Λυκούργος Κόκκορης

Έλληνας οδοντίατρος και καθηγητής πανεπιστημίου

Ο Λυκούργος Κόκκορης (18781937) ήταν Έλληνας οδοντίατρος. Ήταν ο πρώτος καθηγητής οδοντιατρικής στην Ελλάδα. Επρόκειτο για σημαντική αν και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στον κλάδο του.[1]

Λυκούργος Κόκκορης
Ο Λυκούργος Κόκκορης στο Πανελλήνιον Λεύκωμα Εθνικής Εκατονταετηρίδος 1821-1921 (1925)
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Λυκούργος Κόκκορης (Ελληνικά)
Γέννηση1878
Αθήνα
Θάνατος1937
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά
Αγγλικά
Γερμανικά
Γαλλικά
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (έως 1898)
Πανεπιστήμιο Χούμπολτ (έως 1903)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταοδοντίατρος
διδάσκων πανεπιστημίου
ΕργοδότηςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1915–1937)

Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία

Γεννήθηκε το 1878 στην Αθήνα, ή σύμφωνα με μερικές πηγές στην Σπάρτη. Η ανατροφή και η μόρφωση που έλαβε στην παιδική ηλικία ήταν ασυνήθιστη για την εποχή, μιας και ομιλούσε εκτός των ελληνικών, γαλλικά, γερμανικά και αγγλικά. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου διακρίθηκε και αναγορεύθηκε διδάκτωρ το 1898. Μετά το πέρας των σπουδών του στην Αθήνα, μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας από το 1898 έως το 1903. Δεν ασχολήθηκε με κάποια απαιτητική ειδικότητα, και σύμφωνα με τους επικριτές του, αυτό συνέβη επειδή δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο ή επειδή ήθελε να ασχοληθεί με ειδικότητα η οποία δεν ήταν ακόμη ανεπτυγμένη εντός Ελλάδας. Παρ' όλα αυτά διακρίθηκε και στη Γερμανία, όπου έλαβε το δεύτερο διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου.[2]

Σύμφωνα με τον Γεώργιο Φωτεινό, ο οποίος έγραψε τη νεκρολογία του, ο Κόκκορης έλαβε χρηματικό βραβείο για την ολοκλήρωση και παρουσίαση εργασίας στη Γερμανία, ενώ του προσφέρθηκε και θέση στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, την οποία αρνήθηκε και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1903. Οι δραστηριότητες του μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα δεν είναι ξεκάθαρες, αν και υπάρχει καταγραφή οδοντιατρείου με το όνομα Κόκκορης στην Αθήνα.[3]

Συμμετείχε ως εθελοντής αξιωματικός του Υγειονομικού στους Βαλκανικούς Πολέμους από όπου και έλαβε διακρίσεις. Αρχικά συμμετείχε στο μέτωπο της Μακεδονίας όπου τραυματίστηκε ελαφρά στη Μάχη του Κιλκίς-Λαχανά. Στη συνέχεια αιτήθηκε τη μεταφορά του στο μέτωπο της Ηπείρου, συμμετέχοντας ως αξιωματικός στην πρώτη γραμμή. Για τη συμμετοχή του στους πολέμους έλαβε μετάλλια και παράσημα, μεταξύ των οποίων ο Αργυρούς Σταυρός του Τάγματος του Σωτήρος.[3]

Μετά τη λήξη του πολέμου ασχολήθηκε με τον επιστημονικό κλάδο, συγγράφοντας έργα ή πραγματοποιώντας ομιλίες με θέμα την οδοντιατρική. Εξελέγη καθηγητής στη νεοσυσταθείσα έδρα της Στοματολογίας στην Ιατρική Σχολή Αθηνών το 1915, γεγονός που προκάλεσε διαμαρτυρίες από επιστήμονες άλλων κλάδων που επιθυμούσαν την προσωπική τους επαγγελματική ανέλιξη. Παράλληλα, ο Κόκκορης εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνή ιατρικά συνέδρια, ήταν μέλος του Βασιλικού Ιατροσυνεδρίου καθώς και μέλος ιατρικών επιστημονικών εταιρειών.[4]

Η επιστροφή στην Ελλάδα και ο διορισμός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών του Νικόλαου Γ. Παπαντωνόπουλου δημιούργησε πληθώρα προβλημάτων μεταξύ των δύο ανδρών, που δεν επιθυμούσαν, ο καθένας για διαφορετικό λόγο, να συνεργαστούν στην ανάπτυξη του Οδοντιατρικού Σχολείου του Πανεπιστημίου. Ο Παπαντωνόπουλος επιθυμούσε να δημιουργήσει μια σχολή στα πρότυπα του Πανεπιστημίου Νορθγουέστερν του Σικάγο, ενώ ο Κόκκορης δεν επιθυμούσε να μετακινηθεί από την Ιατρική Σχολή στο Οδοντιατρικό Σχολείο, μιας και το θεωρούσε επαγγελματικό υποβιβασμό. Έτσι, οι δύο άνδρες επιτίθενταν συχνά ο ένας στον άλλον. Τελικά, μέχρι τη δεκαετία του 1930 το μάθημα του Κόκκορη κατέστη προαιρετικό μιας και η ύλη του καλυπτόταν από άλλους καθηγητές, ενώ οι φοιτητές που τον παρακολουθούσαν γινόταν όλο και λιγότεροι.[5]

Στη συνέχεια, αποσύρθηκε από τα οδοντιατρικά δρώμενα. Πέθανε σε ηλικία 59 ετών, το 1937. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε Άγιο Γεώργιο Καρύτση, όπου καθηγητές του Πανεπιστημίου, ακόμη και ο πολέμιος του Παπαντωνόπουλος, εκθείασαν το έργο και τον χαρακτήρα του.[6]

Εργογραφία Επεξεργασία

Το έργο του χαρακτηρίζεται ευρύ. Μεταξύ των σημαντικότερων δημοσιεύσεών του είναι το σύγγραμμα Αι νόσοι του στόματος, το οποίο ήταν το πρώτο έργο στοματολογίας στην Ελλάδα. Άλλα σημαντικά έργα του ήταν τα Εξακτική των οδόντων και η Υγιεινή του στόματος. Ασχολήθηκε επίσης με τον κλάδο της ιστορίας της οδοντιατρικής και συνέγραψε το Ιστορία της Οδοντιατρικής και της Στοματολογίας των αρχαιοτάτων χρόνων.[7]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Βρότσος 2018, σελ. 367.
  2. Βρότσος 2018, σελίδες 368-369.
  3. 3,0 3,1 Βρότσος 2018, σελ. 369.
  4. Βρότσος 2018, σελίδες 369-370.
  5. Βρότσος 2018, σελίδες 372-373.
  6. Βρότσος 2018, σελ. 373.
  7. Βρότσος 2018, σελ. 375.

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία