Νάσιοναλ Σόκερ Λιγκ

Το Νάσιοναλ Σόκερ Λιγκ (αγγλικά: National Soccer League, NSL) ήταν το κορυφαίο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στην Αυστραλία, με διοργανώτρια αρχή την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Αυστραλίας. Το NSL διήρκεσε 28 περιόδους από την ίδρυσή του το 1977 μέχρι τη διάλυσή του το 2004, όταν αντικαταστάθηκε από την Α-Λιγκ.

Νάσιοναλ Σόκερ Λιγκ

Ίδρυση	1977
Κατάργηση	2004
Χώρα	Αυστραλία
Χώρος διεξαγωγής	Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία
Αριθμός ομάδων	13
Περισ. κατακτήσεις	Πλέι-οφ: Μαρκόνι Στάλιονς Σάουθ Μέλμπουρν Σίντνεϊ Σίτι (4 τίτλοι έκαστη) Κανονική διάρκεια: Μέλμπουρν Νάιτς (5 τίτλοι)
Τηλεοπτική κάλυψη	Seven Network & C7 Sport (1998–2002) ABC (2000) SBS (2002–2004)

Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του NSL, στο πρωτάθλημα μετείχαν συνολικά 42 ομάδες, 41 με έδρα την Αυστραλία και μία με έδρα τη Νέα Ζηλανδία. Οι αγωνιστικές περίοδοι αρχικά διεξάγονταν κατά τη διάρκεια της χειμερινής περιόδου, μέχρι το 1989, όταν αυτό άλλαξε στη θερινή περίοδο. Το 1984, το πρωτάθλημα χωρίστηκε σε δύο περιφέρειες (Βόρεια και Νότια) με σκοπό τη συμμετοχή περισσότερες ομάδες στον διαγωνισμό. το πρωτάθλημα επέστρεψε και πάλι σε ένα ενιαίο τμήμα το 1987. Η διοργάνωση ήταν γνωστή με διάφορες εμπορικές ονομασίες οι οποίες ήταν η Philips Soccer League, η Olympic Airways Soccer League, η Coca-Cola Soccer League, η Ericsson Cup και η A-League.

Από την εναρκτήρια περίοδο του πρωταθλήματος μέχρι τη διάλυσή του το 2004, συνολικά 13 ομάδες στέφθηκαν πρωταθλήτριες είτε μέσω του συστήματος της καλύτερης επίδοσης στην κανονική διάρκεια, είτε μέσω μιας σειράς τελικών που κορυφώνονταν με ένα μεγάλο τελικό.

Ιστορία

Προέλευση

Διοργανώσεις μεταξύ ομάδων από διαφορετικές πολιτείες υπήρχαν με διάφορες μορφές πριν από το σχηματισμό του NSL. Η εταιρία πετρελαίου Ampol χρηματοδότησε διοργανώσεις κυπέλλου σε διάφορες πολιτείες, ξεκινώντας με τη Νέα Νότια Ουαλία το 1957, με άλλες πολιτείες να ακολουθούν το παράδειγμά της. Αργότερα διεξήχθη μία εθνικού επιπέδου διοργάνωση, το AMPOL Cup, το οποίο συνεχίστηκε σε όλη τη δεκαετία του 1960. Από το 1962 μέχρι το 1968 πραγματοποιήθηκε ένα Αυστραλιανό Κύπελλο, αλλά η φιλοδοξία του να γίνει μια νοκ-άουτ διοργάνωση παρόμοια με το Κύπελλο Αγγλίας δεν εκπληρώθηκε. Στη δεκαετία του 1970 οι κορυφαίες ομάδες από τη Μελβούρνη και το Σίδνεϊ αγωνίστηκαν σε μία σειρά παιχνιδιών στο τέλος της περιόδου, αλλά η διοργάνωση δεν φαινόταν να καταγράφει αρκετά την επισημότητα και τη δημοτικότητα που ήλπιζαν.

Τα σχέδια για ένα εθνικό πρωτάθλημα με εντός και εκτός έδρας αγώνες επέστρεψαν μέχρι το 1965 για να ξεκινήσουν το 1967 και ακολούθησαν παραλλαγές στο θέμα κατά τη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, αλλά αντιμετώπιζαν διάφορες αντιδράσεις από ομάδες που θεωρούσαν την ιδέα αντιοικονομική, όπως και πολιτειακές ομοσπονδίες που φοβούνταν ότι θα έχαναν την εξουσία τους. Η πρόκριση της Αυστραλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 οδήγησε σε διάφορες συζητήσεις το 1975 και το 1976, με τελικά 14 ομάδες να επιλέγονται για να συμμετάσχουν στην εναρκτήρια περίοδο του εθνικού πρωταθλήματος.

Η μετάβαση από τα πολιτειακά πρωταθλήματα σε μία εθνική διοργάνωση δεν ήταν ομαλή. Η Βικτωριανή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου ήταν απρόθυμη για τη συμμετοχή των μεγάλων συλλόγων της και φάνηκε πως το όνειρο του Άλεξ Πόνγκρας της Σεν Τζορτζ και του Φρανκ Λόβι της Χάκοα Σίντνεϊ για μία εθνικού επιπέδου διασυλλογική διοργάνωση δεν εξελίχθηκε. Η ελάχιστα γνωστή Μούρουλμπαρκ από τα εξωτερικά ανατολικά προάστια της Μελβούρνης έσπασε το αδιέξοδο με τη συμμετοχή της στη διοργάνωση, φέρνοντας μαζί της άλλες τρεις βικτωριανές ομάδες, κάνοντας το εθνικό πρωτάθλημα πραγματικότητα.

1977–1983: Κυριαρχία Σίδνεϊ

Στις πρώτες επτά περιόδους του πρωταθλήματος κυριαρχούσαν οι ομάδες του Σίδνεϊ, με τη Σίντνεϊ Σίτι να κερδίζει τέσσερις τίτλους και μόνο η Ελλάς Αδελαΐδας μπόρεσε να αποσπάσει τον τίτλο από τη Νέα Νότια Ουαλία. Η Ελλάς Αδελαΐδας εξασφάλισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1978 μετά τη νίκη στο ντέρμπι της Αδελαϊδας εναντίον της Αντελάιντε Γιουβέντους στην τελική φάση της περιόδου. Η διοργάνωση σε αυτό το στάδιο ήταν ένα απλό πρωτάθλημα. Εκείνη την εποχή, διεξάγονταν μια σειρά τελικών στο τέλος της κανονικής περιόδου, αλλά θεωρήθηκε περισσότερο ως μια σειρά εκθέσεων παρά ως επίσημους αγώνες με σκοπό την ανακήρυξη της πρωταθλήτριας σε εθνικό επίπεδο, αν και υπάρχει κάποια σύγχυση σχετικά με αυτό το θέμα, ιδιαίτερα μεταξύ ορισμένων υποστηρικτών της Χάιντελμπεργκ που θεωρούν τον τελικό ως επίσημο αγώνα.

1984–1986: Σύστημα περιφεριών και μετατόπιση ισχύος

Η συρρίκνωση του πλήθους των ομάδων οδήγησε στη ριζοσπαστική κίνηση της εισαγωγής περισσότερων ομάδων (κυρίως από τη Βικτώρια και τη Νέα Νότια Ουαλία) και τη διάσπαση του πρωταθλήματος σε δύο περιφέρειες, με τη νικήτρια κάθε περιφέρειας να μετέχει στο τέλος του έτους σε διπλό τελικό. Για την περίοδο 1984, η «Αυστραλιανή» Περιφέρεια είχε ομάδες ανταγωνιστές από τη Νέα Νότια Ουαλία και την Πρωτεύουσα, ενώ η «Εθνική» Περιφέρεια αποτελούνταν από ομάδες της Βικτώριας, της Νότιας Αυστραλίας και του Κουίνσλαντ. Για το 1985 και το 1986 αυτό επανήλθε σε «Βόρεια» και «Νότια» Περιφέρεια. Παραδόξως, οι πιο βόρειες γεωγραφικά ομάδες της διοργάνωσης, η Μπρίσμπειν Λάιονς και η Μπρίσμπειν Σίτι ανήκαν στην τελευταία περιφέρεια.

Αυτή την περίοδο η Ελλάς Μελβούρνης έγινε η πρώτη βικτωριανή ομάδα που κέρδισε το πρωτάθλημα, ενώ ακολούθησε η Μπράνσγουικ Γιουβέντους και η Άντελαϊντ Σίτι, όλες ομάδες της νότιας περιφέρειας. Στο τέλος της περιόδου του 1986, το σύστημα διαλύθηκε και περίπου οι μισές ομάδες επέστρεψαν στα πολιτειακά πρωταθλήματα. Τα κριτήρια που χρησιμοποιήθηκαν για να αποφασιστεί ποιος έμεινε και ποιος έφευγε βασίστηκαν το 50% στα αποτελέσματα του 1986, το 40% στα προηγούμενα αποτελέσματα και το 10% στην υποστήριξη του κόσμου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μόνο μία ομάδα εκτός Σίδνεϊ και Μελβούρνης, η πρωταθλήτρια Άντελαϊντ Σίτι, διατηρήθηκε.

1987–1989: Επιστροφή σε ενιαία κατηγορία και τα τελευταία χρόνια του χειμερινού ποδοσφαίρου

Το ανανεωμένο πρωτάθλημα υπέστη μεγάλη οπισθοδρόμηση από την αρχή όταν ο Σίντνεϊ Σίτι αποχώρησε από τη διοργάνωση μετά τον πρώτο γύρο της νέας περιόδου. Εκτός από την επιστροφή σε μία ενιαία κατηγορία, το πρωτάθλημα έπαυσε να έχει τελικούς την περίοδο 1987, επιστρέφοντας στην προηγούμενη μορφή διεξαγωγής. Πολλοί το θεωρούσαν μια ακατανόητη κίνηση, καθώς απέκλειε από το πρωτάθλημα τους ποιο σπουδαίους αγώνες. Οι τελικοί επανεμφανίστηκαν από το 1988 και παρέμειναν μέχρι τη διάλυση του πρωταθλήματος. Η περίοδος 1989 ήταν η τελευταία που διεξήχθη το χειμώνα. Την περίοδο αυτή παρατηρήθηκε η επανεμφάνιση της κυριαρχίας της Νέας Νότιας Ουαλίας με όλους τους τίτλους, της κανονικής διάρκειας και των αγώνων κατάταξης, να είναι από αυτή την πολιτεία.

1989–1996: Γέννηση του θερινού ποδοσφαίρου

Οι προσπάθειες μετατόπισης του πρωταθλήματος προς τη θερινή περίοδο επέστρεψαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αλλά έγιναν μόνο για την περίοδο 1989–90. Το σκεπτικό αυτής της αλλαγής ήταν απλό. Θα αποφεύγονταν η περιθωριοποίηση του πρωταθλήματος από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά τη διάρκεια της κορύφωσης των περιόδων των Οστρέλιαν Φούτμπολ Λιγκ και Οστρέλιαν Ράγκμπι Λιγκ, καθώς και την παροχή καλύτερων αγωνιστικών χώρων και την άνεση των θεατών λόγω του καλύτερου καιρού.

Η ώθηση που δόθηκε στο πρωτάθλημα από την αλλαγή δεν ήταν αρκετή για κάποιες ομάδες ώστε να παραμείνουν στο πρωτάθλημα, με πολλές ομάδες να υποβαθμίζονται ή να υποβιβάζονται στα πολιτειακά πρωταθλήματα, συμπεριλαμβανομένων πρώην πρωταθλητριών Μπράσνγουικ Γιουβέντους, Σεν Τζορτζ και ΑΠΙΑ Λάικχαρτ, καθώς και των δευτεραθλητριών Μέγα Αλέξανδρου Μελβούρνης και Πρέστον. Αυτό συνέπεσε με μια ανανεωμένη ώθηση από τους φορείς του ποδοσφαίρου ώστε να αναγκάσουν τους συλλόγους να ακολουθήσουν την επικρατούσα τάση στην Αυστραλία, σε αντίθεση με τις δικές τους κυρίως μεταναστευτικές βάσεις φιλάθλων. Αυτό περιελάμβανε αλλαγές στην επωνυμία και στο λογότυπο, καθώς και την απαγόρευση των εθνικών σημαιών, αλλαγές οι οποίες συμφωνήθηκαν με δυσαρέσκεια από τους συλλόγους, αν και στις κερκίδες οι φίλαθλοι σε γενικές γραμμές συνέχισαν να φωνάζουν τις παλιές ονομασίες. Η Μαρκόνι, η Ελλάς Μελβούρνης, η Αντελάιντε Γιουβέντους και η Κροάτια ήταν οι κυρίαρχες ομάδες αυτής της περιόδου, με πολυάριθμους τίτλους και μεγάλες εμφανίσεις στους μεταξύ τους τελικούς.

1996–2001: Νέοι σύλλογοι και προσπάθειες ενταχθούν στην επικρατούσα τάση

Από το 1996 και έπειτα το πρωτάθλημα προσπάθησε να αναζωογονήσει τον ανταγωνισμό και να ενταχθεί στην υποστήριξη της επικρατούσας τάσης, εισάγοντας τελικά μια ομάδα από τη Δυτική Αυστραλία, με τη σύσταση της Περθ Γκλορι, καθώς και με άλλες νέες οντότητες που υποσχέθηκαν να παραδώσουν υποστήριξη στην επικρατούσα τάση, καθώς και γίνουν αμιγώς επαγγελματικοί σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συλλόγων και των παικτών που ήταν ημιεπαγγελματικοί. Μεταξύ των νέων συλλόγων εκείνο το διάστημα ήταν οι Κόλινγουντ Ουόριορς, Κάρλτον, Νόρδερν Σπίριτ και Παραμάτα Πάουερ, καθώς και η πρώτη επαγγελματική ομάδα της Νέας Ζηλανδίας, η Φούτμπολ Κινγκζ.

Αυτοί οι σύλλογοι είχαν σημαντικές επιτυχίες εντός και εκτός γηπέδων. Η Κόλινγουντ Ουόριορς μόλις που κατάφερε να ολοκληρώσει μια αγωνιστική περίοδο, ενώ η Κάρλτον έφτασε στο μεγάλο τελικό στην παρθενική της εμφάνιση, αλλά δεν κατάφερε να προσελκύσει αρκετούς φιλάθλους. Η Νόρδερν Σπίριτ ξεκίνησε με πλήθος επιτυχιών και μια καλή πρώτη περίοδο έφθασε στον τελικό, αλλά σταδιακά οι φίλαθλοι λιγόστεψαν και οι οικονομικές δυσκολίες μαζί με μια αμφιλεγόμενη ανάληψη από τους Ρέιντζερς, δεν βοήθησαν τα πράγματα. Διατηρήθηκε μέχρι το τέλος του NSL, αλλά διαλύθηκε αργότερα. Η Παραμάτα Πάουερ απέτυχε να συγκεντρώσει μεγάλη υποστήριξη, τοποθετημένη όπως ήταν στη μέση της ήδη γεμάτης δυτικής ποδοσφαιρικής αγοράς του Σίδνεϊ, και διαλύθηκε ​​από το τέλος του NSL. Η Περθ Γκλορι έγινε η πιο επιτυχημένη από τις νέες ομάδες της επικρατούσας τάσης. Ο σημαντικός αριθμός φιλάθλων και οι καλές επιδόσεις σε όλη την τελευταία δεκαετία του NSL έκαναν την Περθ Γκλορι για πολλούς παρατηρητές το πρότυπο αναφοράς και το παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους μελλοντικούς συλλόγους του κορυφαίου πρωταθλήματος της Αυστραλίας.

Έπειτα ένα μεγάλο τελικό παρουσία 40.000 θεατών η Μπρίσμπεϊν Στράικερς έγινε η πρώτη ομάδα του Κουίνσλαντ που κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο στην περίοδο 1996–97, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό ώστε η Μπρίσμπεϊν να κερδίσει πολύ μεγαλύτερο αριθμό φιλάθλων στις επόμενες περιόδους από το συνηθισμένο. Η Σάουθ Μέλμπουρν κέρδισε απανωτούς τίτλους στα τέλη της δεκαετίας του '90 και κατέκτησε επίσης το Πρωτάθλημα Συλλόγων Οκεανίας το 1999, κερδίζοντας το δικαίωμα να παίξει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων του 2000, όπου πραγματοποίησε μερικές αξιοσέβαστες εμφανίσεις και ένα καθαρό ποσό σε χρηματικό έπαθλο. Οι Γουόλονγκονγκ Γουλβς αποτέλεσε τη μόνη ομάδα από την περιφερειακή Αυστραλία που κατάφερε να κερδίσει το πρωτάθλημα, με συνεχόμενους τίτλους το 1999–2000 και το 2000–01. Ο Μεγάλος Τελικός 1999–2000 εναντίον της Περθ Γκλόρι στο Subiaco Oval στο Περθ έγινε παρουσία 43.242 θεατών, ξεπερνώντας τον αριθμό του 1997 στο Μπρίσμπεϊν και ένα ρεκόρ που παρέμεινε μέχρι το Μεγάλο Τελικό της Α-Λιγκ του 2007 στη Μελβούρνη. Ωστόσο, η ακύρωση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Συλλόγων του 2001 ήταν ένα σημαντικό πλήγμα για το πρωτάθλημα και τους συλλόγους που έβλεπαν μέσω αυτού έναν τρόπο να αυξήσουν τα έσοδά τους.

2001–2004: Πτώση και διάλυση

Μετά την ακύρωση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Συλλόγων του 2001, το NSL βρέθηκε σε μεγάλη αναταραχή. Αυστραλοί παίκτες ποιότητας άρχισαν να εγκαταλείπουν το NSL λόγω των πιο δελεαστικών προσφορών από υπερπόντια πρωταθλήματα. Το 1998, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Αυστραλίας πώλησε τα τηλεοπτικά δικαιώματα για τους αγώνες του NSL και της εθνικής ομάδας στο Seven Network με 10ετή σύμβαση αξίας 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως. Το Seven αγόρασε τα δικαιώματα για τη ναυαρχίδα των αθλητικών τηλεοπτικών καναλιών του, το C7 Sport. Μετέδιδε επίσης ένα μικρό ποσό κάλυψης στο ελεύθερο δίκτυο της. Σε ένα σημείο το 2000, το ποσό ελεύθερης κάλυψης για το NSL ήταν μόνο ένα ωριαίο πακέτο του NSL μετά από τα μεσάνυχτα τις Τετάρτες.

Το 2002, το C7 Sport έκλεισε μετά την απώλεια των τηλεοπτικών δικαιωμάτων του AFL από το Seven Network και τα τηλεοπτικά δίκτυα πληρωμών σταμάτησαν να μεταφέρουν το κανάλι. Την επόμενη χρονιά, το Seven διέκοψε τη σύμβασή του. Αυτό άφησε το NSL χωρίς τηλεοπτική κάλυψη μέχρις ότου το SBS κέρδισε τα δικαιώματα αμέσως μετά. Η επακόλουθη έλλειψη χορηγίας σήμαινε ότι το πρωτάθλημα υποχώρησε ακόμη περισσότερο, γεγονός που οδήγησε στην τελική κατάρρευση του στο τέλος της περιόδου του 2003–04. Οι καλύτερες στιγμές ήταν λίγες και απέδωσαν, αλλά η Σίντνεϊ Ολίμπικ εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε μια δεκαετία ως πρωτοπόρος σύλλογος, κερδίζοντας τον δεύτερο τίτλο της και η Περθ Γκλόρι κέρδισε τους δύο τελευταίους τίτλους του NSL, δύο μεγάλους τελικούς. Η δημιουργία της Άντελαϊντ Γιουνάιτεντ, ως άμεση αντικαταστάτρια της Άντελαϊντ Σίτι, η οποία αποχώρησε λίγο πριν από την έναρξη της τελευταίας περιόδου του NSL, ήταν ίσως το μοναδικό σημαντικό γεγονός αυτής της περιόδου, καθώς είχε καλές επιδόσεις, αλλά το σημαντικότερο, πρωτοφανή αριθμό εγγεγραμμένων φιλάθλων που δεν είχαν φτάσει ούτε στην ακμή τους η Άντελαϊντ Σίτι και η Γουέστ Άντελαϊντ.

Το πρωτάθλημα του 2003–04 κέρδισε η Περθ Γκλόρι μετά από μια νίκη με 1–0 επί της Παραμάτα Πάουερ στις 4 Απριλίου 2004, σχεδόν 27 χρόνια από την ημέρα που ξεκίνησε η διοργάνωση. Ο Νικ Μρτζα είχε την τιμή να σημειώσει το τελευταίο γκολ στο NSL, ένα χρυσό γκολ στο 98ο λεπτό που σφράγισε την κατάκτηση του πρωτάθλημα για το Περθ. Μετά από αυτό, η διοργάνωση έμεινε σε αδράνεια για ενάμιση χρόνο. Το Νοέμβριο του 2004, 8 ομάδες, μεταξύ των οποίων 5 από το διαλυμένο NSL, δημιούργησαν την Α-Λιγκ, την ανανεωμένη εθνικού επιπέδου διοργάνωση. Η πρώτη αγωνιστική περίοδος άρχισε στις 26 Αυγούστου 2005, οπότε τερματίστηκε η μακρά αδράνεια.

Μορφή πρωταθλήματος

Η δομή της διοργάνωσης άλλαξε πολλές φορές σε όλη την ιστορία του NSL. Από την έναρξή του το 1977 έως το 1983, ήταν ένα απλό πρωτάθλημα. Ωστόσο, επινοήθηκε ένας συμβιβαστικός τύπος μεταξύ του παραδοσιακού παρελθόντος και του αυστραλιανού συστήματος τελικών. Το 1978, το 1979 (διπλός Μεγάλος Τελικός), το 1980 και το 1982 διεξήχθη μια σειρά τελικών, αλλά η νικήτρια του Μεγάλου Τελικού δεν εξακρίβωνε ποιος κέρδισε τον τίτλο. Από το 1984 έως το 1986, το πρωτάθλημα εισήγαγε περισσότερες ομάδες που χωρίστηκαν σε δύο περιφέρειες με 12 ομάδες σε κάθε μία. Οι πέντε πρώτες σε κάθε περιφέρεια προκρίνονταν στα πλέι-οφ, με τη νικήτρια του κάθε περιφερειακού πλέι-οφ να παίζει σε ένα διπλό Μεγάλο Τελικό. Το 1987, αποκλείστηκαν 11 ομάδες, διαλύθηκαν οι περιφέρειες και το σύστημα του πρωταθλήματος επανήλθε στην αρχική μορφή.

Το 1988, το πρωτάθλημα επανέφερε ένα σύστημα τελικών, με τις πέντε πρώτες θέσεις να είναι κατάλληλες για τα πλέι-οφ. Την περίοδο 1992–93, το πρωτάθλημα αύξησε τους τελικούς σε έξι. Το σύστημα αυτό χρησιμοποιήθηκε για το υπόλοιπο της διάρκειας του πρωταθλήματος, εκτός από την εποχή 2002–03, όταν οι έξι πρώτες έδρες έπαιξαν μια σειρά από παιχνίδια εντός και εκτός έδρας, με τους δύο πρώτους να παίζουν στον Μεγάλο Τελικό.

Το NSL χρησιμοποίησε επίσης μια ποικιλία συστημάτων βαθμών σε όλη την ιστορία του. Από το 1977 έως την περίοδο 1991–92, οι ομάδες απονέμονταν δύο βαθμούς για μια νίκη, ένα βαθμό για ισοπαλία και κανένα για την ήττα. Εξαιρέσεις αποτέλεσαν το 1979, στο οποίο για νίκες με τέσσερα ή περισσότερα γκολ, απονέμονταν ένας βαθμός δώρο, και το 1983, στο οποίο απονέμονταν τρεις βαθμοί για τη νίκη. Από την περίοδο 1992–93 και μετά απονέμονταν τρεις βαθμοί για τη νίκη, εκτός από την περίοδο 1994–95. Την περίοδο εκείνη απονέμονταν τέσσερις βαθμοί για τη νίκη, με τα παιχνίδια που έληγαν ισόπαλα να καταλήγουν στη διαδικασία των πέναλτι. Η νικήτρια των πέναλτι λάμβανε δύο πόντους, ενώ η ηττημένη ένα πόντο.

Σχετικές διοργάνωσεις

Οι επιτυχημένοι σύλλογοι του NSL προκρίνονταν στο Πρωτάθλημα Συλλόγων Οκεανίας, αν και η διοργάνωση διεξήχθη μόνο το 1987, το 1999 και το 2001. Εκτός από την κύρια διοργάνωση του πρωταθλήματος, η NSL διεξήγαγε επίσης ένα κύπελλο αγώνων νοκ-άουτ μεταξύ 1977 και 1997 εποχή γνωστή ως Νάσιοναλ Σόκερ Λιγκ Καπ. Το κύπελλο διεξάγονταν αρχικά κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου, προτού σταδιακά γίνει μια ανεπίσημη διοργάνωση. Μεταξύ του 1984 και του 2004, το Νάσιοναλ Γιουθ Λιγκ διεξήχθη σε συνεργασία με το NSL ως εθνικό αναπτυξιακό πρωτάθλημα υποδομών.

Σύλλογοι

Ομάδα	Γνωστή ως	Έτη συμμετοχής	Συνολικές περίοδοι
Άντελαϊντ Σίτι	Αντελάιντε Γιουβέντους Άντελαϊντ Σίτι Τζάιαντς Άντελαϊντ Σίτι Ζέμπρας Άντελαϊντ (Σίτι) Φορς	1977–2003	27
Άντελαϊντ Γιουνάιτεντ		2003–2004	1
ΑΠΙΑ Λάικχαρτ	Λάικχαρτ Στράικερς	1979–1992	14
Μπλάκταουν Σίτι		1980–1981 1984–1986 1989–1990	7
Μπρίσμπεϊν Σίτι	Ατζούρι Μπρίσμπεϊν Σίτι Γκλαντιέιτορς	1977–1986	10
Κουίνσλαντ Λάιονς	Χολλάντια	1977–1986 1988	11
Μπρίσμπεϊν Στράικερς	Μπρίσμπεϊν Γιουνάιτεντ	1991–2004	13
Μπράνσγουικ Γιουβέντους	Μπράνσγουικ Πούμας Μέλμπουρν ΜΟΣΚ Μέλμπουρν Ζέμπρας	1984–1988 1993–1995	7
Καμπέρα Σίτι	Καμπέρα Σίτι Άροους Καμπέρα Σίτι Ολίμπιανς	1977–1986	10
Καμπέρα Κόσμος		1995–2001	6
Κάντερμπερι-Μάρικβιλ	Κάντερμπερι-Μάρικβιλ Ολίμπικ	1986	1
Κάρλτον		1997–2001	4
Κόλινγουντ Ουόριορς		1996–1997	1
Φούτμπολ Κινγκζ	Όκλαντ Κινγκζ	1999–2004	5
Φούτσκρεϊ ΓΓΣΤ	Φούτσκρεϊ Ιγκλς Μέλμπουρν Σίτι ΓΓΣΤ	1977–1989	13
Γκριν Γκάλι	Γκριν Γκάλι Άγιαξ	1984–1986	3
Χάιντελμπεργκ Γιουνάιτεντ	Φιτζροϊ Γιουνάιτεντ Μέγας Αλέξανδρος Μελβούρνης	1977–1987 1989–1995	17
Ίντερ Μονάρο		1985–1986	2
Μαρκόνι	Μαρκόνι-Φέρφιλντ Μαρκόνι-Ντάτσουν Λέοπαρντς Μαρκόνι Στάλιονς	1977–2004	28
Μέλμπουρν Νάιτς	Έσεντον Λάιονς Μέλμπουρν Κροάτια Μέλμπουρν ΚΣΚ	1984–2004	20
Μούρουλμπαρκ	Μούρουλμπαρκ Γιουνάιτεντ	1977	1
Μόργουελ Φάλκονς	Γκίμπσαλντ Φάλκονς Ίστερν Πράιντ	1992–2001	10
Νιούκασλ Μπρέικερς	Νιούκασλ ΜΧΠ Μπρέικερς	1991–2000	9
Μπρέικερς KB Γιουνάιτεντ	Μπρέικερς Γιουνάιτεντ Μπρέικερς ΚΜ Ράιντερς	1978–1984	7
Νιούκασλ Ρόουζμπαντ Γιουνάιτεντ	Άνταμσταουν Ρόουζμπαντς	1984–1986	3
Νιούκασλ Γιουνάιτεντ		2000–2004	4
Νόρδερν Σπίριτ		1998–2004	6
Παραμάτα Ιγκλς	Παραμάτα Μελίτα	1984 1989–1995	7
Παραμάτα Πάουερ		1999–2004	5
Πένριθ Σίτι		1984–1985	2
Περθ Γκλόρι		1996–2004	8
Πρέστον Λάιονς	Preston Rams Preston Makedonia	1981–1993	12
Σάουθ Μέλμπουρν	Ελλάς Μελβούρνης Σάουθ Μέλμπουρν Γκάνερς Σάουθ Μέλμπουρν Λέικερς	1977–2004	28
Σεν Τζορτζ Σεντς	Σεν Τζορτζ Μπούνταπεστ	1977–1980, 1982–1991	13
Σάνσαϊν Τζορτζ Κρος		1984–1991	7
Σίντνεϊ Σίτι	Ίστερν Σάμπαρμπς Χάκοα Σίντεϊ Σίτι Σλίκερς	1977–1987	11
Σίντνεϊ Ολίμπικ	Πανελλήνιος Σίδνεϊ Σίντνεϊ Ολίμπιανς ΟΤΣ Ολίμπικ Ολίμπικ Σαρκς	1977–1979 1981–2004	27
Σίντεϊ Γιουνάιτεντ	Σίντεϊ Κροάτια Sydney CSC Σίντεϊ Γιουνάιτεντ Πούμας	1984–2004	20
Γουέστ Άντελαϊντ	Ελλάς Αδελαΐδας Γουέστ Άντελαϊντ Χοκς (Γουέστ) Άντελαϊντ Σαρκς	1977–1986 1989–1999	19
Γουέστερν Σάμπαρμπς		1977–78	1
Γουόλονγκονγκ Μασεντόνια	Γουόλονγκονγκ Γιουνάιτεντ Ιλαουάρα Λάιονς	1990–1991	1
Γουόλονγκονγκ Γουλβς	Γουόλονγκονγκ Σίτι	1981–1986 1988–2004	23

Πρωταθλήτριες

Έτος	Πρωταθλήτρια	Δεύτερη θέση	Αποτέλεσμα	Χώρος διεξαγωγής	Θεατές
1977	Σίντνεϊ Σίτι	Μαρκόνι	Δεν υπήρξαν σειρές τελικών
1978	Γουέστ Άντελαϊντ	Σίντνεϊ Σίτι	Περίοδος βάσει των αποτελεσμάτων
1979	Μαρκόνι	Χάιντελμπεργκ Γιουνάιτεντ	Περίοδος βάσει των αποτελεσμάτων
1980	Σίντνεϊ Σίτι	Χάιντελμπεργκ Γιουνάιτεντ	Περίοδος βάσει των αποτελεσμάτων
1981	Σίντνεϊ Σίτι	Σάουθ Μέλμπουρν	Δεν υπήρξαν σειρές τελικών
1982	Σίντνεϊ Σίτι	Σεν Τζορτζ Σεντς	Περίοδος βάσει των αποτελεσμάτων
1983	Σεν Τζορτζ Σεντς	Σίντνεϊ Σίτι	Δεν υπήρξαν σειρές τελικών
1984	Σάουθ Μέλμπουρν	Σίντνεϊ Ολίμπικ	4–2 συν. διπλός τελικός	Ολίμπικ Παρκ Σεν Τζορτζ Στέιντιουμ	10.000 11.221
1985	Μπράνσγουικ Γιουβέντους	Σίντνεϊ Σίτι	2–0 συν. διπλός τελικός	Σεν Τζορτζ Στέιντιουμ Ολίμπικ Παρκ	2.491 7.560
1986	Άντελαϊντ Σίτι	Σίντνεϊ Ολίμπικ	3–2 συν. διπλός τελικός	Στάδιο Χάιντμαρς Στάδιο Παραμάτα	12.232 14.032
1987	ΑΠΙΑ Λάικχαρτ	Πρέστον Λάιονς	Δεν υπήρξε Μεγάλος Τελικός
1988	Μαρκόνι Στάλιονς	Σίντεϊ Γιουνάιτεντ	2–2 (5–4 στα πέναλτι)	Στάδιο Παραμάτα	17.064
1989	Μαρκόνι Στάλιονς	Σίντνεϊ Ολίμπικ	1–0	Στάδιο Παραμάτα	23.387
1989–90	Σίντνεϊ Ολίμπικ	Μαρκόνι Στάλιονς	2–0	Στάδιο Παραμάτα	26.353
1990–91	Σάουθ Μέλμπουρν	Μέλμπουρν Νάιτς	1–1 (5–4 στα πέναλτι)	Ολίμπικ Παρκ	21.338
1991–92	Άντελαϊντ Σίτι	Μέλμπουρν Νάιτς	0–0 (4–2 στα πέναλτι)	Ολίμπικ Παρκ	15.463
1992–93	Μαρκόνι Στάλιονς	Άντελαϊντ Σίτι	1–0	Στάδιο Παραμάτα	13.376
1993–94	Άντελαϊντ Σίτι	Μέλμπουρν Νάιτς	1–0	Ολίμπικ Παρκ	13.790
1994–95	Μέλμπουρν Νάιτς	Άντελαϊντ Σίτι	2–0	Στάδιο Χάιντμαρς	15.573
1995–96	Μέλμπουρν Νάιτς	Μαρκόνι Στάλιονς	2–1	Ολίμπικ Παρκ	14.258
1996–97	Μπρίσμπεϊν Στράικερς	Σίντεϊ Γιουνάιτεντ	2–0	Λανγκ Παρκ	40.446
1997–98	Σάουθ Μέλμπουρν	Κάρλτον	2–1	Ολίμπικ Παρκ	16.000
1998–99	Σάουθ Μέλμπουρν	Σίντεϊ Γιουνάιτεντ	3–2	Ολίμπικ Παρκ	15.194
1999–00	Γουόλονγκονγκ Γουλβς	Περθ Γκλόρι	3–3 (7–6 στα πέναλτι)	Σουμπιάκο Όβαλ	43.242
2000–01	Γουόλονγκονγκ Γουλβς	Σάουθ Μέλμπουρν	2–1	Στάδιο Παραμάτα	13.402
2001–02	Σίντνεϊ Ολίμπικ	Περθ Γκλόρι	1–0	Σουμπιάκο Όβαλ	42.735
2002–03	Περθ Γκλόρι	Σίντνεϊ Ολίμπικ	2–0	Σουμπιάκο Όβαλ	38.111
2003–04	Περθ Γκλόρι	Παραμάτα Πάουερ	1–0	Στάδιο Παραμάτα	9.630

Επιδόσεις ανά ομάδα

Ομάδα	Νικήτρια	Δεύτερη θέση	Έτη κατάκτησης
Σίντνεϊ Σίτι	4	3	1977, 1980, 1981, 1982
Μαρκόνι Στάλιονς	4	3	1979, 1988, 1989, 1992–93
Σάουθ Μέλμπουρν	4	2	1984, 1990–91, 1997–98, 1998–99
Άντελαϊντ Σίτι	3	2	1986, 1991–92, 1993–94
Σίντνεϊ Ολίμπικ	2	4	1989–90, 2001–02
Μέλμπουρν Νάιτς	2	3	1994–95, 1995–96
Περθ Γκλόρι	2	2	2002–03, 2003–04
Γουόλονγκονγκ Γουλβς	2	0	1999–00, 2000–01
Σεν Τζορτζ	1	1	1983
Μπρίσμπεϊν Στράικερς	1	0	1996–97
ΑΠΙΑ Λάικχαρτ	1	0	1987
Μπράνσγουικ Γιουβέντους	1	0	1985
Γουέστ Άντελαϊντ	1	0	1978
Σίντεϊ Γιουνάιτεντ	0	3	1988, 1996–97, 1998–99
Χάιντελμπεργκ Γιουνάιτεντ	0	2	1979, 1980
Πρέστον Λάιονς	0	1	1987
Κάρλτον	0	1	1997–98
Παραμάτα Πάουερ	0	1	2003–04

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• OzFootball NSL section
• RSSSF List of Australian Final Tables