Πεζογέφυρα Σολφερίνο
Συντεταγμένες: 48°51′43″N 2°19′29″E / 48.861944°N 2.324722°E
Η Σολφερίνο (γαλλ. προφ. Σολφερινό) είναι πεζογέφυρα στον ποταμό Σηκουάνα στο 7ο διαμέρισμα του Παρισιού και συνδέει το μουσείο Ορσέ με τους κήπους του παλατιού του Κεραμικού. Από τον Οκτώβριο του 2006 η πεζογέφυρα μετονομάστηκε σε πεζογέφυρα "Λεοπόλντ Σεντάρ Σανγκόρ"[1].
| Πεζογέφυρα Σολφερίνο | |
|---|---|
 Πεζογέφυρα Σολφερίνο | |
| Διασχίζει | Σηκουάνα |
| Χαρακτηριστικά | |
| Συνολικό μήκος | 106 μέτρα |
| Πλάτος | 15 μέτρα |
| Αρχιτέκτονας | Marc Mimram |
| Σχεδιαστής | Μαρκ Μίμραμ |
| Αρχή κατασκευής | 1997 |
| Τέλος κατασκευής | 1999 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Ιστορία Επεξεργασία
Η πρώτη γέφυρα στο ίδιο σημείο του ποταμού εγκαινιάζεται το 1861 από τον Ναπολέοντα Γ΄. Επρόκειτο για μια γέφυρα με τρία ανοίγματα από χυτοσίδηρο η οποία διευκόλυνε την κίνηση των οχημάτων της εποχής. Ονομάστηκε Σολφερίνο προς τιμή της νίκης των στρατευμάτων το 1859 στην ομώνυμη μάχη. Εξαιτίας της φθοράς του χρόνου και των συχνών συγκρούσεων των φορτηγίδων κατεδαφίζεται το 1961 και αντικαθίσταται με μια απλή προσωρινή πεζογέφυρα. Αυτή με την σειρά της κατεδαφίζεται το 1992.
Η τωρινή γέφυρα Επεξεργασία
Η νέα γέφυρα άρχισε να χτίζεται το 1997 από τον αρχιτέκτονα Μαρκ Μίμραμ και τελείωσε το 1999. Πρόκειται για απλή τοξωτή ατσάλινη πεζογέφυρα με άνοιγμα 106 μέτρα και πλάτος 15 μέτρα. Η κάλυψη του μεταλλικού σκελετού του διαδρόμου από τροπικό ξύλο από δένδρο της Βραζιλίας, η διακόσμηση, η θέα του ποταμού και τα παγκάκια κάνουν την γέφυρα φιλική στους περιπατητές[2]. Δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται στο Παρίσι "η γέφυρα της αγάπης", εξαιτίας του εθίμου των κλειστών λουκέτων που αφήνουν οι περιπατητές κλειδωμένα στα πλαϊνά κάγκελα της γέφυρας.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑
The National Geographic Traveler- Παρίσι (1999). «Γέφυρες και προκυμαίες, σελίδα 138». Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη. σελ. 272. ISBN 960-7538-71-4. Missing or empty
|title=(βοήθεια) - ↑ Άντζια Σάσι Περίνο, Τζόρτζο Φαρατζάνα (2005). «Πεζογέφυρα Σολφερίνο, σελίδα 158». Γέφυρες. Αθήνα: Καρακωτσόγλου. σελ. 192.