Βικιπαίδεια

Οι Αριστόγατες

Οι Αριστόγατες (αγγλικά: The Aristocats) είναι αμερικανική ταινία κινουμένων σχεδίων που κυκλοφόρησε το 1970 με εταιρεία παραγωγής την The Walt Disney Company. Αποτελεί την εικοστή ταινία κινουμένων σχεδίων της σειράς «Τα κλασικά της Disney». Είναι βασισμένη σε μια ιστορία των Τομ ΜακΓκόουαν και Τομ Ρόου και έχει να κάνει με μια οικογένεια αριστοκρατικών γατιών που πέφτουν θύμα απαγωγής του μπάτλερ του σπιτιού ώστε να πάρει αυτός την περιουσία της κυρίας του, η οποία προοριζόταν για τις γάτες της. Η γνωριμία τους με έναν αλητόγατο όμως, τις βοηθάει να επιστρέψουν στο σπίτι. Τις φωνές τους στους χαρακτήρες χαρίζουν οι Εύα Γκαμπόρ, Ερμιόν Μπάντελεϊ, Φιλ Χάρις, Ντιν Κλαρκ, Στέρλινγκ Χόλογουεϊ, Σκάτμαν Κρόδερς και Ρόντι Μοντ-Ρόξμπι. Βγήκε στις αίθουσες για πρώτη φορά στις 11 Δεκεμβρίου 1970 από την Walt Disney Studios Motion Pictures.

Οι Αριστόγατες
The Aristocats
Εξώφυλλο βιντεοταινίας
ΣκηνοθεσίαΒόλφγκανγκ Ράιτερμαν
ΠαραγωγήΟυίνστον Χίμπλερ
Βόλφγκανγκ Ράιτερμαν
ΣενάριοΚεν Άντερσον
Λάρι Κλέμονς
Έρικ Κλίγουορθ
Βανς Γκάρι
Τζούλιους Σβέντσεν
Φρανκ Τόμας
Ραλφ Ράιτ
ΙστορίαΟι Αριστόγατες των Τομ ΜακΓκόουαν και Τομ Ρόου
Ηθοποιοί φωνήςΦιλ Χάρις
Εύα Γκαμπόρ
Ερμιόν Μπάντελεϊ
Γκάρι Ντούμπιν
Ντιν Κλαρκ
Στέρλινγκ Χόλογουεϊ
Ρόντι Μοντ-Ρόξμπι
Λιζ Ίνγκλις
Σκάτμαν Κρόδερς
Λορντ Τιμ Χάτσον
Βίτο Σκότι
Θερλ Ράβενσκροφτ
Πατ Μπάτραμ
Τζόρτζ Λίντσεϊ
Τσαρλς Λέιν
Νάνσι Κουλπ
Μόνικα Έβανς
Κάρολ Σιέλεϊ
Μπιλ Τόμσον
ΜουσικήΤζορτζ Μπρενς
ΤραγούδιΜορίς Σεβαλιέ[1]
ΜοντάζΤομ Ακόστα
Εταιρεία παραγωγήςWalt Disney Animation Studios
ΔιανομήWalt Disney Studios Motion Pictures
Πρώτη προβολή11 Δεκεμβρίου 1970
Διάρκεια78 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
Προϋπολογισμός$4 εκατομμύρια[2]
Ακαθάριστα έσοδα$191 εκατομμύρια[3]
δεδομένα (π • σ • ε )

Η ταινία σημειώνεται ως το τελευταίο πρότζεκτ που εγκρίθηκε από τον ίδιο τον Ουώλτ Ντίσνεϋ καθώς πέθανε στο τέλος του 1966, πριν από την κυκλοφορία της ταινίας. Είχε, ωστόσο, δουλέψει για την ανάπτυξη της ιστορίας της ταινίας Μπερνάρ και Μπιάνκα: Κομμάντος της Σωτηρίας (1977) στις αρχές του 1962. Οι Αριστόγατες έλαβαν θετικές κριτικές κατά την πρώτη τους κυκλοφορία και είχαν εμπορική επιτυχία.

Πλοκή Επεξεργασία

Στο Παρίσι το 1910, η μητέρα γάτα, Λαίδη (Δούκισσα στα αγγλικά), και τα τρία της γατάκια, Μαρί, Μπερλιόζ και Τουλούζ, ζουν μαζί με την συνταξιούχο ντίβα της όπερας, Μαντάμ Αδελαΐδα Μπονφαμίλ και τον Άγγλο μπάτλερ της, Έντγκαρ. Καθώς ετοιμάζει τη διαθήκη της μαζί με τον δικηγόρο της Ζορζ Ότεκορτ, η Μαντάμ δηλώνει την περιουσία της στις γάτες της μέχρι αυτές να πεθάνουν και μετά το θάνατό τους να πάει στον Έντγκαρ. Ο Έντγκαρ κρυφακούει το διάλογο και καταστρώνει ένα σχέδιο για να εξαλείψει τις γάτες. Ως εκ τούτου, καταπραΰνει τις γάτες ρίχνοντας υπνωτικά χάπια στο φαγητό τους και τα πηγαίνει στην εξοχή, για να τα εγκαταλείψει. Εκεί, πέφτει σε ενέδρα από δύο κυνηγόσκυλα ονόματι Διόνυσος και Νιόνιος (Ναπολέων και Λαφαγιέτ στα αγγλικά) και οι γάτες εγκαταλείπονται εκεί, ενώ η Μαντάμ Αδελαΐς, Ο Ροκφόρ το ποντίκι και η Φρου-Φρου το άλογο ανακαλύπτουν την απουσία τους. Το πρωί η Λαίδη συναντά ένα αλητόγατο ονόματι Θέμος, ο Μάγκας (Τόμας Ο' Μάλεϊ στα αγγλικά), ο οποίος προσφέρεται να την οδηγήσει μαζί με τα γατάκια της πίσω στο Παρίσι. Οι πέντε τους ανεβαίνουν σε ένα φορτηγό που μεταφέρει γάλα αλλά σύντομα ο οδηγός του αντιλαμβάνεται και τους κυνηγάει διώχνωντάς τους από το φορτηγό. Αργότερα, καθώς διασχίζουν μια σιδηροδρομική γέφυρα, οι γάτες μόλις που αποφεύγουν το διερχόμενο τρένο, αλλά η Μαρί πέφτει στο ποτάμι που βρίσκεται από κάτω και ο Θέμος πέφτει για να τη σώσει. Ο ίδιος σώζεται λίγο αργότερα από δύο Αγγλίδες χήνες, την Αμέλια και την Άμπιγκεϊλ. Εν τω μεταξύ, ο Έντγκαρ επιστρέφει στην εξοχή την επόμενη μέρα για να πάρει πίσω τα υπάρχοντά του από τον Διόνυσο και τον Νιόνιο, καθώς είναι τα μόνο αποδεικτικά στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να τον ενοχοποιήσουν για την εξαφάνιση-απαγωγή των γατιών.

Ταξιδεύοντας από στέγη σε στέγη στην πόλη, οι γάτες γνωρίζουν τον φίλο του Θέμου, τον Αμερικάνο γάτο και τους μουσικούς του, οι οποίοι παίζουν μουσική και ερμηνεύουν το τραγούδι Όλοι οι γάτοι είναι μουσική. Μετά την αποχώρηση της μπάντας, ο Θέμος και η Λαίδη συνομιλούν σε μια διπλανή στέγη νομίζοντας ότι τα γατάκια κοιμούνται, ενώ εκείνα ακούνε τη συνομιλία τους από το περβάζι του παραθύρου. Εδώ, η αφοσίωση της Λαίδης στην Μαντάμ την οδηγεί στο να απορρίψει την πρόταση γάμου του Θέμου. Η Λαίδη και τα γατάκια επιστρέφουν στην έπαυλη της Μαντάμ, αλλά ο Έντγκαρ τα κλείνει σε ένα σακί πριν η Μαντάμ δει ότι επέστρεψαν και ετοιμάζεται να τα στείλει στο Τιμπουκτού. Τότε, η Λαίδη και τα γατάκια δίνουν οδηγίες στον Ροκφόρ να πάει να βρει τον Θέμο και να του πει τι συνέβη. Ο Ροκφόρ το κάνει και ο Θέμος επιστρέφει στην έπαυλη, λέγοντας στον Ροκφόρ να πάει να βρει τον Αμερικάνο και τη συμμορία του για να έρθουν για ενισχύσεις. Ο Αμερικάνος και η συμμορία ειδοποιούνται και όλοι μαζί, οι αλητόγατοι και η Φρου-Φρου παλεύουν με τον Έντγκαρ, ενώ ο Ροκφόρ ελευθερώνει τη Λαίδη και τα γατάκια. Στο τέλος του καυγά, ο Έντγκαρ κλειδώνεται στο πακέτο που εκείνος ετοίμαζε για τα γατιά και στέλνεται ο ίδιος στο Τιμπουκτού. Η Μαντάμ Αδελαΐς ξαναγράφει τη διαθήκη της για να αφαιρέσει τον Έντγκαρ από αυτήν, με την ίδια να εκφράζει την έκπληξή της για την αποχώρηση του Έντγκαρ. Αφού ο Θέμος γίνεται μέλος της οικογένειας μετά την υιοθέτησή του από την Μαντάμ, η Μαντάμ ιδρύει ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα για όλες τις αδέσποτες γάτες του Παρισιού.

Ηθοποιοί Επεξεργασία

  • Έβα Γκαμπόρ ως Δούκισσα (Λαίδη στα ελληνικά): η γάτα τής Μαντάμ Αδελαΐδας και μητέρα των τριών μικρών γατιών. Αναγκάζεται να διαλέξει μεταξύ της αφοσίωσής της στην Μαντάμ και την έλξη της για τον Θέμο, μέχρι το τέλος τής ταινίας. Τα τραγούδια της Δούκισσας ερμήνευσε η Ρόμπι Λέστερ.
  • Φιλ Χάρρις ως Τόμας Ο'Μάλεϋ (Θέμος ο Μάγκας στα ελληνικά). Ολόκληρο το όνομά του είναι Έιμπραχαμ Ντε Λέισυ Τζιουσέπε Κέισυ Τόμας Ο' Μάλεϋ. Ο Τόμας είναι ένας άγριος γάτος ο οποίος γίνεται φίλος με τη Δούκισσα και τα γατάκια και η πατρική φιγούρα για αυτά. Ερωτεύεται την Δούκισσα.
  • Γκάρι Ντούμπιν ως Τουλούζ: Το μεγαλύτερο από τα γατάκια, ο οποίος θαυμάζει όλες τις αλητόγατες και ιδιαίτερα τον Τόμας. Είναι επίσης ταλαντούχος ζωγράφος.
  • Λιζ Ίνγκλις ως Μαρί: Το δεύτερο σε ηλικία γατάκι, συχνά αγέρωχη και υπεροπτική με τα αδέλφια της, αλλά η ιδιαίτερη σύντροφος, παρέα της μητέρας της. Η Μαρί είναι τραγουδίστρια.
  • Ντην Κλαρκ ως Μπερλιόζ: Το μικρότερο από τα τρία γατάκια. Είναι λίγο αδέξιος και ντροπαλός, αλλά ταλαντούχος πιανίστας.
  • Ρόντυ Μωντ-Ρόξμπυ ως Έντγκαρ Μπαλτάζαρ: Ο μπάτλερ της Μαντάμ Αδελαΐδας, ο οποίος προσπαθεί να ξεφορτωθεί τα γατιά, για να κληρονομήσει την περιουσία τής Μαντάμ.
  • Σκάτμαν Κρόδερς ως Σκατ Κατ (Αμερικάνος Γάτος στα ελληνικά): Ο καλύτερος φίλος του Τόμας και ο αρχηγός της συμμορίας των γατιών που παίζουν τζαζ μουσική. Ο Σκατ παίζει την τρομπέτα.
  • Στέρλινγκ Χόλλογουεϋ ως Ροκφόρ (Κασέρης στα ελληνικά): Ένα ποντίκι που μένει στο σπίτι της Μαντάμ και είναι φίλος με τα γατιά. Βοηθάει με την απέλαση του Έντγκαρ.
  • Πωλ Ουίντσελ ως Σιαν Γκον (Κινέζος Γάτος στα ελληνικά): Ο Κινέζος γάτος της συμμορίας του Σκατ. Παίζει το πιάνο και τα ντραμς που είναι φτιαγμένα από κατσαρόλες.
  • Λορντ Τιμ Χάτσον ως Χιτ Κατ (Άγγλος Γάτος στα Ελληνικά): Ο Άγγλος γάτος της συμμορίας του Σκατ. Παίζει ακουστική κιθάρα.
  • Βίτο Σκόττι ως Πέπο (Ιταλός Γάτος στα ελληνικά): Ο Ιταλός γάτος της συμμορίας του Σκατ. Παίζει ακορντεόν.
  • Θερλ Ράβενσκροφτ ως Μπίλλυ Μπος (Ρώσος Γάτος στα ελληνικά): Ο Ρώσος γάτος της συμμορίας του Σκατ. Παίζει μπάσο.
  • Πατ Μπάτραμ ως Ναπόλεον (Διονύσιος στα ελληνικά): Ένα κυνηγόσκυλο που επιτίθεται στον Έντγκαρ όταν εκείνος εισβάλει στην φάρμα όπου ο Ναπόλεον ζει. Ο Ναπόλεον επιμένει, όποτε το άλλο μέλος της ομάδας, ο Λαφαγιέτ, προτείνει κάτι, ότι εκείνος είναι ο αρχηγός και εκείνος πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις. Τότε, υιοθετεί την πρόταση του Λαφαγιέτ ως δική του.
  • Τζόρτζ Λίντσεϋ ως Λαφαγιέτ (Νιόνιος στα ελληνικά): Ένα κυνηγόσκυλο Μπασέ το οποίο είναι η παρέα του Ναπόλεον. Μερικές φορές αποδεικνύεται εξυπνότερος από τον Ναπόλεον, αλλά είναι επίσης και πιο αδέξιος.
  • Χερμάιονι Μπάντλεϋ ως Μαντάμ Αδελαΐς Μπονφαμίλ: Πρώην τραγουδίστρια της όπερας και η ιδιοκτήτρια της Λαίδης και των μικρών γατιών.
  • Τσαρλς Λέην ως Ζορζ Ωτκούρ: Ο δικηγόρος της Μαντάμ Μπονφαμίλ. Ένας εκκεντρικός, γεμάτος ζωή ηλικιωμένος ο οποίος προσφέρει κωμική ανακούφιση επιχειρώντας πράγματα πολύ απότομα για τον εαυτό του και την ηλικία του.
  • Νάνσι Καλπ ως Φρου-Φρου: Το άλογο της Μονταμ και η παρέα του Ροκφόρ στο σπίτι. Η Ρούθ Μπάζι ερμήνευσε τα τραγούδια της Φρου-Φρου.
  • Μόνικα Έβανς ως Άμπιγκεηλ Γκαμπλ: Χήνα που γίνεται φίλοι με τις γάτες.
  • Κάρολ Σέλλεϋ ως Αμέλια Γκαμπλ: Η δίδυμη αδελφή της Άμπιγκεϊλ.
  • Μπιλ Τόμσον ως Θείος Ουάλντο: Ο μεθυσμένος περιπλανώμενος θείος της Άμπιγκεϊλ και της Αμέλιας.

Ελληνική μεταγλώτιση Επεξεργασία

Παραγωγή Επεξεργασία

Ανάπτυξη ιστορίας Επεξεργασία

Στις 9 Δεκεμβρίου 1961, ο Ουώλτ Ντίσνεϋ πρότεινε στους Χάρρυ Τάιτλ και Τομ ΜακΓκόουαν να βρουν μερικές ιστορίες με ζώα για να τις προσαρμόσουν ως ένα live-action επεισόδιο (σε δύο μέρη) για το τηλεοπτικό πρόγραμμα της Disney, Wonderful World of Color. Μέχρι το νέο χρόνο, ο ΜακΓκόουαν είχε βρει αρκετές ιστορίες συμπεριλαμβανομένου κι ενός παιδικού βιβλίου που μιλούσε για μια μητέρα γάτα με τα γατάκια της στη Νέα Υόρκη. Ωστόσο, ο Τάιτλε νιώθοντας πως το Λονδίνο είχε προσθέσει ένα σημαντικό στοιχείο στην ταινία Τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας, πρότεινε το σκηνικό της ιστορίας με τις γάτες να τοποθετηθεί στο Παρίσι.[4] Ακολουθώντας μια ακατέργαστη πλοκή, η ιστορία αφορούσε δύο υπηρέτες - έναν μπάτλερ και μια καμαριέρα - οι οποίοι θα κληρονομούσαν την περιουσία της εκκεντρικής κυρίας τους μετά το θάνατο των κατοικίδιων γάτων της και επικεντρώνεται στις αδύναμες και ηλίθιες προσπάθειές τους να εξοντώσουν τα γατιά. Ο Μπόρις Καρλόφ και η Φρανσουά Ρόσεϊ ήταν υποψήφιοι για να υποδυθούν τον μπάτλερ και την τεθλιμμένη Κυρία.[5] Μια υπο-ιστορία επικεντρωνόταν στη μητέρα γάτα η οποία έκρυβε τα γατάκια της σε διάφορα σπίτια και τοποθεσίες σε όλο το Παρίσι, για να τα κρατήσει μακριά από τον κίνδυνο. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Escapade in Florence, ο ΜακΓκόουαν έφερε την ιστορία που είχε γραφτεί από τον Τομ Ρόου, έναν Αμερικανό συγγραφέα που ζούσε στο Παρίσι.[4]

 
Πριν από τον θάνατό του το 1966, ο Γουώλτ Ντίσνεϋ επικοινώνησε με τον Φιλ Χάρις (εικονιζόμενος) για να του ζητήσει να χαρίσει τη φωνή του στον Τόμας Ο'Μάλεϊ.[6]

Μέχρι τον Αύγουστο του 1962, το ολοκληρωμένο σενάριο στάλθηκε στο Μπέρμπανκ, όπου επιστράφηκε ως «μη δεκτό» από κάποιον άγνωστο διευθυντή στα στούντιο της Disney. Παρόλα αυτά, ο Τάιτλε πήγε το σενάριο στον Γουώλτ, ο οποίος διέμενε στο Κονότ Χολ στο Λονδίνο. Ο Ντίσνεϋ ενέκρινε το πρόχειρο που είδε αλλά πρότεινε επιπρόσθετες αλλαγές οι οποίες έγιναν μέχρι τον Φεβρουάριο του 1963. Πριν ξεκινήσει η παραγωγή του επεισοδίου, ο Ρόου έγραψε ένα γράμμα στον Ντίσνεϋ εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του για τις διασκευές στο σενάριο, στο οποίο ο Τάιτλε απάντησε λέγοντας πως οι αλλαγές που ενέκρινε ο Γουώλτ θα παρέμεναν. Ωστόσο, μέχρι το καλοκαίρι του 1963, το πρότζεκτ μπήκε στον πάγο όταν ο Τάιτλε, σε μια συζήτηση που είχε με τον Γουώλτ, πρότεινε Οι Αριστόγατες να γίνουν μια μεγάλου μήκους ταινία.[4] Για αυτό το λόγο, ο Γουώλτ έβαλε το πρότζεκτ προσωρινά στον πάγο καθώς το τμήμα εικονογράφισης ήταν απασχολημένο με την ταινία Το Βιβλίο της Ζούγκλας.[7] Στο μεταξύ, ο σκηνοθέτης Βόλφγκανγκ Ράιτερμαν έμαθε για το πρότζεκτ και πρότεινε να είναι αυτό που θα ακολουθούσε Το Βιβλίο της Ζούγκλας.[8] Εξαιτίας των καθυστερήσεων στην παραγωγή, συστήθηκε στον Τάιτλε να επικεντρώσει τις προσπάθειές του σε live-action πρότζεκτς και αντικαταστάθηκε από τον Ουίνστον Χίμπλερ.[4]

Το 1966, ο Ντίσνεϋ ανέθεσε στον Κεν Άντερσον να καθορίσει αν οι Αριστόγατες θα ήταν κατάλληλες για ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους. Με περιστασιακή καθοδήγηση από τον Ράιτερμαν, ο Άντερσον δούλεψε από το μηδέν και απλοποίησε τις δύο ιστορίες σε μία, η οποία επικεντρωνόταν περισσότερο στις γάτες.[9] Ο Γουώλτ είδε τα πρώιμα σκίτσα και ενέκρινε το πρότζεκτ λίγο πριν τον θάνατό του.[7] Μετά την ολοκλήρωση του Βιβλίου της Ζούγκλας, το τμήμα εικονογράφισης ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στις Αριστόγατες.[9] Ο Χίμπλερ αντικαταστάθηκε τελικά από τον Ράιτερμαν,[4] ο οποίος εγκατέλειψε τη συναισθηματική ιστορία της εμμονής της Δούκισσας να βρει κάποιους που να ταιριάζουν με το ταλέντο των μικρών γατιών της για να τα υιοθετήσουν και την οποία είχε εγκρίνει ο Γουώλτ. Αντ'αυτού πρότεινε η ταινία να παρουσιαστεί ως κωμική περιπέτεια όπως και τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας. Επιπλέον, ο χαρακτήρας της Ελμίρα, της καμαριέρας, στην οποία θα χάριζε τη φωνή της η Έλσα Λάντσεστερ, αφαιρέθηκε από την ιστορία προς απλοποίησή της, κάνοντας τον Έντγκαρ ως τον κεντρικό κακό.[8]

Κάστινγκ Επεξεργασία

Όπως και στο Βιβλίο της Ζούγκλας, οι χαρακτήρες σχεδιάστηκαν πάνω στις προσωπικότητες των ηθοποιών που θα χάριζαν τις φωνές τους σε αυτούς.[9] Το 1966, ο ίδιος ο Γουώλτ επικοινώνησε με τον Φιλ Χάρις για να αυτοσχεδιάσει στο σενάριο και, όχι πολύ αργότερα από αυτό, προσλήφθηκε για να χαρίσει τη φωνή του στον Τόμας Ο'Μάλεϊ. Για να διαφοροποιήσουν τον χαρακτήρα από αυτόν του Μπαλού, ο Ράιτερμαν σημείωσε πως ο Ο'Μάλεϊ ήταν «πιο πολύ βασισμένος στον Κλαρκ Γκέιμπλ παρά στον Γουάλας Μπίρι, ο οποίος ήταν εν μέρη το μοντέλο για τον Μπαλού».[9] Επιπλέον, ο Ράιτερμαν προσέλαβε την Εύα Γκαμπόρ για τον ρόλο της Δούκισσας, σημειώνοντας πως είχε «την πιο φρέσκια γυναικεία φωνή που είχαν ποτέ» και τον Στέρλινγκ Χόλογουεϊ για τον ρόλο του Ροκφόρ.[9] Αρχικά, αυτός που θα χάριζε τη φωνή του στον Σκατ Κατ ήταν ο Λούις Άρμστρονγκ,[10] αλλά αποχώρισε από το πρότζεκτ λόγω ασθενείας.[11] Από απελπισία, για τον ρόλο προσλήφθηκε τελικά ο Σκάτμαν Κρόδερς υπό τη σκηνοθετική οδηγία να μιμηθεί τον Άρμστρονγκ.[12] Οι Πατ Μπάτραμ και Τζόρτζ Λίντσεϊ προσλήφθηκαν για τους ρόλους των σκύλων στη φάρμα, Ναπόλεον και Λαφαγιέτ, οι οποίοι αποδείχτηκαν τόσο δημοφιλείς με τους δημιουργούς της ταινίας που οδήγησε στην προσθήκη μιας έξτρα σκηνής, όπου ο Έντγκαρ επιστρέφει στη φάρμα για να πάρει πίσω το καπέλο και την ομπρέλα του.[5]

Εικονογράφηση Επεξεργασία

Ο Κεν Άντερσον πέρασε δεκαοχτώ μήνες δουλεύοντας πάνω στον σχεδιασμό των χαρακτήρων.[13] Πέντε από τους μυθικούς «εννέα γηραιούς της Disney» δούλεψαν πάνω στην ταινία, συμπεριλαμβανομένου προσωπικού της Disney που είχε μέσο όρο εμπειρία 25 χρόνια.[14]

Μουσική Επεξεργασία

Οι Αριστόγατες ήταν η τελευταία ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney στην οποία συμμετείχαν οι αδελφοί Σέρμαν, Ρόμπερτ και Ρίτσαρντ, ως στιχουργοί, αφού η απογοήτευσή τους για τη διαχείριση των στούντιο μετά τον θάνατο του Γουώλτ ήταν μεγάλη. Οι αδελφοί Σέρμαν ολοκλήρωσαν τη δουλειά τους για την ταινία πριν την κυκλοφορία της ταινίας Μάγισσες και Σκουπόξυλα, αλλά θα επέστρεφαν στα στούντιο ακόμα μία φορά για να συνθέσουν τραγούδια για την ταινία Ο Τίγρης, ο Γουίνι και η Παρέα τους.[15]

 
Ο Μωρίς Σεβαλιέ επέστρεψε από την αφυπηρέτησή του για να τραγουδήσει το ομότιτλο τραγούδι της ταινίας.

Τα αδέλφια συνέθεσαν αρκετά τραγούδια για την ταινία, αλλά μόνο το ομότιτλο των τίτλων αρχής και το «Scales and Arpeggios» συμπεριλήφθηκαν σε αυτήν.[5] Επιθυμώντας να συλλάβουν την αίσθηση της Γαλλίας, οι αδελφοί Σέρμαν δημιούργησαν το τραγούδι «The Aristocats». Ο παραγωγός ταινιών της Disney Μπιλ Άντερσον, θα ζητούσε από τον Μωρίς Σεβαλιέ να συμμετέχει στην ταινία.[16] Μετά την πρόταση, ο Ρίτσαρντ Σέρμαν μιμήθηκε τη φωνή του Σεβαλιέ κατά την ηχογράφηση του ντέμο του τραγουδιού. Ο Σεβαλιέ έλαβε το ντέμο και επέστρεψε από την αφυπηρέτησή του για να το τραγουδήσει. Κομμένα τραγούδια τα οποία θα συμπεριλαμβάνονταν στην ταινία ήταν το «Pourquoi?» σε ερμηνεία της Ερμιόν Μπάντελεϊ ως Μαντάμ Αδελαΐς Μπονφαμίλ, η επανάληψή του και το «She Never Felt Alone» σε ερμηνεία της Ρόμπι Λέστερ ως Μαρί.[17][18] Για το εντυπωσιακό νούμερο της ταινίας, οι αδελφοί Σέρμαν συνέθεσαν το τραγούδι «Le Jazz Hot», αλλά οι παραγωγοί προτίμησαν το «Ev'rybody Wants to Be a Cat» το οποίο συνέθεσαν οι Φλόιντ Χάντλστον και Αλ Ρίνκερ.[19] Τέλος, είχε οραματιστεί ένα τραγούδι για τους κακούς το οποίο θα τραγουδούσαν οι Έντγκαρ και Ελμίρα ως ρομαντικό ντουέτο, αλλά το τραγούδι αφαιρέθηκε όταν και ο χαρακτήρας της Ελμίρα αφαιρέθηκε από την ιστορία της ταινίας.[20]

Ένα άλλο κομμένο τραγούδι ήταν το «My Way's The Highway» του Τόμας Ο'Μάλεϊ, αλλά οι παραγωγοί ζήτησαν από τον Τέρρι Τζίλκισον να συνθέσει ένα τραγούδι που θα έφερε το όνομα του πρωταγωνιστή «Thomas O'Malley Cat». Ο Τζίλκισον εξήγησε πως «ήταν το ίδιο τραγούδι, αλλά ενορχηστρώθηκε δύο φορές. Χρησιμοποίησαν αυτό που ήταν πιο απλό, επειδή μπορεί να σκέφτηκαν πως το άλλο ήταν πιο περίπλοκο ή πιο καυτό. Ήταν μια τζαζ εκδοχή με ολόκληρη την ορχήστρα».[21]

Τη μουσική επένδυση της ταινίας συνέθεσε ο Τζορτζ Μπρενς, ο οποίος εμπνεύστηκε από το παρελθόν του με τις τζαζ μπάντες στη δεκαετία του '40 και αποφάσισε να συμπεριλάβει σε αυτήν το σαν ακορντεόν musette de cour, για να δώσει μια γαλλική γεύση.[22]

Στη συλλογή τραγουδιών της Disney «Τα Κλασικά της Disney: 60 Χρόνια Μουσικής Μαγείας», περιλαμβάνονται τα τραγούδια «Thomas O'Malley Cat» στον μοβ δίσκο και «Ev'rybody Wants to Be a Cat» στον πορτοκαλί δίσκο. Στη συλλογή «Οι μεγαλύτερες επιτυχίες της Disney», συμπεριλαμβάνεται το «Ev'rybody Wants to Be a Cat» στον κόκκινο δίσκο.

Στις 21 Αυγούστου 2015, προς τιμήν των 45 χρόνων της ταινίας, ένα νέο soundtrack κυκλοφόρησε ως μέρος της Walt Disney Records: The Legacy Collection. Η κυκλοφορία περιλαμβάνει τα τραγούδια και τη μουσική όπως χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία, μαζί με τη συλλογή «Οι χαμένες συγχορδίες των Αριστόγατων» (η οποία περιλαμβάνει τραγούδια που γράφτηκαν για την ταινία αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν) και προηγούμενες εκδόσεις των τραγουδιών ως μπόνους.[23]

Κυκλοφορία Επεξεργασία

Box office Επεξεργασία

Οι Αριστόγατες κυκλοφόρησαν τον Δεκέμβριο του 1970 και είχαν έσοδα $10.1 εκατομμύρια σε Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά μέχρι το τέλος του 1971.[24] Η ταινία ήταν η πιο δημοφιλής «γενική κυκλοφορία» στο Βρετανικό box office του 1971.[25] Η ταινία ήταν η δεύτερη πιο δημοφιλής στη Γαλλία την περίοδο 1971-72 κόβοντας 6 εκατομμύρια εισιτήρια και φτάνοντας συνολικά τα 12,701,541, κάνοντάς την την πιο δημοφιλή ταινία που κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1971[26] και την δέκατη-όγδοη ταινία με τα περισσότερα έσοδα όλων των εποχών στη χώρα.[27] Η ταινία είναι η πιο δημοφιλής που κυκλοφόρησε στη Γερμανία το 1971 κόβοντας 11,294,126 εισιτήρια και η ενδέκατη με τα περισσότερα έσοδα όλων των εποχών για τη χώρα.[28] Μέχρι το τέλος της αρχικής της κυκλοφορίας, η ταινία είχε έσοδα σε Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά $11 εκατομμύρια και $17 εκατομμύρια στο εξωτερικό.[29]

Η ταινία επανακυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 19 Δεκεμβρίου 1980 όπου είχε επιπρόσθετα έσοδα $18 εκατομμύρια και ξανά στις 10 Απριλίου 1987, με έσοδα $17 εκατομμύρια.[30] Οι Αριστόγατες, από όλες τις κυκλοφορίες τους, είχαν συνολικά έσοδα σε Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά $55.7 εκατομμύρια[31] και $191 εκατομμύρια παγκοσμίως.[3]

Κριτικές Επεξεργασία

Η εφημερίδα The New York Times επαίνεσε την ταινία ως «μεγάλη διασκέδαση καθ'όλη τη διαδρομή, όμορφα αρωματισμένη με μουσική και η ολοκλήρωσή της έρχεται με μια από τις πιο αστείες σκηνές που έγιναν ποτέ και η οποία προέρχεται από ένα μάτσο γατιά με επικεφαλής τον Σκατ Κατ».[32] Ο Ρότζερ Ίμπερτ γράφοντας για την εφημερίδα Chicago Sun-Times, βαθμολόγησε την ταινία με 3/4 συνοψίζοντας τις Αριστόγατες ως «ελαφριά, ευχάριστη και αστεία, οι χαρακτήρες είναι δυνατοί και οι φωνές των Φιλ Χάρις (Τόμας Ο'Μάλεϊ) και Εύα Γκαμπόρ (Δούκισσα, η μητέρα γάτα) είναι γοητευτικές στην απόλυτη ορθότητά τους».[33]

Για την επανακυκλοφορία της το 1987, ο ιστορικός κινουμένων σχεδίων Τσαρλς Σόλομων εξέφρασε την επίκρισή του για την επεισοδιακή πλοκή της ταινίας, τους αναχρονισμούς και τα δανεικά στοιχεία της πλοκής από προγενέστερες ταινίες κινουμένων σχεδίων της Disney. Μολαταύτα έγραψε: «Ακόμα και στην ελάχιστη πρωτότυπη δουλειά τους, οι καλλιτέχνες της Disney προσφέρουν καλύτερη εικονογράφιση - και περισσότερη ψυχαγωγία - από τις πρόσφατες ταινίες κινουμένων σχεδίων The Care Bears Movie, Rainbow Brite and the Star Stealer και The Transformers: The Movie».[34] Γράφοντας στο βιβλίο του The Disney Films, ο ιστορικός της Disney και κριτικός κινηματογράφου Λέοναρντ Μάλτιν, έγραψε πως «το χειρότερο που θα μπορούσε κάποιος να πει για την ταινία Αριστόγατες είναι πως είναι ανυπόφορη. Η εκτέλεσή της είναι, φυσικά, ομαλή και απολαυστική, αλλά ούτε η επιφανειακή της ιστορία ή οι χαρακτήρες της έχουν κάποια απήχηση».[35] Επιπρόσθετα, στο βιβλίο του Of Mice and Magic, ο Μάλτιν επικρίνει την ταινία για την επαναχρησιμοποίηση του Φιλ Χάρις για να αντιγράψει τον Μπαλού του Βιβλίου της Ζούγκλας, απορρίπτοντας έτσι τον χαρακτήρα του Τόμας Ο'Μάλεϊ ως «ουσιαστικά τον ίδιο χαρακτήρα, υπαγορευμένος από την ίδια φωνητική προσωπικότητα».[36]

Η σελίδα συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes δίνει στην ταινία ποσοστό αποδοχής 68% με μέσο όρο 6.1/10, βασισμένο σε 31 κριτικές. Στο τμήμα ομοφωνίας διαβάζουμε: «αν και οι Αριστόγατες είναι μια κυρίως μέτρια δουλειά της Disney, λυτρώνεται από την εκπληκτική δουλειά των ηθοποιών φωνής και μερικές τζαζ μελωδίες».[37]

Διακρίσεις Επεξεργασία

Η ταινία αναγνωρίστηκε από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου στη λίστα AFI 10 Top 10, όπου ήταν υποψήφια στην κατηγορία των ταινιών κινουμένων σχεδίων.[38]

Home media Επεξεργασία

Η ταινία κυκλοφόρησε σε VHS στην Ευρώπη την 1η Ιανουαρίου 1990 και στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1995. Πρωτοκυκλοφόρησε σε VHS στη Βόρεια Αμερική ως μέρος της συλλογής «Τα Αριστουργήματα της Disney» στις 24 Απριλίου 1996.

Τον Ιανουάριο του 2000, η Walt Disney Home Video εξέδωσε τη συλλογή «Τα Χρυσά Κλασικά της Disney», με τις Αριστόγατες να επανεκδίδονται και να κυκλοφορούν σε VHS και DVD στις 4 Απριλίου 2000.[39] Το DVD περιείχε την ταινία σε αναλογία εικόνας 1.33:1 με ήχο Dolby 2.0.[40] Η κυκλοφορία της Χρυσής Συλλογής αποσύρθηκε αθόρυβα το 2006. Μια νέα Ειδική Έκδοση DVD με έναν μόνο δίσκο (αν και αρχικά είχε ανακοινωθεί πως θα περιείχε δύο δίσκους) κυκλοφόρησε στις 5 Φεβρουαρίου 2008.

Η Disney κυκλοφόρησε την ταινία για πρώτη φορά σε Blu-ray στις 21 Αυγούστου 2012.[41][42] Η Ειδική Έκδοση δύο δίσκων Blu-ray/DVD περιείχε μια νέα ψηφιακή μεταφορά και νέο έξτρα υλικό.[43] Μια έκδοση με ένα δίσκο DVD κυκλοφόρησε επίσης την ίδια μέρα.[44]

Ακύρωση συνέχειας Επεξεργασία

Το 2005, τα DisneyToon Studios προγραμμάτιζαν τη δημιουργία μιας συνέχειας της ταινίας μαζί με τις ταινίες Το Κοτοπουλάκι και Γνωρίστε τους Ρόμπινσον.[45] Αν και ο αρχικός σχεδιασμός προόριζε αυτή η συνέχεια να είναι σε 2D, οι διευθυντές της Disney αποφάσισαν ο σχεδιασμός να γίνει σε υπολογιστή, για να τραβήξει περισσότερο το ενδιαφέρον.[46]

Η ιστορία θα επικεντρωνόταν στην Μαρί, την κόρη της Δούκισσας, η οποία ερωτεύεται ένα άλλο γατάκι ενώ βρίσκονται σε ένα κρουαζιερόπλοιο πολυτελείας. Ωστόσο, εκείνη και η οικογένειά της πρέπει να βρουν σύντομα τον κλέφτη κοσμημάτων που βρίσκεται πάνω στο πλοίο.[47]

Το πρότζεκτ αυτό ακυρώθηκε όταν ο Τζον Λάσιτερ ανέλαβε ως ο νέος επικεφαλής του δημιουργικού τμήματος και ακύρωσε όλες τις μελλοντικές συνέχειες που είχαν σχεδιαστεί από την DisneyToon, προτιμώντας να κάνει καινούριες παραγωγές ή spin-offs.[45]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ «The Aristocats» (Αγγλικά) 11  Δεκεμβρίου 1970.
  2. ↑ «Magical Kingdoms». Magical Kingdoms. 24 Δεκεμβρίου 1970. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2016. 
  3. ↑ 3,0 3,1 D'Alessandro, Anthony (27 Οκτωβρίου 2003). «Cartoon Coffers - Top-Grossing Disney Animated Features at the Worldwide B.O.». Variety, σελ. 6. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Sampson, Wade (23 Δεκεμβρίου 2009). «The Secret Origin of the Aristocats». Mouse Planet. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Koenig 1997, σελ. 141.
  6. ↑ Pearson, Howard (8 Δεκεμβρίου 1980). «An encore purr-formance for 'The Aristocats'». Deseret News. https://news.google.com/newspapers?nid=336&dat=19801208&id=SfVSAAAAIBAJ&sjid=ToMDAAAAIBAJ&pg=7155,2696962&hl=en. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Thomas, Bob (9 Δεκεμβρίου 1970). «'Aristocats' Has Disney Touch». Kentucky New Era. https://news.google.com/newspapers?nid=266&dat=19701209&id=aucrAAAAIBAJ&sjid=OWcFAAAAIBAJ&pg=1223,6636365&hl=en. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Hill, Jim (21 Αυγούστου 2012). «Would Walt's version of "The Aristocats" have been a bigger hit for Disney Studios?». Jim Hill Media. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 «The Aristocats for Christmas». Ottawa Citizen. 18 Δεκεμβρίου 1970. https://news.google.com/newspapers?nid=2194&dat=19701218&id=kr0yAAAAIBAJ&sjid=XO0FAAAAIBAJ&pg=2560,1843732&hl=en. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  10. ↑ Thomas, Bob (3 Αυγούστου 1968). «First Cartoon Minus Walt». Ottawa Citizen. https://news.google.com/newspapers?nid=2194&dat=19680803&id=JLMyAAAAIBAJ&sjid=k-wFAAAAIBAJ&pg=2175,591920&hl=en. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  11. ↑ Johnson, Jimmy (21 Ιανουαρίου 2014). «Roy Completes Walt Disney's Dream». Inside the Whimsy Works: My Life with Walt Disney Productions. University Press of Mississippi. σελίδες 172–3. ISBN 9781617039300. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  12. ↑ Hill, Jim (3 Απριλίου 2001). «The Greatest Performances You Never Got to Hear». The Laughing Place. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  13. ↑ «New Disney Cartoon Feature In the Works». The Montreal Gazette. 8 Δεκεμβρίου 1967. https://news.google.com/newspapers?nid=1946&dat=19671208&id=uMQtAAAAIBAJ&sjid=1p8FAAAAIBAJ&pg=6399,1742375&hl=en. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  14. ↑ «"The Aristocats" Movie History». Disney.go.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2016. 
  15. ↑ King, Susan (11 Φεβρουαρίου 2000). «The Pair Who Write Songs for Nannies and Pooh Bears». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/2000/feb/11/entertainment/ca-63175. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2018. 
  16. ↑ Grant, John (1 Ιανουαρίου 1993). The Encyclopedia of Walt Disney's Animated Characters. Disney Editions. σελ. 274. ISBN 978-1562829049. 
  17. ↑ The Sherman Brothers: The Aristocats of Disney Songs. Walt Disney Home Entertainment. 2008
  18. ↑ Rome, Emily (21 Αυγούστου 2012). «'The Aristocats' on Blu-ray: Songwriter Richard Sherman reflects on the Disney classic and working with Walt». Entertainment Weekly. http://www.ew.com/article/2012/08/21/the-aristocats-richard-sherman-music. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2018. 
  19. ↑ Koenig 1997, σελ. 141–2.
  20. ↑ Richard Sherman. Συνέντευξη με Jérémie Noyer. Scales and Arpeggios: Richard M. Sherman and the "mewsic" of The AristoCats!. 4 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2018.
  21. ↑ Koenig 1997, σελ. 142.
  22. ↑ «The Aristocats». Disney.go.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2016. 
  23. ↑ «Walt Disney Records Announce The Final Four Releases In The Walt Disney Records The Legacy Collection Series: "Lady And The Tramp", "Pocahontas", "The Aristocats", And "Disneyland"» (Press release). Burbank, California: PRNewswire. 21 Αυγούστου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2018. 
  24. ↑ «'Love Story' named year's top money-maker». Associated Press (Free Lance-Star). 17 Ιανουαρίου 1972. https://news.google.com/newspapers?nid=1298&dat=19720117&id=39tNAAAAIBAJ&sjid=5YoDAAAAIBAJ&pg=4216,1574122&hl=en. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  25. ↑ The Times [London, England] December 30, 1971: p. 2; The Times Digital Archive; accessed July 11, 2012.
  26. ↑ «Box Office Annuel France 1971 Top 10». 17 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  27. ↑ «Top250 Tous Les Temps En France (reprises incluses)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  28. ↑ «Top 100 Deutschland». Insider Kino. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  29. ↑ Philips, McCandlish (18 Ιουλίου 1973). «Disney Empire is Hardly Mickey Mouse». The New York Times. https://www.nytimes.com/1973/07/18/archives/disney-empire-is-hardly-mickey-mouse-classic-advancement-song.html. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  30. ↑ Seigel, Robert (25 Αυγούστου 2012). «The Making of Walt Disney's The Aristocats». blu-ray.com. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  31. ↑ «The Aristocats, Box Office Information». The Numbers. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  32. ↑ «'The Aristocats,' Warm Animated cartoon by Disney, Opens». The New York Times. 26 Δεκεμβρίου 1970. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  33. ↑ Ebert, Roger (1 Ιανουαρίου 1971). «The Aristocats Movie Review». rogerebert.com. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  34. ↑ Solomon, Charles (9 Απριλίου 1987). «Movie Review: 'The Aristocats': Walt Left A Gap». Los Angeles Times. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  35. ↑ Maltin, Leonard (28 Αυγούστου 2000). The Disney Films. Disney Editions. σελ. 262. ISBN 978-0786885275. 
  36. ↑ Maltin, Leonard (1 Δεκεμβρίου 1987). Of Mice and Magic: A History of American Animated Cartoons, Revised and Updated Edition. Plume. σελ. 76. ISBN 978-0452259935. 
  37. ↑ «The Aristocats». Rotten Tomatoes. Flixster. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  38. ↑ «AFI's 10 Top 10 Nominees» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2016. 
  39. ↑ «Walt Disney Home Video Debuts the "Gold Classic Collection"». The Laughing Place. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιανουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  40. ↑ «The Aristocats — Disney Gold Collection». Disney.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Αυγούστου 2000. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2016. 
  41. ↑ «The Aristocats (Two-Disc Blu-ray/DVD Special Edition in Blu-ray Packaging)». Amazon. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  42. ↑ «The Aristocats (Two-Disc Blu-ray/DVD Special Edition in DVD Packaging)». Amazon. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  43. ↑ «The Aristocats: Special Edition | Now On Blu-ray and DVD Combo Pack». Disney DVD. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2011. 
  44. ↑ The Aristocats (Special Edition). «The Aristocats (Special Edition)». Amazon. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  45. ↑ 45,0 45,1 Hill, Jim (20 Ιουνίου 2007). «Say "So Long !" to direct-to-video sequels : DisneyToon Studios tunes out Sharon Morrill». Jim Hill Media. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  46. ↑ Noyer, Jérémie (20 Οκτωβρίου 2008). «DisneyToon Studios and The Sequels That Never Were, with Tod Carter». Animated Views. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  47. ↑ Armstrong, Josh (22 Απριλίου 2013). «From Snow Queen to Pinocchio II: Robert Reece's animated adventures in screenwriting». Animated Views. http://animatedviews.com/2013/from-snow-queen-to-pinocchio-ii-robert-reeces-animated-adventures-in-screenwriting/. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Οι_Αριστόγατες&oldid=10524360"