Πόλεμος του Αστακού
Ο Πόλεμος του Αστακού (επίσης γνωστός ως Επιχείρηση Αστακός) ήταν μια διαμάχη σχετικά με τους ακανθωτούς αστακός που σημειώθηκε από το 1961 έως το 1963 μεταξύ της Βραζιλίας και της Γαλλίας. Η κυβέρνηση της Βραζιλίας αρνήθηκε να επιτρέψει στα γαλλικά αλιευτικά σκάφη να πιάσουν ακανθωτούς αστακούς μεχρι και 100 m;ilia απο τα βορειοανατολικά παράλια της Βραζιλίας,[1] υποστηρίζοντας ότι οι αστακοί «σέρνονται κατά μήκος της υφαλοκρηπίδας», ενώ οι Γάλλοι υποστήριξαν ότι «οι αστακοί κολυμπούν» και ότι, ως εκ τούτου, ενδέχεται να αλιευθούν από οποιοδήποτε αλιευτικό σκάφος από οποιαδήποτε χώρα. Η διαφορά επιλύθηκε μονομερώς από τη Βραζιλία, η οποία επέκτεινε τα χωρικά της ύδατα σε μια ζώνη 200 μιλίων, λαμβάνοντας την αμφισβητούμενη ζωνη των αστακών.[2]
Παρόλο που αυτό το ιστορικό περιστατικό καταναγκαστικής διπλωματίας μπορεί να είχε συμβεί πολύ πριν από τη σύνταξη της UNCLOS, η διαφορά έληξε με την υπογραφή συμφωνίας στις 10 Δεκεμβρίου του 1964[3] οποία παραχώρησε σε είκοσι έξι γαλλικά πλοία το δικαίωμα αλιείας για περίοδο που δεν υπερβαίνει τα πέντε έτη, με την αιτιολογία ότι παρέδωσαν στους βραζιλιάνους αλιείς ένα ορισμένο ποσό κέρδους από τις αλιευτικές τους δραστηριότητες στις λεγόμενες "καθορισμένες περιοχές".[3]
Συμβάν και διαφωνία Επεξεργασία
Το 1961, ορισμένες ομάδες Γάλλων ψαράδων που λειτουργούσαν πολύ κερδοφόρα στα ανοικτά των ακτών της Μαυριτανίας αποφάσισαν να επεκτείνουν την αναζήτησή τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού, εγκαταστάθηκαν σε ένα σημείο έξω από την ακτή της Βραζιλίας, όπου οι αστακοί βρίσκονται σε βυθισμένες προεξοχές σε βάθη από 250-650 πόδια.[1] Όμως, οι τοπικοί ψαράδες παραπονέθηκαν ότι τα μεγάλα σκάφη έρχονταν από τη Γαλλία για να πιάσουν αστακό από την πολιτεία Περναμπούκο, οπότε ο Βραζιλιάνος Ναύαρχος Άρνολντο Τοσκάνο διέταξε δύο κορβέτες να ταξιδέψουν στην περιοχή όπου βρίσκονταν τα γαλλικά αλιευτικά σκάφη.[2] Βλέποντας ότι ο ισχυρισμός των ψαράδων ήταν δικαιολογημένος, ο καπετάνιος του βραζιλιάνικου σκάφους ζήτησε από τότε τα γαλλικά σκάφη να υποχωρήσουν σε βαθύτερα νερά, αφήνοντας το υφαλοκρηπίδα σε μικρότερα σκάφη της Βραζιλίας. Η κατάσταση έγινε πολύ τεταμένη όταν οι Γάλλοι απέρριψαν αυτό το αίτημα και έστειλαν ένα μήνυμα που ζητούσε από τη γαλλική κυβέρνηση να στείλει ένα αντιτορπιλικό για να συνοδεύσει τις βάρκες ψαρεματος αστακών, γεγονός που ώθησε την κυβέρνηση της Βραζιλίας να θέσει σε ετοιμότητα πολλά πλοία της.
Την ίδια ημέρα, ο υπουργός Εξωτερικών της Βραζιλίας Ερμές Λίμα θεώρησε τη γαλλική προσέγγιση ως πράξη εχθρότητας, λέγοντας: "Η στάση της Γαλλίας είναι απαράδεκτη και η κυβέρνησή μας δεν θα υποχωρήσει. Ο αστακός δεν θα πιάστει."[4] Κάλεσε μια μυστική συνάντηση με τους βοηθούς του για να επανεξετάσει τις τελευταίες εξελίξεις στον πόλεμο του αστακού με τη Γαλλία. Εν τω μεταξύ, ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ αντέδρασε για την αντιληπτή παρέμβαση της Βραζιλίας στα γαλλικά αλιευτικά σκάφη που έψαχναν αστακούς στις ακτές της Βραζιλίας, αποστέλλοντας στις 21 Φεβρουαρίου ένα αντιτορπιλικό κλάσης Τ-53 5350 τόνων και ένα αντιτορπιλικό κλάσης Τ-53 Ταρτού για να παρακολουθεί τα αλιευτικά σκάφη,[n 1][5] αλλά αποφάσισε να αποσυρθεί για να ηρεμήσει την ένταση.[6] Ο Πρόεδρος της Βραζιλίας Ζοάο Γκουλάρτ έδωσε στη Γαλλία 48 ώρες για να αποσύρει όλα τα γαλλικά σκάφη, αλλά καθώς αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή, το Ναυτικό της Βραζιλίας συνέλαβε το γαλλικό πλοίο Cassiopée από τις ακτές της Βραζιλίας στις 2 Ιανουαρίου 1962.[7] Μέχρι τον Απρίλιο του 1963 και τα δύο έθνη είχαν σκεφτεί αν θα έπρεπε να πάνε σε πόλεμο εξατιας των αστακών ή όχι.[8]
Δικαστικές πράξεις Επεξεργασία
Σχετικά με την επιστημονική διατριβή Επεξεργασία
Στις 6 Ιουλίου 1966, το Διοικητικό Δικαστήριο του Ρεν συνοψίζει τους ισχυρισμούς της γαλλικής κυβέρνησης ότι οι αστακοί είναι σαν ψάρια, δηλαδή κολυμπούν στην ανοιχτή θάλασσα και ως εκ τούτου δεν μπορούν να θεωρηθούν μέρος της υφαλοκρηπίδας. Η Βραζιλία ισχυρίστηκε ότι οι αστακοί μοιάζουν με στρείδια, καθώς προσκολλώνται στον βυθό του ωκεανού και, ως εκ τούτου, αποτελούσαν μέρος της υφαλοκρηπίδας.[9] Ο Ναύαρχος Πάολο Μορέιρα ντα Σίλβα, εμπειρογνώμονας του Ναυτικού της Βραζιλίας στον τομέα της ωκεανογραφίας, ο οποίος στάλθηκε για να βοηθήσει τη διπλωματική επιτροπή κατά τη διάρκεια των γενικών συζητήσεων,[10] υποστήριξε ότι για τη Βραζιλία το να αποδεχτεί τη γαλλική επιστημονική θέση ότι ένας αστακός θα θεωρείται ψάρι όταν «πηδά» στον πυθμένα της θάλασσας, τότε θα επρεπε με τον ίδιο τρόπο να αποδεχτούν την παραδοχή της Βραζιλίας ότι όταν ένα καγκουρό «πηδα» θα θεωρούταν πουλί.[10]
Στις αξιώσεις του πλοιοκτήτη Επεξεργασία
Παρατηρήθηκε επίσης ότι οι ισχυρισμοί της MM. Ο Σέλτον και ο Στίβεν, δύο από τους εφοπλιστές που ζήτησαν αποζημίωση από το γαλλικό κράτος για τις απώλειες που σημειώθηκαν κατά την περίοδο αλιείας Ιανουαρίου-Μαρτίου του 1963, δεν είχαν καθόλου κανένα δικαίωμα αποζημίωσης, όταν η γαλλική κυβέρνηση δεν μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνη για την αποτυχημένη περίοδο λόγω μονομερή θέση της κυβέρνησης της Βραζιλίας.[11] Οι αποφάσεις του Συμβουλίου του Κράτους απέρριψαν τότε τους ισχυρισμούς ότι η γαλλική κυβέρνηση είχε εξουσιοδοτήσει τους ενάγοντες εφοπλιστές να στείλουν τα σκάφη τους για να ψαρεύουν αστακούς στην ανοικτή θάλασσα ή στα ανοικτά της Βραζιλίας, δηλώνοντας ότι οι άδειες δόθηκαν στους ενάγοντες πλοίαρχους των σκαφών και όχι στους εφοπλιστές. Ότι η παρέκκλιση επέτρεψε στους πλοιάρχους να ασκούν πλήρη διοίκηση των σκαφών τους, όπως για την αλιεία στην ανοικτή θάλασσα και όχι σε μια συγκεκριμένη ζώνη. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η γαλλική κυβέρνηση είχε εγκρίνει τέτοια ενέργεια, οι ισχυρισμοί τους απορρίφθηκαν.[12]
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Σημειώσεις Επεξεργασία
- ↑ On 21 February 1963, sailed from Toulon a task force headed by the aircraft carrier Clemenceau, followed by the cruisers De Grasse, Cassard, Jauréguiberry, the destroyer Tartu, the corvettes Le Picard, Le Gascon, L'Agenais, Le Béarnais, Le Vendéen (all T52 class), the tanker La Baise and Paul Goffeny. Initially, it should be only "one more commission" off the west coast of Africa to show the flag and perform routine exercises.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 AP (25 Feb 1963). «France Recalls Ship Sent to Lobster War». The Milwaukee Journal: 22. https://news.google.com/newspapers?id=ohIkAAAAIBAJ&sjid=8yYEAAAAIBAJ&pg=2881,2624867&dq=lobster-war&hl=en. Ανακτήθηκε στις 20 February 2012.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ 2,0 2,1 Osmańczyk, Edmund Jan; & Anthony Mango (2004). Encyclopedia of the United Nations and International Agreements, Routledge, Vol. 2 G-M, p. 1334. (ISBN 0-415-93922-4).
- ↑ 3,0 3,1 Rainer Lagoni· Peter Ehlers (2011). Recent developments in the law of the sea. LIT Verlag Münster. σελ. 26. ISBN 3-643-10946-6.
- ↑ «Brazil: Force de Flap». Time. 8 Μαρτίου 1963. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2010.
- ↑ «Ships Augment 'Lobster War' Water Patrol». St. Petersburg Times 79 (216): 5. 25 Feb 1963. https://news.google.com/newspapers?id=F2hPAAAAIBAJ&sjid=PlIDAAAAIBAJ&pg=7276,2744600&hl=en. Ανακτήθηκε στις 20 February 2012.
- ↑ Kulski, W. W. (1966), In De Gaulle and the World:The Foreign Policy of the Fifth French Republic, Syracuse University Press, p. 360. (ISBN 0-8156-0052-6).
- ↑ Rainer Lagoni· Peter Ehlers (2011). Recent developments in the law of the sea. LIT Verlag Münster. σελ. 26. ISBN 3-643-10946-6.
- ↑ Ziegler, David W. (1990), In War, peace, and international politics, Scott Foresman, p. 362. (ISBN 0-673-52023-4)
- ↑ Ziegler, David W. (1990), In War, peace, and international politics, Scott, Foresman, p. 360. (ISBN 0-673-52023-4).
- ↑ 10,0 10,1 Fehlberg, Carlos. «Solução surge através da argumentação e um debate entre os oficiais da Marinha, após crise diplomática chegar ao extremo». Institutojoaogoulart.org.br. Instituto Joao Goulart. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2015.
- ↑ Lauterpacht, E. (1974) In International Law Reports, Cambridge University Press, Vol. 47, p. 2, (ISBN 0-521-46392-0).
- ↑ Kulski, W. W. (1966), In De Gaulle and the World:The Foreign Policy of the Fifth French Republic, Syracuse University Press, p. 360. (ISBN 0-8156-0052-6).