Μιλούνκα Σάβιτς
Η Μιλούνκα Σάβιτς, CMG (σερβικά κυριλλικά: Милунка Савић, 28 Ιουνίου 1892 - 5 Οκτωβρίου 1973)[1] ήταν Σέρβα ηρωίδα πολέμου, που πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με μία σερβική πηγή, η Σάβιτς είναι η γυναίκα πολεμιστής με τις περισσότερες διακρίσεις σε όλη την πολεμική ιστορία.[2]
| Μιλούνκα Σάβιτς | |
|---|---|
 Η Λοχίας Μιλούνκα Σάβιτς | |
| Γέννηση | 28 Ιουνίου 1892 Καπριβίντσα, Βασίλειο της Σερβίας |
| Θάνατος | 05 Οκτωβρίου 1971 (79 ετών) Βελιγράδι, Γιουγκοσλαβία |
| Ενταφιασμός | Βελιγράδι |
| Εν ενεργεία | 1912-1919 |
| Βαθμός | Λοχίας |
| Μάχες/πόλεμοι | Βαλκανικοί Πόλεμοι Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος |
| Τιμές | Πολεμικός Σταυρός 1914-1918 (Γαλλία) (4 Ιουλίου 1918), Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής, Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής, Medal for Bravery και Τάγμα του Αστέρα του Καραγιώργη |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Στρατιωτική καριέρα Επεξεργασία
Η Σάβις γεννήθηκε το 1892, σε ένα χωριό της Κοπριβίντσα, κοντά στη Ράσκα, της Σερβίας.[3] Το 1913, ο αδελφός της έλαβε χαρτί να παρουσιαστεί για τον Δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο. Εκείνη επέλεξε να πάει στη θέση του, κόβοντας κοντά τα μαλλιά της και φορώντας αντρικό ρουχισμό, ώστε να μπορέσει να ενταχθεί στον σερβικό στρατό.[4] Πολύ σύντομα έδωσε την πρώτη της μάχη, ενώ έλαβε και το πρώτο της μετάλλιο, παράλληλα έγινε και δεκανέας στη Μάχη της Μπρεγκάλιντσα. Εμπλεκόμενη σε μία μάχη, τραυματίστηκε και ήταν τότε που αποκαλύφθηκε το φύλο από τον έκπληκτο ιατρό, μεταφερόμενη στο νοσοκομείο.[4]
Κατόπιν μεταφέρθηκε στο αξιωματικό, χωρίς όμως να τιμωρηθεί, αφού είχε αποδειχθεί πολύτιμη στη μάχη. Επειδή όμως δεν μπορούσε λόγω φύλου να συνεχίσει να πολεμάει της προτάθηκε να να μεταφερθεί σε ένα νοσοκομείο, όμως εκείνη αρνήθηκε, θέλοντας να πολεμήσει για την πατρίδα, εν συνεχεία της επέτρεψε να πολεμήσει και την έστειλα ξανά πίσω στο πεζικό.[5]
Το 1914, κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Σάβτις τιμήθηκε με το πρώτο της Karađorđe Αστέρι, μετά τη Μάχη της Κολουμπάρα. Το 1916, έλαβε και δεύτερο αστέρι, μετά τη Μάχη Σρνα Μπεντ, αφού είχε καταφέρει να αιχμαλωτίσει 23 Βούλγαρους στρατιώτες μόνη της.[6] Μετά το τέλος του Πολέμου, έλαβε μετάλλιο από το Εθνικό Τάγμα της Λεγεώνας της Τιμής, της Γαλλίας δις,[4] τον Σταυρό του Άγιου Γεωργίου της Ρωσίας,[3] το βρετανικό μετάλλιο του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ και Αγίου Γεωργίου, καθώς και το σερβικό μετάλλιο Miloš Obilić.[6] Υπήρξε η πρώτη και η μοναδική γυναίκα που έλαβε το Croix de Guerre της Γαλλίας για τις υπηρεσίες της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κατοπινή ζωή Επεξεργασία
Το 1919, αποστρατεύθηκε και αρνήθηκε πρόταση να μετακομίσει στη Γαλλία και να λαμβάνει στρατιωτική σύνταξη.[7] Αντί αυτού, αποφάσισε να ζήσει στο Βελιγράδι και να εργαστεί ως υπάλληλος του ταχυδρομείου.[7] Το 1923, παντρεύτηκε τον Βέλικο Γκλιγκορίεβιτς, τον οποίον τον είχε συναντήσει στη Μόσταρ.[8] </references> Παρόλα αυτά χώρισαν σύντομα, μετά τη γέννηση της κόρης του Μιλένα. Αργότερα, υιοθέτησε άλλες τρεις κόρες.[1] Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, η Σάβιτς ήταν ξεχασμένη από την κοινή γνώμη. Έως και το 1927, έκανε διάφορες εργασίες, ενώ κατόπιν αυτού εργάστηκε ως καθαρίστρια στην Κρατική Τράπεζα Υποθηκών. Οκτώ έτη αργότερα, προβιβάστηκε ως η καθαρίστρια των γραφείων του διευθυντή.[8]
Αργότερα ξέσπασε και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, με τη Σάβιτς να φυλακίζεται για δέκα μήνες,[3] αφού αρνήθηκε να συμμετάσχει σε συμπόσιο που οργάνωνε ο Μίλαν Νέντιτς και στο οποίο θα παρευρίσκοταν και Ναζί,[7] οι οποίοι είχαν ήδη υπό κατάληψη τη Σερβία. Μετά το τέλος του Πολέμου και την έναρξη του σοσιαλιστικού καθεστώτος στη Σερβία, το κράτος της παραχώρησε σύνταξη κι εκείνη συνέχισε να ζει στο σπίτι της στο Βελιγράδι.[8] Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, οι ηρωικές πράξεις γνωστοποιήθηκαν κι εκείνη έλαβε αναγνώριση. Απεβίωσε σε ηλικία 81 ετών, στις 5 Οκτωβρίου του 1973 και ενταφιάστηκε σε νεκροταφείο του Βελιγραδίου.[6][9] Προς τιμήν της δρόμος πήρε το όνομά της, στη σερβική πρωτεύουσα.[3]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 «Milunka Savić at milunkasavic.rs». 21 Απριλίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2016.
- ↑ «Pred Milunkom su i generali salutirali». 2009. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2012.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Istorija Voždovca». Opština Voždovac. 2010. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2010.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 «Lepe i umne ponos roda svog». Srpsko Nasleđe – Istorijske Sveske. 1999. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2010.
- ↑ «5 of the Fiercest One-Liners in History | Mental Floss». mentalfloss.com. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2014.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 «Zaboravljeni Srpski Heroji - Milunka Savić». akademedia srbija. 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2010.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 «Srbija u vrtlogu Prvog Svetskog Rata». index.hr. 27 Ιουνίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2010.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 «Milunka Savić: Heroina, pa čistačica». Večernje Novosti.
- ↑ «Milunka Savić, jedina žena na svetu nosilac francuskog odlikovanja Ratni krst sa zlatnom palminom granom». Beogradska Ka5anija. 4 Νοεμβρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2010.
Πηγές Επεξεργασία
- Видоје Д Голубовић· Предраг Павловић· Новица Пешић (2013). Добровољка Милунка Савић: српска хероина. Udruženje Ratnih Dobrovoljaca 1912 - 1918, Njihovih Potomaka i Poštovalaca. ISBN 978-86-84083-17-5.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- The hero who was a heroine in wien.international.at