Βικιπαίδεια

Ομάρ Σίβορι

Αργεντινός ποδοσφαιριστής

Ο Ενρίκε Ομάρ Σίβορι (ισπανικά: [enˈrike oˈmaɾ ˈsiβoɾi] , ιταλικά: [ˈɔːmar ˈsiːvori] ; 2 Οκτωβρίου 1935 – 17 Φεβρουαρίου 2005) ήταν Αργεντινός ποδοσφαιριστής, που αγωνίστηκε ως επιθετικός και προπονητής. Ένας από τους καλύτερους παίκτες της εποχής του, ψηφίστηκε 36ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHS.[1]

Ομάρ Σίβορι

Το 1963 με τη Γιουβέντους
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομαΕνρίκε Ομάρ Σίβορι
Ημερ. γέννησης2 Οκτωβρίου 1935
Τόπος γέννησηςΣαν Νίκολας ντε Λος Αρόγιος, Αργεντινή
Ημερ. θανάτου17 Φεβρουαρίου 2005 (69 ετών)
Τόπος θανάτουΣαν Νίκολας ντε Λος Αρόγιος, Αργεντινή
Ύψος1,63 μ.
ΘέσηΕπιθετικός
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1954–1957Ρίβερ Πλέιτ63(29)
1957–1965Γιουβέντους215(135)
1965–1969ΣΣΚ Νάπολι63(12)
Σύνολο341(176)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1956–1957Αργεντινή19(9)
1961–1962Ιταλία9(8)
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Βιογραφία Επεξεργασία

Πρώτα χρόνια Επεξεργασία

Γεννήθηκε στο Σαν Νίκολας ντε Λος Αρόγιος, μία πόλη που ανήκει στην επαρχία του Μπουένος Άιρες, σε οικογένεια Ιταλών μεταναστών.[2] Καθώς ο νεαρός Σίβορι ενδιαφερόταν έντονα για το ποδόσφαιρο, όταν έφτασε στην εφηβεία του, γράφτηκε στην Ρίβερ Πλέιτ. Στον έφηβο Ομάρ δόθηκε η ευκαιρία να εισέλθει σε μια ομάδα που περιελάμβανε διάσημος επιθετικούς που καθιερώθηκαν στην εποχή της La Máquina (η μηχανή), έναν από τους σημαντικότερους σχηματισμούς στην ιστορία του ποδοσφαίρου.[3] Κέρδισε σύντομα το ψευδώνυμο El Cabezón (ο μεγαλοκέφαλος) από τους οπαδούς, λόγω των μαλλιών, του ειλικρίνειας, της εμπιστοσύνης, της αλαζονείας και του τρόπου παιχνιδιού του.[4]

Καριέρα σε συλλόγους Επεξεργασία

Το αυθεντικό του ταλέντο τον οδήγησε στην πρώτη ομάδα το 1954. Η Ρίβερ κέρδισε το πρωτάθλημα το 1955 και ο τίτλος επιβεβαιώθηκε όταν νίκησε την Μπόκα Τζούνιορς με 2–1.[5] Την ίδια αγωνιστική περίοδο η ομάδα κέρδισε το Copa Río de La Plata νικώντας την Νασιονάλ από την Ουρουγουάη. Την επόμενη χρονιά είχε παρόμοια επιτυχία όταν κέρδισε τον τίτλο πρωταθλήματος την τελευταία ημέρα της σεζόν. Νίκησε την Ροζάριο Σεντράλ με 4–0, με τον Σίβορι να σημειώνει το τελευταίο γκολ.[6] Θα έπαιζε το τελευταίο του παιχνίδι για τον σύλλογο απέναντι στην ίδια ομάδα στις 5 Μαΐου 1957.

Κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου 1957–58, ο 22χρονος Αργεντινός υπέγραψε στον ιταλικό σύλλογο Γιουβέντους με ποσό που ήταν ρεκόρ κόσμου για την εποχή. Η μεταγραφή δεν έφερε τύχη στην Ρίβερ που χρειάστηκαν 18 χρόνια για να ξανακερδισει το πρωτάθλημα, ενώ τα έσοδα από την μεταγραφή χρησιμοποιήθηκαν για την επέκταση του γηπέδου της ομάδας.[7]

Πριν από την άφιξη του Σίβορι και του Ουαλού Τζον Τσαρλς, η Γιουβέντους δεν ήταν αυτή που γνωρίζουμε από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η ομάδα που δεσπόζει στο ιταλικό και το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο – τις δύο προηγούμενες σεζόν είχε τερματίσει ένατη στο πρωτάθλημα. Πριν την τραγωδία της Σουπέργκα το 1949, δεν ήταν καν η καλύτερη ομάδα της πόλης της.[8] Ωστόσο, το ντουέτο μαζί με τον έμπειρο Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι έκαναν ένα εξαιρετικό τρίο[9] και κέρδισαν το ιταλικό πρωτάθλημα κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου 1957–58. Η καλή τους φόρμα συνεχίστηκε με δύο ακόμη τίτλους (1959–60 και 1960–61) καθώς και δύο τρόπαια Κυπέλλου Ιταλίας (1958–59 και 1959–60), και το Coppa delle Alpi (1963).[10] Ο ίδιος ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 27 γκολ. Η σκληρή δουλειά του Σίβορι είχε αποδώσει και ονομάστηκε Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς (Χρυσή Μπάλα) το 1961.[11]

Την ίδια χρονιά με το προσωπικό του επίτευγμα, ωστόσο, το "μαγικό τρίο" όπως ήταν γνωστό,[12] διαλύθηκε και ο Σίβορι παρέμεινε, σημειώνοντας το μοναδικό γκολ σε νίκη 1–0 με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης, καθιστώντας τη Γιουβέντους την πρώτη ιταλική ομάδα που κέρδισε ποτέ στο Στάδιο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Το 1963 έγινε αρχηγός της ομάδας, αλλά δεν κέρδισε τρόπαια με τη Γιουβέντους και έφυγε μετά το 1964–65, λόγω διαφωνίας με το νέο προπονητή. Με τη Γιουβέντους, ο Σίβορι σημείωσε 167 γκολ σε 253 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις, καθιστώντας τον τον πέμπτο καλύτερο σκόρερ του συλλόγου από το 2011. Κρατά επίσης το ρεκόρ για τα περισσότερα τέρματα της Σέριε Α σε έναν αγώνα πρωταθλήματος, κατά τη διάρκεια της νίκης 9–1 επί της Ίντερ, στις 10 Ιουνίου 1961, όπου σημείωσε έξι γκολ. Αυτόν τον τίτλο τον μοιράζεται από κοινού με τον Σίλβιο Πιόλα.[13]

Το 1965 υπέγραψε με τη Νάπολι, βοηθώντας τους να τερματίσουν στην τρίτη θέση στην πρώτη χρονιά, ενώ κέρδισαν το Coppa delle Alpi. Οι δύο πρώτες χρονιές ήταν πολύ καλές αλλά την τρίτη τραυματίστηκε και έπαιξε ελάχιστα.[14] Κατά ειρωνικό τρόπο, το τελευταίο παιχνίδι του Σίβορι για τη Νάπολι (1968–69) ήταν εναντίον του πρώην συλλόγου του Γιουβέντους, στον οποίο του δόθηκε κόκκινη κάρτα για κλωτσιές σε αντίπαλο και, ως εκ τούτου, τιμωρήθηκε για έξι αγωνιστικές.[15]

 
Με τη Ρίβερ Πλέιτ το 1954

Διεθνής καριέρα Επεξεργασία

Σε διεθνές επίπεδο, ο Σίβορι αγωνίστηκε με την εθνική ομάδα της Αργεντινής 18 φορές και σημείωσε 9 γκολ.[16] Η Αργεντινή της εποχής είχε μια πολύ δυνατή επίθεση με το επιθετικό τρίο να ονομάζεται τα caras sucias, που κυριολεκτικά σημαίνει "βρώμικα πρόσωπα" στα ισπανικά και προήλθε από την ταινία του 1938 με το ίδιο όνομα, και λόγω του τρόπου που έπαιζαν στον αγωνιστικό χώρο.[17][18] Η διοργάνωση του 1957 σηματοδότησε επίσης το τέλος μιας εποχής. Την επόμενη χρονιά, η Αργεντινή αποκλείστηκε από το Παγκόσμιο Κύπελλο μετά από ήττα από την Τσεχοσλοβακία, η οποία θα έθετε υπό αμφισβήτηση την ουτοπία του la neustra, το ελεύθερο επιθετικό τρόπο παιχνιδιού του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Θα ακολουθούσε μια περίοδος που ονομαζόταν απαξιωτικά κατά του ποδοσφαίρου - ένα στυλ στο οποίο η ομαδική εργασία και η επιμέλεια εκτιμούνταν περισσότερο από την ατομική λαμπρότητα.[19]

Ο Σίβορι κέρδισε με την Αργεντινή τον τίτλο του 1957 Νοτιοαμερικανικό Πρωτάθλημα στη Λίμα του Περού. Η Αργεντινή κυριάρχησε σε κάθε παιχνίδι της διοργάνωσης με τον ιστορικό προπονητή Γκιγιέρμο Στάμπιλε να συνθέτει ένα επιθετικό κουιντέτο, που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως "Άγγελοι με βρώμικα πρόσωπα". Οι νίκες της ομάδας καθ' όλη τη διάρκεια του τουρνουά περιελάμβαναν μια νίκη 8–2 απέναντι στην εθνική ομάδα της Κολομβίας και μια νίκη 3–0 εναντίον των αιωνίων αντιπάλων της Βραζιλίας.[20][21] [22]

Η ιταλική καταγωγή του Σίβορι του επέτρεψε να γίνει Ιταλός πολίτης. Τον Απρίλιο του 1961 έκανε το ντεμπούτο του για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ιταλίας. Μαζί με πολλούς άλλους Ιταλούς παίκτες που γεννήθηκαν στο εξωτερικό, έπαιξε στην Ιταλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1962 στη Χιλή, όπου αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο. Σε 9 αγώνες για τη νέα εθνική ομάδα σημείωσε 8 τέρματα.[16]

Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας στην Ιταλία επέστρεψε στην Αργεντινή ως προπονητής της Ροζάριο Σεντράλ και Ρίβερ Πλέιτ. Ήταν προπονητής της εθνικής ομάδας στους προκριματικούς γύρους του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974, αλλά παραιτήθηκε μετά από διαμάχη με την ποδοσφαιρική ένωση της Αργεντινής.[2]

Το 2004 συμπεριλήφθηκε στη λίστα FIFA 100 ως ένας από τους 125 καλύτερους στη ζωή ποδοσφαιριστές.[23] «Ήταν ένας Μαραντόνα στο πιο αργό, αφού το ποδόσφαιρο τότε ακολουθούσε άλλο ρυθμό. Ουσιαστικά ήταν ο προπομπός του Ντιέγκο», έγραψε η Gazzetta dello Sport το 2005 - όταν ο Σίβορι έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών.[24]

Τίτλοι Επεξεργασία

Ρίβερ Πλέιτ

  • Πρωτάθλημα Αργεντινής (3) : 1955 , 1956 , 1957

Γιουβέντους

  • Πρωτάθλημα Ιταλίας (3) : 1957–58 , 1959–60 , 1960–61
  • Κύπελλο Ιταλίας (3) : 1958–59 , 1959–60 , 1964–65
  • Coppa delle Alpi : 1963

Νάπολη

  • Coppa delle Alpi : 1966

Αργεντινή

  • Πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής (Κόπα Αμέρικα) : 1957

Ατομικές διακρίσεις Επεξεργασία

  • Καλύτερος Παίκτης του πρωταθλήματος της Νότιας Αμερικής : 1957
  • Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Ιταλίας : 1959–60
  • Χρυσή Μπάλα : 1961
  • FIFA 100 : 2004
  • IFFHS : 36ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα
  • IFFHS : 5ος καλύτερος Αργεντινός ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Jonathan Wilson : Angels With Dirty Faces. (Orion Publishing Group, 2016). ISBN 978-1409144434

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ «IFFHS' Century Elections». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «Encyclopædia Britannica : Omar Sívori». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  3. ↑ «What if they met? River Plate's La Máquina, Il Grande Torino». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  4. ↑ «Omar Sívori». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  5. ↑ «Argentina 1955». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  6. ↑ «Argentina 1956». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  7. ↑ «Enrique Omar Sivori, one of the all-time greats of Argentine football». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  8. ↑ «Όμαρ Σίβορι: ο πρώτος Αργεντίνος που λατρεύτηκε στην Ιταλία». Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2020. 
  9. ↑ «Top 10 Attacking Trios of All Time». Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2021. 
  10. ↑ «Gli eroi in bianconero: Omar Sívori». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  11. ↑ «Every Ballon d'Or winner: A complete list of every men's player to have won the award». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2023. 
  12. ↑ «L'ÉQUIPE : Top 50 des joueurs sud-américains de l'histoire». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2020. 
  13. ↑ «PIOLA Silvio: il sesto senso del gol». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  14. ↑ «Sivori: Fuga da Napoli». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  15. ↑ «Omar Sivori: The Lionel Messi Prototype That Became a Superstar at Juventus». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  16. ↑ 16,0 16,1 «Enrique Omar Sívori - International Appearances». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  17. ↑ «Enrique Omar Sívori, el último carasucia». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  18. ↑ «Football: Omar Sívori». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  19. ↑ «Messi or Maradona?». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2022. 
  20. ↑ «Greater than Messi & Maradona? Meet the Angels with Dirty Faces - Argentina's best-ever forward line». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2022. 
  21. ↑ «Un recorrido por todos los títulos de Argentina en la Copa América». Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2024. 
  22. ↑ «Copa America 1957 (Peru, March 7-April 6)». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  23. ↑ «FIFA 100». Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2020. 
  24. ↑ «Σίβορι, ο προπομπός του Μαραντόνα!». Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2021. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ομάρ_Σίβορι&oldid=10507593"