοι εκτός βουλής.[5]
Ωστόσο, ο Σομπόλεφ εξοργίσε τους Βούλγαρους συμμάχους του όταν απέρριψε το κράτος, συγκρίνοντάς το με το Χανάτε της Μπουχάρα όπου ήταν κυβερνήτης.[5] Εξόργισε περαιτέρω τα νεοεκλεγέντα μέλη της Συντηρητικής Συνέλευσης με τον αριστοκρατικό του τρόπο και τις απόπειρες του να τους δωροδοκήσουν, κάτι που περιλάμβανε ακόμη και την αποχώρηση απο το γραφείο κάθε μέλους.[6] Σύντομα ο Σομπόλεφ ήταν σε διαμάχη με τη Συνέλευση για την παρουσία μιας δύναμης Ρώσων στρατιωτών στη Βουλγαρία και για την ιδιοκτησία των σιδηροδρόμων.[6]
Τελικά, με τη βοήθεια του Ρώσου ορθόδοξου Μητροπολίτη Μιλέτι της Σόφιας, ο Σομπόλεφ ανάγκασε σε παραίτηση τον εχθρό του Κονσταντίν Στόιλοφ, Υπουργού Εξωτερικών και Θρησκευμάτων, αν και η αποχώρηση του Στόιλοφ οδήγησε δύο άλλους κορυφαίους Συντηρητικούς να παραιτηθούν από το υπουργικό συμβούλιο.[7] Με την πτώση της κυβέρνησης ο Σομπόλεφ στράφηκε στον φιλελεύθερο ηγέτη Ντράγκαν Τσάνκοφ για έναν νέο συνασπισμό, αλλά είχε μια άλλη ατζέντα πολιτικής στο μυαλό του. Ο Τσάνκοφ κέρδισε την υποστήριξη τόσο του Πρίγκιπα Αλέξανδρου όσο και της συνέλευσης για μια συνταγματική αποκατάσταση αφού έπεισε όλα τα κόμματα ότι η ρωσική επιρροή είχε γίνει πολύ δυνατή. Ο Σομπόλεφ παραιτήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου μαζί με τον Καούμπαρς αφήνοντας την πρωθυπουργία στον Τσάνκοφ.[8]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2020.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2016935719. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2016935719. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ Martin Sicker, The Islamic World in Decline: From the Treaty of Karlowitz to the Disintegration of the Ottoman Empire, Greenwood Publishing Group, 2001, p. 159-160
- ↑ 5,0 5,1 5,2 R. J. Crampton, Bulgaria, Oxford University Press, 2007, p. 110
- ↑ 6,0 6,1 Crampton, Bulgaria, p. 111
- ↑ Crampton, Bulgaria, pp. 111-112
- ↑ Crampton, Bulgaria, pp. 112-113