Μούρεσι Πηλίου
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Αυτό το λήμμα χρειάζεται επιμέλεια ώστε να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες προδιαγραφές ορθογραφικής και συντακτικής ποιότητας ή μορφοποίησης. Αίτιο: σύνδεσμοι, τρόπος γραφής, μορφοποίηση Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τα λήμματα πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και τον οδηγό μορφοποίησης λημμάτων. |
Το Μούρεσι είναι ένα χωριό του Πηλίου το οποίο έχει θέα προς βουνό και θάλασσα. Ως γειτονικά χωριά του είναι ο Κισσός, ο Άγιος Δημήτριος και το Αιγαίο Πέλαγος. Είναι γεωγραφικά κτισμένο πάνω από την Νταμούχαρη, το Παπα Νερό και τον Άγιο Ιωάννη, το παλιότερο παραθαλάσσιο του ανατολικού Πηλιού. Ο επισκέπτης πηγαίνοντας στο Μούρεσι αντικρίζει την Χαλκιδική η οποία βρίσκεται απέναντι όπως και το Άγιο Όρος. Το Μούρεσι διαθέτει άγρια φυσική ομορφιά αλλά είναι το ιδανικό μέρος για διακοπές μακριά από τον πολύ κόσμο.
| Μούρεσι Πηλίου | |
|---|---|
 | |
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Περιφέρεια | Θεσσαλίας |
| Δήμος | Δήμος Ζαγοράς - Μουρεσίου |
| Γεωγραφία | |
| Νομός | Μαγνησίας |
| Πληθυσμός | |
| Μόνιμος | 366 |
| Έτος απογραφής | 2021 |
| Πληροφορίες | |
| Ταχ. κώδικας | 370 12 |
| Τηλ. κωδικός | 24260 |
Ιστορία Επεξεργασία
Ένα τυπικό πηλιορείτικο παλιό "βακούφι" με χαρακτηριστικό παρελθόν. Για τις ιστορικές ρίζες του χωριού του Ανατολικού Πηλίου, που βρίσκεται 4 μόλις χιλιόμετρα δυτικότερα της Τσαγκαράδας και το ίδιο περίπου υψόμετρο (380 μ.), διατυπώθηκαν κατά καιρούς πολλές απόψεις, στηριγμένες σε διάφορες ιστορικές εκδοχές, ολες αυτές όμως παρεμειναν τελικα σκετες υποθεσεις γιατι δε σταθηκε μπορετο να επιβεβαιωθεί καμία εκδοχή από κανένα ιστορικό ντοκουμέντο που να ξεκαθαρίζει τα πραγματα υπερ της μιας ή της αλλης αποψεως . Εξ ΄ άλλου το τοπωνύμιο «Μούρες» απασχόλησε αρκετούς ιστορικούς και διανοούμενους, ντόπιους και ξένους που στην προσπάθεια τους να το ετυμολογήσουν σωστά, βασάνισαν κι όλη την έρευνα για την προέλευση των πρώτων κατοίκων του χωριού, καθώς και για την αναζήτηση του τόπου και του χρόνου της συγκρατήσεως του πρώτου οικισμού. Έτσι ο γάλλος Μεζιέρ που περιόδευε κατά το 1850 το Πήλιο ,ξεκινώντας απ’ τη φωνητική ομοιότητα του τοπωνύμιου, βρίσκει στην ονομασία του χωριού «αναλογίαν τινά προς τας Μύρας, την πόλην Μαγνητικήν κατά τον Θερμαικόν κόλπον>> όπως μας πληροφορεί αργότερα Γεωργιάδης.Την άποψη του Γάλλου ιστορικού υιοθέτει στο βιβλίο του << Η Μακρινίτσα και το Πήλιο» και ο σύγχρονος πηλιορείτης ιστορικός Δ. Σισιλιανός , ο οποίος αφού τοποθετεί την αρχαία πόλη στο χώρο της σημερινής Νταμουχαρης, παρατηρεί πως το τοπωνύμιο «Μούρες» δεν είναι παρά παράφραση του «Μύρες» κατά μετατροπή του υ σε ου.Στηριγμένοι όπως φαίνεται στην ίδια άποψη και οι παλιότεροι λόγιοι του Πηλίου, μετέγραψαν το όνομα του χωριού που πιο πριν προφέρονταν «Μούρες» ή και «Μορις» σε «Μύρεσις» ή «Μυρεσιον» χωρις να πολυεξετασουν την ορθότητα της εκδοχής που διετύπωσε ο Μεζιέρ. Ήταν όμως η αρχαία πόλη Μυρες χρισμένη στη Νταμουχαρη ή όχι? Ο Σκύλαξ που είναι ο παλιότερος γνωστός σε μας γεωγράφος , κάνοντας τον περίπλου της Μαγνησίας, γράφει στη διηγήσου σχετικά με τις μαγνητικές πόλεις.Το γεγονός ότι ο αρχαίος γεωγράφος αναφέρει την πόλη τελευταία στη σειρά , μας υποχρεώνει να παραλεχθούμε ότι οι Μύρες θα πρέπει να βρίσκονταν κατά πολύ δυτικότερα απ την Νταμουχαρη , αφού μας είναι γνωστό πως τα ερείπια των τριών άλλων μαγνητικών βρίσκονται μετά την Νταμουχαρη προς αυτή την κατεύθυνση και με πρώτα της Μελίβοιας. Ξεκινώντας μάλιστα άπαυτη τη διαπίστωση ο αρχαιολόγος Αρβανιτόπουλος, υπέθεσε πως οι Μυρες μπορεί να ήταν στη θέση «παλιοπυργος», ενώ παλιότερα ο Γεωργιάδης είχε τη γνώμη πως ήταν κτισμένη στο «Παλιόκαστρο» της Ζαγοράς. Αρκετοί τέλος ασπάζονται και την απλοϊκή άποψη που θέλει το τοπωνύμιο …καρπό των δένδρων μωρεων απ’ τις οποίες ήταν κατάφυτη όλη η περιοχή μέχρι τα μέσα περίπου του 19 αιώνα. Όταν το 1954 το Υπουργείο Εσωτερικών πρότεινε με εγκύκλιο του τη μετονομασία του χωριού , η κοινότητα αντέδρασε ζωηρά στην πρόταση αυτή , υποστηρίζοντας στο σχετικό ψήφισμα την παραπάνω άποψη , που ωστόσο δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται από καμία επιδομή ιστορική πηγή.
Στην αρχαία πάντως εποχή το μέρος φαίνεται πως ήταν κατοικημένο. Αυτό διαπιστώνεται από το γεγονός οι στο λόφο που βρίσκεται ανατολικά της εκκλησίας Αγία Παρασκευή βρέθηκε στις 20 Αυγούστου του 1934 λήκυθος της αρχαϊκή εποχής άβαφη, μέσα σε ένα τάφο σκεπασμένο με κεραμίδια. Όμως το εύρημά αυτό στάθηκε και το μοναδικό γιατί ο Ν. Γιαννόπουλος που ενδιαφέρθηκε τότε δεν μπόρεσε να κάνει ανασκαφές λόγω έλλειψης πιστώσεων.
Στα μεσαιωνικά εξάλλου χρόνια τα ίχνη του χωρίου ξαναφαίνονται στη Νταμούχαρη όπου υπάρχει και το μοναδικό σε ασφάλεια λιμάνι στην περιοχή, λιμάνι που προσφέρεται σαν το πιο βολικό καταφύγιο για τα πλοία σε όλη την κακοτράχαλη ακτή του ανατολικοί Πηλίου που, όπως παρατηρεί και ο Γεωργιάδης, «εν καιρώ χειμώνι είναι απροσπέλαστος».
Εδώ εξάλλου στη Νταμούχαρη (ακριβέστερα η ονομασία είναι Ταμούχαρη, έγινε όμως Νταμούχαρη με την προσθήκη του τελικού νι του άρθρου της στην αιτιατική, αποτέλεσμα της συχνής χρίσεως της φράσεως).
Μουσική Επεξεργασία
- Σου μιλώ και κοκκινίζεις: τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, στο οποίο αναφέρεται στο χωριό με το στίχο: "Της Αγία Τριάδας ήρθαν μέρες φτερωτές, Το χωριό το Μούρεσι χορεύει από προχτές"
Εκκλησίες Επεξεργασία
Αν κάποιος επισκεφτεί το Μούρεσι θα μπορεί να διακρίνει την ομορφιά που έχουν και οι άλλες εκκλησίες, όπως είναι η Αγία Παρασκευή, ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία , το ξωκλήσι του Σταύρου και η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου με το όμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο της ενώ η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου χτίστηκε το 1810.