Νήσοι Φώκλαντ

Οι Νήσοι Φώκλαντ (Μαλβίνες) (αγγλικά: Falkland Islands‎‎, ισπανικά: Islas Malvinas‎‎) είναι υπερπόντιο έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου, που αποτελεί μια συστάδα νήσων 460 χιλιόμετρα ανατολικά από την ακτή της Αργεντινής στον Ατλαντικό, μεταξύ 51° 15΄ και 53° νοτίου πλάτους και 57° 40΄ και 62° δυτικού μήκους. Έχει έκταση 12.173 τ.χλμ. και πληθυσμό (κατατάσσεται 237η) 3.200 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2016. Πρωτεύουσα είναι το Πορτ Στάνλεϋ (Port Stanley) που βρίσκεται στην Ανατολική Φώκλαντ και είναι η μοναδική πόλη των νήσων.

Νήσοι Φώκλαντ Falkland Islands
Σημαία Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: "Desire the right"
Εθνικός ύμνος: God Save the King Ανεπίσημος: Song of the Falklands
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Πρωτεύουσα	Στάνλεϋ 51°41′38″S 57°49′38″W
Μεγαλύτερη πόλη	Στάνλεϋ
Επίσημες γλώσσες	Αγγλικά
Πολίτευμα	Βρετανικό υπερπόντιο έδαφος
Μονάρχης Κυβερνήτρια Επικεφαλής Σύμβουλος (Ανώτατη Εκτελεστική Αρχή)	Κάρολος Γ΄ Άλισον Μπλέικ Άντι Κίλινγκ
Βρετανικό Υπερπόντιο Έδαφος Σύνταγμα	5 Ιανουαρίου 1833, αναθεωρήθηκε το 1997, το 1998 και το 2009
Έκταση  • Σύνολο  • % Νερό	12.173 km2 (163η) 0
Πληθυσμός  • Απογραφή 2016   • Πυκνότητα	3.200 (237η)  0,26 κατ./km2 (240η)
Νόμισμα	Λίρα Φώκλαντ (FKP)
Internet TLD	.fk
Κωδικός κλήσης	+500

Η συστάδα αυτή που την αποτελούν η Ανατολική Φώκλαντ (Σολεδάδ, 6.682 τ.χλμ.), η Δυτική Φώκλαντ (Γκραν Μαλβίνα, 5.278 τ.χλμ.) και 100 πλέον νησίδες είναι σήμερα Βρετανικό Υπερπόντιο Έδαφος, ενώ η κυριαρχία της αμφισβητείται από την Αργεντινή.

Ο καθεδρικός ναός της Εκκλησίας του Χριστού, στο Στάνλεϊ

Είναι ιδιαίτερα γνωστά νησιά, γιατί στις 2 Απριλίου 1982 η Αργεντινή προσπάθησε αιφνίδια να τα καταλάβει, συναντώντας τη σθεναρή αντίσταση της Βρετανίας, με αποτέλεσμα την απόσυρση των δυνάμεων της Αργεντινής. Το επεισόδιο που κράτησε περισσότερο από δύο μήνες (έως τις 14 Ιουνίου του ίδιου έτους), με πολεμικές επιχειρήσεις, αναφέρεται ως Πόλεμος των Φώκλαντ.

Ετυμολογία

Τα νησιά πήραν την ονομασία τους από τον Πορθμό Φώκλαντ, μια φυσική στενή λωρίδα θάλασσας που χωρίζει τα δύο σημαντικότερα νησιά. Ο όρος «Φώκλαντ» δόθηκε στον πορθμό από τον Τζον Στρονγκ, καπετάνιο μιας αγγλικής εξερευνητικής αποστολής που έφθασε στα νησιά το 1690. Ο Στρονγκ ονόμασε τον πορθμό προς τιμήν του Άντονι Κάρι, 5ου Υποκόμη του Φώκλαντ, του Ταμία του Βασιλικού Ναυτικού, ο οποίος χρηματοδότησε το ταξίδι του. Ο τίτλος του Υποκόμη προέρχεται από την κωμόπολη Φώκλαντ της Σκωτίας. Το όνομα «Φώκλαντ» αποδόθηκε στα νησιά το 1765, όταν ο Βρετανός καπετάνιος Τζον Μπάιρον του Βασιλικού Ναυτικού τα διεκδίκησε εν ονόματι του Βασιλιά Γεωργίου Γ΄. Ο όρος «Φώκλαντ» χρησιμοποιείται συχνά ως συντομογραφία που παραπέμπει στα νησιά.

Η ισπανική ονομασία του αρχιπελάγους, «Νήσοι Μαλβίνες» (ισπανικά: Islas Malvinas‎‎), προέρχεται από τη γαλλική ονομασία των νησιών (Îles Malouines), η οποία δόθηκε από τον Γάλλο εξερευνητή Λουί-Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ το 1764. Ο Μπουγκαινβίλ, ο οποίος ίδρυσε την πρώτη μόνιμη εγκατάσταση στα νησιά, ονόμασε τα νησιά προς τιμήν του λιμανιού του Σαιν-Μαλό της Βρετάνης, από όπου αναχώρησε η αποστολή του.

Στην εικοστή σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, η Τέταρτη Επιτροπή καθόρισε ότι, σε όλες τις γλώσσες εκτός από τα ισπανικά, όλα τα έγγραφα του ΟΗΕ θα χαρακτηρίζουν την περιοχή ως Νήσοι Φώκλαντ (Μαλβίνες). Στα ισπανικά η περιοχή θα χαρακτηρίζεται ως Νήσοι Μαλβίνες (Νήσοι Φώκλαντ). Η ονοματολογία που θα χρησιμοποιείται από τα Ηνωμένα Έθνη για λόγους στατιστικής επεξεργασίας είναι Νήσοι Φώκλαντ (Μαλβίνες).

Ιστορία

Ο πρώτος χάρτης των Νήσων Φώκλαντ που περιλαμβάνεται στο έργο με τίτλο «Le Grand Insulaire et Pilotage d’André Thevet, Angoumoisin, cosmographe du Roy, dans lequel sont contenus plusieurs plant d’isles habitées et deshabitées et description d’icelles» (André Thevet, 1586). Στον χάρτη στα γαλλικά γράφει “Les Isles de Sanson ou des Geantz”.

Η άφθονη χαρτογραφία μετά το 1520 υποδηλώνει ότι τα νησιά Φώκλαντ ανακαλύφθηκαν από μέλη της αποστολής του Φερδινάνδου Μαγγελάνου στην υπηρεσία του βασιλιά της Ισπανίας. Η πιο πιθανή εκδοχή υποδηλώνει ότι τα νησιά Φώκλαντ ανακαλύφθηκαν το 1520 από τον Πορτογάλο ναύτη Εστέμπαν Γκόμεζ, κυβερνήτη του πλοίου “Σαν Αντόν” και μέλος της αποστολής του Φερδινάνδου Μαγγελάνου. Ο Εστέμπαν Γκόμεζ εγκατέλειψε την αποστολή κοντά στο στενό του Μαγγελάνου και επέστρεψε στην Ισπανία στις 6 Μαΐου 1521. Κατά την επιστροφή του, ο Εστέμπαν Γκόμεζ ανακάλυψε μερικά νησιά που αργότερα ονομάστηκαν “Islas de Sanson y de los Patos” και “Islas Sanson”. Το “Sanson” είναι μια εσφαλμένη έκδοση του “S. Anton”, το όνομα του σκάφους του Εστέμπαν Γκόμεζ.

Ως συνέπεια της ανακάλυψης, τα νησιά Μαλβίνες άρχισαν να εμφανίζονται ως “Islas de Sanson y de los Patos” και “Islas Sanson” στους ακόλουθους χάρτες: Pedro Reinel (1522), Diego Ribero (1527, 1529), Alonso de Santa Cruz (1541), Agnese Battista (1536), Sebastián Cabot (1544), Darinel (1555), Bartolomeu Velho (1561), Diego Gutiérrez (1562), Giacomo Gastaldi (1562), Giorgio Sideri (1563), Joan Martínez (1572, 1582 και 1587), José Rosazio (1580), στο «Le Grand Insulaire et Pilotage» του André Thevet του 1586, κ.λπ. Εμφανίζεται ως “Illas de Santon” στον χάρτη «Mundus Novus» του Bartolomé Olives του 1562 και ως “Islas de S. Anton” στον χάρτη «Patagonia» της Joan Oliva του 1580.

Ο πρώτος γνωστός χάρτης των Νήσων Φώκλαντ, που χρονολογείται από τον Αύγουστο του 1520, από την ισπανική αποστολή του Φερδινάνδου Μαγγελάνου, που έγινε από τον Σεβίλλη χαρτογράφο Αντρές ντε Σαν Μαρτίν, παρέμεινε άγνωστος μέχρι το 1982, όταν ο Roger Hervé, Επίτιμος Επιμελητής στο Τμήμα Γραμμάτων και Σχεδίων από την Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού, δημοσίευσε τη μελέτη του «Découverte fortuite de l’Australie et de la Nouvelle-Zelande par des Navigateurs Portugais et Espagnols entre 1521 et 1528», που τυπώθηκε τον Αύγουστο του 1982 από την Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού, στην οποία αποκαλύπτει το γαλλικό χειρόγραφο «Le Grand Insulaire et Pilotage d’André Thevet, Angoumoisin, cosmographe du Roy, dans lequel sont contenus plusieurs plant d’isles habitées et deshabitées et description d’icelles», από το 1586. Σε αυτό το έργο του Thevet (στο μπροστινό μέρος του φύλλου 268), υπάρχει ο χάρτης των Νήσων Μαλβίνας με το όνομα “Les Isles de Sanson ou des Geantz”. Στο πίσω μέρος του φύλλου 269 του χειρογράφου «Le Grand Insulaire et Pilotage [...]», ο André Thevet εξηγεί ότι έλαβε τον χάρτη των Νήσων Φώκλαντ μαζί με άλλους χάρτες από “[...] έναν παλιό Πορτογάλο καπετάνιο και καλό πιλότο, τον οποίο γνώρισα στην πόλη της Λισαβόνας στην Πορτογαλία, ο οποίος είπε ότι είχε επισκεφτεί αυτά τα νησιά, έναν χάρτη του οποίου έλαβα από αυτόν, μαζί με αρκετούς άλλους αυτής της ακτής” (“[...] un vieil capitaine et bon pilote portugais, que ie trouves en la ville de Lisbonne en Portugal, qui disoit avoir visité icelles isles, le plan desquelles i'eus de luy, ensemble de plusieurs autres de ceste coste”) (Η γαλλική ορθογραφία της εποχής ήταν σεβαστή) και ότι “Οι πρώτοι που πάτησαν το πόδι τους σε αυτά τα νησιά ήταν οι Πορτογάλοι, οι οποίοι συνόδευσαν τον Φερδινάνδο Μαγγελάνο στο ταξίδι του” (“Les premiers qui mirent pied dans ces isles furent des portugais, qui accompaignoient Ferdinand Magellan en son voiage”) (Η γαλλική ορθογραφία της εποχής ήταν σεβαστή). Ο παλιός Πορτογάλος καπετάνιος στον οποίο αναφέρεται ο Thevet ήταν πιθανότατα ο καπετάνιος Άλβαρο ντα Μεζκίτα, πιλότος του πλοίου “Σαν Αντόνιο” της ισπανικής αποστολής του Φερδινάνδου Μαγγελάνου που άφησε το λιμάνι του Σαν Χουλιάν και είχε τον χαρτογράφο Αντρές ντε Σαν Μαρτίν.

Στις αρχές Φεβρουαρίου 1764, ο Λουί Αντουάν ντε Μπουγκενβίλ αποβιβάστηκε στα Νησιά Φώκλαντ και, στις 5 Απριλίου 1764, τα ανέλαβε επίσημα στο όνομα του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ΄ της Γαλλίας και ίδρυσε το Πορτ Λουί. Τα νησιά ονομάστηκαν Μαλουίν στη μνήμη του λιμανιού του Σεν-Μαλό, από το οποίο απέπλευσαν. Ήταν ο πρώτος οικισμός στα Νησιά Φώκλαντ.

Τον Ιανουάριο του 1765, ο καπετάνιος Τζον Μπάιρον εντόπισε το νησί Σόντερς (Τρινιντάντ) στο δυτικό άκρο του αρχιπελάγους. Ονόμασε το λιμάνι Πορτ Έγκμοντ και το πήρε στην κατοχή του στο όνομα του βασιλιά Γεωργίου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Το 1766, χτίστηκε ένας βρετανικός οικισμός στο Πορτ Έγκμοντ.

Το 1766, η Γαλλία αναγνώρισε την ισπανική κυριαρχία επί των Νήσων Φώκλαντ, μετά την ισπανική αντίθεση στην ίδρυση του Πορτ Λουί. Στις 4 Οκτωβρίου 1766, ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ της Ισπανίας εξέδωσε διάταγμα με το οποίο ιδρύθηκε η κυβέρνηση των Νήσων Φώκλαντ ως εξαρτώμενη περιοχή του Κυβερνήτη και Γενικού Λοχαγού του Μπουένος Άιρες. Ο καπετάνιος Φελίπε Ρουίθ Πουέντε ήταν ο πρώτος Κυβερνήτης των Φώκλαντ. Την 1η Απριλίου 1767, η Γαλλία παρέδωσε επίσημα την αποικία στο Βασίλειο της Ισπανίας και το όνομα Πορτ Λουί άλλαξε σε Πουέρτο ντε λα Σολεδάδ, και οι Μαλουίν Ισπανοποιήθηκαν ως Μαλβίνες.

Το 1770, οι Ισπανοί επιτέθηκαν στο Πορτ Έγκμοντ και έδιωξαν τους Βρετανούς από το νησί. Αυτό έφερε τις δύο χώρες στο χείλος του πολέμου. Ωστόσο, στις 22 Ιανουαρίου 1771, επετεύχθη συμφωνία που επέτρεπε στους Βρετανούς να επιστρέψουν στο Πορτ Έγκμοντ. Η συμφωνία αναφέρεται μόνο στη φυσική επιστροφή του λιμανιού και του φρουρίου, που βρισκόταν στην κατοχή των Βρετανών, και όχι στην αποκατάσταση του αρχιπελάγους στο σύνολό του, αλλά μόνο του “λιμανιού και του οχυρού που ονομάζονταν Έγκμοντ”. Η βρετανική αποδοχή της ισπανικής δήλωσης διατυπώνεται με τον ίδιο τρόπο και δεν κάνει αλλαγές, αλλά αναφέρεται ρητά μόνο στο “λιμάνι και οχυρό που ονομάζεται Έγκμοντ”. Στη συμφωνία, οι Βρετανοί δεν αναφέρονται σε αποκατάσταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά επιβεβαιώνουν την επιστροφή του de facto status quo και δεν λένε τίποτα σχετικά με την επιφύλαξη κυριαρχικών δικαιωμάτων που έκανε η Ισπανία στην τελευταία παράγραφο της συμφωνίας, που σημαίνει σιωπηρή έγκριση της επιφύλαξης της Ισπανίας. Η βρετανική κυβέρνηση αποδέχτηκε ευχαρίστως τη συμφωνία ως ικανοποίηση για την προσβολή τιμής που λερώθηκε από την αναγκαστική εκδίωξη από τα νησιά. Ο εκπρόσωπος της Γαλλίας στο Λονδίνο το τόνισε λέγοντας: “Με τη λήψη αυτής της επιφύλαξης και μη απαντώντας σε αυτήν, η Αγγλία αναγνωρίζει σιωπηρά τα δικαιώματα της Ισπανίας, η οποία […] αποκτά έτσι ανανεωμένο σθένος μέσω της σιωπής της Αγγλίας”.

Στα μέσα Μαΐου 1774, το Ηνωμένο Βασίλειο εγκατέλειψε τα Νησιά Φώκλαντ, αφήνοντας πίσω του μια μολύβδινη πλάκα που δήλωνε ότι ανήκαν στον Βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας. Ο λόγος της εγκατάλειψης έγκειται στην μυστική προφορική υπόσχεση της Μεγάλης Βρετανίας να εγκαταλείψει τα νησιά, καθώς στις 2 Ιανουαρίου 1771, ο Γκριμάλντι έστειλε διαταγές στον Μασεράνο αναφέροντας τα εξής: “Εφόσον οι Βρετανοί δεν επιθυμούν να καταλάβουν ότι η εκκένωση του νησιού πρέπει να γίνει με όρους, υποθέτοντας ότι η ικανοποίηση θα αποδυναμωνόταν από την ύπαρξη όρων, αλλά μας διαβεβαιώνουν ότι αργότερα θα εκκενώσουν τα Νησιά Φώκλαντ και ότι πρέπει να εμπιστευτούμε τον λόγο τους, ο Βασιλιάς αποφάσισε να δώσει μια άλλη πτυχή στο Σχέδιό του, η οποία είναι να σώσει την τιμή του, και να αναβάλει τη διαπραγμάτευση της εκκένωσης του νησιού για αργότερα, αποδεχόμενος αυτήν την προσφορά, έστω και μόνο προφορικά. Εξοχότατε, θα προσπαθήσετε να την επιτύχετε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο”. Λίγες μέρες μετά τη Διακήρυξη του Μασεράνο, ο Βρετανός εκπρόσωπος στη Μαδρίτη ανέφερε: “Λένε ότι έχουμε υποσχεθεί προφορικά να εκκενώσουμε τα Νησιά Φώκλαντ εντός δύο μηνών”. Ακόμη και πριν οι Βρετανοί φύγουν πραγματικά, η ισπανική κυβέρνηση στη Μαδρίτη εξέδιδε ήδη διαταγές στον Κυβερνήτη των Φώκλαντ να διασφαλίσει ότι οι Βρετανοί δεν θα επέστρεφαν στα νησιά. Σε σημείωμα με ημερομηνία 9 Απριλίου 1774, ο Χουλιάν ντε Αριάγκα, Γραμματέας του Κράτους για τις Ινδίες, ενημέρωσε τον Κυβερνήτη των Φώκλαντ ως εξής: “Δεδομένου ότι η Αυλή του Λονδίνου προσφέρθηκε πρόσφατα να εγκαταλείψει τον οικισμό που έκανε στη Γκραν Μαλβίνα, αποσύροντας από εκεί τα λίγα στρατεύματα και τον λαό που είχε, ο Βασιλιάς θέλει να ενημερωθείτε για αυτό το θέμα, ώστε ως αποτέλεσμα να μπορείτε να παρατηρήσετε με σύνεση και προσοχή εάν οι Άγγλοι εγκαταλείπουν πράγματι την προαναφερθείσα εγκατάστασή τους, χωρίς να αναλάβουν νέα σε αυτά τα περίχωρα, και ότι, θεωρώντας αυτό επαληθευμένο με τους όρους που έχουν εξηγήσει, μπορείτε να επαναλαμβάνετε κατά καιρούς τις προσπάθειές σας για να διασφαλίσετε ότι δεν θα επιστρέψουν σε εκείνο το μέρος, ενημερώνοντάς με για όλα όσα συμβαίνουν εκεί με τη μεγαλύτερη ατομικότητα, τόσο τώρα όσο και στο μέλλον”.

Στις 25 Μαΐου 1810, η Αργεντινή έγινε de facto ανεξάρτητη από την Ισπανία και άρχισε να αυτοδιοικείται υπό τη δική της εξουσία και να υπαγορεύει τους δικούς της νόμους. Από εκείνη την ημερομηνία, η Αργεντινή κληρονόμησε τα δικαιώματα της Ισπανίας στα νησιά Μαλβίνες, με βάση την αρχή του “uti possidetis iuris”.

Στις 15 Ιανουαρίου 1820, ο Ντέιβιντ Τζιούετ, με την ιδιότητά του ως διοικητής της κρατικής πολεμικής φρεγάτας “Heroína”, διορίστηκε Συνταγματάρχης Στρατού στην υπηρεσία του Εθνικού Ναυτικού από τον Ανώτατο Διευθυντή των Ηνωμένων Επαρχιών του Ρίο ντε λα Πλάτα (παλιά όνομα της Αργεντινής). Στις 6 Νοεμβρίου 1820, ο Ντέιβιντ Τζιούετ κατέλαβε επίσημα τα νησιά Μαλβίνες για λογαριασμό των Ηνωμένων Επαρχιών του Ρίο ντε λα Πλάτα και το ανέφερε κυκλοφορώντας σε όλα τα πλοία στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων Βρετανών. Η τελετή έγινε παρουσία του διάσημου Βρετανού εξερευνητή Τζέιμς Γουέντελ και άλλων Αμερικανών και Βρετανών καπεταναίων. Η εγκύκλιος αυτή είχε ευρεία απήχηση στον Τύπο της εποχής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, δημοσιεύτηκε στο «Salem Gazette» στις 12 Ιουνίου 1821; στην Ισπανία, στο «El Redactor», του Κάντιθ, τον Αύγουστο του 1821 (αναπαράγεται στο «Argos», του Μπουένος Άιρες, στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου έτους). Οι «The Times», του Λονδίνου, δημοσίευσαν ολόκληρη την εγκύκλιο στις 3 Αυγούστου 1821, αναπαράγοντας τις πληροφορίες από τη «Salem Gazette», υπό τον τίτλο “The Capture of the Falkland Islands” και θεωρώντας την ως “πράξη κυριαρχίας”. Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν έκανε καμία διαμαρτυρία ή επιφύλαξη σχετικά με αυτήν την εξαγορά.

Στις 23 Αυγούστου 1823, ο Χόρχε Πατσέκο ζήτησε από την κυβέρνηση του Μπουένος Άιρες να εκτρέφει βοοειδή και άλογα και να εκμεταλλευτεί γούνα και λάδι λιονταριού στα νησιά Μαλβίνες, “ανακατασκευάζοντας τα κτίρια του παλιού οικισμού για τον σκοπό αυτό και υποχρεώθηκε να τα παραδώσει σε στην υπηρεσία της Κυβέρνησης εάν κριθεί σκόπιμη η αποκατάσταση της εν λόγω εγκατάστασης στο μέλλον”. Ο Κυβερνήτης Μαρτίν Ροντρίγκες και ο Υπουργός Οικονομίας Μπερναρδίνο Ριβαδάβια υπέγραψαν διάταγμα στις 28 Αυγούστου 1823, δυνάμει του οποίου χορηγείται άδεια να μεταβούν στο νησί Σολεδάδ, ένα από τα νησιά Μαλβίνες, και να επωφεληθούν από αυτό υπό τους προτεινόμενους όρους και με τον όρο ότι μια τέτοια παραχώρηση δεν θα στερήσει ποτέ το Κράτος από το δικαίωμα που έχει να διαθέτει αυτό το έδαφος με τον τρόπο που θεωρεί πιο κατάλληλο για τα γενικά συμφέροντα της επαρχίας. Σε ένα σημείωμα προς την κυβέρνηση του Μπουένος Άιρες, με ημερομηνία τον Δεκέμβριο του 1823, ο Χόρχε Πατσέκο ζήτησε από την κυβέρνηση του Μπουένος Άιρες να διορίσει τον Πάμπλο Αρεγκουάτι ως διοικητή των Νήσων Μαλβίνας. Το αίτημα αυτό εγκρίθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Ο Πάμπλο Αρεγκουάτι έφτασε στο Πουέρτο Σολεδάδ στις 2 Φεβρουαρίου 1824 και έφυγε από τα νησιά Μαλβίνες πριν από το τέλος του έτους, αφού δεν ήταν πλέον σε θέση να διατηρήσει τον οικισμό στα νησιά.

Το 1825, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Επαρχίες του Ρίο ντε λα Πλάτα υπέγραψαν τη Συνθήκη Φιλίας, Εμπορίου και Ναυσιπλοΐας, με την οποία η Μεγάλη Βρετανία αναγνώρισε την Αργεντινή ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος. Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν διατύπωσε καμία διαμαρτυρία ή επιφύλαξη στη συνθήκη σχετικά με τα νησιά Φώκλαντ, που ήταν υπό τη διοίκηση της Αργεντινής.

Το 1825, ο Λουίς Βερνέτ οργάνωσε μια δεύτερη αποστολή που απέπλευσε τον Ιανουάριο του 1826. Εγκαταστάθηκε στο νησί Σολεδάδ στις 15 Ιουνίου 1826 για να εκμεταλλευτεί τις παραχωρήσεις που παραχωρήθηκαν στον Χόρχε Πατσέκο, με τον οποίο είχε κάνει συμφωνία. Αυτή η δεύτερη προσπάθεια στέφθηκε με επιτυχία και από τότε ο οικισμός ήταν μόνιμος.

Με διάταγμα της 10 Ιουνίου 1829, δημιουργήθηκε η «Πολιτική και Στρατιωτική Διοίκηση των Νήσων Μαλβίνας και εκείνων που γειτνιάζουν με το ακρωτήριο Χορν στον Ατλαντικό Θάλασσα». Το διάταγμα υπογράφεται από τον κυβερνήτη του Μπουένος Άιρες, Μαρτίν Ροντρίγκες, και τον υπουργό Σαλβαδόρ Μαρία ντελ Καρίλ. Το διάταγμα ορίζει ότι η κατοικία του πολιτικού και στρατιωτικού διοικητή θα είναι στο νησί Σολεδάδ.

Η πρώτη βρετανική διαμαρτυρία κατά της ίδρυσης του Βερνέ πραγματοποιήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1829, 55 χρόνια αφότου το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον για τα Φώκλαντ από τότε που τα εγκατέλειψε το 1774.

Το 1831, το Πουέρτο Σολεδάδ καταστράφηκε από την αμερικανική φρεγάτα “Lexington”, επειδή ο Αργεντινός κυβερνήτης των νησιών, Λουίς Βερνέτ, κατέσχεσε τρία αμερικανικά αλιευτικά σκάφη για παραβίαση της απαγόρευσης αλιείας στη δικαιοδοσία των Νήσων Μαλβίνας.

Στις 3 Ιανουαρίου 1833, οι Βρετανοί κατέλαβαν δια της βίας τα νησιά Φώκλαντ, εκδιώκοντας τους Αργεντινούς αξιωματούχους και τον πληθυσμό και αντικαθιστώντας τους με Βρετανούς υπηκόους, οι οποίοι έκτοτε έχουν εισαγάγει περιοριστικά μέτρα για να αποτρέψουν την εγκατάσταση του Αργεντινού πληθυσμού. Αυτός ο βρετανικός σφετερισμός των Νήσων Φώκλαντ ξεκίνησε την εδαφική διαμάχη μεταξύ των δύο χωρών. Ως συνέπεια της παράνομης βρετανικής κατοχής, 53 νησιώτες επέστρεψαν στο Μπουένος Άιρες από το Πουέρτο Σολεδάδ και μόνο 22 παρέμειναν στα νησιά. Δηλαδή, η βρετανική εκδίωξη προκάλεσε την αποχώρηση σχεδόν του 70 % του υπάρχοντος πληθυσμού. Η Αργεντινή διαμαρτυρήθηκε για τη βρετανική εισβολή στις 17 Ιουνίου 1833 και επίσης έκανε διαμαρτυρίες και επιφυλάξεις για τα κυριαρχικά της δικαιώματα το 1841, 1849, 1884, 1887, 1888, 1908, 1919, 1926, 1927, 1933, 1937, 1938, 1939 και 1946 στη συνέχεια κάθε χρόνο στα Ηνωμένα Έθνη.

Στα νησιά Φώκλαντ έγινε επίσης στις 8 Δεκεμβρίου 1914 κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου ναυμαχία μεταξύ μοίρας 2 καταδρομικών μάχης και 5 ελαφρών καταδρομικών του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού και μοίρας 2 θωρακισμένων καταδρομικών και 3 ελαφρών του Γερμανικού στόλου που κατέληξε στην εκμηδένιση της τελευταίας. Στις 3 Οκτωβρίου του 1985 τα νησιά απέκτησαν το πρώτο τους Σύνταγμα, το οποίο αναθεωρήθηκε το 1997 και το 1998. Το νέο Σύνταγμα άρχισε να ισχύει την 1η Ιανουαρίου του 2009.

Δημογραφία

Ο πληθυσμός είναι 3.200 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2016 και από αυτόν το 75% είναι αστικός. Επίσης, υπάρχουν 11 Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Πολιτική

Αρχηγός Κράτους είναι ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, από το 2022. Κυβερνήτης των νησιών και αρχηγός της κυβέρνησης, από τις 29 Απριλίου 2014 είναι ο Κόλιν Ρόμπερτς. Ο Κυβερνήτης διορίζεται από τον Αρχηγό Κράτους. Από την 1η Φεβρουαρίου 2010 στο αξίωμα του Επικεφαλής Συμβούλου (Chief Executive) είναι ο Κιθ Πάτζετ. Το υπουργικό συμβούλιο ονομάζεται Εκτελεστικό Συμβούλιο (Executive Council)- τρία μέλη εκλέγονται από το Νομοθετικό Συμβούλιο (Legislative Council), υπάρχουν 2 εξ οφίτσιο μέλη (chief executive και Υπουργός Οικονομικών) και ο Κυβερνήτης. Η Εκτελεστική εξουσία ασκείται από τον Βασιλιά και ασκείται από τον Κυβερνήτη για λογαριασμό της. Ο εκάστοτε Κυβερνήτης είναι επίσης υπεύθυνος για τη διαχείριση της Νότιας Γεωργίας και των Νότιων Σάντουιτς Νήσων, καθώς τα νησιά αυτά δεν έχουν εγγενείς κατοίκους. Η Άμυνα και οι Εξωτερικές Υποθέσεις υπάγονται στην αρμοδιότητα του Ηνωμένου Βασιλείου. Σημερινή Κυβερνήτρια είναι η Άλισον Μπλέικ, από τις 23 Ιουλίου 2022.

Σύμφωνα με το σύνταγμα, το οποίο τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 2009 (που αντικατέστησε το Σύνταγμα του 1985), υπάρχει ένα Εκτελεστικό Συμβούλιο και μια νομοθετική συνέλευση των Νήσων Φώκλαντ. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο, το οποίο συμβουλεύει τον Κυβερνήτη, είναι επίσης υπό την προεδρία του Κυβερνήτη. Αποτελείται από τον Επικεφαλής της Εκτελεστικής Εξουσίας, τον υφυπουργό Οικονομικών και τριών νομοθετικών συμβούλων, οι οποίοι εκλέγονται από τους άλλους νομοθετικούς σύμβουλους.

Νομοθετική εξουσία

Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Νομοθετικό Συμβούλιο, το οποίο απαρτίζεται από 10 έδρες. Εκ των μελών τα 2 είναι ex officio και 8 εκλέγονται με λαϊκή ψηφοφορία και υπηρετούν τετραετή θητεία. Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 9 Νοεμβρίου 2017 και εξελέγησαν 8 ανεξάρτητοι.

Δημοψήφισμα 2013

Σε δημοψήφισμα που διεξήχθη κατά το διήμερο 10-11 Μαρτίου 2013 οι κάτοικοι ψήφισαν σε ποσοστό 99,8% να παραμείνουν βρετανικό υπερπόντιο έδαφος. «Όχι» είπαν μόνο 3 πολίτες (0,2%), ενώ η συμμετοχή ήταν της τάξης του 92%. Η Αργεντινή χαρακτήρισε το δημοψήφισμα «παρωδία».

Τα Ηνωμένα Έθνη δεν αναγνώρισαν το δημοψήφισμα επειδή δεν οργανώθηκε ή διεξήχθη υπό την αιγίδα αυτού του φορέα, αλλά οργανώθηκε μονομερώς από το Ηνωμένο Βασίλειο, παραβιάζοντας το Ψήφισμα A/RES/31/49 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, το σημείο 4 που προτρέπει τα δύο μέρη να απέχουν από μονομερείς ενέργειες.

Βιβλιογραφία

• Kohen, Marcelo G.; Rodríguez, Facundo D. The Malvinas/Falklands Between History and Law. CreateSpace Independent Publishing Platform, 2017. ISBN 978-1973746478.
• Kohen, Marcelo G.; Rodríguez, Facundo D. Las Malvinas entre el derecho y la historia. Buenos Aires: Eudeba, 2015. ISBN 978-950-23-2528-6.
• Becerra, Alfredo. Protestas por Malvinas (1833-1946). Buenos Aires: Caja Editora, 1998. ISBN 978-9879998922.
• Arnaud, Vicente Guillermo. Las Islas Malvinas. Descubrimiento, primeros mapas y ocupación. Siglo XVI. Boletín del Centro Naval, N° 841 (2015). Buenos Aires: Centro Naval. ISSN 0009-0123.
• Hope, Adrián F. J. Sovereignty and Decolonization of the Malvinas (Falkland) Islands. Boston College International and Comparative Law Review, Vol. 6, Issue 2, 1983. Boston College Law.
• L.L. Ivanov et al. The Future of the Falkland Islands and Its People. Sofia: Manfred Wörner Foundation, 2003. 96 pp. ISBN 954-91503-1-3 (Capítulo principal (Ισπανικά))
• Carlos Escudé y Andrés Cisneros, dir. Historia general de las relaciones exteriores de la República Argentina. Obra desarrollada y publicada bajo los auspicios del Consejo Argentino para las Relaciones Internacionales (CARI). Buenos Aires: GEL/Nuevohacer, 2000. (Ισπανικά) ISBN 950-694-546-2
• Graham Pascoe and Peter Pepper. Getting it right: The real history of the Falklands/Malvinas. May 2008. ((Ισπανικά))
• D.W. Greig, Sovereignty and the Falkland Islands Crisis. Austrialian Year Book of International Law. Vol. 8 (1983). pp. 20–70. ISSN 0084-7658

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Φώκλαντ Νήσοι Φώκλαντ στο Curlie