Οινούσσα Σερρών
Συντεταγμένες: 41°01′32″N 23°46′33″E / 41.02556°N 23.77583°E
Η Οινούσσα (βυζαντινά ελληνικά: Δρεβέσαινα) είναι πεδινός οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Σερρών. Βρίσκεται στις δυτικές απολήξεις του όρους Μενοίκιου, 7 χλμ. ανατολικά της πόλης των Σερρών. Υπάγεται στον δήμο Σερρών. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 517 κατοίκων, ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είχε πληθυσμό 524 κατοίκων. Μέχρι το 1928 ονομαζόταν Δερβέσιανη.[1]
| Οινούσσα | |
|---|---|
 | |
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Περιφέρεια | Κεντρικής Μακεδονίας |
| Περιφερειακή Ενότητα | Σερρών |
| Δήμος | Σερρών |
| Δημοτική Ενότητα | Σερρών |
| Δημοτική Κοινότητα | Οινούσσας |
| Γεωγραφία | |
| Γεωγραφικό διαμέρισμα | Μακεδονίας |
| Νομός | Σερρών |
| Υψόμετρο | 130 μ. |
| Πληροφορίες | |
| Παλαιά ονομασία | Δερβέσιανη |
| Τηλ. κωδικός | +30 2321 |
Ιστορία Επεξεργασία
Αρχαιότητα Επεξεργασία
Νότια από την Οινούσα (Δερβέσιανη), στους πρόποδες του λόφου του «Προφήτη Ηλία» όπου βρίσκεται και το χριστιανικό νεκροταφείο, αποκαλύφτηκε η νεκρόπολη ενός ρωμαϊκού οικισμού,[2]από την οποία προέρχονται τρεις επιτύμβιες επιγραφές (οι δυο από αυτές λατινικές).[3] Επίσης, ΒΑ από τους Επταμύλους και περίπου 2 χλμ. βόρεια από την Οινούσα, στην πλαγιά ενός απότομου βραχώδους λόφου, εντοπίστηκε η θέση ενός άλλου οχυρωμένου ρωμαϊκού οικισμού.[4] Ο λόφος υψώνεται στην απόκρημνη όχθη ενός ρέματος που πηγάζει από την περιοχή της Μονής του Τιμίου Προδρόμου και στην κορυφή του οποίου είχε εντοπιστεί παλιότερα αρχαίο αγροτικό ιερό του «Ήρωα Αυλωνείτη».[5] [6]Πρόκειται για τον «Θράκα ιππέα» (ή «Ήρωα») που έλαβε το τοπωνυμικό αυτό επίθετο από τον «αυλώνα» (=φαράγγι, χαράδρα) στον οποίο βρισκόταν το ιερό του. Από αυτό εικάζεται ότι ο εδώ αρχαίος οικισμός ονομαζόταν πιθανώς «Αυλών». Η άποψη αυτή ενισχύεται κι από την παλιότερη ονομασία του οικισμού «Δερβέσιανη», ετυμολογούμενη από τη λέξη «δερβένι» (ινδοευρωπαϊκή ρίζα derven), που σημαίνει κλεισούρα (δηλ. «αυλώνας»).[7]
Βυζαντινή εποχή Επεξεργασία
Ο αρχαίος οικισμός στον λόφο του «Προφήτη Ηλία» κατάφερε να επιβιώσει ως τη βυζαντινή εποχή, κατά την οποία αναφέρεται σε βυζαντινά έγγραφα με την ονομασία «Δρεβέσαινα» (από αναγραμματισμό της λέξης «Δερβέσαινα», από όπου προήλθε και η μεταγενέστερη ονομασία «Δερβέσιανη»). Επίσης, η θέση όπου βρισκόταν το ιερό του «Ήρωα Αυλωνείτη» δεν έπαψε να έχει ιερό χαρακτήρα για τους κατοίκους του οικισμού, όπως μαρτυρεί η αποκάλυψη μιας αγιογραφίας της Παναγίας Οδηγήτριας (Βρεφοκρατούσας), που είναι ζωγραφισμένη στη νότια πλαγιά του βραχώδους λόφου στη θέση "Φανερωμένης", 1,5 χλμ. βόρεια του οικισμού. Η κεντρική μορφή της Θεοτόκου παριστάνεται σε προτομή. Κρατά το Χριστό με το δεξί της χέρι και ακουμπά την αριστερή της παλάμη στο στήθος. Δεξιά και αριστερά παρευρίσκονται όρθιοι συμμετρικά οι δύο φτερωτοί αρχάγγελοι. Σύμφωνα με την γραπτή επιγραφή χρονολογείται το έτος 1382. Η πρωτοβουλία της ιστόρησής της οφείλεται στον ιερομόναχο Νικήτα, ενώ η εκτέλεσή της αποδίδεται στον αγιογράφο Κασταμονίτη[8][9][10].
Νεότεροι χρόνοι Επεξεργασία
Στις μέρες μας, ο πληθυσμός της περιοχής δραστηριοποιείται κυρίως στον αγροτικό και ιδιαίτερα στον κτηνοτροφικό τομέα, με την εκτροφή βοοειδών και την αιγοπροβατοτροφία να καταλαμβάνει σταθερά μεγάλο ποσοστό απασχόλησης των νοικοκυριών. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός να τονισθεί, ότι η περιοχή της Οινούσσας Σερρών χαρακτηρίζεται από έντονη βλάστηση και ψηλά βουνά που οδηγούν στο Χιονοχώρι Σερρών και η φύση είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της. Επιπλέον, ο ποταμός όπως τον ονομάζουν οι κάτοικοι ''Μπαλαντής'' διασχίζει μεγάλο τμήμα του χωριού και ο εν λόγω ποταμός κάποτε φιλοξενούσε ποικιλία ψαριών με χαρακτηριστική την πέστροφα. Σήμερα, επιχειρείται και πάλι η αναπαραγωγή ορισμένων ειδών.
Αξιοσημείωτο είναι το κλίμα του χωριού, το οποίο είναι μεν ηπειρωτικό αλλά δεν χαρακτηρίζεται από τα μεγάλα επίπεδα υγρασίας της πόλης των Σερρών. Το γεγονός αυτό καθώς και η μικρή απόστασή του από την πόλη (7 χιλιόμετρα) αποτελούν πλεονεκτήματα χάρη στα οποία πολλές νέες κατοικίες έχουν ανεγερθεί τα τελευταία 30 χρόνια.
Στην Οινούσσα Σερρών, κάθε χρόνο διοργανώνεται το ετήσιο πανηγύρι στην Εκκλησία του χωριού (Αγίων Αναργύρων) όπου πλήθος κόσμου από τις Σέρρες και άλλα γειτονικά χωριά παρευρίσκονται.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ ΕΛΛΑΔΑ (Ιστορία-Οικονομία-Πολιτισμός-Πρόσωπα-Γεωγραφία-Λαογραφία)- Νομός Σερρών, σ. 132, Εκδόσεις Δομή
- ↑ [1] Αρχειοθετήθηκε 2018-06-24 στο Wayback Machine. Δημήτρης Κ. Σαμσάρης, Ιστορία των Σερρών κατά την αρχαία και ρωμαϊκή εποχή, Θεσσαλονίκη 1999, σ. 163 (Ιστoσελίδα του Δήμου Σερρών)
- ↑ Dimitrios C. Samsaris, La vallée du Bas-Strymon á l’ époque impériale (Contribution épigraphique á la topographie, l’ onomastique, l’ histoire et aux cultes de la province romaine de Macédoine), Δωδώνη 18 (1989), τεύχ. 1, σ. 266-268, αρ. 97-99
- ↑ [2] Αρχειοθετήθηκε 2018-06-24 στο Wayback Machine. Δημήτρης Κ. Σαμσάρης, Ιστορία των Σερρών κατά την αρχαία και ρωμαϊκή εποχή, σ. 163-164 (Ιστoσελίδα του Δήμου Σερρών)
- ↑ D.C. Samsaris, Le culte du Cavalier thrace dans la vallée du Bas-Strymon à l’ époque romaine (Recherches pour la localisation de ses sanctuaries), Dritter Internationaler Thrakologischer Kongress (2-6 Juni 1980, Wien), II, Sofia 1984, p. 284-289 - Δ. Κ. Σαμσάρη, Έρευνες στην ιστορία, την τοπογραφία και τις λατρείες των ρωμαϊκών επαρχιών Μακεδονίας και Θράκης, Θεσσαλονίκη 1984, σ. 43, 52-4
- ↑ [3] Αρχειοθετήθηκε 2018-06-24 στο Wayback Machine. Δημήτρης Κ. Σαμσάρης, Ιστορία των Σερρών κατά την αρχαία και ρωμαϊκή εποχή, σ. 249-250 (Ιστoσελίδα του Δήμου Σερρών)
- ↑ [4] Αρχειοθετήθηκε 2018-06-24 στο Wayback Machine. Δημήτρης Κ. Σαμσάρης, Ιστορία των Σερρών κατά την αρχαία και ρωμαϊκή εποχή, σ. 163-164 (Ιστoσελίδα του Δήμου Σερρών)
- ↑ Πέτρου Κ. Σαμσάρη, Άγνωστη βυζαντινή τοιχογραφία στην περιοχή των Σερρών, "Βυζαντινά" 14 (1988) σ. 399-412.
- ↑ Πέτρου Κ. Σαμσάρη, Βυζαντινά μνημεία των περιχώρων των Σερρών, Οδηγός του Δήμου Σερρών "Σέρρες: από το χθες στο σήμερα", Σέρρες 2001, σ. 76-80.
- ↑ Πέτρου Κ. Σαμσάρη, Βυζαντινοί τόποι και μνημεία της κάτω κοιλάδας του Στρυμόνα (ο σημερινός νομός Σερρών). Συμβολή στη μελέτη της ιστορικής γεωγραφίας και μνημειακής τοπογραφίας της Μακεδονίας (Διδ. διατρ.), Σέρρες 2006 (Δ.Ε.Π.Κ.Α. Σερρών), σ. 664 και 760-765.