Οττόνε Ορσεόλο
Ο Οττόνε Ορσεόλο (Ιταλικά : Ottone Orseolo, 992 - 1032), 27ος Δόγης της Βενετίας (1008 - 1026) ήταν τρίτος γιος του δόγη Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο και της Μαρίας Καντιάνο. Διαδέχθηκε τον πατέρα του σε ηλικία 16 ετών και έγινε ο νεώτερος δόγης στην Βενετσιάνικη ιστορία.[2]
| Οττόνε Ορσεόλο | |
|---|---|
.JPG) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ottone Orseolo (Ιταλικά) |
| Γέννηση | 993 Βενετία |
| Θάνατος | 1032 Κωνσταντινούπολη |
| Αιτία θανάτου | νόσος |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός[1] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Γκριμέλντα της Ουγγαρίας |
| Τέκνα | Πέτρος της Ουγγαρίας Φρότσα Ορσεόλο |
| Γονείς | Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο και Μαρία Καντιάνο |
| Αδέλφια | Τζοβάννι Ορσεόλο Όρσο Ορσεόλο Βιτάλε Ορσεόλο |
| Οικογένεια | Οικογένεια Ορσεόλο |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δόγης της Βενετίας (1009–1026) |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Πρώτα χρόνια Επεξεργασία
Την εποχή που ο Όθων Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας βρισκόταν στην Βερόνα έτοιμος να παραχωρήσει προνόμια στην Δημοκρατία της Βενετίας ζήτησε από τον δόγη να του στείλει τον τρίτο του γιο να υπογράψει.[3] Ο Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο βάπτισε τον τρίτο του γιο "Όθων" ή "Οττόνε" προς τιμή του αυτοκράτορα. Ο Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο και ο μεγαλύτερος γιος και συγκυβερνήτης του Τζιοβάννι Ορσεόλο ταξίδευσαν στην Κωνσταντινούπολη όπου ο Τζιοβάννι παντρεύτηκε τη Μαρία Αργυροπουλίνα ανιψιά του αυτοκράτορα Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου. Ο Οττόνε με την σειρά του δέχτηκε πολλές τιμές και τίτλους στην Βυζαντινή γραφειοκρατία και αριστοκρατία.[4]
Δόγης της Βενετίας Επεξεργασία
Μετά τον αιφνίδιο και πρόωρο θάνατο του Τζιοβάννι (1006) ο Πιέτρο Β΄ κήρυξε συμβασιλέα του τον τρίτο γιο του Οττόνε έκανε την διαθήκη του, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και την εκκλησία και αποσύρθηκε σε μοναστήρι κρατώντας τον τίτλο του δόγη μόνο τυπικά. Ο Πιέτρο Β΄ πέθανε και ο ίδιος σε δυο χρόνια (1008) και ο μικρός Οττόνε ανακηρύχτηκε μοναδικός δόγης της Βενετίας σε ηλικία 16 ετών.[5] Την επόμενη χρονιά (1009) παντρεύτηκε την χριστιανή Γκριμέλντα της Ουγγαρίας κόρη του Γκέζα της Ουγγαρίας και της Αδελαίδας.[6] Οι πληροφορίες που έγραψε το "Βενετσιάνικο Χρονικό" του Ιωάννη του Διακόνου που έζησε τότε σταματούν εδώ, οι ιστορικοί ανατρέχουν σε μετέπειτα συγγραφείς όπως ο μετέπειτα δόγης Αντρέα Ντάντολο που έζησε τρεις αιώνες αργότερα.[7] Ο Αντρέα Ντάντολο γράφει :
"Καθολικός στην πίστη, αγνός, δίκαιος, ευσεβής, εκλεκτικός στον τρόπο ζωής, με πολλά πλούτη και υψηλές αρετές, θεωρείται ο πιο άξιος για διάδοχος του πατέρα και του παππού του".[8]
Τα πρώτα χρόνια της ηγεμονίας του Οττόνε ακολούθησαν σημαντικά σκάνδαλα, διόρισε όλους τους στενότερους συγγενείς του σε θέσεις εξουσίας. Ο πατριάρχης του Γκράντε Βιτάλε Καντιάνο πέθανε (1017) και ο Οττόνε διόρισε τον μεγαλύτερο αδελφό του Όρσο, δεύτερο γιο του Πιέτρο Β΄ ενώ στην κενή θέση του επισκόπου του Τορκέλλο διόρισε τον μικρότερο αδελφό του Βιτάλε.[9] Οι πράξεις αυτές εξόργισαν τον λαό αλλά δεν στράφηκαν στην αρχή εναντίον της οικογένειας, με την επέμβαση του πατριάρχη της Ακυληίας Πόππο του Τρεφφέν οι Βενετσιάνοι έστειλαν εξορία τον Οττόνε μαζί με τον αδελφό του Όρσο στην Ίστρια (1022). Ο Πόππο του Τρεφφέν λεηλάτησε στην συνέχεια τα πατριαρχικά ανάκτορα και την εκκλησία στο Γκράντο, αυτό ανάγκασε τους κατοίκους να ανακαλέσουν τον Οττόνε και τον Όρσο στην Βενετία.[10]
Εξορία Επεξεργασία
Ο Πάπας Ιωάννης ΙΘ΄ νομιμοποίησε τα δικαιώματα του Όρσο στο Γκράντο όπως επίσης και τα πατριαρχικά δικαιώματα στην Ακυληία, ο Οττόνε παρόλα αυτά συνέχισε να διορίζει μέλη της οικογένειας του σε πατριαρχικές θέσεις και αυτό οδήγησε στην οριστική του εξορία (1026). Οι Βενετοί τον συνέλαβαν, ξύρισαν την γενειάδα του και τον έστειλαν στην Κωνσταντινούπολη.[11] Ο αυτοκράτορας και θείος της της νύφης του Μαρίας Κωνσταντίνος Η΄ τον δέχτηκε με μεγάλες τιμές, τιμώρησε τους Βενετούς για την εξορία του ακυρώνοντας τα προνόμια που είχαν δώσει στον πατέρα του. Ο Οττόνε είχε δημιουργήσει καλό δίκτυο σχέσεων με όλους τους μεγάλους ηγεμόνες οι οποίοι για να τιμωρήσουν τους Βενετσιάνους για την εξορία ακολούθησαν την ίδια τακτική, ο Κορράδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ακύρωσε όλα τα προνόμια που είχε δώσει στην Βενετία. Ο Στέφανος Α΄ της Κροατίας αδελφός της συζύγου του Γκριμέλντας προχώρησε ακόμα περισσότερο, με την καθοδήγηση του γιου του Οττόνε Πιέτρο κατέλαβε παραλιακές Βενετσιάνικες πόλεις στην Δαλματία.[12]
Θάνατος Επεξεργασία
Οι Βενετσιάνοι σε απελπιστική κατάσταση αποφάσισαν την εκθρόνηση του διαδόχου του Πιέτρο Τσεντρανίκο και την επιστροφή του Οττόνε Ορσεόλο (1032). Ο Βιτάλε του Τορκέλλο πήγε στην Κωνσταντινούπολη να αναζητήσει τον αδελφό του, άφησε προσωρινά στην κυβέρνηση της Βενετίας τον μεγαλύτερο αδελφό τους Όρσο του Γκράντο μέχρι την επιστροφή τους.[13] Ο Βιτάλε όταν έφτασε βρήκε τον Οττόνε ετοιμοθάνατο, πέθανε πριν προλάβει να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής, ο Όρσο παραιτήθηκε αμέσως ενώ ο μικρότερος αδελφός τους Ντομένικο Ορσεόλο προσπάθησε να σφετεριστεί τον θρόνο.[14] Οι κάτοικοι της Βενετίας έντονα εξοργισμένοι από την στάση του Ντομένικο κήρυξαν ανεπιθύμητη ολόκληρη την οικογένεια και όρισαν νέο δόγη τους τον έμπορο Ντομένικο Φλαμπανίκο που δεν είχε καταγωγή από ευγενείς.
Οικογένεια Επεξεργασία
Ο γιος του Οττόνε Ορσεόλο Πιέτρο, βασιλιάς της Ουγγαρίας διαδέχθηκε τον Στέφανο Α΄ στον θρόνο της Ουγγαρίας. Ο Οττόνε είχε επίσης δυο κόρες : την Φρότσα Ορσεόλο που παντρεύτηκε τον Αδαλβέρτο Μπάμπενμπερκ της Αυστρίας και την Φελίτσια Ορσεόλο που παντρεύτηκε τον Νικολό Μπέμπο. Η κόρη τους Έλενα Μπέμπο παντρεύτηκε τον Ζουάνε Μίσιελ γιο του δόγη Βιτάλε Α΄ Μίσιελ και της Φελίτσια Έλενα Κορνάρο, γιος τους ήταν ο μετέπειτα δόγης Ντομένικο Μίσιελ.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019.
- ↑ Hazlitt, 115–133.
- ↑ Norwich, 50–51.
- ↑ Norwich, 59–61.
- ↑ Norwich, 61.
- ↑ Staley, 315
- ↑ Norwich, 61.
- ↑ Norwich, 61.
- ↑ Norwich, 62.
- ↑ Norwich, 62.
- ↑ Norwich, 63.
- ↑ Norwich, 63.
- ↑ Norwich, 63.
- ↑ Norwich, 63, calls him "an obscure offshoot of the family," while McClellan, 39–43, makes him a younger brother of Otto.
Πηγές Επεξεργασία
- Hazlitt, W. Carew. (1915). The Venetian Republic: Its Rise, its Growth, and its Fall. A.D. 409–1797. London: Adam and Charles Black.
- McClellan, George B. (1904). The Oligarchy of Venice. Boston and New York: Houghton, Mifflin and Company.
- Norwich, John Julius. (1982). A History of Venice. New York: Alfred A. Knopf.
- Staley, Edgcumbe. (1910). The Dogaressas of Venice (The Wives of the Doges). London: T. W. Laurie.
- Cawley, Charles, VENICE, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy
