Η Οδός Αιόλου είναι οδική αρτηρία στο κέντρο της Αθήνας. Έλαβε το όνομα της από τον Αίολο, τον θεό των ανέμων, της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Είναι μονόδρομος και αρχικά είχε φορά προς νότια, αλλά από το κλείσιμο της οδού Αθηνάς στα τέλη της δεκαετίας του 1990, μετά από ανάπλαση, το τμήμα βόρεια της οδού Λυκούργου είναι μονόδρομος με φορά βόρεια. Η οδός ξεκινά από την οδό Πελοπίδα, νότια της οδού Ερμού και καταλήγει στην οδό Πανεπιστημίου (Λεωφόρος Ελευθερίου Βενιζέλου). Βόρεια της οδού βρίσκεται η οδός Πατησίων (28ης Οκτωβρίου). Επί Τουρκοκρατίας βρισκόταν στη θέση της η «Αιολική Οδός» μιας και στο τέλος της βρίσκεται έως και σήμερα το Μνημείο των Ανέμων.[1]

Οδός Αιόλου
Άποψη της οδού Αιόλου
ΣυντήρησηΔήμος Αθηναίων
Μήκος1 χλμ.
ΠεριοχήΑθήνα
ΕκκίνησηΟδός Πελοπίδα
ΤέλοςΣυμβολή οδών Πανεπιστημίου και Πατησίων
Εκκίνηση κατασκευής1833

Ιστορικό

Επεξεργασία
 
Το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας στην Οδό Αιόλου

Η οδός σχεδιάστηκε το 1833 από τους αρχιτέκτονες Σταμάτη Κλεάνθη και Έντουαρτ Σάουμπερτ,[2] και στρώθηκε με αμμοχάλικο το 1860.[1] Ήταν η πρώτη οδός της Αθήνας στην οποία έγινε κάτι τέτοιο. Στη συνέχεια κτίστηκαν νεοκλασικά κτήρια, μερικά από τα οποία βρίσκονται έως και σήμερα στο νότιο και κεντρικό τμήμα της οδού. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο Πόλεμο, κατασκευάστηκαν μοντέρνες πολυκατοικίες οκτώ με δέκα ορόφων, ενώ την ίδια περίοδο εγκαταστάθηκαν φωτεινοί σηματοδότες στις συμβολές της Αιόλου με Αδριανού, Ερμού, Ευριπίδου, Σοφοκλέους, Σταδίου και Πανεπιστημίου/Πατησίων. Η περιοχή κοντά στη συμβολή της Αιόλου με τη Σταδίου ονομάζεται Χαυτεία. Ονομάστηκε έτσι από ένα γνωστό καφενείο του 19ου αιώνα, του οποίου ο ιδιοκτήτης ονομαζόταν Χαυτής. Τα Χαυτεία, αλλά και γενικότερα η οδός Αιόλου ήταν το εμπορικό κέντρο της Αθήνας κατά τον 19ο και 20 αιώνα.[1] Χαρακτηριστικά το 1891 η εφημερίδα «Εφημερίς» αναφέρει:

«…Η συγκέντρωσις του πλήθους γίνεται κατά δεύτερον λόγον εις τας οδούς του Αιόλου και της Αθηνάς. Αι οδοί αυταί δεν απέβαλον εισέτι ολοτελώς τον χρωματισμόν εμπορικών οδών ανατολικής πόλεως. Όλα αυτά, τα έξωθεν των θυρών κρεμάμενα αντικείμενα, προδίδουσιν τας ανατολικάς συνηθείας των πραγματευτάδων, οίτινες εκθέτουσιν έξωθεν της θύρας των ό,τι εκλεκτόν έχει ένδον το κατάστημά των...».

Το 1839, στη διασταύρωση με την οδό Ερμού, στο ισόγειο του σπιτιού του Βρυζάκη ιδρύεται το καφενείον «Ωραία Ἑλλάς» που υπήρξε κέντρο πολιτικών ζυμώσεων και συγκεντρώσεων. Επίσης ήταν για ένα διάστημα το μοναδικό σημείο όπου πωλούνταν ξένες εφημερίδες.[3]

Από τη δεκαετία του 1950 όμως, η περιοχή άρχισε να μαραζώνει εμπορικά, μιας και τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα μεταφέρθηκαν στις οδούς Ερμού, Σταδίου και Πανεπιστημίου.[4]

Το 2003 κατά τη διάρκεια έργων πεζοδρόμησης, ανακαλύφθηκαν τμήματα της αρχαίας Αθηναϊκής οχύρωσης, στη διασταύρωση με την οδό Σοφοκλέους.[5]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. 1,0 1,1 1,2 «Η παλιά Αιόλου με τα μεγαλεία της και τα ξενοδοχεία της». www.protothema.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2016. 
  2. Κανταρτζή, Ευαγγελία (5 Φεβρουαρίου 2014). «Μια Θεσσαλονικιά στην Αθήνα: οδός Αιόλου, πολύβουη και ανθρώπινη». cityculture.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2016. 
  3. Παπακώστας, Γιάννης (2011) [1988]. Φιλολογικά σαλόνια και καφενεῖα της Ἀθήνας (9η έκδοση). ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ. ISBN 978-960-16-0293 Check |isbn= value: length (βοήθεια). 
  4. «Ξενάγηση στην Αιόλου». www.athensvoice.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2016. 
  5. «Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού | Αρχαιολογικός χώρος οδού Αιόλου». odysseus.culture.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2016. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία