Μοχαμάντ Χασάν Σαρκ
Ο Μοχαμάντ Χασάν Σαρκ (παστού: محمد حسن شرق, 17 Ιουλίου 1925)[1] ήταν Αφγανός πολιτικός κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής διακυβέρνησης του Αφγανιστάν. Ο Σαρκ έγινε πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών της υποστηριζόμενης από τους Σοβιετικούς κυβέρνησης, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν. Επιλέχθηκε ως συμβιβαστικός υποψήφιος μετά την επικύρωση από τη λογιά τζιργκά (εθνοσυνέλευση) ενός νέου συντάγματος το 1987. Ωστόσο, η εξουσία του αξιώματός του ήταν σχετικά μικρή σε σύγκριση με αυτή της Προεδρίας.
| Μοχαμάντ Χασάν Σαρκ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | محمد حسن شرق (Πάστο) |
| Γέννηση | 17 Ιουλίου 1925 Ανάρ Νταρά |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αφγανιστάν |
| Θρησκεία | Σουνιτισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Καμπούλ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός διπλωμάτης |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | πρέσβης |
Σταδιοδρομία Επεξεργασία
Ο Σαρκ διετέλεσε εκπρόσωπος του πρώην Προέδρου του Συμβουλίου Υπουργών Μοχάμεντ Νταούντ Χαν κατά τη διάρκεια του Βασιλείου του Αφγανιστάν. Όταν ο Νταούντ ανέλαβε τις θέσεις του Υπουργού Άμυνας και του Υπουργού Εξωτερικών, διόρισε τον Σαρκ ως τον αντιπρόεδρο του. Τον Μάρτιο του 1986 ο Υπουργός Εξωτερικών του Αφγανιστάν Αμπντούλ Βακίλ κάλεσε ηγέτες των μουτζαχεντίν, τον πρώην βασιλιά Ζαχίρ Σαχ και υπουργούς από προηγούμενες κυβερνήσεις να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας για την ανοικοδόμηση της χώρας που είχε καταστραφεί από τον πόλεμο.[2]
Το νέο κοινοβούλιο το οποίο συγκροτήθηκε στις 30 Μαΐου 1989, δύο εβδομάδες μετά την έναρξη ισχύος των Συμφωνιών της Γενεύης και την έναρξη της αποχώρησης των σοβιετικών στρατευμάτων το 1989, απαρτιζόταν από 184 βουλευτές στην βουλή των αντιπροσώπων και 115 γερουσιαστές. 62 έδρες αντιπροσώπων και 82 έδρες γερουσιαστών έμειναν κενές για την αντιστεκόμενη «αντιπολίτευση». Ως υποψήφιος για τον συμβιβασμό, ο Σαρκ επιλέχθηκε από τον πρόεδρο Μοχαμάντ Νατζιμπουλάχ ως νέος Πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών, αντικαθιστώντας τον Σουλτάν Αλί Κεστμάντ. Ο διορισμός του είχε στόχο να ενισχύσει την άποψη ότι το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν θα υποχωρούσε. Ωστόσο, το νέο σύνταγμα, το οποίο μετέφερε τις κυριότερες αρμοδιότητες στην Προεδρία και στον Νατζιμπουλάχ, δεν επιβεβαίωσε αυτόν τον κεντρικό ρόλο στον Σαρκ.[3]
Ο Σαρκ είχε διατελέσει αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών από τον Ιούνιο του 1987 και πριν από αυτό πρέσβης στην Ινδία.[4] Η σχέση του Σαρκ με τη συνιστώσα Παρτσάμ, η οποία χρονολογείται από την εποχή διακυβέρνησης του Νταούντ, έκανε τον τίτλο «μη κομματικό μέλος» που του είχε αποδοθεί, άνευ σημασίας. Ομοίως, στις 7 Ιουνίου, όταν ο Σαρκ ανακοίνωσε το υπουργικό του συμβούλιο, αποτελούμενο από 11 νέα μέλη και δέκα πρώην, τα μη-κομματικά διαπιστευτήρια των «νέων» υπουργών υπονομεύθηκαν από το γεγονός ότι οι περισσότεροι είχαν υπηρετήσει την κυβέρνηση του καθεστώτος προηγουμένως σε άλλες θέσεις. Επιπλέον, τα ισχυρά υπουργεία εσωτερικών, κρατικής ασφάλειας και εξωτερικών παρέμειναν στα χέρια του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος. Η σημαντικότερη εξαίρεση ήταν η προσπάθεια να συμπεριληφθεί ένας αντιστασιακός διοικητής ή ένας σεβαστός απόστρατος για τη θέση του υπουργού άμυνας. Αυτή η θέση παρέμεινε ανοικτή για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά τον Αύγουστο την έλαβε τελικά ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, στρατηγός Σαχναβάζ Ταναΐ της συνιστώσας Χαλκ.
Έτσι, σχεδόν δύο χρόνια μετά την ανακοίνωση της εθνικής πολιτικής συμφιλίωσης τον Ιανουάριο του 1987, ο Νατζιμπουλάχ δεν μπόρεσε να προσελκύσει μία σημαντική αντιστασιακή προσωπικότητα ή εξέχοντα Αφγανό πρόσφυγα για να ενταχθεί στην κυβέρνηση. Το 1988 δημιουργήθηκαν δύο νέες επαρχίες - το Σαρ-ε Πολ στα βόρεια και το Νουρεστάν στα βορειοανατολικά - με αποκοπή εδαφών από παρακείμενες επαρχίες. Σε κάθε περίπτωση, ο σκοπός φαίνεται να ήταν να δημιουργηθεί μια νέα οντότητα στην οποία θα κυριαρχούσε η εθνική μειονότητα, οι Χάζαροι και οι Νουρεστανοί. Αυτή η αναπροσαρμογή θα εξασφάλιζε την εκπροσώπηση στο νέο κοινοβούλιο για αυτές τις εθνοτικές ομάδες. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση του Σαρκ κατάργησε το ειδικό υπουργείο εθνικοτήτων, το οποίο υποδήλωνε ένα σοβιετικό σύστημα. Τον Φεβρουάριο του 1989 ο Σαρκ παραιτήθηκε από την κυβέρνηση του Νατζιμπουλάχ, μια κίνηση που υπογραμμίζει την αποτυχία των Αφγανών να δημιουργήσουν μια κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης.[1]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Summary of World Broadcasts: The Far East. Part III. Monitoring Service of the British Broadcasting Corporation. 1988.
- ↑ Saikal, Amin· Farhadi, A. G. Ravan (2012). Modern Afghanistan: A History of Struggle and Survival. London: I.B.Tauris. σελ. 155. ISBN 9781780761220.
- ↑ Vogelsang, Willem (2001). The Afghans. USA: Wiley. σελ. 319. ISBN 9780631198413.
- ↑ The Europa World Year Book 2003. London: Taylor & Francis Group. 2002. σελ. 399. ISBN 978-1-85743-227-5.