Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Μια οδηγία είναι μια νομοθετική πράξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης,^[1] η οποία προϋποθέτει από τα κράτη μέλη να επιτύχουν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα χωρίς να υπαγορεύονται τα μέσα με τα οποία θα επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα. Μπορεί να διακριθεί από τις ρυθμίσεις που είναι αυτο-εκτελεστές και δεν απαιτούν μέτρα εφαρμογής. Οι οδηγίες συνήθως αφήνουν στα κράτη μέλη μια συγκεκριμένη ποσότητα ελευθερίας ως προς τα ακριβή μέτρα που θα υιοθετηθούν. Οι οδηγίες μπορούν να υιοθετηθούν μέσω μιας ποικιλίας από νομικές διαδικασίες αναλόγως με το αντικείμενο το οποίο ρυθμίζουν.

Νομική βάση Επεξεργασία

Η νομική βάση για την θέση σε ισχύ των οδηγιών είναι το Άρθρο 288 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην Άρθρο 249 των Ιδρυτικών συνθηκών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας).

Άρθρο 288

Για την άσκηση των αρμοδιοτήτων της Ένωσης, τα θεσμικά όργανα θεσπίζουν κανονισμούς, οδηγίες, αποφάσεις, συστάσεις και γνώμες.

Ο κανονισμός έχει γενική ισχύ. Είναι δεσμευτικός ως προς όλα τα μέρη του και ισχύει άμεσα σε κάθε κράτος μέλος.

Η οδηγία δεσμεύει κάθε κράτος μέλος στο οποίο απευθύνεται, όσον αφορά το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, αλλά αφήνει την επιλογή του τύπου και των μέσων στην αρμοδιότητα των εθνικών αρχών.

Η απόφαση είναι δεσμευτική ως προς όλα τα μέρη της. Όταν ορίζει αποδέκτες, είναι δεσμευτική μόνο για αυτούς.

Οι συστάσεις και οι γνώμες δεν δεσμεύουν.

Το Συμβούλιο μπορεί να αναθέσει την νομική δικαιοδοσία στην Επιτροπή και, ανάλογα με την περιοχή και την κατάλληλη νομική διαδικασία, και τα δύο αυτά όργανα μπορούν να επιδιώξουν να νομοθετήσουν.^[2] Υπάρχουν κανονισμοί του Συμβουλίου και κανονισμοί της Επιτροπής. Το Άρθρο 288 δεν διακρίνει με σαφήνεια ανάμεσα σε νομοθετικές πράξεις και διοικητικές πράξεις, όπως γίνεται κατά κανόνα σε επίπεδο εθνικών νομοθετικών συστημάτων.^[3]

Παραπομπές Επεξεργασία

↑ Nanda, Ved P. (1996). Folsom, Ralph Haughwout· Lake, Ralph B., επιμ. European Union law after Maastricht: a practical guide for lawyers outside the common market. The Hague: Kluwer. σελ. 5. The Union has two primary types of legislative acts, directives and regulations
↑ Christine Fretten; Vaughne Miller (2005-07-21) (pdf). The European Union: a guide to terminology procedures and sources. UK House Of Commons Library, International Affairs and Defence Section, σελ. 8. Standard Note: SN/IA/3689. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-06-12. https://web.archive.org/web/20100612213147/http://w4mp.org/html/library/standardnotes/snia-03689.pdf. Ανακτήθηκε στις 2009-09-03. «Both the Council of Ministers and the Commission are empowered under the EC Treaty to make laws.».
↑ Steiner, Josephine· Woods, Lorna· Twigg-Flesner, Christian (2006). EU Law (9th έκδοση). Oxford: Oxford University Press. σελίδες 56–60. ISBN 978-0-19-927959-3.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Αυτό το λήμμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[1] Nanda, Ved P. (1996). Folsom, Ralph Haughwout· Lake, Ralph B., επιμ. European Union law after Maastricht: a practical guide for lawyers outside the common market. The Hague: Kluwer. σελ. 5. The Union has two primary types of legislative acts, directives and regulations

[CommonsLib-2] Christine Fretten; Vaughne Miller (2005-07-21) (pdf). The European Union: a guide to terminology procedures and sources. UK House Of Commons Library, International Affairs and Defence Section, σελ. 8. Standard Note: SN/IA/3689. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-06-12. https://web.archive.org/web/20100612213147/http://w4mp.org/html/library/standardnotes/snia-03689.pdf. Ανακτήθηκε στις 2009-09-03. «Both the Council of Ministers and the Commission are empowered under the EC Treaty to make laws.».

[Steiner-p56-3] Steiner, Josephine· Woods, Lorna· Twigg-Flesner, Christian (2006). EU Law (9th έκδοση). Oxford: Oxford University Press. σελίδες 56–60. ISBN 978-0-19-927959-3.

[1]

[2]

[3]