Μάχη στο Κερατσίνι
Η Μάχη στο Κερατσίνι ήταν πολεμική εμπλοκή της επανάστασης του '21 με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες. Έγινε στο Κερατσίνι στις 4-5 Μαρτίου 1827.
| Μάχη στο Κερατσίνι | |||
|---|---|---|---|
| Ελληνική Επανάσταση του 1821 | |||
 | |||
| Χρονολογία | 4-5 Μαρτίου 1827[2] | ||
| Τόπος | Κερατσίνι | ||
| Έκβαση | νίκη των Ελλήνων | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
| Απώλειες | |||
| |||
Εξέλιξη των γεγονότων Επεξεργασία
Ο Καραϊσκάκης μετά τις νίκες και τα λαμπρά κατορθώματά του, έλαβε επανειλημμένα διαταγή από την Ελληνική Κυβέρνηση να επιστρέψει για να σώσει την Ακρόπολη που κινδύνευε. Επέστρεψε στις 28 Φεβρουαρίου στην Ελευσίνα έχοντας μαζί του χίλιους περίπου άνδρες. Μετά από λίγες ημέρες διέταξε και συναντήθηκαν όλα τα σώματα στην Ελευσίνα. Το ιππικό συμπληρώθηκε σε εκατό ιππείς. Στις 2 Μαρτίου το απόγευμα ξεκίνησαν με όλο το στρατό και την επόμενη νύχτα έφτασαν στο Κερατσίνι, παραθαλάσσια θέση στον πορθμό της Σαλαμίνας, μια ώρα έξω από τον Πειραιά. Εκεί οχυρώθηκαν. Μπροστά στο οχυρό ο Καραϊσκάκης τοποθέτησε διακόσιους πενήντα μαχητές με επικεφαλής τον Τούσια Μπότσαρη, Γαρδικιώτη Γρίβα και άλλους. Οι εχθροί παρουσιάστηκαν πολύ πρωί και ακροβολίστηκαν με τους Έλληνες. Το μεσημέρι οι Τούρκοι ενισχύθηκαν, αλλά αποκρούσθηκαν από τους Έλληνες. Την επόμενη μέρα κατέβηκε ο ίδιος ο Κιουταχής με πολυάριθμο στρατό πεζικό, δύο χιλιάδες ιππείς και κανόνια με την ελπίδα να καταστρέψει τους Έλληνες και να τους πνίξει στην θάλασσα.[6] Έστησε μπροστά στους Έλληνες τα κανόνια, τα οποία εσφενδόνισαν σφοδρό κανονιοβολισμό κατά του τείχους, και τον έριξαν κάτω. Ακολούθως οι Τούρκοι διαιρέθηκαν σε δύο, οι μεν επιτέθηκαν στο οχυρό διαμέσου του πεσμένου τείχους, οι δε στους μαχητές μπροστά στο οχυρό. Οι Έλληνες την ημέρα εκείνη έδειξαν όλη την ανδρεία και γενναιοψυχία τους. Η αφοβία των Ελλήνων εξέπληξε τους εχθρούς, διότι αν και ολιγάριθμοι αναχαίτισαν πολύ μεγαλύτερο και ισχυρότερο στρατό. Ο εχθρός, αρχικά και πρώτος επιτιθέμενος βρέθηκε να πολεμάει αμυνόμενος και στις δύο μετά το μεσημέρι αναγκάστηκε να υποχωρήσει κακώς έχει και με πολλές φθορές. Από τους Έλληνες σκοτώθηκαν μόνο τρεις και είκοσι πληγώθηκαν.[7]
Παραπoμπές Επεξεργασία
- ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ', σ. 446.
- ↑ Λάμπρος Κουτσονίκας (1863). Γενική ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως, Τόμος Α΄. Εν Αθήναις: Εκ του «Ευαγγέλιμου» Δ. Καρακατζάνη. σελ. 28. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2011.
- ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ', σ. 446.
- ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ', σ. 446.
- ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ', σ. 446.
- ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ', σ. 446.
- ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ', σ. 446.
Πηγές Επεξεργασία
- Γεώργιος Κρέμος (1839-1926) (1879). Χρονολόγια της Ελληνικής Ιστορίας : προς χρήσιν πάντος φιλομαθούς, ιδία δε των εν τοις γυμνασίοις μαθητών. Εν Αθήναις: Τυπογραφείον Δημητρίου Ιασεμίδου. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2010.
- Δημητρακόπουλος, Οδυσσέας (1975), «Η Επανάσταση κατά το 1827: Πολεμικά γεγονότα», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΙΒ΄: Η Ελληνική Επανάσταση (1821 - 1832), Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, σελ. 442–456, ISBN 978-960-213-108-4