Πρώτη Ιντιφάντα
Η πρώτη Ιντιφάντα ή πρώτη Παλαιστινιακή Ιντιφάντα ήταν εξέγερση των Παλαιστινίων ενάντια στην κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Γάζας από το Ισραήλ, η οποία έλαβε χώρα από το Δεκέμβριο του 1987 μέχρι το συνέδριο της Μαδρίτης το 1991, αν και μερικοί τοποθετούν τη λήξη της το 1993, με την υπογραφή των συμφώνων του Όσλου. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης έχασαν τη ζωή τους περίπου 1.500 Παλαιστίνιοι και περίπου 400 Ισραηλινοί.[1] Το αποτέλεσμα των ειρηνευτικών διαδικασιών ήταν η δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής και η αναγνώριση του Ισραήλ από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.[2]
Η ιντιφάντα ξεκίνησε στις 9 Δεκεμβρίου 1987,[3] στον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπάλια μετά τη σύγκρουση ενός φορτηγού των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) με ένα πολιτικό αυτοκίνητο, σκοτώνοντας τέσσερις Παλαιστίνιους εργάτες, τρεις από τους οποίους ήταν από τον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπαλία.[4][5] Οι Παλαιστίνιοι κατηγόρησαν ότι η σύγκρουση ήταν μια σκόπιμη απάντηση για τη δολοφονία ενός Εβραίου στη Γάζα μέρες νωρίτερα.[6] Το Ισραήλ αρνήθηκε ότι η σύγκρουση, η οποία σημειώθηκε σε περίοδο αυξημένης έντασης, ήταν σκόπιμη ή συντονισμένη.[7] Η παλαιστινιακή απάντηση χαρακτηρίστηκε από διαμαρτυρίες, πολιτική ανυπακοή και βία.[8][9] Υπήρχαν γκράφιτι, οδοφράγματα,[10][11] και εκτεταμένες ρίψεις πέτρες και βόμβες μολότοφ κατά του Ισραηλινού Στρατού και των υποδομών του στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Αυτά έρχονται σε αντίθεση με τις πολιτικές προσπάθειες, όπως γενικές απεργίες, μποϊκοτάζ των θεσμών της ισραηλινής Πολιτικής Διοίκησης στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, ένα οικονομικό μποϊκοτάζ που αποτελείται από άρνηση εργασίας σε ισραηλινούς εποικισμούς για ισραηλινά προϊόντα, άρνηση πληρωμής φόρων και άρνηση οδήγησης παλαιστινιακών αυτοκινήτων με ισραηλινές άδειες.
Το Ισραήλ ανέπτυξε περίπου 80.000 στρατιώτες ως απάντηση. Τα ισραηλινά αντίμετρα, τα οποία αρχικά περιλάμβαναν τη συχνή χρήση πραγματικών πυρών σε περιπτώσεις ταραχών, επικρίθηκαν ως δυσανάλογα. Οι κανόνες εμπλοκής των IDF επικρίθηκαν επίσης ως υπερβολικά ελεύθερη χρήση θανατηφόρου βίας.[12] Το Ισραήλ υποστήριξε ότι η βία από τους Παλαιστίνιους απαιτούσε σθεναρή απάντηση. Τους πρώτους 13 μήνες σκοτώθηκαν 332 Παλαιστίνιοι και 12 Ισραηλινοί.[13][14] Εικόνες στρατιωτών που χτυπούσαν εφήβους με ρόπαλα οδήγησαν στη συνέχεια στην υιοθέτηση της βολής ημιθανατηφόρων πλαστικών σφαιρών.[13] Τον πρώτο χρόνο της Ιντιφάντα, οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας σκότωσαν 311 Παλαιστίνιους, εκ των οποίων οι 53 ήταν κάτω των 17 ετών.[13] Σε διάστημα έξι ετών, οι IDF σκότωσαν περίπου 1.162–1.204[15] Παλαιστίνιους.
Μεταξύ των Ισραηλινών, 100 άμαχοι και 60 μέλη του προσωπικού των IDF σκοτώθηκαν[1] συχνά από μαχητές εκτός του ελέγχου της Ενοποιημένης Εθνικής Ηγεσίας της Εξέγερσης της Ιντιφάντα[16] και περισσότεροι από 1.400 Ισραηλινοί πολίτες και 1.700 στρατιώτες τραυματίστηκαν.[17] Η ενδοπαλαιστινιακή βία ήταν επίσης ένα εξέχον χαρακτηριστικό της Ιντιφάντα, με εκτεταμένες εκτελέσεις περίπου 822 Παλαιστινίων που σκοτώθηκαν ως φερόμενοι ως συνεργάτες του Ισραήλ (1988–Απρίλιος 1994).[18] Η δεύτερη Ιντιφάντα που ακολούθησε έλαβε χώρα από τον Σεπτέμβριο του 2000 έως το 2005.
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 B'Tselem Statistics; Fatalities in the first Intifada.
- ↑ Kim Murphy. "Israel and PLO, in Historic Bid for Peace, Agree to Mutual Recognition," Los Angeles Times, 10 Σεπτεμβρίου 1993.
- ↑ Edward Said (1989). Intifada: The Palestinian Uprising Against Israeli Occupation. South End Press. σελίδες 5–22. ISBN 978-0-89608-363-9.
- ↑ Berman 2011, σελ. 41.
- ↑ Michael Omer-Man The accident that sparked an Intifada, 12/04/2011
- ↑ David McDowall,Palestine and Israel: The Uprising and Beyond, University of California Press, 1989 p. 1
- ↑ «The accident that sparked an Intifada». The Jerusalem Post | JPost.com. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2020.
- ↑ Ruth Margolies Beitler, The Path to Mass Rebellion: An Analysis of Two Intifadas, Lexington Books, 2004 p.xi.
- ↑ Lustick, Ian S. (1993). Brynen, Rex; Hiltermann, Joost R.; Hudson, Michael C. και άλλοι, επιμ. «Writing the Intifada: Collective Action in the Occupied Territories». World Politics 45 (4): 560–594. doi:. ISSN 0043-8871. https://archive.org/details/sim_world-politics_1993-07_45_4/page/560.
- ↑ «BBC NEWS». news.bbc.co.uk.
- ↑ Walid Salem, 'Human Security from Below: Palestinian Citizens Protection Strategies, 1988–2005,' in Monica den Boer, Jaap de Wilde (eds.), The Viability of Human Security,Amsterdam University Press, 2008 pp. 179–201 p. 190.
- ↑ «The Israeli Army and the Intifada – Policies that Contribute to the Killings». www.hrw.org. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2020.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 Audrey Kurth Cronin 'Endless wars and no surrender,' in Holger Afflerbach, Hew Strachan (eds.) How Fighting Ends: A History of Surrender, Oxford University Press 2012 pp. 417–433 p. 426.
- ↑ Wendy Pearlman, Violence, Nonviolence, and the Palestinian National Movement,Cambridge University Press 2011, p. 114.
- ↑ Rami Nasrallah, 'The First and Second Palestinian Intifadas,' in Joel Peters, David Newman (eds.) The Routledge Handbook on the Israeli-Palestinian Conflict, Routledge 2013 pp. 56–68 p. 61
- ↑ Mient Jan Faber, Mary Kaldor, 'The deterioration of human security in Palestine,' in Mary Martin, Mary Kaldor (eds.) The European Union and Human Security: External Interventions and Missions, Routledge, 2009 pp. 95–111.
- ↑ 'Intifada,' in David Seddon, (ed.)A Political and Economic Dictionary of the Middle East, Taylor & Francis 2004, p. 284.
- ↑ Lockman; Beinin (1989), p. [1]