Βικιπαίδεια

Ριχάρδος του Κέιμπριτζ

Ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ, 3ος κόμης του Κέιμπριτζ (αγγλικά: Richard of Conisburgh, 3rd Earl of Cambridge, 20 Ιουλίου 1375 – 5 Αυγούστου 1415) από τον Οίκο της Υόρκης ήταν ο μικρότερος γιος του Εδμόνδου του Λάνγκλεϋ 1ου δούκα της Υόρκης και της Ισαβέλλας των Ιβρέα, κόρης του Πέτρου της Καστίλης.[4] Σε ηλικία 40 ετών αποκεφαλίστηκε λόγω της συμμετοχής του στη Συνωμοσία του Σαουθάμπτον εναντίον του Ερρίκου Ε΄ της Αγγλίας.

Ριχάρδος του Κέιμπριτζ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Richard of Conisburgh (Αγγλικά)
Γέννηση1376 (περίπου)[1]
Conisbrough Castle
Θάνατος5  Αυγούστου 1415
Σαουθάμπτον
Αιτία θανάτουαποκεφαλισμός
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Αγγλίας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΆννα Μόρτιμερ (από 1406)[2][3]
Maud Clifford (από 1414)[3]
ΤέκναΙσαβέλλα του Κέιμπριτζ, κόμισσα του Έσσεξ[2]
Ριχάρδος της Υόρκης[2]
ΓονείςΕδμόνδος του Λάνγκλεϊ[2] και Ισαβέλλα της Καστίλης, δούκισσα της Υόρκης[2]
ΑδέλφιαΕδουάρδος του Νόργουιτς
Κωνσταντία της Υόρκης
ΟικογένειαΟίκος της Υόρκης
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΕκατονταετής Πόλεμος
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Γιος του ήταν ο Ριχάρδος της Υόρκης 3ος δούκας της Υόρκης και εγγονοί του ήταν ο Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας και ο Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας. Ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ ήταν εγγονός από πατέρα του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας και της Φιλίππης του Αινώ και εγγονός από μητέρα του Πέτρου της Καστίλης και της ερωμένης του Μαρίας ντε Παντίγια. Ανάδοχός του ήταν ο Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας.[5] Ο Ριχάρδος ήταν δυο μήνες νεότερος από τον αδελφό του Εδουάρδο του Νόργουιτς· δεν καταγράφεται η ημερομηνία που γεννήθηκε και βαπτίστηκε, γι' αυτό πολλοί υποθέτουν ότι γεννήθηκε το 1385, επειδή θεωρείται απίθανο να ήταν ανάδοχος ο Ριχάρδος Β΄ σε ηλικία μόλις 8 ετών, ενώ ζούσε ακόμη ο πατέρας του.[6]

Πρώτα χρόνια Επεξεργασία

Ο Ριχάρδος κατά περίεργο τρόπο δεν δέχτηκε εδάφη από τον πατέρα του και δεν αναφέρεται το όνομά του σε καμία διαθήκη του πατέρα ή του μεγαλύτερου αδελφού του, κάτι που έχει οδηγήσει πολλούς στο συμπέρασμα, ότι μπορεί να είναι νόθος γιος της μητέρας του με τον Ιωάννη Χόλλαντ, 1ο δούκα του Έξετερ.[7] Ο πατέρας του δεν είχε κάνει καμιά πρόβλεψη για τον Ριχάρδο στη διαθήκη του στις 25 Νοεμβρίου 1400, αλλά η μητέρα του Ισαβέλλα, που είχε ορίσει διάδοχο τον Ριχάρδο Β΄, όταν απεβίωσε στις 23 Δεκεμβρίου 1392, ζήτησε από τον Ριχάρδο Β΄ να παραχωρήσει στον μικρότερο γιο της μισθό 500 μάρκων. Ο βασιλιάς συμφώνησε και στις 3 Φεβρουαρίου 1393 έδωσε στον αναδεκτό του μισθό 100 μάρκων από τα έσοδά του στο Γιορκσάιρ, το οποίο είχε δεχτεί πρόσφατα η Ισαβέλλα και στις 16 Μαρτίου 1393 του έδωσε επιπλέον μισθό 350 μάρκων από το θησαυροφυλάκιο. Ο Πιουκ σημειώνει, ότι ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ περίμενε περισσότερες χορηγίες από τον ανάδοχό του Ριχάρδο Β΄, όταν ενηλικιωνόταν, αλλά ο βασιλιάς ανατράπηκε από τον εξάδελφό του Ερρίκο Δ΄ της Αγγλίας (1399). Ο ιστορικός Χάρρις αναφέρει, ότι ο νέος βασιλιάς υποτίμησε σημαντικά τον Ριχάρδο, ο οποίος έπαιρνε τα εισοδήματά του παράνομα ή δεν πληρωνόταν καθόλου.[8]

Από τον Απρίλιο του 1403 μέχρι τον Οκτώβριο του 1404 ο Ριχάρδος πήγε με μικρή στρατιωτική δύναμη να υπερασπιστεί το Χερεφορντσάιρ από τον Ουαλλό επαναστάτη Ογουάιν Γκλύντυρ, αλλά δεν μπόρεσε να προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες. Την ίδια περίοδο σύμφωνα με τον Πιουκ ο Ριχάρδος δημιούργησε στενές σχέσεις με τις οικογένειες Μόρτιμερ και Σέρλετον, που κατέληξαν στον γάμο του με την Άννα Μόρτιμερ.[9] Τον Αύγουστο του 1406 ο Ριχάρδος μαζί με τον επίσκοπο του Μπαθ, τον λόρδο Φιτς Ούγο και τον λόρδο Σκρόυπι συνόδευσαν τη μικρότερη κόρη τού Ερρίκου Δ΄, τη Φιλίππη στη Δανία για να παντρευτεί τον εκεί βασιλιά Έρικ. Ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ χρίστηκε ιππότης τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς για τη συμμετοχή του στην αποστολή.[10] Ο Ριχάρδος απέκτησε στενές σχέσεις με τον λόρδο Σκρόυπι, που θα νυμφευτεί τον Σεπτέμβριο του 1411 τη θετή του μητέρα Ιωάννα Χόλλαντ. Ο Ριχάρδος θα εμπλακεί αργότερα μαζί του στη Συνωμοσία του Σαουθάμπτον (1415), που θα τους κοστίσει τις ζωές τους.[11]

Η συνωμοσία του Σαουθάμπτον Επεξεργασία

 
Ο θυρεός του Ριχάρδου του Κέιμπριτζ.

Στο Κοινοβούλιο ο Ριχάρδος δημιούργησε την κομητεία του Κέιμπριτζ (1414), τίτλο που κατείχε ο μεγαλύτερος αδελφός του Εδουάρδος, 2ος δούκας της Υόρκης και αργότερα καταργήθηκε λόγω της παραίτησής του.[12] Η δημιουργία της κομητείας του Κέιμπριτζ δεν έφερε στον Ριχάρδο τα απαραίτητα εδάφη και τίτλους· ήταν η φτωχότερη από τις επαρχίες που συμμετείχαν στην εκστρατεία του Ερρίκου Ε΄ στην Αγγλία και σύντομα έχασε όλες τις πηγές της.[13] Ο Κέιμπριτζ συνωμότησε με τον λόρδο Σκρόυπι και τον σερ Τόμας Γκρέι να εκθρονίσουν τον βασιλιά Ερρίκο Ε΄ και να τοποθετήσουν στον θρόνο τον κουνιάδο του Ριχάρδου Εδμόνδο Μόρτιμερ 5ο κόμη του Μαρς. Ο Μόρτιμερ αποκάλυψε στις 31 Ιουλίου τη σκευωρία στον βασιλιά, καταδικάστηκε σε θάνατο και παρά τις παρακλήσεις του στον Ερρίκο Ε΄ να του χαρίσει τη ζωή, αποκεφαλίστηκε στις 5 Αυγούστου 1545 και τάφηκε στον Οίκο του Θεού στο Σαουθάμπτον. Ο στόλος εξέπλευσε για τη Γαλλία στις 11 Αυγούστου 1415 λίγους μήνες αργότερα. Η Συνωμοσία του Σαουθάμπτον περιγράφεται με δραματικό τρόπο στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ "Ερρίκος Ε΄" και στο ανώνυμο έργο "Η ιστορία του Τζων Όλντκαστλ".

Θρύλοι Επεξεργασία

Οι τίτλοι του Ριχάρδου του Κέιμπριτζ κατασχέθηκαν, αλλά ο τετράχρονος γιος του Ριχάρδος ορίστηκε διάδοχος του. Σε τρεις μήνες ο μεγαλύτερος αδελφός του Εδουάρδος του Νόργουιτς, 2ος δούκας της Υόρκης έπεσε άτεκνος στη μάχη του Αζενκούρ με αποτέλεσμα να κληρονομήσει τον τίτλο του δούκα της Υόρκης ο τετράχρονος Ριχάρδος.[14] Στο Κοινοβούλιο του 1461 ο εγγονός του Ριχάρδου Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας ακύρωσε όλες τις κατασχέσεις, που είχε υποστεί η περιουσία του παππού του από τον Ερρίκο Ε΄.[15]

Οικογένεια Επεξεργασία

Ο Ριχάρδος νυμφεύτηκε (1408) την Άννα Μόρτιμερ, το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά του Ρότζερ Μόρτιμερ 4ου κόμη του Μαρς και της Ελεονώρας Χόλλαντ, που ήταν ανιψιά της θετής μητέρας του Ριχάρδου Ιωάννας Χόλλαντ.[16] Ο γάμος έγινε μυστικά και επικυρώθηκε στις 23 Μαΐου 1408 με παπική διαταγή. Ο γάμος δεν έφερε κανένα κέρδος στον Ριχάρδο, αφού το μοναδικό έσοδο της Άννας ήταν μία πρόσοδος 50 λιρών, που της είχε δοθεί από τον Ερρίκο Δ΄ της Αγγλίας (1406).[17] Ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ από την Άννα Μόρτιμερ απέκτησε:[18]

Η Άννα Μόρτιμερ απεβίωσε στις 21 Σεπτεμβρίου 1441 λίγο μετά τη γέννηση του μικρότερου γιου της Ριχάρδου. Τάφηκε στα ανάκτορα των αρχόντων του Λάνγκλεϊ στο Χερτφορτσάιρ, στο ίδιο κτίριο βρίσκονταν οι τάφοι του πεθερού της Εδμόνδου του Λάνγκλεϊ και της πρώτης συζύγου του Ισαβέλλας της Καστίλης.[23]

Μετά το τέλος της Άννας Μόρτιμερ, ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ νυμφεύτηκε τη Μωντ/Ματθίλδη Κλίφορντ, που ήταν διαζευγμένη από τον Τζων Νέβιλ, 6ο βαρόνο του Λάιμερ· ήταν κόρη του Τόμας Κλίφορντ, 6ου βαρόνου του Κλίφορντ και της Ελισάβετ, κόρης του Τόμας ντε Ρος, 4ου βαρόνου του Ρος του Χέλμσλϋ.[24] Μετά το τέλος του Ριχάρδου (1415), η Ματθίλδη Κλίφορντ ζούσε πλούσια στο κάστρο του Κόνισμπρουγκ.[25] Απεβίωσε στις 26 Αυγούστου 1446 και τάφηκε στο αβαείο του Ρος στο Γιόρκσαϊρ. Στη διαθήκη της στις 15 Αυγούστου 1446 δεν αναφέρει κάτι για τα θετά της παιδιά.[26][27]

Σύμβολα Επεξεργασία

Ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ φέρει τον βασιλικό θυρεό του πατέρα του, προσθέτοντας στο επάνω μέρος μία ταινία με τρεις λευκές γραμμές, καθεμία από τις οποίες περιέχει τρεις κόκκινους κύκλους.[28][29]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) Library of Congress Authorities. Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Ανακτήθηκε στις 11  Μαΐου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 «Kindred Britain»
  3. ↑ 3,0 3,1 p10167.htm#i101667. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  4. ↑ Cokayne states he was born about 1375.
  5. ↑ Cokayne 1932, p. 450; Pugh 1988, pp. 89–91; Richardson IV 2011, p. 400.
  6. ↑ Dunleavy, Bryan (September 2016). "Richard of Conisbrough: grandfather of two kings". The Ricardian Bulletin: 59.
  7. ↑ Harriss 2004: Pugh 1988, pp. 90–1; Tuck 2004.
  8. ↑ Pugh 1988, pp. 90–2; Harriss 2004.
  9. ↑ Pugh 1988, pp. 92–3.
  10. ↑ Cokayne 1912, p. 494; Pugh 1988, pp. 92–3; Harriss 2004; Richardson IV 2011, p. 401.
  11. ↑ Pugh 1988, pp. 92–4.
  12. ↑ Cokayne 1912, p. 494
  13. ↑ Harriss 2004
  14. ↑ Harriss 2004.
  15. ↑ Harriss 2004; Cokayne 1932, p. 495.
  16. ↑ Pugh 1988, p. 94.
  17. ↑ Cokayne 1912, p. 494; Pugh 1988, p. 94; Richardson IV 2011, p. 400; Harriss 2004.
  18. ↑ Richardson IV 2011, pp. 400–5.
  19. ↑ Burke's Peerage & Baronetage, 106th Edition, Charles Mosley Editor-in-Chief, 1999 Page: 15, 1222.
  20. ↑ Richardson IV 2011, pp. 401–3.
  21. ↑ Henry is not mentioned by Pugh.
  22. ↑ Richardson IV 2011, pp. 403–11.
  23. ↑ Richardson IV 2011, pp. 400, 404; Harriss 2004.
  24. ↑ Richardson I 2011, p. 507; Richardson III 2011, p. 245; Richardson IV 2011, p. 400.
  25. ↑ Cokayne 1932, p. 495.
  26. ↑ Richardson IV 2011, p. 401.
  27. ↑ Surtees Society 1855, pp. 118–24.
  28. ↑ http://www.heraldica.org/topics/britain/cadency.htm
  29. ↑ https://archive.org/stream/completeguidetoh00foxdrich#page/188/mode/2up

Πηγές Επεξεργασία

  • Cokayne, George Edward (1912). The Complete Peerage, edited by H. A. Doubleday. II. London: St. Catherine Press. pp. 506–510.
  • Cokayne, George Edward (1932). The Complete Peerage, edited by H. A. Doubleday. VIII. London: St. Catherine Press. pp. 445–53.
  • Griffiths, R. A. (2004). "Mortimer, Edmund (V), fifth earl of March and seventh earl of Ulster (1301–1425)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Harriss, G. L. (2004). "Richard, earl of Cambridge (1385–1415)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Horrox, Rosemary (2004). "Edward, second duke of York (c.1373–1415)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Pugh, T. B. (1988). Henry V and the Southampton Plot of 1415. Alan Sutton.
  • Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., ed. Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. I (2nd ed.). Salt Lake City.
  • Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., ed. Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. III (2nd ed.). Salt Lake City.
  • Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., ed. Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. IV (2nd ed.). Salt Lake City.
  • Surtees Society (1855). Testamenta Eboracensia; A Selection of Wills from the Registry at York, Part II. XXX. London. pp. 118–24. Retrieved 28 December 2012.
  • Tout, Thomas Frederick (1885–90). Mortimer, Edmund de (1391–1425). 39. Dictionary of National Biography, 1885–1890. pp. 123–5. Retrieved 2 October 2012.
  • Tuck, Anthony (2004). "Edmund, first duke of York (1341–1402)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Barker, Juliet (2006). Agincourt: The King, the Campaign, the Battle. London: Abacus.
  • Curry, Anne (2005). Agincourt: A New History. Stroud: Tempus Publishing.
  • Liss, Peggy K. (1993). Isabel the Queen: Life and Times. New York: Oxford University Press.
  • Mortimer, Ian (2009). 1415: Henry V's Year of Glory. London: The Bodley Head.
  • Reston, James (2005). Dogs of God: Columbus, the Inquisition, and the Defeat of the Moors. Garden City, New York: Doubleday.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ριχάρδος_του_Κέιμπριτζ&oldid=10373753"