Βικιπαίδεια

Ναζιστικά εγκλήματα κατά του πολωνικού έθνους

Τα εγκλήματα κατά του πολωνικού έθνους που διαπράχθηκαν από τη Ναζιστική Γερμανία και τις συνεργατικές Δυνάμεις του Άξονα κατά την εισβολή στην Πολωνία,[1] μαζί με βοηθητικά τάγματα κατά την επακόλουθη κατοχή της Πολωνίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, [2] συνίστανται στη δολοφονία εκατομμυρίων εθνοτικών Πολωνών και τη συστηματική εξόντωση των Εβραίων Πολωνών. Οι Γερμανοί δικαιολόγησαν αυτές τις γενοκτονίες με βάση τη ναζιστική φυλετική θεωρία, η οποία θεωρούσε τους Πολωνούς και άλλους σλαβικούς λαούς ως φυλετικά κατώτερο Untermenschen και απεικόνιζαν τους Εβραίους ως διαρκή απειλή. Μέχρι το 1942, οι Γερμανοί Ναζί εφάρμοζαν το σχέδιό τους να σκοτώσουν κάθε Εβραίο στην κατεχόμενη Γερμανία, και είχαν αναπτύξει επίσης σχέδια για την εξάλειψη του πολωνικού λαού μέσω μαζικών δολοφονιών, εθνοκάθαρσης, υποδούλωσης και εξόντωσης μέσω εργασίας και αφομοίωσης στη γερμανική ταυτότητα μιας μικρής μειοψηφίας των Πολωνών που θεωρούταν «φυλετικά πολύτιμοι». Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί όχι μόνο δολοφόνησαν εκατομμύρια Πολωνούς (Εβραίους και άλλους), αλλά εκκαθαρίστηκαν εθνοτικά εκατομμύρια ακόμη μέσω της αναγκαστικής απέλασης για να κάνουν χώρο για «φυλετικά ανώτερους» Γερμανούς εποίκους (δείτε: Generalplan Ost και Lebensraum). Οι γενοκτονίες πήραν τη ζωή 2,7 έως 3 εκατομμυρίων Πολωνοεβραίων και 1,8 έως 2,77 εκατομμυρίων μη Εβραίων εθνοτικών Πολωνών, σύμφωνα με διάφορες πηγές όπως το Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης της Πολωνίας.[3][4]

Ναζιστικά εγκλήματα κατά του πολωνικού έθνους
Μέρος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου
Μνημείο για τη σφαγή της Βόλα, τη συστηματική δολοφονία περίπου 40.000-50.000 Πολωνών αμάχων και εχθρικών μαχητών από τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Βαρσοβίας το καλοκαίρι του 1944
Ημερομηνία1939-1945
ΤοποθεσίαΚατεχόμενη Πολωνία
ΤύποςΓενοκτονία
ΑιτίαΝαζιστική φυλετική θεωρία
ΣτόχοςΠολωνοί, Πολωνοεβραίοι
ΣυμμετέχοντεςΒέρμαχτ, Γκεστάπο, Σούτσσταφφελ, Ordnungspolizei, Selbstschutz, Τραβνίκι, Sonderdienst, ΟΕΣ
Απώλειες
Περίπου 5,470 εκατομμύρια έως 5.670 εκατομμύρια
Θύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Πολωνία
Εγκλήματα πολέμου στην κατεχόμενη Πολωνία κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Σοβιετική καταπίεση Πολωνών πολιτών (1939-1946)
Σφαγές των Πολωνών στη Βολυνία και την Ανατολική Γαλικία

Αυτοί οι εξαιρετικά μεγάλοι αριθμοί θανάτων και η απουσία σημαντικών θανάτων μη Εβραίων αμάχων σε «φυλετικά ανώτερες» κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Δανία και η Γαλλία, μαρτυρούν τις πολιτικές γενοκτονίας της Γερμανίας κατά των Πολωνών.[5]

Οι πολιτικές γενοκτονίας του σχεδίου αποικισμού της γερμανικής κυβέρνησης, Generalplan Ost, ήταν το προσχέδιο για γερμανικά εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν εναντίον του πολωνικού έθνους από το 1939 έως το 1945.[1] Το γενικό σχέδιο των Ναζί οδήγησε στην απέλαση και τη μαζική εξόντωση περίπου του 85% (πάνω από 20 εκατομμύρια) των εθνοτικών Πολωνών της Πολωνίας, με το υπόλοιπο 15% να προορίζεται για καταναγκαστική εργασία.[6] Το 2000, με θέσπισμα του Κοινοβουλίου της Πολωνίας, η διάδοση των γνώσεων σχετικά με τα ναζιστικά γερμανικά και σταλινικά σοβιετικά εγκλήματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Πολωνία ανατέθηκε στο Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης, το οποίο ιδρύθηκε στη Βαρσοβία το 1998.[7][8]

Από την αρχή του πολέμου ενάντια στην Πολωνία, η Γερμανία σκόπευε να πραγματοποιήσει το σχέδιο του Αδόλφου Χίτλερ, που εκτίθεται στο βιβλίο του, Ο Αγών μου, για την απόκτηση του «ζωτικού χώρου» (Lebensraum) στα ανατολικά για μαζική εγκατάσταση Γερμανών αποίκων.[2][9] Το σχέδιο του Χίτλερ συνδύαζε τον κλασικό ιμπεριαλισμό με τη ναζιστική φυλετική ιδεολογία.[10] Στις 22 Αυγούστου 1939, λίγο πριν την εισβολή στην Πολωνία, ο Χίτλερ έδωσε ρητή άδεια στους διοικητές του να σκοτώσουν «χωρίς οίκτο ή έλεος, όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά πολωνικής καταγωγής ή γλώσσας».[11][12]

Η εθνοκάθαρση έπρεπε να διεξάγεται συστηματικά κατά του πολωνικού λαού. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1939, ο Ράινχαρντ Χάιντριχ δήλωσε ότι όλοι οι Πολωνοί ευγενείς, κληρικοί και Εβραίοι θα σκοτώνονταν.[13] Στις 12 Σεπτεμβρίου, ο Βίλχελμ Κάιτελ πρόσθεσε τους ιντελιγκέντσια της Πολωνίας στον κατάλογο. Στις 15 Μαρτίου 1940, ο επικεφαλής της Σούτσσταφφελ Χάινριχ Χίμλερ δήλωσε: «Όλοι οι Πολωνοί ειδικοί θα αξιοποιηθούν στο στρατιωτικό-βιομηχανικό μας συγκρότημα. Αργότερα, όλοι οι Πολωνοί θα εξαφανιστούν από αυτόν τον κόσμο. Είναι επιτακτική ανάγκη το μεγάλο γερμανικό έθνος να εξετάσει την εξάλειψη όλων των Πολωνών ως κύριο καθήκον του».[14] Στα τέλη του 1940, ο Χίτλερ επιβεβαίωσε το σχέδιο εκκαθάρισης «όλων των ηγετικών στοιχείων στην Πολωνία».[13]

Αφού η Γερμανία έχασε τον πόλεμο, το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο στις Δίκες της Νυρεμβέργης και το Ανώτατο Εθνικό Δικαστήριο της Πολωνίας κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο στόχος των γερμανικών πολιτικών στην Πολωνία - η εξόντωση των Πολωνών και των Εβραίων - είχε «όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας στο βιολογικό νόημα αυτού του όρου».[15][16]

Εκστρατεία Σεπτεμβρίου του 1939 Επεξεργασία

Κύρια λήμματα: Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης και Σοβιετική εισβολή στην Πολωνία

Λιγότερο από ένα χρόνο πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, την 1η Οκτωβρίου 1938, ο γερμανικός στρατός εισήλθε στη Σουδητία σύμφωνα με τη Συμφωνία του Μονάχου. Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε έως τις 10 Οκτωβρίου. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 24 Οκτωβρίου 1938, ο Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ κάλεσε τον Πολωνό πρέσβη στο Μπέρχτεσγκαντεν και του παρουσίασε το Gesamtlösung του Χίτλερ σχετικά με τον Πολωνικό Διάδρομο και την Ελεύθερη Πόλη του Ντάντσιχ. Ο Πρέσβης Λίπσκι αρνήθηκε.[17] Τρεις ημέρες αργότερα, ξεκίνησε η πρώτη μαζική απέλαση Πολωνών υπηκόων από τη Ναζιστική Γερμανία. Ήταν η έξωση Εβραίων που εγκαταστάθηκαν στη Γερμανία με πολωνικά διαβατήρια. Στις 9-10 Νοεμβρίου 1938, η επίθεση της Νύχτας των Κρυστάλλων πραγματοποιήθηκε από τις παραστρατιωτικές δυνάμεις της Sturmabteilung, όπου χιλιάδες Εβραίοι που κατείχαν πολωνική ιθαγένεια μαζεύτηκαν και στάλθηκαν μέσω σιδηροδρόμου στα πολωνικά σύνορα και στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.[18] Το μπλόκο περιελάμβανε 2.000 εθνοτικούς Πολωνούς που ζούσαν και εργάζονταν εκεί.[12]

Επίσης, πριν από την εισβολή στην Πολωνία, οι Ναζί ετοίμασαν έναν λεπτομερή κατάλογο που προσδιορίζει περισσότερους από 61.000 πολωνικούς στόχους (κυρίως πολιτικούς) βάσει ονόματος, με τη βοήθεια της γερμανικής μειονότητας που ζούσε στη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία.[19] Ο κατάλογος εκτυπώθηκε κρυφά ως το βιβλίο των 192 σελίδων με την ονομασία Sonderfahndungsbuch Polen (Ειδικό Βιβλίο Εκτέλεσης-Πολωνία) και αποτελούταν μόνο από ονόματα και ημερομηνίες γέννησης. Περιλάμβανε πολιτικούς, μελετητές, ηθοποιούς, διανοούμενους, ιατρούς, δικηγόρους, ευγενείς, ιερείς, αξιωματικούς και πολλούς άλλους - ως μέσα στη διάθεση των παραστρατιωτικών ομάδων θανάτου (Einsatzkommando) της Σούτσσταφφελ, με τη βοήθεια των εκτελεστών του Volksdeutscher Selbstschutz.[20] Το πρώτο Einsatzgruppen του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δημιουργήθηκε από τη Σούτσσταφφελ κατά τη διάρκεια της εισβολής. Αναπτύχθηκαν πίσω από τις πρώτες γραμμές για να εκτελέσουν ομάδες ανθρώπων που θεωρήθηκαν, λόγω της κοινωνικής τους κατάστασης, ικανές να καταβάλουν προσπάθειες αντίστασης εναντίον των Γερμανών.[21][22] Το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο ψέμα που δικαιολογεί τις αδιάκριτες δολοφονίες από τις κινητές ομάδες δράσης ήταν ο (πάντα ο ίδιος) ισχυρισμός για δήθεν επίθεση εναντίον των γερμανικών δυνάμεων.[23]

Συνολικά, περίπου 150.000 έως 200.000 Πολωνοί έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της Εκστρατείας του Σεπτεμβρίου,[24] που χαρακτηρίστηκε από την αδιάκριτη και συχνά σκόπιμη στόχευση του άμαχου πληθυσμού από τις δυνάμεις εισβολής.[25] Πάνω από 100.000 Πολωνοί πέθαναν στις επιχειρήσεις τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων της Luftwaffe, όπως αυτές του Βιέλουν.[26] Μαζικές αεροπορικές επιδρομές πραγματοποιήθηκαν σε πόλεις που δεν είχαν στρατιωτική υποδομή.[27] Η πόλη Φράμπολ, κοντά στο Λούμπλιν, βομβαρδίστηκε έντονα στις 13 Σεπτεμβρίου ως θέμα δοκιμής για την τεχνική βομβαρδισμού της Luftwaffe, αφού επιλέχθηκε λόγω του οδικού σχεδίου πλέγματος και ενός εύκολα αναγνωρίσιμου κεντρικού δημαρχείου. Το Φράμπολ χτυπήθηκε με πάνω από 70 τόνους πυρομαχικών,[28] τα οποία κατέστρεψαν έως και το 90% των κτιρίων και σκότωσαν τους μισούς κατοίκους του.[29] Ορδές προσφύγων που τρέπονταν σε φυγή δέχτηκαν συστηματική επίθεση από το γερμανικά μαχητικών αεροσκάφη και καταδυτικά βομβαρδιστικά.[30]

 
Εκτέλεση εθνοτικών Πολωνών από Γερμανούς στρατιώτες Einsatzkommando της Σούτσσταφφελ στο Λέσνο, Οκτώβριος 1939

Ανάμεσα στις πολωνικές πόλεις και κωμοπόλεις που βομβαρδίστηκαν στην αρχή του πολέμου ήταν οι: Μπροντνίτσα,[31] Μπίντγκοστς,[31] Χέουμ,[31] Τσεχάνουφ,[31] Τσενστοχόβα,[32] Γκρόντνο,[32] Γκρούντζιοντς,[32] Γκντίνια,[31] Γιάνουφ,[31] Γιάσουο,[31] Κατοβίτσε,[32] Κιέλτσε,[32] Κόβελ,[32] Κρακοβία,[31] Κούτνο,[31] Λούμπλιν,[31] Λβουφ,[32] Όλκους,[31] Πιότρκουφ Τριμπουνάλσκι,[33] Πουότσκ,[31] Πουόνσκ,[32] Πόζναν,[32] Πουτσκ,[32] Ράντομ,[31] Ραντόμσκο,[32] Σουλέγιουφ,[33] Βαρσοβία,[32] Βιέλουν,[31] Βίλνο και Ζάμοστς.[31] Πάνω από 156 πόλεις και χωριά δέχτηκαν επίθεση από την Luftwaffe.[34] Η Βαρσοβία υπέφερε ιδιαίτερα σοβαρά με έναν συνδυασμό εναέριου βομβαρδισμού και πυροβολισμούς πυροβολικού, όπου μετέτρεψαν μεγάλα τμήματα του ιστορικού κέντρου σε ερείπια,[35] με περισσότερα από 60.000 θύματα.[23]

Επιχειρήσεις τρόμου και καταστολής Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Δράσεις καταστολής στη γερμανοκρατούμενη Πολωνία
 
Φωτογραφίες από το Μαύρο Βιβλίο της Πολωνίας, που δημοσιεύθηκε στο Λονδίνο το 1942 από την πολωνική εξόριστη κυβέρνηση.

Τους πρώτους τρεις μήνες του πολέμου, από το φθινόπωρο του 1939 έως την άνοιξη του 1940, περίπου 60.000 πρώην κυβερνητικοί αξιωματούχοι, στρατιωτικοί αξιωματούχοι, γαιοκτήμονες, κληρικοί και μέλη της πολωνικής ιντελιγκέντσια εκτελέστηκαν από περιοχή σε περιοχή στο λεγόμενο Ιντελιγκέντσακτιον,[36] με πάνω από 1.000 αιχμαλώτους πολέμου.[37][38][39][40] Συνοπτικές εκτελέσεις των Πολωνών πραγματοποιήθηκαν από όλες τις γερμανικές δυνάμεις χωρίς εξαίρεση, συμπεριλαμβανομένων των Βέρμαχτ, Γκεστάπο, Σούτσσταφφελ και Selbstschutz, κατά παράβαση διεθνών συμφωνιών.[41] Οι μαζικές δολοφονίες ήταν μέρος της μυστικής Επιχείρησης Τάννενμπεργκ, ένα πρώιμο μέτρο του αποικισμού του Generalplan Ost. Πολωνοί χριστιανοί, καθώς και Εβραίοι είτε δολοφονήθηκαν και θάφτηκαν σε βιαστικά σκαμμένους μαζικούς τάφους είτε στάλθηκαν σε φυλακές και γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. «Ό,τι βρίσκουμε στο σχήμα ανώτερης τάξης στην Πολωνία θα τίθεται υπό εκκαθάριση»,[42] είχε διατάξει ο Χίτλερ.[43] Στο Intelligenzaktion Pommern, μια περιφερειακή δράση στο Βοεβοδάτο Πομερανίας, 23.000 Πολωνών σκοτώθηκαν.[44] Συνεχίστηκε με τη γερμανική επιχείρηση AB-Aktion στην Πολωνία στα μέσα της δεκαετίας του 1940.[45] Το AB-Aktion είδε τη σφαγή καθηγητών στο Λβουφ και τις εκτελέσεις περίπου 1.700 Πολωνών στο δάσος Παλμίρι. Αρκετές χιλιάδες θύματα εκτελέστηκαν ή φυλακίστηκαν. Το Einsatzgruppen ήταν επίσης υπεύθυνο για την αδιάκριτη δολοφονία Εβραίων και Πολωνών κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής του 1941 στη Σοβιετική Ένωση.[46]

 
Μαζική εκτέλεση 56 ομήρων στη Μπόχνια κοντά στην Κρακοβία, στις 18 Δεκεμβρίου 1939. Στο Παλμίρι, περίπου 1.700 Πολωνοί δολοφονήθηκαν σε μυστικές εκτελέσεις μεταξύ 7 Δεκεμβρίου 1939 και 17 Ιουλίου 1941[47]
 
Ανακοίνωση εκτέλεσης 100 Πολωνών ομήρων ως εκδίκηση για τη δολοφονία 5 Γερμανών αστυνομικών και 1 άντρα των SS από τον Εσωτερικό Στρατό (απόσπασμα: μια πολωνική «τρομοκρατική οργάνωση στη βρετανική υπηρεσία»). Βαρσοβία, 2 Οκτωβρίου 1943

Οι κοινότητες θεωρήθηκαν συλλογικά υπεύθυνες για τις υποτιθέμενες αντεπιθέσεις της Πολωνίας κατά των γερμανικών στρατευμάτων. Μαζικές εκτελέσεις ομήρων πραγματοποιήθηκαν σχεδόν κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της προέλασης της Βέρμαχτ σε όλη την Πολωνία.[48] Οι τοποθεσίες, με ημερομηνίες και αριθμούς, περιλαμβάνουν: Σταρόγκαρντ Γκντάνσκι (2 Σεπτεμβρίου), 190 Πολωνοί, 40 από αυτούς Εβραίοι,[49] Σφιεκατόβο (3 Σεπτεμβρίου), 26 Πολωνοί[50] και Βιερούσουφ (3 Σεπτεμβρίου), 20 Πολωνοί, όλοι Εβραίοι.[51] Στις 4 Σεπτεμβρίου 1939, το 42ο Σύνταγμα Πεζικού της Βέρμαχτ διέπραξε τη σφαγή της Τσενστοχόβα, με 1.140 πολίτες ή περισσότερους (150 από αυτούς Εβραίοι) να δολοφονούνται σε άγριες δράσεις πυροβολισμών σε διάφορες τοποθεσίες της πόλης.[52][53] Στο Ιμιέλιν (4-5 Σεπτεμβρίου) δολοφονήθηκαν 28 Πολωνοί,[54] στο Καγετανοβίτσε (5 Σεπτεμβρίου) 72 άμαχοι δολοφονήθηκαν προς εκδίκηση για δύο γερμανικά άλογα που σκοτώθηκαν από γερμανικά φιλικά πυρά,[52] στην Τσεμπίνια (5 Σεπτεμβρίου) δολοφονήθηκαν 97 Πολωνοί πολίτες,[55] στο Πιότρκουφ Τριμπουνάλσκι (5 Σεπτεμβρίου) το εβραϊκό τμήμα της πόλης πυρπολήθηκε,[56] στο Μπέντζιν (8 Σεπτεμβρίου) διακόσιοι πολίτες κάηκαν μέχρι θανάτου, στο Τούρεκ (9 Σεπτεμβρίου) δολοφονήθηκαν περίπου 300 άτομα,[57] στο Κουέτσκο (9-10 Σεπτεμβρίου) εκτελέστηκαν τριακόσιοι πολίτες,[58] στη Μσάντλα (10 Σεπτεμβρίου) δολοφονήθηκαν 153 Πολωνοί,[59] στη Γκμίνα Μπέσκο (11 Σεπτεμβρίου) 21 Πολωνοί,[60] στο Κοβαλεβίτσε (11 Σεπτεμβρίου) 23 Πολωνοί,[61] στην Πιλίτσα (12 Σεπτεμβρίου) 36 Πολωνοί, 32 εκ των οποίων Εβραίοι, στο Ολσέβο (13 Σεπτεμβρίου), 13 άτομα (το μισό χωριό) από το Ολσέβο και 10 από το κοντινό Πιετκόβο, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, μαχαιρώθηκαν με ξιφολόγχες, πυροβολήθηκαν, ανατινάχτηκαν από χειροβομβίδες και κάηκαν ζωντανοί σε έναν αχυρώνα,[62] στο Μιέλετς (13 Σεπτεμβρίου), 55 Εβραίοι κάηκαν μέχρι θανάτου[57] και στο Πιόντεκ (13 Σεπτεμβρίου) 50 Πολωνοί, επτά εκ των οποίων Εβραίοι. Στις 14-15 Σεπτεμβρίου, περίπου 900 Πολωνοεβραίοι δολοφονήθηκαν σε παράλληλες δράσεις πυροβολισμών στο Πσέμισλ και στη Μεντίκα. Περίπου ταυτόχρονα, στο Σόλετς Κουγιάφσκι (14 Σεπτεμβρίου) δολοφονήθηκαν 44 Πολωνοί,[63] στο Χοϊνίτσε 40 Πολωνοί,[64] στη Γκμίνα Κουέτσκο 23 Πολωνοί,[65] στο Μπόντκουφ 22 Πολωνοί[66] και στο Ντίνουφ διακόσιοι Πολωνοεβραίοι.[67] Οι δημόσιες εκτελέσεις συνεχίστηκαν πολύ μετά τον Σεπτέμβριο, συμπεριλαμβανομένων των Πόβιατ Βιερούσουφ,[68] Γκμίνα Μπέσκο,[60] Γκμίνα Γκίντλε,[69] Γκμίνα Κουέτσκο,[65] Γκμίνα Ριτσίβουου[70] και Γκμίνα Σιενίτσα, μεταξύ άλλων.[70]

Μέσα και γύρω από το Μπίντγκοστς, περίπου 10.000 Πολωνοί πολίτες δολοφονήθηκαν τους πρώτους τέσσερις μήνες της κατοχής (δείτε: Ματωμένη Κυριακή και Κοιλάδα του Θανάτου).[71] Συμμετείχαν επίσης παραστρατιωτικές μονάδες του γερμανικού στρατού και του Selbstschutz, οι οποίες αποτελούνταν από εθνοτικούς Γερμανούς Volksdeutsche.

Οι Ναζί αιχμαλώτισαν χιλιάδες τη στιγμή της εισβολής και καθ΄ όλη τη διάρκεια της κατοχής τους στην Πολωνία.[71][72] Οι όμηροι επιλέχθηκαν από τους πιο σημαντικούς πολίτες των κατεχόμενων πόλεων και χωριών: ιερείς, καθηγητές, ιατροί, δικηγόροι, καθώς και ηγέτες οικονομικών και κοινωνικών οργανώσεων και συνδικάτων. Συχνά, ωστόσο, επιλέγονταν τυχαία από όλα τα τμήματα της κοινωνίας και για κάθε Γερμανό που σκοτωνόταν μια ομάδα μεταξύ 50 και 100 Πολωνών πολιτών εκτελούνταν. Περίπου 20.000 χωρικοί, μερικοί από τους οποίους κάηκαν ζωντανοί, σκοτώθηκαν σε εκτεταμένες τιμωρητικές επιχειρήσεις που στόχευαν σε αγροτικούς οικισμούς που υποπτεύονταν ότι βοηθούν την αντίσταση ή κρύβουν Εβραίους και άλλους φυγάδες.[1] Εβδομήντα πέντε χωριά εξοντώθηκαν σε αυτές τις επιχειρήσεις. Η Πολωνία ήταν η μόνη χώρα στην κατεχόμενη Ευρώπη όπου η ποινή για την απόκρυψη ενός Εβραίου ήταν θάνατος για όλους όσους ζούσαν στο σπίτι, όπως και άλλοι νόμοι ήταν εξίσου αδίστακτοι.[73]

Εθνοκάθαρση μέσω αναγκαστικής απέλασης Επεξεργασία

Κύρια λήμματα: Απέλαση των Πολωνών από τη Γερμανία και Generalplan Ost
 
Εκδίωξη Πολωνών από χωριά της περιοχής Ζάμοστς, από Γερμανούς στρατιώτες της Σούτσσταφφελ, Δεκέμβριος 1942

Η Γερμανία σχεδίαζε να αφαιρέσει εντελώς τους αυτόχθονες πληθυσμούς της Πολωνίας, ξεκινώντας από τη νεοδημιουργημένη περιοχή Ράιχσγκαου Βάρτελαντ το 1939. Σύμφωνα με τον στόχο και την ιδεολογία του Lebensraum, τα πρώην πολωνικά εδάφη επρόκειτο να καταληφθούν από τους Γερμανούς στρατιωτικούς και άμαχους αποίκους, συμπεριλαμβανομένης των Ανατολικοευρωπαίων Volksdeutsche . Η «γερμανοποίηση» των κατεχόμενων εδαφών από το Ράιχ καταδικάστηκε επανειλημμένα από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, το οποίο δήλωσε ότι η πρακτική απέλασης αμάχων «όχι μόνο παραβιάζει τους καθιερωμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, αλλά παραβλέπει πλήρως τις στοιχειώδεις επιταγές της ανθρωπότητας».[74] Κατά τη διάρκεια της κατοχής της Πολωνίας, ο αριθμός των Πολωνών που εκδιώχθηκαν από τις γερμανικές αρχές από τα σπίτια τους εκτιμάται σε 2.478.000.[75][76] Έως 928.000 Πολωνοί εκκαθαρίστηκαν εθνοτικά για να κάνουν χώρο για τους ξένους αποίκους.[77]

Ο αριθμός των εκτοπισμένων Πολωνών υπηκόων στα τέσσερα χρόνια της γερμανικής κατοχής περιελάμβανε: από το Ράιχσγκαου Βάρτελαντ 630.000 Πολωνούς, από τη Σιλεσία 81.000, από την Πομερανία 124.000, από το Μπιαουίστοκ 28.000 και από την περιοχή του Τσεχάνουφ 25.000 Πολωνοί και Εβραίοι. Στη λεγόμενες «άγριες απελάσεις» από την Πομερέλια, περίπου 30.000 έως 40.000 Πολωνοί εκδιώχθηκαν, και από το Γενικό Κυβερνείο περίπου 171.000 Πολωνοί και Εβραίοι. Για τη δημιουργία νέου αποικιακού latifundium, το 42% των προσαρτημένων αγροκτημάτων καταστράφηκαν. Περίπου 3 εκατομμύρια Πολωνοί στάλθηκαν ως δουλοπάροικοι στο Ράιχ. Επιπλέον 500.000 εθνοτικοί Πολωνοί απελάθηκαν από τη Βαρσοβία μετά την Εξέγερση της Βαρσοβίας, επιπλέον των 180.000 αμάχων.[75][78]

Οι απελάσεις πραγματοποιήθηκαν τόσο απότομα που οι Γερμανοί που εγκαταστάθηκαν από την Ανατολική Γαλικία, τη Βολυνία και τη Ρουμανική Μπουκοβίνα κατέλαβαν τα πολωνικά σπίτια με μισοφαγωμένα γεύμετα στα τραπέζια και άστρωτα κρεβάτια όπου τα μικρά παιδιά κοιμόταν τη στιγμή της απέλασης. Στα μέλη της Νεολαίας Χίτλερ και της Ένωσης Γερμανών Κορασίδων ανατέθηκε το καθήκον της εποπτείας των απελάσεων, για να διασφαλιστεί ότι οι Πολωνοί άφησαν πίσω τους τα περισσότερα από τα υπάρχοντά τους για τη χρήση από τους εποίκους.[79] Ο Χίμλερ υποσχέθηκε τελικά να απελάσει όλους τους Πολωνούς στη Ρωσία. Οραματίστηκε το απόλυτο τέλος τους με έκθεση, υποσιτισμό και υπερβολική εργασία, πιθανώς στους Βαλτότοπους Πινσκ, όπου όλοι οι Πολωνοί ήταν προβλεπόμενο να πεθάνουν κατά την καλλιέργεια των βάλτων. Έγιναν επίσης σχέδια για τη μαζική μεταφορά και πιθανή δημιουργία στρατοπέδων εργασίας για έως και 20 εκατομμύρια Πολωνούς.[80]

Πολωνική αντίσταση Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Πολωνικό κίνημα αντίστασης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Το καλύτερο παράδειγμα της πολωνικής αντίστασης, που δεν είχε ως στόχο να βλάψει τους Γερμανούς ή να επιτύχει πολιτικούς στόχους αλλά να προστατεύσει τους Πολωνούς, ήταν η Εξέγερση του Ζάμοστς. Ήταν μια σπάνια κατάσταση όπου ο πολιτικά αντικομμουνιστικός Εσωτερικός Στρατός,[81] τα πολιτικά ουδέτερα Τάγματα Χωρικών, η κομμουνιστική Λαϊκή Φρουρά και οι Σοβιετικοί παρτιζάνοι, συνεργάστηκαν όλοι μαζί για να προστατεύσουν τους Πολωνούς από τις γερμανικές κακοποιήσεις, κυρίως την αναγκαστική απέλαση και από τις μαζικές δολοφονίες που πραγματοποιήθηκαν από τον Ουκρανικό Επαναστατικό Στρατό στον πολωνικό λαό. Η εξέγερση επιβράδυνε πολύ τη γερμανική απέλαση των Πολωνών και τον αποικισμό της περιοχής από τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί το πήγαν τόσο μακρία ώστε να δημιουργήσουν μια προστατευτική ζώνη χωριών που κατοικούνταν από εθνοτικούς Ουκρανούς φιλικούς προς τους Γερμανούς. Οι Πολωνοί αγρότες ήταν απρόθυμοι να ενταχθούν στην ένοπλη αντίσταση, αλλά αναγκάστηκαν να προστατευθούν.

Στρατόπεδα και γκέτο Επεξεργασία

Κύρια λήμματα: Πορείες θανάτου (Ολοκαύτωμα), Γερμανικά στρατόπεδα στην κατεχόμενη Πολωνία κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης
 
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Στούτχοφ, που δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1939. Η πρώτη ναζιστική εγκατάσταση του είδους της που χτίστηκε εκτός Γερμανίας, όπου τελικά 65.000 Πολωνοί κρατούμενοι πέθαναν στο στρατόπεδο

Αμέσως μετά την εισβολή, τόσο η Γερμανία όσο και η Σοβιετική Ένωση άρχισαν να δημιουργούν στρατόπεδα στην κατεχόμενη Πολωνία, η οποία περιελάμβανε στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου για περίπου 230.672 Πολωνούς στρατιώτες που συνελήφθησαν κατά την εκστρατεία του Σεπτεμβρίου του 1939. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η γερμανική ζώνη της διαμελισμένης Πολωνίας έγινε ένα εικονικό νησί-φυλακή με περισσότερα από 430 συγκροτήματα οργανωμένου κρατικού τρόμου. Υπολογίζεται ότι περίπου 5 εκατομμύρια Πολωνοί πολίτες πέρασαν από αυτούς ενώ υπηρετούσαν τη γερμανική πολεμική οικονομία.[82] Η κατοχή της Πολωνίας από τη Ναζιστική Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1939. Η πλειοψηφία των 50.000 Πολωνών που φυλακίστηκαν στο Μαουτχάουζεν-Γκούζεν πέθαναν κυρίως στο Γκούζεν,[83] καθώς και 150.000 στο Άουσβιτς, 20.000 στο Ζάξενχαουζεν, 40.000 στο Γκρος-Ρόζεν, 17.000 στο Νόιενγκαμμε και 10.000 στο Νταχάου. Περίπου 17.000 Πολωνές γυναίκες πέθαναν στο Ράβενσμπρικ. Ένα μεγάλο συγκρότημα στρατοπέδων συγκέντρωσης στο Στούτχοφ (ανατολικά του Γκντανσκ), λειτούργησε το αργότερο στις 2 Σεπτεμβρίου 1939 και υπήρχε μέχρι το τέλος του πολέμου με 39 υποστρατόπεδα. Εκτιμάται ότι 65.000 Πολωνοί πέθαναν εκεί.[84] Ο συνολικός αριθμός των Πολωνών υπηκόων που συνάντησαν τους θανάτους τους σε στρατόπεδα, φυλακές και χώρους κράτησης εντός και εκτός Πολωνίας υπερβαίνει το 1.286.000. Υπήρχαν ειδικά στρατόπεδα για παιδιά, όπως το στρατόπεδο συγκέντρωσης Ποτουλίτσε, το Kinder-KZ Litzmannstadt για πολωνικά αγόρια και το στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για πολωνικά κορίτσια στη Ντζιερζόνζνα.[85]

Το Άουσβιτς έγινε το κύριο στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους Πολωνούς στις 14 Ιουνίου 1940. Μέχρι τον Μάρτιο του 1941, 10.900 κρατούμενοι είχαν καταγραφεί στο στρατόπεδο, οι περισσότεροι από τους οποίους εθνοτικοί Πολωνοί. Τον Σεπτέμβριο του 1941, 200 άρρωστοι Πολωνοί κρατούμενοι μαζί με 650 Σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου, σκοτώθηκαν στα πρώτα πειράματα αερίου με το Zyklon-B. Ξεκινώντας το 1942, ο αιχμάλωτος πληθυσμός του Άουσβιτς έγινε πολύ πιο διαφορετικός, καθώς οι Εβραίοι και οι άλλοι «εχθροί του κράτους» από όλη την γερμανοκρατούμενη Ευρώπη απελάθηκαν στο επεκτανόμενο στρατόπεδο. Ο Φραντσίσεκ Πίπερ, επικεφαλής ιστορικός του Άουσβιτς, εκτιμά ότι 140.000 έως 150.000 εθνοτικοί Πολωνοί μεταφέρθηκαν σε αυτό το στρατόπεδο μεταξύ του 1940 και του 1945, και ότι 70.000 έως 75.000 πέθαναν εκεί ως θύματα εκτελέσεων, πειραματισμών, πείνας και ασθενειών.[86][87][88]

 
Η Τσεσουάβα Κφόκα, ένα από τα πολλά πολωνικά παιδιά που δολοφονήθηκαν στο Άουσβιτς από τους Ναζί

Παρουσιάστηκαν περιπτώσεις ψευδών ιατρικών πειραμάτων. Για παράδειγμα, 74 νεαρές Πολωνές γυναίκες υποβλήθηκαν σε ιατρικά πειράματα σχετικά με τη μεταμόσχευση οστών και μυών, την αναγέννηση των νεύρων και τη μόλυνση τραύματος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ράβενσμπρικ.[89][90] Πειράματα σουλφανιλαμίδης πραγματοποιήθηκαν σε Πολωνούς καθολικούς ιερείς στο Νταχάου. Περισσότεροι από 300 Πολωνοί ιερείς πέθαναν ως αποτέλεσμα πειραμάτων ή βασανιστηρίων.[91][92]

Ήδη το 1939, οι Γερμανοί διαίρεσαν όλους τους Πολωνούς σύμφωνα με τις εθνοτικές γραμμές. Στο πλαίσιο του προγράμματος απέλασης και καταναγκαστικής εργασίας, οι Εβραίοι ξεχωρίστηκαν και διαχωρίστηκαν από τον υπόλοιπο άμαχο πληθυσμό στα νεοσυσταθέντα γκέτο. Σε μικρότερες πόλεις, τα γκέτο χρησίμευαν ως σημεία στάσης για μαζικές απελάσεις, ενώ στα αστικά κέντρα έγιναν όργανα «αργής, παθητικής δολοφονίας» με αχαλίνωτη πείνα και νεκρά πτώματα που βρώμιζαν τους δρόμους.[93] Τα γκέτο δεν αντιστοιχούσαν σε παραδοσιακές εβραϊκές γειτονιές. Οι Πολωνοί και τα μέλη άλλων ομάδων διατάχθηκαν να εγκατασταθούν αλλού.[94]

Το Γκέτο της Βαρσοβίας ήταν το μεγαλύτερο γκέτο σε όλη την ναζιστική κατεχόμενη Ευρώπη, με πάνω από 400.000 Εβραίους να συνωστίζονται σε μια περιοχή 3,4 χλμ2, ή 7,2 άτομα ανά δωμάτιο.[95] Το Γκέτο του Λοτζ ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο, με περίπου 160.000 κρατούμενους.[96] Μέχρι το τέλος του 1941, περισσότεροι από περίπου 3,5 εκατομμύρια Πολωνοί Εβραίοι είχαν ήδη γκετοποιηθεί, παρόλο που οι Γερμανοί γνώριζαν ότι το σύστημα ήταν μη βιώσιμο. Οι περισσότεροι τρόφιμοι δεν είχαν καμία πιθανότητα να κερδίσουν το δικό τους εισόδημα, και δεν είχαν απομείνει αποταμιεύσεις για να πληρώσουν τη Σούτσσταφφελ για περαιτέρω παραδόσεις βασικών τροφίμων.

Καταναγκαστική εργασία Επεξεργασία

Κύρια λήμματα: Καταναγκαστική εργασία υπό τη γερμανική κυριαρχία κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και Γερμανικά στρατιωτικά πορνεία στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
 
Γερμανική ειδοποίηση από τις 30 Σεπτεμβρίου 1939 στην κατεχόμενη Πολωνία, που προειδοποιεί για θανατική ποινή για άρνηση εργασίας κατά το θερισμό
 
Μπλόκο (Łapanka) - όμηροι Πολωνοί πολίτες που συνελήφθησαν από Γερμανούς στρατιώτες στο δρόμο, Σεπτέμβριος 1939

Τον Οκτώβριο του 1939, οι Ναζί εξέδωσαν διάταγμα για καταναγκαστική εργασία για τους Εβραίους άνω των 12 ετών και τους Πολωνούς άνω των 14 ετών που ζούσαν στο Γενικό Κυβερνείο.[97] Μεταξύ 1939 και 1945,[75] περίπου 3 εκατομμύρια Πολωνοί πολίτες μεταφέρθηκαν στο Ράιχ για καταναγκαστική εργασία, πολλοί από αυτούς αγόρια και κορίτσια στην εφηβεία. Αν και η Γερμανία χρησιμοποίησε επίσης καταναγκαστικούς εργάτες από τη Δυτική Ευρώπη, οι Πολωνοί και άλλοι Ανατολικοευρωπαίοι που θεωρούνταν φυλετικά κατώτεροι υποβλήθηκαν σε εντατικά μέτρα διακρίσεων. Οι Πολωνοί εργάτες αναγκάστηκαν να εργάζονται περισσότερες ώρες για χαμηλότερες από τις κανονικές συμβολικές αμοιβές των Δυτικών Ευρωπαίων. Αναγκάστηκαν να φορούν αναγνωριστικά μωβ σήματα με το γράμμα «Π» ραμμένα στα ρούχα τους, τέθηκαν σε απαγόρευση κυκλοφορίας και τους απαγορεύτηκε η χρήση των δημόσιων συγκοινωνιών. Ενώ η μεταχείριση των εργαζομένων στα εργοστάσια ή στις φάρμες συχνά ποικίλλει ανάλογα με τον μεμονωμένο εργοδότη, σε πολλές πόλεις οι Πολωνοί αναγκάστηκαν να ζουν σε ξεχωριστούς στρατώνες πίσω από συρματοπλέγματα. Οι κοινωνικές σχέσεις με τους Γερμανούς εκτός εργασίας απαγορεύτηκαν και οι σεξουαλικές σχέσεις («φυλετική μόλυνση») θεωρήθηκαν ένα θανατικό έγκλημα που απέφερε ποινή θανάτου.[98][99] Κατά τη διάρκεια του πολέμου, εκατοντάδες Πολωνοί άντρες εκτελέστηκαν για τις σχέσεις τους με Γερμανίδες.[100] Ο ιστορικός Γιαν Τ. Γκρος εκτιμά ότι «όχι περισσότερο από το 15%" όλων των Πολωνών που πήγαν στη Γερμανία το έκαναν εθελοντικά».[101]

Πραγματοποιήθηκαν μαζικοί βιασμοί εναντίον Πολωνών γυναικών και κοριτσιών, κατά τη διάρκεια των τιμωρητικών εκτελέσεων Πολωνών πολιτών, πριν πυροβολήσουν τις γυναίκες.[102] Επιπλέον, μεγάλος αριθμός Πολωνών γυναικών συνελήφθησαν συνήθως με σκοπό να τους αναγκάσουν να υπηρετήσουν σε γερμανικά στρατιωτικά πορνεία.[103] Οι μαζικές επιδρομές διεξήχθησαν από τους Ναζί σε πολλές πόλεις της Πολωνίας με ρητό σκοπό να συλλάβουν νέες γυναίκες, οι οποίες αργότερα αναγκάστηκαν να εργαστούν σε πορνεία που επισκέπτονταν Γερμανοί στρατιώτες και αξιωματικοί. Κορίτσια ηλικίας έως 15 ετών, τα οποία φαινόταν φαινομενικά «κατάλληλα για γεωργική εργασία στη Γερμανία», εκμεταλλεύτηκαν σεξουαλικά από Γερμανούς στρατιώτες στον τόπο προορισμού τους.

Γερμανοποίηση Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Γερμανοποίηση

Στις περιοχές του Ράιχσγκαου Βάρτελαντ της κατεχόμενης Μείζονος Πολωνίας, ο ναζιστικός στόχος ήταν η πλήρης γερμανοποίηση της γης: η αφομοίωση πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά και οικονομικά στο γερμανικό Ράιχ.[104] Αυτό δεν σήμαινε το παλιό είδος γερμανοποίησης των κατοίκων - διδάσκοντάς τους τη γλώσσα και τον πολιτισμό - αλλά μάλλον, την πλημμύρα του Ράιχσγκαου με τους υποτιθέμενους καθαρούς Γερμανούς, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν ήταν εθνοτικοί.[105] Προκειμένου να επιτύχει τους φανταστικούς στόχους, ο Γκάουλαϊτερ Άλμπερτ Φόρστερ, υπεύθυνος του Ράιχσγκαου Ντάνζιγκ-Δυτικής Πρωσίας, είχε αποφασίσει ότι όλα τα τμήματα του πολωνικού πληθυσμού είναι στην πραγματικότητα εθνοτικά γερμανικά, ενώ απέλασε άλλους.[106] Αυτή η απόφαση οδήγησε στα δύο τρίτα περίπου του πολωνικού εθνοτικού πληθυσμού να οριστεί ως «Γερμανοί» για πρώτη φορά στη ζωή τους.

Οι Γερμανοί Ναζί έκλεισαν τα δημοτικά σχολεία όπου τα πολωνικά ήταν η γλώσσα διδασκαλίας.[107] Οι δρόμοι και οι πόλεις μετονομάστηκαν (το Λοτζ έγινε Λίτσμανσταντ [Litzmannstadt], κ.λπ.).[108][109] Δεκάδες χιλιάδες πολωνικές επιχειρήσεις, από μεγάλες βιομηχανικές εταιρείες έως μικρά καταστήματα, κατασχέθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους.[110] Τον Οκτώβριο του 1939, η ναζιστική προπαγάνδα ανέφερε ότι οι Πολωνοί, οι Εβραίοι και οι Ρομά ήταν υπάνθρωποι.[111] Πινακίδες που αναρτήθηκαν μπροστά σε αυτά τα ιδρύματα προειδοποιούσαν: «Απαγορεύεται η είσοδος σε Πολωνούς, Εβραίους και σκύλους».[112] Το ναζιστικό καθεστώς ήταν λιγότερο αυστηρό στη μεταχείριση των Κασούβιων στο Ράιχσγκαου Ντάνζιγκ-Δυτικής Πρωσίας. Παντού, ωστόσο, πολλές χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να υπογράψουν το Deutsche Volksliste, μια φυλετική τεκμηρίωση την οποία οι Ναζί χρησιμοποιούσαν για να αναγνωρίσουν και να δώσουν προτεραιότητα στους ανθρώπους γερμανικής κληρονομιάς στις κατεχόμενες χώρες.[113]

Εγκλήματα εναντίον παιδιών Επεξεργασία

Δείτε επίσης: Απαγωγή παιδιών από τη ναζιστική Γερμανία
 
Ονομαστική κλήση για 8χρονα κορίτσια στο στρατόπεδο παιδικής εργασίας στη Ντζιερζόνζνα, που δημιουργήθηκε ως υποστρατόπεδο του στρατοπέδου συγκέντρωσης για πολωνικά παιδιά, κοντά στο Γκέτο του Λοτζ

Τουλάχιστον 200.000 παιδιά στην κατεχόμενη Πολωνία απήχθησαν από τους Ναζί για να υποστούν εξαναγκαστική γερμανοποίηση (Ausländerkinder-Pflegestätte).[114] Αυτά τα παιδιά ελέγχθηκαν για «φυλετικά πολύτιμα χαρακτηριστικά» και στάλθηκαν σε ειδικά σπίτια για να γερμανοποιηθούν.[115] Μετά από φυλετικές δοκιμές, εκείνα που θεωρήθηκαν κατάλληλα, τοποθετήθηκαν στη συνέχεια για υιοθεσία εάν η γερμανοποίηση ήταν αποτελεσματική, ενώ τα παιδιά που απέτυχαν στις δοκιμές δολοφονήθηκαν μαζικά σε ιατρικά πειράματα, στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στάλθηκαν σε καταναγκστική εργασία.[116] Μετά τον πόλεμο, πολλά από τα απαχθέντα παιδιά που βρέθηκαν από τις συμμαχικές δυνάμεις μετά τον πόλεμο είχαν πειστεί εντελώς ότι ήταν Γερμανοί.[117]

Τα παιδιά των καταναγκαστικών εργαζομένων κακοποιήθηκαν στα ναζιστικά κέντρα γέννησης για ξένους εργάτες (Ausländerkinder-Pflegestätte), όπου χιλιάδες από αυτά πέθαναν.[118] Ένα στρατόπεδο για παιδιά και εφήβους, το Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei (Κέντρο κράτησης Πολωνών νέων) στο Λίτσμανσταντ, ήταν ενεργό από το 1943 έως το 1944 στο Λοτζ, με ένα υποστρατόπεδο για τα κορίτσια στη Ντζιερζόνζνα.

Πολιτιστική γενοκτονία Επεξεργασία

Κύρια λήμματα: Λεηλασία στη Πολωνία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και Πολωνικός πολιτισμός κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου

Ως μέρος του ναζιστικού σχεδίου για την καταστροφή της Πολωνίας, οι Γερμανοί συμμετείχαν σε πολιτιστική γενοκτονία, κατά την οποία λεηλάτησαν και στη συνέχεια κατέστρεψαν βιβλιοθήκες, μουσεία, επιστημονικά ινστιτούτα και εργαστήρια, καθώς και εθνικά μνημεία και ιστορικούς θησαυρούς.[119] Έκλεισαν όλα τα πανεπιστήμια, τα γυμνάσια και συμμετείχαν σε συστηματική δολοφονία Πολωνών μελετητών, δασκάλων και ιερέων.[120] Εκατομμύρια βιβλία κάηκαν, συμπεριλαμβανομένου του 80% περίπου όλων των σχολικών βιβλιοθηκών και των τριών τετάρτων όλων των επιστημονικών βιβλιοθηκών.[121] Απαγορεύτηκε στα πολωνικά παιδιά να αποκτήσουν εκπαίδευση πέρα από το στοιχειώδες επίπεδο με σκοπό να μην μπορεί να δημιουργηθεί στο μέλλον η νέα γενιά Πολωνών ηγετών. Σύμφωνα με ένα σημείωμα του Μαΐου του 1940 από τον Χάινριχ Χίμλερ: «Ο μόνος στόχος αυτής της σχολικής εκπαίδευσης είναι να τους διδάξει απλή αριθμητική, τίποτα παραπάνω από τον αριθμό 500, να γράφουν το όνομά τους και το δόγμα ότι είναι θεϊκός νόμος να υπακούν τους Γερμανούς. Δεν πιστεύω ότι η ανάγνωση είναι επιθυμητή». Μέχρι το 1941, ο αριθμός των παιδιών που φοιτούσαν στο δημοτικό σχολείο στο Γενικό Κυβερνείο ήταν το μισό από τον αριθμό πριν από τον πόλεμο.[36] Οι Πολωνοί απάντησαν με την Tajne Nauczanie, τη «Μυστική Διδασκαλία», μια εκστρατεία υπόγειας εκπαίδευσης.

Αδιάκριτες εκτελέσεις Επεξεργασία

 
Γερμανική δημόσια εκτέλεση Πολωνών πολιτών, Λοτζ, Μαύρο Βιβλίο της Πολωνίας, που δημοσιεύθηκε στο Λονδίνο το 1942 από την πολωνική εξόριστη κυβέρνηση
 
Γερμανική δημόσια εκτέλεση Πολωνών, Κρακοβία, 26 Ιουνίου 1942

Οι εθνοτικοί Πολωνοί στην Πολωνία ήταν στόχος της πολιτικής του μπλόκου (πολωνικά: łapanka) που χρησιμοποίησαν οι γερμανικές δυνάμεις για να συγκεντρώνουν αδιάκριτα πολίτες από το δρόμο. Στη Βαρσοβία, μεταξύ 1942 και 1944, υπήρχαν περίπου 400 καθημερινά θύματα του μπλόκου. Εκτιμάται ότι δεκάδες χιλιάδες από αυτά τα θύματα σκοτώθηκαν σε μαζικές εκτελέσεις, συμπεριλαμβανομένων περίπου 37.000 ανθρώπων στο συγκρότημα της φυλακής Πάβιακ που λειτουργούσε από τη Γκεστάπο, και χιλιάδες άλλοι σκοτώθηκαν στα ερείπια του Γκέτο της Βαρσοβίας.

Εξόντωση νοσοκομειακών ασθενών Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4

Τον Ιούλιο του 1939, υλοποιήθηκε ένα ναζιστικό μυστικό πρόγραμμα με την ονομασία Action T4, σκοπός του οποίου ήταν η εξόντωση ψυχασθενών. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής στην Πολωνία, το πρόγραμμα τέθηκε σε εφαρμογή σε μαζική κλίμακα στα κατεχόμενα πολωνικά εδάφη.[122] Συνήθως, όλοι οι ασθενείς, συνοδευόμενοι από στρατιώτες από ειδικά αποσπάσματα της SS, μεταφέρθηκαν με φορτηγά στους χώρους εξόντωσης. Οι πρώτες ενέργειες αυτού του τύπου πραγματοποιήθηκαν σε ένα μεγάλο ψυχιατρικό νοσοκομείο στο Σταρόγκαρντ Γκντάνσκι στις 22 Σεπτεμβρίου 1939 (περιοχή του Γκντανσκ), καθώς και στο Γκνιέζνο και στο Κόστσιαν.[123]

Ο συνολικός αριθμός ψυχασθενών που δολοφονήθηκαν από τους Ναζί στην κατεχόμενη Πολωνία μεταξύ 1939 και 1945 εκτιμάται ότι υπερβαίνει τους 16.000. Επιπλέον 10.000 ασθενείς πέθαναν από υποσιτισμό. Περίπου 100 από τα 243 μέλη της Πολωνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας γνώρισαν την ίδια τύχη με τους ασθενείς τους.[123]

Η εκτέλεση ασθενών από εκτελεστικό απόσπασμα και με περίστροφο περιελάμβανε 400 ασθενείς ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου στο Χέουμ την 1η Φεβρουαρίου 1940[123] και από την Οβίνσκα. Στην Πομερανία, μεταφέρθηκαν σε στρατιωτικό φρούριο στο Πόζναν και δολοφονήθηκαν με μονοξείδιο του άνθρακα στις αποθήκες του Φρούριου VII,[123] συμπεριλαμβανομένων παιδιών, καθώς και γυναικών, τις οποίες οι αρχές χαρακτήρισαν ως Πολωνές πόρνες.[123] Άλλοι ασθενείς στο νοσοκομείο Οβίνσκα δολοφονήθηκαν με αέριο σε σφραγισμένα φορτηγά χρησιμοποιώντας καυσαέρια. Η ίδια μέθοδος χρησιμοποιήθηκε στο νοσοκομείο Κοχανούφκα κοντά στο Λοτζ, όπου 840 άτομα σκοτώθηκαν το 1940 και συνολικά 1.126 θύματα σε 286 κλινικές.[124]

Αυτή ήταν η πρώτη «επιτυχημένη» δοκιμή της μαζικής δολοφονίας των Πολωνών με αέριο. Αυτή η τεχνική αργότερα τελειοποιήθηκε σε πολλούς άλλους ψυχασθενείς στην Πολωνία και στη Γερμανία. Ξεκινώντας το 1941, η τεχνική χρησιμοποιήθηκε ευρέως στα στρατόπεδα εξόντωσης. Τα ναζιστικά φορτηγά αερίων χρησιμοποιήθηκαν επίσης για πρώτη φορά το 1940 για να σκοτώσουν ψυχασθενή παιδιά.[125]

Το 1943, ο αρχηγός της Σούτσσταφφελ και της αστυνομίας στην Πολωνία, Βίλχελμ Κόπε, διέταξε να εξοντωθούν περισσότεροι από 30.000 Πολωνοί που έπασχαν από φυματίωση ως ο λεγόμενος «κίνδυνος για την υγεία» για το Γενικό Κυβερνείο. Σκοτώθηκαν κυρίως στο στρατόπεδο εξόντωσης του Χέλμνο.[126]

Δίωξη της Καθολικής Εκκλησίας Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Ναζιστική δίωξη της Καθολικής Εκκλησίας στην Πολωνία
 
Πολωνοί ιερείς και πολίτες στην Παλιά Αγορά του Μπίντγκοστς, 9 Σεπτεμβρίου 1939

Ο Σερ Ίαν Κέρσοου έγραψε ότι, στο σχέδιο του Χίτλερ για τη γερμανοποίηση της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, δεν θα υπήρχε θέση για τις χριστιανικές εκκλησίες.[127]

Ιστορικά, η εκκλησία υπήρξε ηγετική δύναμη στον πολωνικό εθνικισμό ενάντια στην ξένη κυριαρχία και έτσι οι Ναζί στόχευαν κληρικούς, μοναχούς και μοναχές στις τρομοκρατικές τους εκστρατείες - τόσο για την αντίσταση τους όσο και για την πολιτιστική τους σημασία.[128] Από τη σύντομη περίοδο στρατιωτικού ελέγχου από την 1η Σεπτεμβρίου 1939 έως τις 25 Οκτωβρίου 1939, ο Ντέιβις έγραψε: «σύμφωνα με μια πηγή, πραγματοποιήθηκαν 714 μαζικές εκτελέσεις, και 6.376 άτομα, κυρίως Καθολικοί, πυροβολήθηκαν. Άλλοι ανέβασαν τον δείκτη θανάτων μόνο σε μια πόλη σε 20.000. Ήταν μια γεύση από τα πράγματα που θα έρχονταν».[129] Σύμφωνα με την Encyclopædia Britannica, 1.811 Πολωνοί ιερείς πέθαναν σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.[130]

Η ναζιστική πολιτική απέναντι στην Εκκλησία ήταν πιο βάναυση στα εδάφη που προσαρτήθηκαν στη Μείζων Γερμανία, όπου οι Ναζί ξεκίνησαν συστηματικά να αποξηλώνουν την Εκκλησία, όπου συνέλαβαν τους ηγέτες της, εξόρισαν τους κληρικούς της, έκλεισαν τις εκκλησίες, τα μοναστήρια και τις μονές της. Πολλοί κληρικοί δολοφονήθηκαν.[131]

Η Καθολική Εκκλησία καταπιέστηκε στην επικράτεια του Ράιχσγκαου Βάρτελαντ πιο σκληρά από ότι αλλού.[132] Στο Βάρτελαντ, ο περιφερειακός ηγέτης Άρτουρ Γκράιζερ, με την ενθάρρυνση των Ράινχαρντ Χάιντριχ και Μάρτιν Μπόρμαν, ξεκίνησε μια βάναυση επίθεση κατά της Καθολικής Εκκλησίας. Τα ακίνητα και τα κεφάλαιά της κατασχέθηκαν και έκλεισαν οι απλοί οργανισμοί. Ο Έβανς έγραψε ότι: «Πολλοί κληρικοί, μοναχοί, διοικητές αρχιεπισκοπών και αξιωματούχοι της Εκκλησίας συνελήφθησαν, απελάθηκαν στο Γενικό Κυβερνείο, μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Ράιχ, ή απλά πυροβολήθηκαν. Συνολικά, περίπου 1.700 Πολωνοί ιερείς κατέληξαν στο Νταχάου: οι μισοί από αυτούς δεν επέζησαν από τη φυλάκισή τους». Ο διοικητικός διευθυντής του Γκράιζερ, Αουγκούστ Γύγκερ είχε προηγουμένως ηγηθεί της προσπάθειας ναζιστοποίησης της Ευαγγελικής Εκκλησίας στην Πρωσία.[133] Στην Πολωνία, κέρδισε το ψευδώνυμο «Kirchen-Jager» (Κυνηγός της Εκκλησίας) για την ένταση της εχθρότητάς του προς την Εκκλησία.[134]

«Μέχρι το τέλος του 1941», έγραψε ο Έβανς, «η Πολωνική Καθολική Εκκλησία είχε ουσιαστικά απαγορευτεί στο Βάρτελαντ. Ήταν περισσότερο ή λιγότερο γερμανοποιημένη στα άλλα κατεχόμενα εδάφη, παρά την παπική εγκύκλιο που εξέδωσε ο Πάπας στις 27 Οκτωβρίου 1939, διαμαρτυρόμενος ενάντια σε αυτή τη δίωξη».[132][135] Οι Γερμανοί έκλεισαν επίσης σεμινάρια και μονές και εκδίωξαν μοναχούς και μοναχές σε όλη την Πολωνία.[136] Στην Πομερανία, όλοι εκτός από 20 από τους 650 ιερείς πυροβολήθηκαν ή στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μεταξύ 1939 και 1945, 2.935 μέλη[137] του πολωνού κλήρου (18%[138]) σκοτώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στην πόλη Βουοτσουάβεκ, το 49% των καθολικών ιερέων του σκοτώθηκαν και στο Χέουμνο το 48%. Εκατόν οκτώ από αυτούς θεωρούνται ευλογημένοι μάρτυρες. Μεταξύ αυτών, ο Μαξιμίλιαν Κόλμπε, ο οποίος πέθανε εθελοντικά στο Άουσβιτς στη θέση ενός ξένου, αγιοποιήθηκε το 1982.

Καταστροφή των Πολωνών Εβραίων (1941-43) Επεξεργασία

Κύρια λήμματα: Ολοκαύτωμα στην Πολωνία και Εβραϊκά γκέτο στη γερμανοκρατούμενη Πολωνία
 
Πολωνοεβραίοι που τραβήχτηκαν από ένα καταφύγιο από γερμανικά στρατεύματα. Εξέγερση στο Γκέτο της Βαρσοβίας, 1943

Το Ολοκαύτωμα στην γερμανοκρατούμενη Πολωνία περιελάμβανε την εφαρμογή της γερμανικής ναζιστικής πολιτικής της συστηματικής και ως επί το πλείστον επιτυχούς καταστροφής του αυτόχθονου πολωνοεβραϊκού πληθυσμού, τον οποίο οι Ναζί θεωρούσαν «υπάνθρωπο» (Untermenschen).[139] Μεταξύ της εισβολής του 1939 στην Πολωνία και του τέλους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πάνω από το 90% των Πολωνπεβραίων είχαν πεθάνει. Έξι στρατόπεδα εξόντωσης (Άουσβιτς, Μπέλζεκ, Χέλμνο, Μαϊντάνεκ, Σομπίμπουρ και Τρεμπλίνκα) ιδρύθηκαν, στα οποία πραγματοποιήθηκε η μαζική δολοφονία εκατομμυρίων Πολωνοεβραίων και διαφόρων άλλων ομάδων, μεταξύ 1942 και 1944. Τα στρατόπεδα σχεδιάστηκαν και λειτουργούσαν από τους Ναζί Γερμανούς και δεν υπήρχαν Πολωνοί φρουροί σε κανέναν από αυτά. Από τον προπολεμικό εβραϊκό πληθυσμό των 3.500.000, μόλις 50.000-120.000 Εβραίοι επέζησαν από τον πόλεμο.[140][141]

Καταστροφή της Βαρσοβίας το 1944 Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Εξέγερση της Βαρσοβίας
 
Πολωνοί πολίτες που δολοφονήθηκαν από γερμανικά στρατεύματα της Σούτσσταφφελ, κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης της Βαρσοβίας, τον Αύγουστο του 1944

Κατά τη διάρκεια της καταστολής της Εξέγερσης της Βαρσοβίας του 1944, οι γερμανικές δυνάμεις διέπραξαν πολλές θηριωδίες εναντίον Πολωνών αμάχων, ακολουθώντας την εντολή του Χίτλερ να ισοπεδώσουν την πόλη. Το πιο διαβόητο περιστατικό συνέβη στη Βόλα, όπου στις αρχές Αυγούστου 1944, μεταξύ 40 και 50.000 πολιτών (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) συγκεντρώθηκαν μεθοδικά και εκτελέστηκαν από τους Einsatzkommando της Σίχερχαϊτσπολιτσαϊ υπό την διοίκηση του Χάιντς Ράινεφαρτ και τους αμνηστώμενους Γερμανούς εγκληματίες της Ταξιαρχίας του Ντίρλεβανγκερ. Άλλες παρόμοιες σφαγές έλαβαν χώρα στις περιοχές Σρουντμιέστσιε (Κέντρο Πόλης), Παλιά Πόλη και Μαρίμοντ. Στην Οχότα, ένα όργιο πολιτικών δολοφονιών, βιασμών και λεηλασιών πραγματοποιήθηκε από Ρώσους συνεργάτες του Ρωσικού Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού. Μετά την πτώση της Παλιάς Πόλης, στις αρχές Σεπτεμβρίου, 7.000 σοβαρά τραυματίες του νοσοκομείου εκτελέστηκαν ή κάηκαν ζωντανοί, συχνά με το ιατρικό προσωπικό που τους φρόντιζε. Παρόμοιες φρικαλεότητες σημειώθηκαν αργότερα στην περιοχή Τσερνιάκουφ και μετά την πτώση των περιοχών Ποβίσλε και Μοκότουφ.[142][143]

Μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου 1944, οι Πολωνοί αντιστασιακοί μαχητές δεν θεωρούνταν από τους Γερμανούς ως μαχητές. Έτσι, όταν συνελήφθησαν, εκτελέστηκαν συνοπτικά. Εκατόν εξήντα πέντε χιλιάδες σωζόμενοι πολίτες στάλθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας και 50.000 μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ η κατεστραμμένη πόλη κατεδαφίστηκε συστηματικά. Ούτε ο Ράινεφαρτ ούτε ο Έριχ φον ντεμ Μπαχ-Ζελέφσκι δικάστηκαν ποτέ για τα εγκλήματά τους που διαπράχθηκαν κατά την καταστολή της εξέγερσης[144] (το πολωνικό αίτημα έκδοσης του αμνηστιακού Βίλχελμ Κόπε από τη Γερμανία απορρίφθηκε επίσης.[145]).

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Κουλέσα 2004.
  2. ↑ 2,0 2,1 Γκάσι 2012.
  3. ↑ «Poland | www.yadvashem.org». poland-historical-background.html (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2019. [νεκρός σύνδεσμος]
  4. ↑ «Project InPosterum: Poland WWII Casualties». www.projectinposterum.org. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2019. 
  5. ↑ Τίμοθι Σνάιντερ, Bloodlands: Europe between Hitler and Stalin, Νέα Υόρκη, Basic Books, 2010, σελ. 411–12.
  6. ↑ Various authors (2003). «Generalplan Ost (General Plan East). The Nazi evolution in German foreign policy. Documentary sources». Versions of the GPO. Αλεξάντεια (Βιρτζίνια): World Future Fund. Resources: Janusz Gumkowski and Kazimierz Leszczynski, Hitler's Plans for Eastern Europe. Ibid. 
  7. ↑ IPN 2013.
  8. ↑ Τισμανεάνου, Βλαντιμίρ· Ιάκομπ, Μπόγκνταν (2015). Remembrance, History, and Justice: Coming to Terms with Traumatic Pasts in Democratic Societies. Central European University Press. σελ. 243. ISBN 9789633860922. In Απριλίου 1991, the Polish Parliament changed a statute in force since 1945 about the Main Commission for the Investigation of Nazi Crimes in Poland.  – "More important than the change of the name was that the activity of the [earlier] commission was... totally controlled by the communists." Jerzy Halbersztadt (31 Δεκεμβρίου 1995). Main Crimes Commission in Poland. H-Net Humanities and Social Sciences Online. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2019. https://web.archive.org/web/20190502001542/https://books.google.com/books?id=oOkVDQAAQBAJ&pg=PA243. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2013. 
  9. ↑ Janusz Gumkowski and Kazimierz Leszczynski, "Hitler's War; Hitler's Plans for Eastern Europe", 1961, in Poland under Nazi Occupation, Polonia Publishing House, Βαρσοβία, σελ. 7–33, 164–78.
  10. ↑ Γκόρντον 1984, σελ. 100.
  11. ↑ Λούκας, Ρίτσαρντ Κ. (2013). Out of the Inferno: Poles Remember the Holocaust. University Press of Kentucky. σελ. 2. ISBN 978-0813130439. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2013. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Jan Moor-Jankowski (2013). «Poland's Holocaust: Non-Jewish Poles during World War II». Polish American Congress. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Αυγούστου 2019. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2014. 
  13. ↑ 13,0 13,1 Πιοτρόφσκι 2007, σελ. 23.
  14. ↑ Πιοτρόφσκι 2007.
  15. ↑ Law-Reports of Trials of War Criminals, The United Nations War Crimes Commission, volume VII, London, HMSO, 1948, "Case no. 37: The Trial of Haupturmfuhrer Amon Leopold Goeth", σελ. 9: "The Tribunal accepted these contentions and in its judgment against Amon Goeth stated the following: 'His criminal activities originated from general directives that guided the criminal Fascist-Hitlerite organization, which under the leadership of Adolf Hitler aimed at the conquest of the world and at the extermination of those nations which stood in the way of the consolidation of its power.... The policy of extermination was in the first place directed against the Jewish and Polish nations.... This criminal organization did not reject any means of furthering their aim of destroying the Jewish nation. The wholesale extermination of Jews and also of Poles had all the characteristics of genocide in the biological meaning of this term.'"
  16. ↑ "They conducted deliberate and systematic genocide, viz., the extermination of racial and national groups, against the civilian populations of certain occupied territories in order to destroy particular races and classes of people and national, racial, or religious groups, particularly Jews, Poles, and Gypsies and others." «The trial of German major war criminals : proceedings of the International Military Tribunal sitting at Nuremberg Germany». avalon.law.yale.edu. 
  17. ↑ Janusz Osica (10 February 1998), Żądania Hitlera wobec Polski, październik 1938 – marzec 1939. Historia. PolskieRadio.pl.
  18. ↑ Γιαντ Βασσέμ (2014), Nazi Germany and the Jews 1933–1939, http://www.yadvashem.org/yv/en/holocaust/about/01/crucial_year.asp, ανακτήθηκε στις 16 November 2017 . Also in: Γκίλμπερτ, Μάρτιν (2002). The Routledge Atlas of the Holocaust. Psychology Press. σελίδες 25–27. ISBN 0415281466. 
  19. ↑ Sląska Biblioteka Cyfrowa (2013). «Digital version of the Sonderfahndungsbuch Polen» [Special Prosecution Book-Poland]. Katowice, Poland: Silesian Digital Library. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2014. 
  20. ↑ Browning, Christopher R. (2007). Poland, laboratory of racial policy. U of Nebraska Press. σελίδες 31–34. ISBN 978-0803259799. 
  21. ↑ Holocaust Timeline. The History Place.
  22. ↑ Crowe, David M. (2007). Einsatzgruppen in Poland. Oskar Schindler: The Untold Account of His Life, Wartime Activities, and the True Story Behind the List. Basic Books. σελ. 71. ISBN 9780465008490. 
  23. ↑ 23,0 23,1 Υπουργείο Πληροφοριών 1941, σελ. 10.
  24. ↑ Πιοτρόφσκι 2007, σελ. 301.
  25. ↑ Shaw, Μάρτιν (2003). War and genocide: organized killing in modern society. Wiley-Blackwell. σελ. 79. ISBN 9780745619071. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2013. 
  26. ↑ Trenkner, Joachim (29 August 2008) (στα πολωνικά). Wielun, czwarta czterdziesci. Tygodnik Powszechny. http://tygodnik.onet.pl/35,0,14103,2,artykul.html. 
  27. ↑ Bruno Coppieters, N. Fotion, eds. (2002) Moral constraints on war: principles and cases, Lexington Books, p 74.
  28. ↑ Dariusz Tyminski· Grzegorz Slizewski (8 Αυγούστου 1998). «Poland 1939 – The Diary of the Luftwaffe Atrocities». WW II Ace Stories. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2013. 
  29. ↑ Davies, N (2009) Europe at War 1939–1945: No Simple Victory, Pan Macmillan, P297
  30. ↑ Hempel, Andrew (2000). Poland in World War II: An Illustrated Military History. σελ. 14. ISBN 978-0-7818-0758-6. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2013. 
  31. ↑ 31,00 31,01 31,02 31,03 31,04 31,05 31,06 31,07 31,08 31,09 31,10 31,11 31,12 31,13 31,14 Τσίπριαν 1961· Ντάτνερ 1962.
  32. ↑ 32,00 32,01 32,02 32,03 32,04 32,05 32,06 32,07 32,08 32,09 32,10 32,11 Τσίπριαν 1961, σελ. 63.
  33. ↑ 33,0 33,1 Γκίλμπερτ 1986, σελ. 85.
  34. ↑ Ντάτνερ 1962, σελ. 18.
  35. ↑ O.Halecki A History of Poland Routledge & Kegan, 1983 (ISBN 0-7102-0050-1) Page 310
  36. ↑ 36,0 36,1 Λούκας, Ρίτσαρντ Κ. (2001). The forgotten Holocaust: the Poles under German occupation, 1939–1944. Hippocrene Books. σελ. 10. ISBN 0781809010. 
  37. ↑ Ταντέους Πιοτρόφσκι (2007). Nazi Terror (Chapter 2). McFarland. ISBN 978-0786429134. Ανακτήθηκε στις 9 Μαΐου 2012. 
  38. ↑ Ρίτσαρντ Ρόουντς, Masters of Death: The SS-Einsatzgruppen and the Invention of the Holocaust Bellona 2008.
  39. ↑ Γιόχεν Μπύλερ, Γιούργκεν Ματέους, Κλάους-Μίχαελ Μάλμαν, Einsatzgruppen in Polen, Wissenschaftl. Buchgesell 2008.
  40. ↑ Γιαντ Βασσέμ, AB-Aktion (PDF file, direct download), Shoah Resource Center, Γιαντ Βασσέμ. Ουάσινγκτον.
  41. ↑ Samuel Totten, William S. Parsons, A Century of Genocide: Critical Essays and Eyewitness Accounts Taylor & Francis, 2008, σελ. 105.
  42. ↑ Τζέφρι Μέγκατζι, War of annihilation: combat and genocide on the Eastern Front, 1941, Rowman & Littlefield, 2007, σελ. 14
  43. ↑ Tasks of Einsatzgruppen in Poland at Historyplace.com.
  44. ↑ Maria Wardzynska, "Byl rok 1939 Operacja niemieckiej policji bezpieczenstwa w Polsce. Intelligenzaktion", IPN Instytut Pamieci Narodowej, 2009 (ISBN 978-83-7629-063-8)
  45. ↑ Πιοτρόφσκι 2007, σελ. 25.
  46. ↑ Ρόναλντ Χέντλαντ (1992). Messages of murder: a study of the reports of the Einsatzgruppen of the Security Police and the Security Service, 1941–1943. Fairleigh Dickinson Univ Press. σελ. 94. ISBN 9780838634189. 
  47. ↑ General information (2013). «Museum of Struggle and Martyrdom and the Cemetery in Palmiry». About Poland. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2013. 
  48. ↑ Μάρεκ Γιαν Χοντακιέβιτς (2004). Between Nazis and Soviets: Occupation Politics in Poland, 1939–1947. Lexington Books. σελίδες 92, 105, 118, and 325. ISBN 0739104845. 
  49. ↑ Ντάτνερ, Γκουμκόφσκι & Leszczynski 1962, σελ. 127.
  50. ↑ Ντάτνερ, Γκουμκόφσκι & Leszczynski 1962, σελ. 138.
  51. ↑ Γκίλμπερτ 1990, σελ. 85.
  52. ↑ 52,0 52,1 Μπύλερ 2009.
  53. ↑ Klaus-Peter Friedrich (2001). «War of Extermination in Σεπτεμβρίου 1939». Γιαντ Βασσέμ Studies: Erwin and Riva Baker Memorial Collection. Wallstein Verlag. σελίδες 196 197. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2014. 
  54. ↑ Ντάτνερ 1967, σελ. 187.
  55. ↑ Ντάτνερ 1967, σελ. 239.
  56. ↑ Γκίλμπερτ 1990, σελ. 86.
  57. ↑ 57,0 57,1 Γκίλμπερτ 1990, σελ. 87.
  58. ↑ Ντάτνερ 1967, σελ. 315.
  59. ↑ Ντάτνερ 1967, σελ. 333.
  60. ↑ 60,0 60,1 Ντάτνερ 1967, σελ. 355.
  61. ↑ Ντάτνερ 1967, σελ. 352.
  62. ↑ Μαρκιέβιτς 2003.
  63. ↑ Ντάτνερ 1967, σελ. 388.
  64. ↑ Ντάτνερ, Γκουμκόφσκι & Leszczynski 1962, σελ. 131.
  65. ↑ 65,0 65,1 Ντάτνερ 1967, σελ. 313.
  66. ↑ Ντάτνερ 1967, σελ. 330.
  67. ↑ Ντάτνερ 1967, σελ. 392.
  68. ↑ Ντάτνερ 1967, σελ. 171.
  69. ↑ Ντάτνερ 1967, σελ. 267.
  70. ↑ 70,0 70,1 Ντάτνερ 1967.
  71. ↑ 71,0 71,1 Ρούντολφ Τ. Ράμελ (1992). Democide: Nazi genocide and mass murder. Transaction Publishers. σελ. 32. ISBN 9781412821476. 
  72. ↑ James J. Sheehan (2008). Where have all the soldiers gone?: the transformation of modern Europe. Houghton Mifflin Harcourt. σελ. 119. ISBN 9780618353965. 
  73. ↑ Ντόναλντ Λ. Νιούικ· Φράνσις Ρ. Νικοσία (2000). The Columbia Guide to the Holocaust. Columbia University Press. σελ. 114–. ISBN 978-0-231-11200-0. 
  74. ↑ Ρόι Γκούτμαν (2011). «Deportation». Crimes of War Project. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2013. 
  75. ↑ 75,0 75,1 75,2 Τσέσουαφ Λούσακ (1979). Polityka ludnosciowa i ekonomiczna hitlerowskich Niemiec w okupowanej Polsce. Πόζναν: Wydawnictwo Poznanskie. σελίδες 136–. ISBN 832100010X. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2013. Επίσης στο: Eksploatacja ekonomiczna ziem polskich (Οικονομική εκμετάλλευση του εδάφους της Πολωνίας) από τον Δρ Άντζεϊ Χμιέλας, Polish Resistance in WW2, Eseje-Artykuly. 
  76. ↑ USHMM, "Poles: Victims of the Nazi Era" Αρχειοθετήθηκε 2005-11-28 στο Wayback Machine., US Holocaust Memorial Museum; Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2013.
  77. ↑ Ζίγκμουντ Μανκόφσκι; Ταντέους Πιερόνεκ; Άντζεϊ Φρίσκε; Τόμας Ούρμπαν. «Polacy wypedzeni [Polish people expelled]». Bulletin of the Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης (Biuletyn Instytutu Pamieci Narodowej), Issue: 05 (40)/Μάιος 2004: 628. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-10-18. https://web.archive.org/web/20151018123652/http://www.ceeol.com/aspx/getdocument.aspx?logid=5&id=545B236E-A0B9-4357-A242-38B4AE779D0F. Ανακτήθηκε στις 2021-05-26. 
  78. ↑ Staff (2013). «69. rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego» [Sixty ninth anniversary of the Warsaw Uprising]. Wydarzenia. Senat Rzeczypospolitej Polskiej. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2013. 
  79. ↑ Βάλτερ Σ. Ζαποτότσνι, "Rulers of the World: The Hitler Youth" Αρχειοθετήθηκε 2010-06-19 στο Wayback Machine., militaryhistoryonline.com; πρόσβαση στις 24 Σεπτεμβρίου 2016.
  80. ↑ Halik Kochanski (2012), The Eagle Unbowed: Poland and the Poles in the Second World War, Harvard University Press, σελ. 98.
  81. ↑ Ο Πολωνικός Εσωτερικός Στρατός ήταν πολιτικά αντικομμουνιστικός. Οι Εθνικές Ένοπλες Δυνάμεις ήταν πολιτικά και στρατιωτικά αντικομμουνιστές.
  82. ↑ Dr Waldemar Grabowski, Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης Centrala. «Straty ludzkie poniesione przez Polske w latach 1939–1945» [Polish human losses in 1939–1945]. Bibula – pismo niezalezne. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2016. Wedlug ustalen Czeslawa Luczaka, do wszelkiego rodzaju obozów odosobnienia deportowano ponad 5 mln obywateli polskich (lacznie z Zydami i Cyganami). Z liczby tej zginelo ponad 3 miliony. 
  83. ↑ Adam Cyra (2004). "Mauthausen Concentration Camp Records in the Auschwitz Museum Archives". Auschwitz-Birkenau Memorial and Museum. Historical Research Section, Auschwitz-Birkenau Museum. Archived from the original on 30 Σεπτεμβρίου 2006.
  84. ↑ Staff writer (2013). «Camp History». Muzeum Stutthof w Sztutowie. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2013. 
  85. ↑ Arbeitsbetrieb Dzierzazna uber Biala, Kreis Litzmannstadt Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine. subcamσελ. Commandant (Lagerführer) Hans Heinrich Fugge, later replaced by Arno Wruck. Zapomniane obozy [The Forgotten Camps]. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2013.
  86. ↑ Γιόναθαν Χούενερ (2003), Auschwitz, Poland, and the Politics of Commemoration, 1945–1979, Ohio University Press, σελ. 43, ISBN 0821441140, https://books.google.com/books?id=Q_YPDQAAQBAJ&q=Auschwitz+147%2C000 
  87. ↑ Φραντσίσεκ Πίπερ (1992), Ilu ludzi zginelo w KL Auschwitz: liczba ofiar w swietle zródel i badan 1945–1990, Wydawn. Panstwowego Muzeum w Oswiecimiu, σελ. 30–70, ISBN 8385047018, https://books.google.com/books?id=DPtmAAAAMAAJ&q=liczba+ofiar 
  88. ↑ Κεν ΜακΒάι (1998), How many people died at Auschwitz?, The Nizkor Project, http://www.nizkor.org/faqs/auschwitz/auschwitz-faq-09.html, ανακτήθηκε στις 2021-05-26 
  89. ↑ Βίβιεν Σπιτς (2005). «Bone, Muscle, and Nerve Regeneration and Bone Transplantation Experiments». Doctors From Hell: The Horrific Account Of Nazi Experiments On Humans. Sentient Publications. σελίδες 115–134. ISBN 1591810329. 
  90. ↑ Andrew Korda. The Nazi medical experiments. ADF Health. 2006/7. σελ. 36
  91. ↑ Βίβιεν Σπιτς (2005). Doctors From Hell, σελ. 4, 91. (ISBN 1591810329).
  92. ↑ Τζορτζ Τ. Άννας ed. The Nazi Doctors and the Nuremberg Code: Human Rights in Human Experimentation. Oxford University Press. 1992. σελ. 77.
  93. ↑ Μάικλ Μπέρενμπαουμ (2006). The world must know. Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών. σελ. 114. ISBN 080188358X. 
  94. ↑ Staff (2009). «1939: The War Against The Jews». Σικάγο, Ιλινόι: The Holocaust Chronicle. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2013. 
  95. ↑ Γκέτο της Βαρσοβίας, Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών (USHMM), Ουάσινγκτον
  96. ↑ Ghettos, Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών
  97. ↑ Majer, 2003, σελ.302-303
  98. ↑ Νάντα Χέρμπερμαν· Χ΄στερ Μπάερ (2000). The Blessed Abyss. Ντιτρόιτ: Wayne State University Press. σελίδες 33–34. ISBN 0-8143-2920-9. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2013.   
  99. ↑ Λέντεν, Ρόνιτ (2000). Israel and the Daughters of the Shoah: Reoccupying the Territories of Silence. Berghahn Books. σελίδες 33–34.   (ISBN 1-57181-775-1).
  100. ↑ Nazi Ideology and the Holocaust. Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ιανουαρίου 2007. σελ. 58. ISBN 978-0-89604-712-9. 
  101. ↑ Robert Gellately (8 Μαρτίου 2001). Backing Hitler: Consent and Coercion in Nazi Germany. Oxford University Press. σελ. 154. ISBN 978-0-19-160452-2. 
  102. ↑ Konrad Ciechanowski. Obozy podlegle organom policyjnym. Panstwowe Muzeum Stutthof. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  103. ↑ Cezary Gmyz, "Seksualne Niewolnice III Rzeszy" Wprost, Nr. 17/18/2007; archived from the original, 13 Οκτωβρίου 2013.
  104. ↑ Majer, 2003, σελ.209
  105. ↑ Hitler's Plans for Eastern Europe Πόλεμος του Χίτλερ. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2013.
  106. ↑ Μαζόβερ, M. (2008) Hitler's Empire: How the Nazis Ruled Europe, Penguin Press P197
  107. ↑ T. David Curp, "A clean sweep?: the politics of ethnic cleansing in western Poland, 1945–1960", Boydell & Brewer, 2006, σελ. 26,
  108. ↑ Ρϊχαρντ Λ. Ρούμπενσταϊν, Τζον K. Ροθ, "Approaches to Auschwitz: the Holocaust and its legacy", Westminster John Knox Press, 2003, σελ. 161,
  109. ↑ Alan Milchman, Alan Rosenberg, "Postmodernism and the Holocaust", Rodopi, 1998, σελ. 25,
  110. ↑ Μάρεκ Γιαν Χοντακιέβιτς, John Radzilowski, Dariusz Tolczyk, "Poland's transformation: a work in progress", Transaction Publishers, 2006, σελ. 161,
  111. ↑ Τόμας Σαρότα (1991). Μπερντ Βέγκνερ, επιμ. Zwei Wege nach Moskau: Vom Hitler-Stalin-Pakt bis zum "Unternehmen Barbarossa" (στα Γερμανικά). Μόναχο/Ζυρίχη: Piper Verlag GmbH. σελ. 43. ISBN 349211346X. Es muss auch der letzten Kuhmagd in Deutschland klargemacht werden, dass das Polentum gleichwertig ist mit Untermenschentum. Polen, Juden und Zigeuner stehen auf der gleichen unterwertigen Stufe. (Propaganda Ministry, Order No. 1306, Οκτωβρίου 24, 1939.) 
  112. ↑ Richard Wellington Burkhardt, Patterns of behavior: Konrad Lorenz, Niko Tinbergen, and the founding of ethology, University of Chicago Press, 2005, σελ. 269,
  113. ↑ George J. Lerski, Jerzy Jan Lerski, Piotr Wróbel, Richard J. Kozicki, Historical Dictionary of Poland, 966–1945. Greenwood Publishing Group, 1996, σελ. 633–642.
  114. ↑ A. Dirk Moses, Genocide and Settler Society: Frontier Violence and Stolen Indigenous Children in Australian History, Google Print, σελ. 260.
  115. ↑ Lynn H. Nicholas, Cruel World: The Children of Europe in the Nazi Web σελ. 249 (ISBN 0-679-77663-X)
  116. ↑ Ρίτσαρντ Κ. Λούκας, Part II: Did the Children Cry? Hitler's War against Jewish and Polish Children, 1939–1945, Hippocrene Books, New York, 2001; with biographical note from Project InPosterum.
  117. ↑ Lynn H. Nicholas, Cruel World: The Children of Europe in the Nazi Web, σελ. 479; (ISBN 0-679-77663-X)
  118. ↑ Ausländerkinder-Pflegestätten "Nazi foster homes for children of foreign persons." PDF file, direct download 5.12 MB.
  119. ↑ Υπουργείο Πληροφοριών 1941, σελ. 4.
  120. ↑ "Poles: Victims of the Nazi Era", Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών,
  121. ↑ Τζον Μ. Χεντς, Books As Weapons, σελ. 31; (ISBN 978-0-8014-4891-1)
  122. ↑ Υπουργείο Πληροφοριών 1941, σελ. 50.
  123. ↑ 123,0 123,1 123,2 123,3 123,4 Υπουργείο Πληροφοριών 1941, σελ. 51.
  124. ↑ Jedrzej Slodkowski (13 Ιουλίου 2012). «Zbrodnia z Kochanówki: w szpitalu spotkala ich smierc» [Crime in Kochanówka: they have met their death in a hospital]. Gazeta.pl Lódz. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2013. 
  125. ↑ Rob Arndt, Nazi Gas Vans Αρχειοθετήθηκε 2017-07-06 στο Wayback Machine., strangevehicles.greyfalcon.us; πρόσβαση στις 24 Σεπτεμβρίου 2016.
  126. ↑ Αλεξάντρα Ρίτσι (2013), Warsaw 1944: Hitler, Himmler, and the Warsaw Uprising. Macmillan, σελ. 225; (ISBN 1466848472).
  127. ↑ Ian Kershaw. Hitler – a Biography (2008), W.W. Norton & Co; London, σελ. 661
  128. ↑ Φάγιερ, σελ. 22
  129. ↑ Norman Davies; Rising '44: the Battle for Warsaw; Vikiing; 2003; σελ. 85–86
  130. ↑ Encyclopædia Britannica Online – Στέφαν Βισίνσκι; Encyclopædia Britannica Inc; 2013; web 14 Απριλίου 2013.
  131. ↑ «Poles: Victims of the Nazi Era». Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Νοεμβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2013. 
  132. ↑ 132,0 132,1 Τζον Σ. Κόνουεϊ, "The Nazi Persecution of the Churches, 1933–1945", Regent College Publishing, 1997
  133. ↑ Ρίτσαρντ Τ. Έβανς; The Third Reich at War; Penguin Press New York; 2009; σελ.33-34
  134. ↑ Μαρκ Μαζόβερ; Hitler's Empire – Nazi Rule in Occupied Europe; Penguin; 2008; (ISBN 978-0-713-99681-4); σελ.92.
  135. ↑ Ρίτσαρντ Τ. Έβανς; The Third Reich at War; Penguin Press New York; 2009; σελ.34
  136. ↑ Πιοτρόφσκι 2005.
  137. ↑ Βάιγκελ, Γκεόργκε (2001). Witness to Hope – The Biography of Pope John Paul II. HarperCollins. ISBN 0-06-018793-X. 
  138. ↑ Κρόγκουελ, Τόμας Τ., The Gentile Holocaust Catholic Culture, πρόσβαση στις 18 Ιουλίου 2008
  139. ↑ Berenbaum, Michael. The World Must Know", Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών, 2006, σελ. 104.
  140. ↑ Ρίτσαρντ Κ. Λούκας, Out of the Inferno: Poles Remember the Holocaust University Press of Kentucky 1989–201 pages. Page 13; also in Ρίτσαρντ Κ. Λούκας, The Forgotten Holocaust: The Poles Under German Occupation, 1939–1944, University Press of Kentucky 1986–300 pages.
  141. ↑ Μίχαελ Κ. Στάινλαουφ. "Poland.". In: David S. Wyman, Charles H. Rosenzveig. The World Reacts to the Holocaust. The Johns Hopkins University Press, 1996.
  142. ↑ Βουοντίζμιες Νόβακ; Ανγκελίκα Κούζνιακ (2004-08-23). Mój warszawski szal. Druga strona Powstania (My Warsaw madness. The other side of the Uprising). Gazeta.pl, σελ. 5 of 8. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-06-27. https://web.archive.org/web/20130627070523/http://analizyrynkowe.cal.pl/pliki_rozne/Moj_warszawski_szal.pdf. Ανακτήθηκε στις 2021-05-26. 
  143. ↑ ΆΝτζεϊ Ντρίσελ (2011). «Masakra Woli (The Wola Massacre)». Issue 31/2011. Archiwum. Tygodnik PRZEGLAD weekly. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  144. ↑ Αν Τούσα· Τζον Τούσα (2010). The Nuremberg Trial. Skyhorse Publishing. σελίδες 162–. ISBN 978-1616080211. 
  145. ↑ Μάρτιν Γυίνστον (30 Οκτωβρίου 2014). The Dark Heart of Hitler's Europe: Nazi Rule in Poland Under the General Government. Bloomsbury Publishing. σελ. 241. ISBN 978-0-85772-519-6. 

Πηγές Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ναζιστικά_εγκλήματα_κατά_του_πολωνικού_έθνους&oldid=10506381"