Οικογένεια Μπαρότσι

Οι Μπαρότσι (Barozzi) είναι βενετική αριστοκρατική οικογένεια.

Αρχικά από την Πάδοβα, από όπου περνά στο Torcello και στη συνέχεια στη Βενετία, η οικογένεια Μπαρότσι ανήκει στην παλαιότερη ενετική αριστοκρατία, στην ομάδα των είκοσι τεσσάρων λεγομένων Παλιά σπίτια, τα πρώτα αρχεία των οποίων χρονολογούνται από την εποχή του Αττίλα. Πηγές αναφέρουν ως ιδρυτή του Οίκου τον πέμπτο Δόγη της Βενετίας, Galla Gaulo. Θεωρείται ως μία από τις δώδεκα ιδρυτικές (αποστολικές) οικογένειες της Βενετίας, με συμμετοχή στο συμβούλιο των δέκα, στους εισαγγελείς του Αγίου Μάρκου και στη διαχείριση φέουδων στην Ελλάδα. Βενετικός θρύλος αναφέρει πως μέλος της οικογένειας συμμετείχε στην αρπαγή του σκηνώματος του Αγίου Μάρκου από την Αίγυπτο το 829.

Το 1207, μετά την Τέταρτη Σταυροφορία, απέκτησαν ως φέουδο τα νησιά της Σαντορίνης και της Θηρασίας, τα οποία διατήρησαν έως το 1335. Το 1252, με τον δεύτερο εποικισμό της νήσου, απέκτησαν φέουδα στην Κρήτη, αρχικά στα Χανιά κι έπειτα στο Ρέθυμνο και τον Χάνδακα. Με την έναρξη του Κρητικού Πολέμου, ο οποίος έληξε με την πτώση του Χάνδακα το 1669 έπειτα από προδοσία του Andrea Barozzi, κλάδος της οικογένειας μετοίκησε στη Νάξο.

Με την πάροδο των αιώνων, το επώνυμο ''Barozzi'' εξελληνίστηκε. Οι συχνότερες παραλλαγές που συναντώνται είναι: Μπαρότσης, Μπαρότζης, Βαρότσης, Βαρότζης, Βαροτζάκης, Βαροτσάκης, Μπαροτσάκης, Μπαροτζάκης. Μέλη της οικογένειας από τον κρητικό κλάδο (Βαροτζάκης), υιοθέτησαν με δικαστική απόφαση την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας, το επώνυμο Βαβαδάκης.

Στη Βενετία υπάρχει ακόμα και σήμερα το παλάτι της οικογένειας Barozzi, το Palazzo Barozzi κατασκευασμένο από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Bartolomeo Manopola, το 1600 μ.Χ.

Μέλη

Iacopo Barozzi I, Κύριος των νησιών Σαντορίνης και Θηρασίας (1207-1245), Δούκας της Κρήτης (1244-45).

Andrea Barozzi I, Κύριος των νησιών Σαντορίνης και Θηρασίας (1245-1278), Βάιλος του Νεγρεπόντε (1258-59).

Iacopo Barozzi II, Κύριος των νησιών Σαντορίνης και Θηρασίας (1278-1308), Δούκας της Κρήτης (1301-03) και Βάιλος του Νεγρεπόντε (1295-97).

Andrea Barozzi II, Κύριος των νησιών Σαντορίνης και Θηρασίας (1308-1334).

Ο Angelo Barozzi συμμετέχει στην Αποστασία του Αγίου Τίτου το 1363.

Angelo Barozzi, Πατριάρχης του Grado.

Giovanni Barozzi, Πατριάρχης της Βενετίας.

Elena Barozzi, διάσημη για την ομορφιά της. Ζωγραφίστηκε από τον Τιτσιάνο και τον Τζόρτζο Βαζάρι.

Andrea Barozzi, αξιωματικός του μηχανικού κατά την εικοσαετή πολιορκία του Χάνδακα. Η προδοσία των ασθενών σημείων στα τείχη του Χάνδακα το 1667 έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τη νίκη των οθωμανικών στρατευμάτων^[1].

To πιο γνωστό μέλος της οικογένειας είναι ο μαθηματικός Φραγκίσκος Μπαρόκιος (Francesco Barozzi). Ιδρυτής της Ακαδημίας των Vivi, του "πρώτου πνευματικού συλλόγου, που ιδρύθηκε στον ελλαδικό χώρο στα νεότερα χρόνια και ένας από τους πρώτους του είδους του σε όλη την Ανατολική Ευρώπη"^[2]. Το έργο του Περιγραφή της νήσου Κρήτης, που καταρτίστηκε το 1577, χρησιμοποιείται ακόμη ως αναφορά για νησιωτικές μελέτες. O ανιψιός του και κληρονόμος του, Jacopo, πώλησε την πολύτιμη βιβλιοθήκη του θείου του (Codex Baroccianus)στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, και τώρα βρίσκεται στη βιβλιοθήκη Μπόντλιαν.

Παλάτια:

Παλάτι Barozzi Emo Treves de Bonfili στη Βενετία
Το Ενετικό Μουσείο Νάξου ή Domus Della Rocca-Barozzi
Πύργος Μπαρότζι
Σκάρου στο Ημεροβίγλι Θήρας

Παλάτι Barozzi Emo Treves de Bonfili στο Μεγάλο Κανάλι της Βενετίας

Παραπομπές

↑ Σταυρινίδης, Νικόλαος. [chrome-extension://efaidnbmnnnibpcajpcglclefindmkaj/https://data.apdkritis.gov.gr/sites/default/files/23.%20%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82%2C%20%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85.pdf «Ανδρέας Μπαρότσης, ο προδότης του Μεγάλου Κάστρου»] Check |url= value (βοήθεια) (PDF).
↑ Παναγιωτάκης, Νικόλαος (1988). «Η παιδεία κατά τη βενετοκρατία». Κρήτη: Ιστορία και Πολιτισμός. Επιμέλεια: Ν. Παναγιωτάκης. Τόμος δεύτερος. Κρήτη: Σύνδεσμος τοπικών ενώσεων Δήμων & Κοινοτήτων Κρήτης. σελ. 191.

Πηγές

di Crollalanza, Aldo, Goffredo e Giovanni (1884). Annuario della nobiltà italiana. Presso la direzione del Giornale araldico. σελ. 212.
Tassini, Giuseppe (1863). Curiosita Veneziane Ovvero Origini Delle Denominazioni Stradali di Venezia. σελ. 62.
Chaitali Aik· Sia OE (2002). «Pocket Tourist Guide of Santorini». Chaitali, Aik., & Sia O.E. σελ. 33.
Monumenti antichi. L'Accademia nazionale dei Lincei. 1981. σελ. 409. ISBN 978-3-8053-0186-2.
Spadaro, Giuseppe (1994). Letteratura cretese e Rinascimento italiano. Rubbettino. σελ. 13. ISBN 978-88-7284-321-5.
Zorzi, Alvise· Marton, Paolo (1989). I palazzi veneziani. Magnus. σελ. 206. ISBN 978-88-7057-083-0.
Isēgonē, Margarita I. (2006). Smyrnē: hē Smyrna stē zōē henos daskalou : apo tis aphēgēseis tēs Stasas Isēgonē. Ekdoseis Kastaniōtē. ISBN 978-960-03-4224-6.

[1] Σταυρινίδης, Νικόλαος. [chrome-extension://efaidnbmnnnibpcajpcglclefindmkaj/https://data.apdkritis.gov.gr/sites/default/files/23.%20%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82%2C%20%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85.pdf «Ανδρέας Μπαρότσης, ο προδότης του Μεγάλου Κάστρου»] Check |url= value (βοήθεια) (PDF).

[2] Παναγιωτάκης, Νικόλαος (1988). «Η παιδεία κατά τη βενετοκρατία». Κρήτη: Ιστορία και Πολιτισμός. Επιμέλεια: Ν. Παναγιωτάκης. Τόμος δεύτερος. Κρήτη: Σύνδεσμος τοπικών ενώσεων Δήμων & Κοινοτήτων Κρήτης. σελ. 191.

[1]

[2]