Πατριάρχης Παΐσιος Β΄

Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1726-1732, 1740-1743, 1744-1748 και 1751-1752)
(Ανακατεύθυνση από Παΐσιος Β΄)

Ο Παΐσιος Β΄ (κατά κόσμον Κιουμουρτζόγλου) διετέλεσε Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τέσσερις φορές τον 18ο αιώνα.

Πατριάρχης Παΐσιος Β΄
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση17ος αιώνας
Καισάρεια
Θάνατος11  Δεκεμβρίου 1756
Χάλκη
ΘρησκείαΑνατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταορθόδοξος ιερέας
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΟικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία

Διετέλεσε Μητροπολίτης Νικομηδείας και εξελέγη για πρώτη φορά Οικουμενικός Πατριάρχης στις 20 Νοεμβρίου 1726[1]. Επί της πρώτης Πατριαρχίας του, το 1727, η Σύνοδος καταδίκασε τη δράση της Ουνίας στη Συρία. Ενδιαφέρθηκε για τα προβλήματα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, για τα οποία εξέδωσε εγκύκλιο το 1728. Παρέμεινε στο Θρόνο έως το 1732. Επανήλθε κατόπιν και πατριάρχευσε εκ νέου τα έτη 1740-1743, 1744 (30 Σεπτεμβρίου)-1748[α] και 1751-1752. Το 1743 απέστειλε ως έξαρχο τον Λήμνου Παρθένιο σε έξι επαρχίες για συγκέντρωση χρημάτων[3]. Κατά την τέταρτη Πατριαρχία του εκδόθηκαν σουλτανικά φιρμάνια σχετικά με διοικητικά θέματα του Πατριαρχείου.

Ήταν άνθρωπος δυναμικός και µε ηγετικές ικανότητες[4] και διακρινόταν για τη θεολογική του παιδεία. Φαίνεται όμως πως ήταν αρχομανής, τυραννικός[5] και φιλοχρήματος[β][7] και πως ενδιαφερόταν υπερβολικά για το πώς θα παραμείνει στον θρόνο. Αναφέρεται περιστατικό κατά το οποίο υποχρέωσε αρχιερείς να του δώσουν όρκο ότι δεν θα επιζητήσουν την πατριαρχία[8], όπως και ότι κατά την τρίτη του πατριαρχία δηλητηρίασε αντίπαλό του αρχιερέα[9]. Η τελευταία πατριαρχία του έληξε μετά από επίθεση όχλου εναντίον του, από την οποία λίγο έλειψε να δολοφονηθεί[10].

Πέθανε στις 11 Δεκεμβρίου 1756 και ετάφη στη Μονή Καμαριώτισσας στη Χάλκη[11].

Υποσημειώσεις και παραπομπές Επεξεργασία

Υποσημειώσεις Επεξεργασία

  1. Σώζεται η επιστολή της παραίτησής του[2].
  2. Ο Βενδότης τον χαρακτηρίζει φιλοχρήµατο και αναφέρει ότι κατά την β΄ πατριαρχία του διοίκησε την Εκκλησία ως «λύκος» µαζεύοντας µόνο χρήµατα για να διατηρηθεί στο θρόνο[6]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Γεδεών 1886, σελ. 628.
  2. «Πατριαρχικαί πινακίδες». Εκκλησιαστική Αλήθεια Β (ΙΕ): 230. 1882. https://books.google.de/books?id=7EkWAAAAYAAJ&hl=el&pg=PA230#v=onepage&q&f=false. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2022. 
  3. Αγγελομάτη-Τσουγκαράκη, Ελένη (2007). «Το φαινόμενο της ζητείας κατά τη μεταβυζαντινή περίοδο». Ιόνιος Λόγος (Κέρκυρα) Α: 262. https://www.academia.edu/2762558/_%CE%A4%CE%BF_%CF%86%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC_%CF%84%CE%B7_%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B2%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BF%CE%B4%CE%BF_%CE%99%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84_1_2007_%CF%83_247_293. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2022. 
  4. Κωνσταντίνου 2011, σελ. 41.
  5. Γεδεών 1886, σελ. 629.
  6. Βενδότης 1795, σελ. 7-8, 87.
  7. Βυζάντιος 1862, σελ. 541.
  8. Κοµνηνός Υψηλάντης 1870, σελ. 362.
  9. Χρυσοβέργης 1998, σελ. 75.
  10. Μπακούρος 1998, σελ. 170.
  11. «Ο Αλέξανδρος Ι. Υψηλάντης κτίτορας της Μονής Θεοτόκου Καμαριώτισσας στη Χάλκη». Υψηλάντειο. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2021. 

Πηγές Επεξεργασία


τίτλοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας
Προκάτοχος
Μελέτιος
Μητροπολίτης Νικομηδείας
;-1726
Διάδοχος
Σεραφείμ
Προκάτοχος
Καλλίνικος Γ΄
Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
1726-1732 (1η θητεία)
Διάδοχος
Ιερεμίας Γ΄
Προκάτοχος
Νεόφυτος ΣΤ΄
Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
1740-1743 (2η θητεία)
Διάδοχος
Νεόφυτος ΣΤ΄
Προκάτοχος
Νεόφυτος ΣΤ΄
Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
1744-1748 (3η θητεία)
Διάδοχος
Κύριλλος Ε΄
Προκάτοχος
Κύριλλος Ε΄
Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
1751-1752 (4η θητεία)
Διάδοχος
Κύριλλος Ε΄