Περσοφιλία
Η Περσοφιλία αναφέρεται στην εκτίμηση και την αγάπη του πολιτισμού, των ανθρώπων ή της ιστορίας του Ιράν (Περσία).
Η πρώτη χρήση της λέξης μάλλον ήταν από τη Βασιλική Νομισματική Εταιρεία το 1838.[1] Αναφερόταν σε έναν βασιλιά του Μάριου στη σύγχρονη Κύπρο.
Το αντίθετο είναι η περσοφοβία ή αντι-ιρανισμός.
Προέλευση Επεξεργασία
Ο θαυμασμός για τους Πέρσες ήταν ιδιαίτερα υψηλός κατά τη διάρκεια της Αχαιμενιδικής δυναστείας. Ο ιδρυτής της, ο Κύρος ο Μέγας, ήταν ο μόνος μη Εβραίος, που θεωρήθηκε Μεσσίας στη Βίβλο.[2] Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος κατέκτησε πλήρως την αυτοκρατορία, ήταν κι ο ίδιος θαυμαστής του Κύρου και υιοθέτησε περσικά έθιμα. Ο Μακεδόνας σατράπης Πευκέστας κέρδισε την υποστήριξη των υπηκόων του στην Περσία λόγω της περσοφιλίας του[3]. Αρχαίοι Έλληνες ηγέτες της Αχαιμενιδικής περιόδου, που χρησιμοποιούσαν περσικούς τίτλους ή ονόματα, θεωρήθηκαν Περσόφιλοι[4]. Οι βασιλιάδες της Σιδώνας, των οποίων οι κυβερνητικές πολιτικές έδωσαν ειδικά δικαιώματα στους Πέρσες, μπορεί επίσης να αναφέρονται ως Περσόφιλοι.[5]
Οι Καυκάσιοι ηγέτες, που τάχθηκαν με τους Σασσανίδες, χαρακτηρίζονται ως Περσόφιλοι, όπως ο Στέφανος Α' της Ιβηρίας.[6] (Γίνεται λόγος στο Βασίλειο της Ιβηρίας, το όνομα για το βασίλειο του Νοτίου Καυκάσου, με επίκεντρο την σημερινή ανατολική Γεωργία).
Οι χαλίφηδες των Αββασιδών Χαρούν αλ-Ρασίντ και Αλ-Μαμούν περιγράφονται ως περσόφιλοι από τον Άγγλο συγγραφέα Πέρσι Σάικς [7] λόγω των φιλοπερσικών πολιτικών τους.
Ο θαυμασμός του περσικού πολιτισμού συνεχίστηκε στην Αυτοκρατορία των Μουγκάλ στη Νότια Ασία. Για παράδειγμα, ο Αμπντούλ Ραχίμ Χαν-ε-Χάνα είναι ο κύριος περσόφιλος της εποχής του.[8]
Ένας από τους πιο εξέχοντες σύγχρονους περσόφιλους ήταν ο Βρετανός λογοτεχνικός ιστορικός Έντουαρντ Γκράνβιλ Μπράουν, ο οποίος συμμετείχε στην Περσική Συνταγματική Επανάσταση του 1906.
Άλλοι Περσόφιλοι Επεξεργασία
- Παυσανίας
- Ξενοφών , συγγραφέας του έργου Κύρου Παιδεία, για τον Κύρο τον Μέγα
- Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε
- Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ [9]
- Έντουαρντ Φιτζέραλντ
- Φρίντριχ Νίτσε
- Μουχάμπαντ Ικμπάλ
- Άρθουρ Άπχαμ Πόουπ (ετάφη στο Ισφαχάν)
- Χάουαρντ Μπάσκερβιλ
- Ρίτσαρντ Νέλσον Φράι
- Πίτερ Αβέρι [10]
- Κόλμαν Μπαρκς
- Τζον Λίμπερτ
- Γκαρνίκ Ασατριάν
- Ρίτσαρντ Φολτς
- Αρτύρ ντε Γκομπινώ
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Wertheimer, Londres (1838). The Numismatic Chronicle. Royal Numismatic Society.
- ↑ [...] ὁ λέγων Κύρῳ φρονεῖν καὶ πάντα τὰ θελήματά μου ποιήσει· ὁ λέγων Ἱερουσαλήμ· οἰκοδομηθήσῃ, καὶ τὸν οἶκον τὸν ἅγιόν μου θεμελιώσω. (κ.εξ). [...] Αγία Γραφή, Ησαΐας, κεφ. 44-45
- ↑ Curtis, Vesta Sarkhosh· Stewart, Sarah (2007). The Age of the Parthians (στα Αγγλικά). I.B.Tauris. ISBN 978-1-84511-406-0.
- ↑ Max Cary, Percy Gardner, Society for the Promotion of Hellenic Studies (London, England), JSTOR (Organization), Ernest Arthur Gardner (1984). Journal of Hellenic Studies. Online Version
- ↑ Boardman, John (1982). The Cambridge Ancient History. Cambridge, England: Cambridge University Press. ISBN 0-521-23348-8. Online Version
- ↑ 6,0 6,1 Rapp, Stephen H. Corpus scriptorum christianorum orientalium: Subsidia. ISBN 9789042913189.
- ↑ Sykes, Sir Percy (27 Σεπτεμβρίου 2013). A History of Persia. ISBN 978-1-136-52597-1.
- ↑ Culture and Circulation: Literature in Motion in Early Modern India (στα Αγγλικά). BRILL. 2014. σελ. 13. ISBN 9789004264489.
- ↑ «HEGEL, GEORG WILHELM FRIEDRICH – Encyclopaedia Iranica». www.iranicaonline.org.
- ↑ «Peter Avery OBE (1923–2008)». Cambridge University. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2013.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Dabashi, Hamid (12 Οκτωβρίου 2015). Persophilia: Persian Culture on the Global Scene. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-49579-1.