Μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο

εταιρείες παραγωγής και διανομής ταινιών που εκδίδουν σημαντικό αριθμό παραγωγών ετησίως και διαχειρίζονται με συνέπεια ένα σημαντικό με

Ο όρος Μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο έρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και χαρακτηρίζει τις εταιρείες παραγωγής και διανομής που κυκλοφορούν έναν σημαντικό αριθμό ταινιών ετησίως και κατέχουν σταθερά σημαντικό μερίδιο των εσόδων των box office σε μια δεδομένη αγορά. Στην αμερικανική και διεθνή αγορά, τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο, συχνά γνωστά απλά ως τα μεγάλα στούντιο, θεωρούνται συνήθως ως οι πέντε διαφοροποιημένοι όμιλοι μέσων ενημέρωσης των οποίων οι διάφορες θυγατρικές παραγωγής και διανομής ταινιών κατέχουν συλλογικά περίπου το 80 έως 85% του αμερικανικού box office. [1][2][3][4] Ο όρος μπορεί επίσης να εφαρμοστεί πιο συγκεκριμένα στην κύρια θυγατρική επιχείρηση κινηματογραφικών ταινιών κάθε αντίστοιχου ομίλου ετερογενών δραστηριοτήτων.[2]

Λογότυπα των κινηματογραφικών στούντιο «Big Five», τοποθετημένα σε σειρά ανά έτος ίδρυσης κάθε στούντιο.

Από την αρχή της δημιουργίας ταινιών, τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο των ΗΠΑ κυριαρχούν τόσο στον αμερικανικό κινηματογράφο όσο και στην παγκόσμια κινηματογραφική βιομηχανία. [5][6] Τα στούντιο των ΗΠΑ επωφελήθηκαν από ένα ισχυρό πλεονέκτημα, καθώς ήταν τα πρώτα που βιομηχανοποίησαν την παραγωγή ταινιών και κατέκτησαν την τέχνη της μαζικής παραγωγής και διανομής ταινιών υψηλής ποιότητας με ευρεία διαπολιτισμική απήχηση.[7] Σήμερα, οι μεγάλες πέντε μεγάλες εταιρείες – Universal Pictures, Paramount Pictures, Warner Bros., Walt Disney Studios και Sony Pictures– διανέμουν τακτικά εκατοντάδες ταινίες κάθε χρόνο σε όλες τις σημαντικές διεθνείς αγορές (δηλαδή, όπου το διακριτικό εισόδημα είναι αρκετά υψηλό για τους καταναλωτές να αντέξουν οικονομικά να παρακολουθούν ταινίες). Είναι «σχεδόν αδύνατο» για μια ταινία να προσεγγίσει ένα ευρύ διεθνές κινηματογραφικό κοινό χωρίς να την παραλάβει πρώτα μια από τις μεγάλες εταιρείες για διανομή.[4] Σήμερα, όλα τα μεγάλα στούντιο των «Big Five» είναι επίσης μέλη του Motion Picture Association (MPA) και της Ένωσης Κινηματογραφικών και Τηλεοπτικών Παραγωγών (Alliance of Motion Picture and Television Producers, συντ. AMPTP).

Επισκόπηση Επεξεργασία

Οι τρέχουσες μεγάλες εταιρείες των "Big Five" (Universal, Paramount, Warner Bros., Disney και Sony) προέρχονται από κινηματογραφικά στούντιο που δραστηριοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της Χρυσής Εποχής του Χόλιγουντ. Τρία από αυτά ήταν μεταξύ των μεγάλων κινηματογραφικών στούντιο "Big Eight" εκείνης της αρχικής εποχής.

Η Paramount Pictures και η Warner Bros. ήταν μέρος των αρχικών "Big Five", μαζί με τις RKO Pictures, Metro-Goldwyn-Mayer και 20th Century Fox. Η Universal Pictures θεωρήθηκε, κατά τη διάρκεια εκείνης της πρώιμης εποχής, ως ένα από τα "Little Three", μαζί με τις United Artists και Columbia Pictures. Η United Artists ξεκίνησε ως εταιρεία διανομής για πολλούς ανεξάρτητους παραγωγούς και αργότερα άρχισε να παράγει τις δικές της ταινίες και τελικά εξαγοράστηκε από την MGM το 1981. Η Columbia Pictures τελικά συγχωνεύτηκε το 1987 με την Tri-Star Pictures για να σχηματίσει την Columbia Pictures Entertainment.

Κατά τη διάρκεια της Χρυσής Εποχής, η Walt Disney Productions ήταν μια ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής και δεν θεωρούνταν «μεγάλο στούντιο» μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Ωστόσο ένωσε πέντε άλλα (Paramount, Warner Bros., Universal, Columbia και 20th Century Fox) για να αποτελέσει τις "Big Six". Η RKO έκλεισε το 1959 και μετά την πώλησή της από τον Τέντ Τέρνερ στην Κερκ Κερκόριαν το 1986, η MGM έγινε μεσαία. Το 1989, η Sony εξαγόρασε την Columbia Pictures Entertainment, η οποία έγινε η Sony Pictures Entertainment το 1991.

Σημερινά μεγάλα στούντιο (2023) Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Epstein, Edward Jay (2006). The Big Picture: Money And Power in Hollywood . New York: Random House. σελίδες 14–19, 82, 109, 133. ISBN 9780812973822. 
  2. 2,0 2,1 Schatz, Thomas (2009). «New Hollywood, New Millennium». Στο: Buckland, Warren. Film Theory and Contemporary Hollywood Movies. New York: Routledge. σελίδες 19–46. ISBN 9781135895747. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2020. 
  3. Bettig, Ronald V.· Jeanne Lynn Hall (2012). Big Media, Big Money: Cultural Texts and Political Economics (2nd έκδοση). Lanham, MD: Rowman & Littlefield. σελίδες 59–108. ISBN 9781442204294. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2020. 
  4. 4,0 4,1 Davis, Glyn· Dickinson, Kay· Patti, Lisa· Villarejo, Amy (2015). Film Studies: A Global Introduction. Abingdon: Routledge. σελ. 299. ISBN 9781317623380. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2020. 
  5. Kerrigan, Finola (2010). Film Marketing. Oxford: Butterworth-Heinemann. σελ. 18. ISBN 9780750686839. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  6. Gomery, Douglas· Pafort-Overduin, Clara (2011). Movie History: A Survey (2nd έκδοση). New York: Routledge. σελ. 143. ISBN 9781136835254. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2021. 
  7. Flew, Terry (2012). The Creative Industries: Culture and Policy. London: SAGE. σελ. 128. ISBN 9781446273081. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2020.