Βικιπαίδεια

Παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου (Κάστρο Ουίνδσορ)

θρησκευτικός χώρος στο Κάστρο του Γουίντσορ στην Αγγλία

Το παρεκκλήσιο τού Αγ. Γεωργίου στο Κάστρο του Ουίνδσορ στην Αγγλία - (St. Georges Chapel, Windsor Castle) είναι παρεκκλήσιο, κτισμένο σε ύστερο-μεσαιωνικό κάθετο γοτθικό στιλ. Είναι προσωπική εκκλησία του Μονάρχη, αλλά και παρεκκλήσιο τού Τάγματος της Περικνημίδος. Το παρεκκλήσιο του Αγ. Γεωργίου ιδρύθηκε τον 14ο αι. από τον Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας και διευρύνθηκε εκτενώς στα τέλη του 15ου αι. Βρίσκεται στην Κάτω Πτέρυγα του κάστρου. [2] Το κάστρο ανήκει στη μοναρχία για σχεδόν 1.000 χρόνια και ήταν η κύρια κατοικία της Ελισάβετ Β΄ πριν από το τέλος της.

Παρεκκλήσι Αγίου Γεωργίου
Χάρτης
Είδοςπαρεκκλήσι κάστρου
Αρχιτεκτονικήγοτθική αρχιτεκτονική
Γεωγραφικές συντεταγμένες51°29′1″N 0°36′25″W
ΘρήσκευμαΑγγλικανική Εκκλησία
Θρησκευτική υπαγωγήRoyal Peculiar
Διοικητική υπαγωγήWindsor and Maidenhead
ΤοποθεσίαΚάστρο του Ουίντσορ και Ουίντσορ
ΧώραΗνωμένο Βασίλειο[1]
Έναρξη κατασκευής1475
Ολοκλήρωση1511
Προστασίαδιατηρητέο κτίριο Βαθμού 1 (από 1975)
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το παρεκκλήσιο υπήρξε τόπος πολλών βασιλικών ακολουθιών, γάμων και ταφών: τον 19ο αι. το παρεκκλήσιο του Αγ. Γεωργίου και οι κοντινοί κήποι Φρόγκμορ αντικατέστησαν το Αβαείο του Ουέστμινστερ ως το επιλεγμένο μέρος ταφής για τη βρετανική βασιλική οικογένεια. [3] Η λειτουργία τού παρεκκλησίου είναι ευθύνη του κοσμήτορα και των μελών τού Κολεγίου του Ουίνδσορ, που απαρτίζουν το κολεγιακή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Βοηθούνται από έναν υπάλληλο, έναν ραβδούχο και άλλο προσωπικό. O «Σύλλογος Φίλων τού Αγ. Γεωργίου και Απογόνων των Ιπποτών της Περικνημίδος», ιδρύθηκε το 1931 για να βοηθήσει το Κολέγιο στη συντήρηση του παρεκκλησίου.

Ιστορία

Επεξεργασία
 
Παρεκκλήσιο του Αγ. Γεωργίου (αριστερά) στο Κάστρο του Ουίνδσορ το 1848, που δείχνει την απουσία των εραλδικών ζώων της βασίλισσας στις κορυφές (από τότε που αντικαταστάθηκαν). Ακουαρέλα του Τζόζεφ Νας.

Το 1348 ο βασιλιάς Εδουάρδος Γ΄ ίδρυσε δύο θρησκευτικά κολέγια: τού Αγ. Στεφάνου στο Ουέστμινστερ και τού Αγ. Γεωργίου στο Ουίνδσορ. Το νέο κολέγιο στο Ουίνδσορ ήταν προσαρτημένο στο παρεκκλήσιο τού Αγ. Εδουάρδου του Ομολογητή, που είχε κατασκευαστεί από τον Ερρίκο Γ΄ στις αρχές του 13ου αι. Το εκκλησάκι στη συνέχεια αφιερώθηκε εκ νέου στην Ευλογημένη Παρθένο Μαρία, τον Γεώργιο τον Μάρτυρα και τον Εδουάρδο τον Ομολογητή, αλλά σύντομα έγινε γνωστό μόνο με την αφιέρωσή του στον Άγ. Γεώργιο. [4] Ο Εδουάρδος Γ΄ έκτισε επίσης το πρόπυλο τού Θησαυροφυλακίου το 1353 – 54, που χρησιμοποιήθηκε ως είσοδος στο νέο κολέγιο.

 
Ο χώρος της Χορωδίας στο παρεκκλήσιο τού Αγ. Γεωργίου, του Τσαρλς Γουάιλντ, από το βιβλίο τού W.H. Pyne Βασιλικές Κατοικίες, 1818.

Το παρεκκλήσιο τού Αγ. Γεωργίου έγινε η εκκλησία του Τάγματος της Περικνημίδος. Στο παρεκκλήσιο τελείται ακόμη ειδική λειτουργία κάθε Ιούνιο και παρευρίσκονται μέλη του τάγματος. Τα εραλδικά τους λάβαρα κρέμονται επάνω από τους πάγκους της χορωδίας, όπου έχουν μία θέση για μια ζωή.

 
Το μοναστήρι Χόρσ-σιου, που κτίστηκε το 1480 και ανακατασκευάστηκε τον 19ο αι.

Η περίοδος 1475–1528 είδε μία ριζική ανάπλαση του Παρεκκλησίου του Αγ. Γεωργίου, που ξεκίνησε από τον Εδουάρδο Δ΄ και συνεχίστηκε από τον Ερρίκο Ζ΄ υπό την επίβλεψη τού πιο αξιότιμου συμβούλου του, σερ Ρέτζιναλντ Μπρέυ, και τού Ερρίκου Η΄. Το παρεκκλήσιο τού 13ου αι. του Αγ. Εδουάρδου του Ομολογητή διευρύνθηκε σε χώρο, που μοιάζει με καθεδρικό ναό υπό τη διεύθυνση του Ρίτσαρντ Μπώσαμπ, επισκόπου του Σάλσμπουρυ, και του αρχιτέκτονα Χένρυ Τζάνινς. Το μοναστήρι Χόρσ-σιου κατασκευάστηκε για τη νέα κοινότητα των 45 κατώτερων μελών: 16 εφημερίους, έναν διάκονο αναγνώστη τού Ευαγγελίου, 13 λαϊκούς υπαλλήλους, 2 γραμματείς επιστολών και 13 χορωδούς. Η Χορωδία του Παρεκκλησίου του Αγ. Γεωργίου συνεχίζει να υπάρχει μέχρι σήμερα και αριθμεί 20 μέλη. Οι χορωδοί είναι οικότροφοι στη Σχολή τού Αγ. Γεωργίου, στο Κάστρο Ουίνδσορ. Κατά τη διάρκεια της μαθητείας τους παρακολουθούν την πρακτική στο παρεκκλήσι κάθε πρωί και ψάλλουν τον Όρθρο και τη Θεία Ευχαριστεία τις Κυριακές και τον Εσπερινό όλη την εβδομάδα, εκτός από τις Τετάρτες.

Το παρεκκλήσιο τού Αγ. Γεωργίου ήταν ένας δημοφιλής προορισμός για τους προσκυνητές κατά την ύστερη μεσαιωνική περίοδο, καθώς θεωρήθηκε ότι περιείχε πολλές σημαντικές ταφές: τα σώματα του Τζον Σορν και του Ερρίκου ΣΤ΄ και ένα τμήμα του Τιμίου Σταυρού, που φυλάσσεται σε μία λειψανοθήκη, που ονομάζεται Σταυρός του Νεθ.  Ο Σταυρός λήφθηκε από τον Ουαλικό λαό από τον Εδουάρδο Α΄ μετά την κατάκτηση τού βασιλιά μαζί με άλλα ιερά κειμήλια. Όλα αυτά τα λείψανα φαίνεται να εκτίθενται στο ανατολικό άκρο της νότιας χορωδίας.

Το παρεκκλήσιο υπέστη μεγάλη καταστροφή κατά τη διάρκεια του Αγγλικού Εμφυλίου Πολέμου. Οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις εισέβαλαν και λεηλάτησαν το παρεκκλήσιο και το θησαυροφυλάκιο στις 23 Οκτωβρίου 1642. Περαιτέρω λεηλασία σημειώθηκε το 1643, όταν καταστράφηκε το κτίριο του Κολεγίου του 15ου αι., ο μόλυβδος αφαιρέθηκε από τις στέγες τού παρεκκλησίου και εκλάπησαν στοιχεία τού ημιτελούς ταφικού μνημείου του Ερρίκου Η΄. Μετά την εκτέλεσή του το 1649, ο Κάρολος Α΄ θάφτηκε σε μία μικρή κρύπτη στο κέντρο της χορωδίας στο παρεκκλήσιο τού Αγίου Γεωργίου, το οποίο περιείχε επίσης τα φέρετρα του Ερρίκου Η΄ και της 3ης συζύγου του Τζέιν Σείμουρ. Ένα πρόγραμμα επισκευής πραγματοποιήθηκε στο παρεκκλήσιο τού Αγ. Γεωργίου μετά την Παλινόρθωση.

Κατά τη διάρκεια της ζωής και της βασιλείας του, ο βασιλιάς Γεώργιος Γ΄ ήταν υπεύθυνος για την αναζωπύρωση του βασιλικού ενδιαφέροντος για το Κάστρο του Ουίνδσορ, το οποίο είχε αγνοηθεί πολύ μετά την άνοδο του Οίκου του Ανόβερου στον θρόνο της Μ. Βρετανίας το 1714. Στις 12 Αυγούστου 1776 η βασιλική οικογένεια παρακολούθησε για πρώτη φορά την πρωινή λειτουργία της Κυριακής στο παρεκκλήσιο του Αγ. Γεωργίου, το οποίο ονόμασαν «ο Καθεδρικός». Ο Γεώργιος Γ΄ ασχολήθηκε με το παρεκκλήσιο τού Αγ. Γεωργίου: ενέπνευσε και χρηματοδότησε σε μεγάλο βαθμό μία εκτεταμένη αποκατάσταση τού παρεκκλησίου από το 1780 έως το 1790.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της εγγονής του βασίλισσας Βικτώριας έγιναν περαιτέρω αλλαγές στη δομή τού παρεκκλησίου. Το ανατολικό άκρο της χορωδίας ανακατασκευάστηκε στη μνήμη τού συζύγου της Αλβέρτου. Το παρεκκλήσιο της Λαίδης, το οποίο είχε εγκαταλειφθεί από τον Ερρίκο Ζ΄, ολοκληρώθηκε. Ένα βασιλικό μαυσωλείο ολοκληρώθηκε κάτω από το παρεκκλήσιο της λαίδης. Ένα σύνολο σκαλοπατιών κτίστηκε στο δυτικό άκρο τού παρεκκλησίου, για να δημιουργήσει μία τελετουργική είσοδο στο κτίριο.

Στις αρχές του 20ού αι., οι τοξωτοί τοίχοι, οι ραγισμένοι θόλοι, η αποσύνθεση πέτρας και ο απογυμνωμένος μόλυβδος απαιτούσαν επείγουσα επιδιόρθωση. Το 1920 ξεκίνησε ένα πολύ αναγκαίο δεκαετές έργο αποκατάστασης στο παρεκκλήσιο τού Αγ. Γεωργίου, υπό την επίβλεψη τού συμβούλου αρχιτέκτονα σερ Χάρολντ Μπράκσπηρ.

Το μνημείο τού βασιλιά Γεώργιου ΣΤ΄ κατασκευάστηκε το 1969 μεταξύ του παρεκκλησίου Ράτλαντ και της βόρειας χορωδίας τού παρεκκλησίου τού Αγ. Γεωργίου σε σχέδιο τού Τζορτζ Πέις. [5]

Τον 21ο αι. το παρεκκλήσιο χωρά περίπου 800 άτομα για υπηρεσίες και εκδηλώσεις. [2]

 
Το παρεκκλήσιο τού Αγ. Γεωργίου στη Κάτω Πτέρυγα στο κέντρο δεξιά, εν μέρει πίσω από ένα δέντρο.

Τα γλυπτά ζώα της βασίλισσας

Επεξεργασία
 
Τα γλυπτά εραλδικά ζώα της βασίλισσας εμφανίζονται στην κορυφή των απολήξεων.

Στην οροφή του παρεκκλησιού, επάνω στις κορυφές, καθώς και στις απολήξεις στα πλάγια, υπάρχουν 76 εραλδικά αγάλματα, που αντιπροσωπεύουν τα εραλδικά ζώα της βασίλισσας, που δείχνουν τους υποστηρικτές τού βασιλικού θυρεού της Αγγλίας. Αντιπροσωπεύουν δεκατέσσερα από τα εραλδικά ζώα: το λιοντάρι της Αγγλίας, τον κόκκινο δράκο της Ουαλίας, τον πάνθηρα της Τζέιν Σείμουρ, το γεράκι τού Γιορκ, τον μαύρο ταύρο τού Κλάρενς, την αίγα τού Μπωφόρ, το λευκό λιοντάρι τού Μόρτιμερ, το λαγωνικό τού Ρίτσμοντ, το λευκό ελάφι τού Ριχάρδου Β΄, η αργυρή αντιλόπη με γιακά τού Μποχούν, ο μαύρος δράκος τού Ώλστερ, ο λευκός κύκνος τού Χέρεφορντ, ο μονόκερος τού Εδουάρδου Γ΄ και το χρυσό ζαρκάδι τού Κεντ. [6]

Τα αρχικά γλυπτά ζώα χρονολογούνται από τον 16ο αι., αλλά αφαιρέθηκαν το 1682 με τη συμβουλή τού σερ Κρίσυοφερ Ρεν. Ο Ρεν είχε επικρίνει την πέτρα Ρείγκατ, τον ασβεστολιθικό ψαμμίτη από τον οποίο κατασκευάστηκαν. Τα σημερινά αγάλματα χρονολογούνται από το 1925, όταν αναστηλώθηκε το παρεκκλήσιο. [7] [8]

Ο κοσμήτωρ και τα μέλη τού Κολεγίου

Επεξεργασία

Τάγμα της Περικνημίδας

Επεξεργασία

Υπηρεσία της Περικνημίδας

Επεξεργασία
 
Έμβλημα του Τάγματος της Περικνημίδας.

Τα μέλη του Τάγματος της Περικνημίδας συναντώνται στο Κάστρο Ουίνδσορ κάθε Ιούνιο για την ετήσια υπηρεσία της Περικνημίδας. Μετά το μεσημεριανό γεύμα στα Κρατικά Διαμερίσματα (Άνω Πτέρυγα τού Κάστρου), περπατούν φορώντας τις στολές και τα διακριτικά τους και πηγαίνουν στο παρεκκλήσιο τού Αγ. Γεωργίου για τη λειτουργία. Εάν πρόκειται να γίνουν δεκτά νέα μέλη, αυτά εγκαθίστανται στην υπηρεσία. Μετά τη λειτουργία, τα μέλη του τάγματος επιστρέφουν στην Άνω Πτέρυγα με άμαξα ή αυτοκίνητο.

 
Πολίτες έξω από το παρεκκλήσιο τού Αγ. Γεωργίου στο Κάστρο του Ουίνδσορ, περιμένοντας την πομπή της Περικνημίδος.

Το Τάγμα παρακολούθησε συχνά τις λειτουργίες των παρεκκλησίων στο μακρινό παρελθόν, ωστόσο τελείωσαν τον 18ο αι. και τελικά διακόπηκαν το 1805. Η Υπηρεσία της Περικνημίδος αναβίωσε το 1948 από τον βασιλιά Γεώργιο ΣΤ΄ για την 600ή επέτειο από την ίδρυση τού Τάγματος και έκτοτε έχει γίνει ετήσια εκδήλωση.

Εραλδική

Επεξεργασία
 
Εσωτερικό του παρεκκλησίου.

Μετά την εγκατάστασή τους, στα μέλη ανατίθεται σε καθένα από μία θέση (στασίδι) στη χορωδία τού παρεκκλησίου, επάνω από το οποίο εμφανίζονται ο εραλδικός θυρεός του/της.

Το ξίφος ενός μέλους τοποθετείται κάτω από ένα κράνος, το οποίο είναι διακοσμημένο με μανδύα και καλύπτεται με λοφίο, κορώνα ή στέμμα. Επάνω από αυτό, υψώνεται το εραλδικό λάβαρο ενός μέλους με τον θυρεό του. Μία πλάκα θέσης της Περικνημίδος, μία μικρή περίτεχνα επισμαλτωμένη πλάκα από ορείχαλκο, είναι επικολλημένη στο πίσω μέρος της θέσης, που εμφανίζει το όνομα τού μέλους και τον θυρεό με άλλες επιγραφές.

Με τον θάνατο ενός μέλους, αφαιρείται το ξίφος, το κράνος, ο μανδύας, το έμβλημα, η κορώνα ή το στέμμα και το λάβαρο. Μία λειτουργία που σηματοδοτεί τον θάνατο ενός εκλιπόντος μέλους πρέπει να πραγματοποιηθεί, προτού η θέση ανατεθεί σε άλλον. Η τελετή πραγματοποιείται στο παρεκκλήσιο, κατά την οποία οι Στρατιωτικοί Ιππότες του Ουίνδσορ φέρουν το λάβαρο τού αποθανόντος μέλους και το προσφέρουν στον κοσμήτορα του Ουίνδσορ, ο οποίος το τοποθετεί στον βωμό.

Ωστόσο οι πλάκες θέσης δεν αφαιρούνται. Παραμένουν μόνιμα στερεωμένοι στη θέση, έτσι οι πάγκοι του παρεκκλησίου είναι διακοσμημένοι με μία συλλογή από πλάκες των μελών σε όλη την ιστορία.

Το ψαλτήριο

Επεξεργασία
 
Tierceronlierne θόλος της χορωδίας και οπαδικός θόλος στη διάβαση του παρεκκλησίου του Αγίου Γεωργίου, με τα πανό Garter εκατέρωθεν από κάτω

Το παρεκκλήσιο τού Αγίου Γεωργίου είναι ένα από τα σημαντικότερα μεσαιωνικά ψαλτήρια, που έχουν διασωθεί στην Αγγλία. Το ίδιο το κολέγιο ήταν μέρος ενός μεσαιωνικού ψαλτηρίου, και υπάρχουν πολλά άλλα στοιχεία ψαλτηρίου με τη μορφή βωμών και μικρών παρεκκλησίων στη μνήμη διάφορων Άγγλων μοναρχών και ορισμένων επιφανών αυλικών, διακόνων και μελών τού Κολεγίου. Επίσης προσφέρονται ειδικές υπηρεσίες και προσευχές στη μνήμη του ιδρυτή. Ο Ερρίκος Η΄ είχε αρχικά την πρόθεση να στήσει ένα άλλο ψαλτήριο στο παρεκκλήσι, παρά το γεγονός ότι οι εκκλησιαστικές του αλλαγές οδήγησαν στη Μεταρρύθμιση στην Αγγλία και στην τελική κατάργηση των ψαλτηρίων.

Οι πολύ αξιοθαύμαστες σιδερένιες πύλες στο ιερό τού παρεκκλησίου καθώς και οι κλειδαριές στις πόρτες τού παρεκκλησίου είναι έργο τού μεσαιωνικού Κορνουαλού μεταλλουργού Τζον Τρεζίλιαν. [9] Το καθεστώς τού κολεγίου ως βασιλικού ιδρύματος το έσωσε από τη διάλυση κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης. Ως αποτέλεσμα, πολλά από τα μικρότερα ψαλτήρια μέσα στο παρεκκλήσι διατηρήθηκαν. Αυτά είναι τα μόνα εναπομείναντα ψαλτήρια τού είδους τους στην Αγγλία, που δεν έχουν ποτέ κατασταλεί.

Ψαλτήριο Ράτλαντ

Επεξεργασία
 
Αναμνηστική ορειχάλκινη πλάκα στο ψαλτήριο τού Σαιντ Λεζέρ με την Άννα της Υόρκης (1439–1476) και τον δεύτερο σύζυγό της Tόμας Σ. Λεζέρ (π. 1440 – 1483), ιδρυτή τού παρεκκλησίου.

Το παρεκκλήσιο με το Ψαλτήρι τού Ράτλαντ, που σχηματίζει το βόρειο τμήμα τού παρεκκλησίου τού Αγ. Γεωργίου, ιδρύθηκε το 1491 προς τιμή τού σερ Tόμας Σαιντ Λεζέρ (π. 1440 – 1483) και της Άννας της Υόρκης (1439–1476). [10] Ο σερ Τόμας ήταν ο δεύτερος σύζυγος της Άννας. Ήταν η μεγαλύτερη επιζήσασα κόρη του Ριχάρδου Πλανταγενέτη, 3ου δούκα της Υόρκης και επομένως μεγαλύτερη αδελφή των βασιλιέων Εδουάρδου Δ΄ (1442-1483) και Ριχάρδου Γ΄ (1452-1485). Μία αναμνηστική ορειχάλκινη πλάκα στη μνήμη της Άννας και του σερ Τόμας σώζεται στον ανατολικό τοίχο του Ψαλτηρίου Ράτλαντ, η επιγραφή τού οποίου αναφέρει ότι το ψαλτήριο ιδρύθηκε "με δύο ιερείς να ψάλλουν για πάντα":

«Μέσα σε αυτό το παρεκκλήσιο κείτεται η Άννα δούκισσα του Έξετερ, αδελφή τού ευγενούς βασιλιά Εδουάρδου τού ισχυρού. Και επίσης το σώμα τού σερ Τόμας Σέλινγκερ ιππότη, συζύγου της, τον οποίο είχε βρει σε αυτό το Κολέγιο τού Ψαλτηρίου, με δύο ιερείς που έψελναν. Σε αυτές τις ψυχές ο Θεός ας έχει έλεος. Η δούκισσα Άννα απεβίωσε το έτος Κυρίου ημών M CCCC LΧΧ V"

Το ψαλτήριο έλαβε το σημερινό του όνομα προς τιμή τού κόμης τού Ράτλαντ, απογόνου της Άννας και του σερ Τόμας: η κόρη τους, επίσης Άννα, παντρεύτηκε τον Τζορτζ Μάνερς 11ο βαρόνο τού Ρος και γιος τους ήταν ο Τόμας Μάνερς 1ος κόμης τού Ράτλαντ. Ο τάφος τού Τζορτζ και της Άννας Μάννερς είναι ένα εξέχον δείγμα ψαλτηρίου. Οι μορφές τους είναι σκαλισμένες σε αγγλικό αλάβαστρο. [10]

Το ψαλτήριο αποτελείται από πέντε πλαίσια, που αντιπροσωπεύουν τον Ευαγγελισμό, την Επίσκεψη, την Προσκύνηση των Μάγων, τους Πειρασμούς τού Χριστού στην έρημο και το Θαύμα στην Κανά. Παραγγέλθηκαν στην κεντήτρια Μπέρυλ Ντην και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να ολοκληρωθούν. Μόνο ένα πλαίσιο εμφανίζεται συνήθως στο κοινό, αλλά τα άλλα μπορούν να προβληθούν κατόπιν αιτήματος. [11]

Γάμοι

Επεξεργασία
 
Ο γάμος τού Εδουάρδου (Ζ΄) τότε πρίγκιπα της Ουαλίας και της Αλεξάνδρας της Δανίας, το 1863.

Το παρεκκλήσιο έγινε ο τόπος πολλών βασιλικών γάμων, ιδιαίτερα των παιδιών της βασίλισσας Βικτώριας. Έχουν τελεστεί:

Έτος Γαμπρός Νυφη
1863 Εδουάρδος (Ζ΄) τότε πρίγκιπας της Ουαλίας Αλεξάνδρα πριγκίπισσα της Δανίας
1866 Χριστιανός πρίγκιπας τού Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ Έλενα του Ηνωμένου Βασιλείου
1871 Τζον Κάμπελ, μαρκήσιος τού Λορν Λουίζα πριγκίπισσα τού Ηνωμένου Βασιλείου
1879 Αρθούρος δούκας του Κόννωτ & τού Στράθερν Λουίζα-Μαργαρίτα πρικίπισσα της Πρωσίας
1880 Aλφόνς βαρόνος τού Πάβελ-Ράμινγκεν Φρειδερίκη πριγκίπισσα τού Ανόβερου
1882 Λεοπόλδος δούκας του Ώλμπανυ Ελένη πριγκίπισσα τού Βάλντεκ & Πύρμοντ
1891 Άριμπερτ πρίγκιπας τού Άνχαλτ Μαρία-Λουίζα πριγκίπισσα τού Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ
1904 Αλέξανδρος πρίγκιπας τού Τεκ Αλίκη πριγκίπισσα τού Ώλμπανυ
1905 Γουσταύος (ΣΤ΄) Αδόλφος τότε πρίγκιπας της Σουηδίας Μαργαρίτα πριγκίπισσα τού Κόννωτ
1919 ταγματάρχης Τζον Έβελιν Γκιμπς Έλενα λαίδη τού Κέιμπριτζ
1957 Ντέιβιντ-Ίαν Λίντελ-Γκράινγκερ Άννα Άμπελ Σμιθ
1992 Τίμοθι Τέιλορ Έλεν λαίδη τού Γουίνδσορ
1999 Εδουάρδος κόμης τού Ουέσσεξ Σοφία Ρις Τζόουνς κόμισσα τού Ουέσσεξ
2008 Πίτερ Φίλιπς Ότομν Κέλλυ
2018 Χάρι πρίγκιπας της Ουαλίας Μέγκαν Μαρκλ [12]
Τζακ Μπρούξμπανκ Ευγενία πριγκίπισσα της Υόρκης
2019 Τόμας Κίνγκστον Γκαμπριέλα λαίδη τού Γουίνδσορ

Ο Κάρολος Γ΄, τότε πρίγκιπας της Ουαλίας και η Καμίλα Πάρκερ-Μπόουλς έλαβαν μία ευλογία από τον αρχιεπίσκοπο τού Καντέρμπουρυ.

Ταφές

Επεξεργασία

Το παρεκκλήσιο έχει γίνει ο τόπος πολλών βασιλικών κηδειών και ενταφιασμών. Οι άνθρωποι που έχουν ενταφιαστεί στο παρεκκλήσιο περιλαμβάνουν:

στην Αγ. Τράπεζα

Επεξεργασία

στον χώρο της χορωδίας

Επεξεργασία

στη Βασιλική Κρύπτη

Επεξεργασία

Κοντά στη Δυτική Πόρτα

Επεξεργασία
  • Γεώργιος Ε΄ βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου και αυτοκράτορας της Ινδίας, το 1936
  • Mαίρη τού Τεκ, βασιλική σύζυγος τού Ηνωμένου Βασιλείου και αυτοκρατορική σύζυγος της Ινδίας, το 1953

Μνημείο του Βασιλιά Γεωργίου ΣΤ΄

Επεξεργασία
  • Γεώργιος ΣΤ΄ βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου, αυτοκράτορας της Ινδίας και επικεφαλής της Κοινοπολιτείας, στις 26 Μαρτίου 1969 (αρχικά ενταφιάστηκε στη Βασιλική Κρύπτη στις 15 Φεβρουαρίου 1952 και μετακινήθηκε στο παρεκκλήσιο μετά την κατασκευή αυτού) [13]
  • Μαργαρίτα κόμισσα τού Σνόουντον, το 2002 (η τέφρα), κόρη του Γεωργίου ΣΤ΄ και της Eλισάβετ Μπόουζ-Λυόν
  • Eλισάβετ Μπόουζ-Λυόν, βασιλική σύζυγος τού Ηνωμένου Βασιλείου και αυτοκρατορική σύζυγος της Ινδίας, 2002 (ευρέως γνωστή ως "βασίλισσα Ελισάβετ, η βασιλομήτωρ")
  • Φίλιππος δούκας του Εδιμβούργου, το 2022 (αρχικά ενταφιάστηκε στη Βασιλική Κρύπτη το 2021 και μετακόμισε στο παρεκκλήσιο μετά το τέλος τής συζύγου του), σύζυγος της Ελισάβετ Β΄
  • Ελισάβετ Β΄ βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου και επικεφαλής της Κοινοπολιτείας, τον Σεπτέμβριο 2022.

Mνημειακό Παρεκκλήσιο Αλβέρτου

Επεξεργασία

Κρύπτη Γκλόστερ

Επεξεργασία

Λοιποί

Επεξεργασία

Πρώην ταφές, που από εδώ μεταφέρθηκαν αλλού

Επεξεργασία

Στη λογοτεχνία

Επεξεργασία
  • Βάτσλαβ Χόλλαρ Άποψη και κάτοψη του παρεκκλησίου του Αγ. Γεωργίου, Ουίνδσορ π. 1671. [16] [17] [18]
  • John Henry Le Keux Παρεκκλήσιο του Αγ. Γεωργίου, Ουίνδσορ. Κάτοψη 1810. Χαραγμένο μετά από σχέδιο του F. Mackenzie, που δημοσιεύτηκε στο Britton's Architectural antiquities of Great Britain, 1807. Χαλκογραφία. [19] [20]

Βιβλιογραφικές αναφορές

Επεξεργασία

Σημειώσεις

Επεξεργασία
  1. ↑ (Γερμανικά, αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 6266. Ανακτήθηκε στις 30  Ιουλίου 2018.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Harry and Meghan to wed at Windsor in May». BBC News. 28 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2017. 
  3. ↑ Petter, Olivia (16 Οκτωβρίου 2020). «What will happen when the Queen dies and where will she be buried». The Independent. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2021. 
  4. ↑ P H Ditchfield, επιμ. (1907). «Collegiate churches: Windsor (St George's chapel)». A History of the County of Berkshire: Volume 2. Victoria County History. σελ. 106. 
  5. ↑ Keay, Douglas (15 February 2002). «Princess Margaret's ashes to rest by her father». The Times (67375): σελ. 3. https://link.gale.com/apps/doc/IF0501475187/TTDA?u=wes_ttda&sid=bookmark-TTDA&xid=a9eafb8a. Ανακτήθηκε στις 14 September 2022. 
  6. ↑ «Windsor Royal Beasts on St George's Chapel roof». Wordpress. 6 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2014. 
  7. ↑ London, H. Stanford (1953). "The" Queen's Beasts: An Account with New Drawings of the Heraldic Animals Witch Stood at the Entrance to Westminster Abbey on the Occasion of the Coronation of Her Majesty Queen Elizabeth II., 2. June 1953. Newman Neame. σελ. 15. 
  8. ↑ «Sir Frederick Minter». The Times: σελ. 19. 15 July 1976. 
  9. ↑ Blackburne, Harry W. (2008). The Romance of St. George's Chapel, Windsor Castle. Wildside Press. σελίδες 14–. ISBN 978-1-4344-7428-5. 
  10. ↑ 10,0 10,1 Eleanor Cracknell (15 Ιουλίου 2011). «The Rutland Chantry». College of St George. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2018. 
  11. ↑ «Beryl Dean Panels». College of St George (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2019. 
  12. ↑ Yeginsu, Ceylan (2018-03-02). «Prince Harry and Meghan Markle Invite Members of Public to Wedding Day» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2018/03/02/world/europe/uk-prince-harry-meghan-markle-wedding.html. Ανακτήθηκε στις 2022-09-18. 
  13. ↑ «Royal Burials in the Chapel since 1805». College of St George. 2017. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2018. 
  14. ↑ «Royal Burials in the Chapel by location». College of St George. 2017. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2018. 
  15. ↑ «The Roos Monument in the Rutland Chantry Chapel». College of St George. 10 Σεπτεμβρίου 2010. 
  16. ↑ «View and Ground Plan of St. George's Chapel, Windsor - Wenceslaus Hollar». 21 Ιουνίου 2016. 
  17. ↑ «View and Ground Plan of St. George's Chapel, Windsor - Wenceslaus Hollar». 8 Μαΐου 2015. 
  18. ↑ «View and Ground Plan of St. George's Chapel, Windsor - Wenceslaus Hollar». 21 Ιουνίου 2016. 
  19. ↑ «Picture» (JPG). www.antiqueprints.co. 
  20. ↑ «Free stock images for genealogy and ancestry researchers». www.ancestryimages.com. 

Πηγές

Επεξεργασία
  • Begent, Peter J.; Chesshyre, Hubert; Chesshyre, D. H. B.; Jefferson, Lisa (1999). The most noble Order of the Garter: 650 years. Spink. ISBN 978-1-902040-20-2.
  • Keen, Laurence; Scarff, Eileen, eds. (2002). Windsor: medieval archaeology, art and architecture of the Thames Valley. British Archaeological Association. ISBN 978-1-902653-45-7.
  • Saul, Nigel, ed. (2005). St George's Chapel, Windsor, in the Fourteenth Century. Boydell Press. ISBN 978-1-84383-117-4.
  • Richmond, Colin; Scarff, Eileen, eds. (2001). St Georges Chapel, Windsor, in the late Middle Ages. Windsor: Maney Publishing. ISBN 978-0-9539676-1-2.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Παρεκκλήσιο_του_Αγίου_Γεωργίου_(Κάστρο_Ουίνδσορ)&oldid=10685715"