Πείραμα των σταγονιδίων λαδιού

Το πείραμα των σταγονιδίων λαδιού εκτελέστηκε από τους Ρόμπερτ Άντριους Μίλικαν και Χάρβεϊ Φλέτσερ το 1909 για να μετρήσουν το στοιχειώδες ηλεκτρικό φορτίο (το φορτίο του ηλεκτρονίου).

Ο εξοπλισμός του Μίλικαν για το πείραμα

Το πείραμα περιείχε την παρατήρηση μικρών ηλεκτρικά φορτισμένων σταγονιδίων πετρελαίου τοποθετημένων μεταξύ δύο παράλληλων μεταλλικών επιφανειών, σχηματίζοντας τις πλάκες ενός πυκνωτή. Οι πλάκες προσανατολίστηκαν οριζόντια, με μία πλάκα επάνω από την άλλη. Ρίχτηκε μια σταγόνα ατομοποιημένου λαδιού μέσω μιας μικρής οπής στην πλάκα κορυφής και ιονίστηκε από μια ακτίνα Χ, καθιστώντας τες αρνητικά φορτισμένες. Πρώτον, με μηδενικό εφαρμοζόμενο ηλεκτρικό πεδίο, μετρήθηκε η ταχύτητα πτώσης ενός. Αργότερα, επαναλαμβάνοντας το πείραμα για πολλά σταγονίδια, επιβεβαίωσαν ότι οι φορτίσεις ταν όλα μικρά ακέραια πολλαπλάσια μιας συγκεκριμένης τιμής βάσης, η οποία βρέθηκε ότι είναι 1.5924(17)×10⁻¹⁹ C, περίπου 0,6% διαφορετικό από τη δεκτή αξία 1.602176487(40)×10⁻¹⁹ C. Πρότειναν ότι αυτό ήταν η ένταση της αρνητικής φόρτισης ενός απλού ηλεκτρονίου.