Παναγίτσα Αρκαδίας
Συντεταγμένες: 37°46′16″N 22°13′20″E / 37.77111°N 22.22222°E
Η Παναγίτσα είναι ορεινό χωριό στον δήμο Τρίπολης της Περιφερειακής Ενότητας Αρκαδίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 43 κατοίκων.[2]
| Παναγίτσα | |
|---|---|
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα[1] |
| Περιφέρεια | Πελοποννήσου |
| Περιφερειακή Ενότητα | Αρκαδίας |
| Δήμος | Τρίπολης, Δημοτική Κοινότητα Παναγίτσας Αρκαδίας |
| Δημοτική Ενότητα | Λεβιδίου |
| Γεωγραφία | |
| Υψόμετρο | 540 μέτρα |
| Πληθυσμός | |
| Μόνιμος | 43 |
| Έτος απογραφής | 2011 |
| Πληροφορίες | |
| Παλαιά ονομασία | Γκιούσι |
| Ταχ. κώδικας | 220 17 |
| Τηλ. κωδικός | 27960 |
Γενικά και ιστορικά στοιχεία Επεξεργασία
Το χωριό είναι κτισμένο σε πλαγιά λόφου στην νότια βόρεια πλευρά του κάμπου του Δάρα. Στο χωριό βρίσκονται οι πηγές του ποταμού Τράγου που τροφοδοτούνται από τον κάμπο της Κανδήλας. Η περιοχή των πηγών είναι βατή και περιέχει πλούσια βλάστηση, από λεύκες, καρυδιές και άλλα δένδρα. Κοντά στο χωριό είναι τα χωριά Δάρας και Κώμη.[3] Απέχει 40 χλμ. ΒΔ. από την Τρίπολη.
Μέχρι και το 1927, το χωριό έφερε την ονομασία Γκιούσι. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας αποτελούσε αγροτική εγκατάσταση μουσουλμάνων, στους οποίους οφείλεται και η παλαιότερη ονομασία του. Ως πρώτοι κάτοικοι του σύγχρονου οικισμού, αναφέρονται αγρότες από τη Νυμφασία, οι οποίοι είχαν αναλάβει την καλλιέργεια εκτάσεων που ανήκαν στη Μονή Κερνίτσης.[4]
Διοικητικά, μετά την απελευθέρωση και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, προσαρτήθηκε το 1845 στον τότε δήμο Νυμφασίας. Σύμφωνα με το Σχέδιο Καλλικράτης αποτελεί την τοπική κοινότητα Παναγίτσας που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Λεβιδίου του δήμου Τρίπολης.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ (Ελληνικά) Βάση δεδομένων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.
- ↑ «ΦΕΚ αποτελεσμάτων ΜΟΝΙΜΟΥ πληθυσμού», σελ. 10751 (σελ. 277 του pdf)
- ↑ «ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ (Χωριό) ΛΕΒΙΔΙ - GTP». www.gtp.gr. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2021.
- ↑ Σπηλιώτης, Λεωνίδας Γ. (2007) [1987]. Η Νυμφασία της Αρκαδίας, το χωριό των Νυμφών. Μυθολογική - Ιστορική - Πολιτιστική και Λαϊκή Παράδοση. Αθήνα. σελ. 71-72.