Ρουντόλφ Νουρέγιεφ
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο Ρουντόλφ Χαμέτοβιτς Νουρέγιεφ (ταταρικά: Рудольф Хәмит улы Нуриев, ρώσικα: Рудо́льф Хаме́тович Нуре́ев, 17 Μαρτίου 1938 - 6 Ιανουαρίου 1993) ήταν ταταρικής καταγωγής Ρώσος χορευτής και χορογράφος, εκ των κορυφαίων του 20ου αιώνα στο κλασικό μπαλέτο.
Ρούντολφ Χαμέτοβιτς Νουρέγιεφ | |
---|---|
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Рудо́льф Хаме́тович Нуре́ев (Ρωσικά) |
Γέννηση | 17 Μαρτίου 1938 Ιρκούτσκ Ρωσία |
Θάνατος | 6 Ιανουαρίου 1993 (54 ετών) Παρίσι Γαλλία |
Αιτία θανάτου | AIDS |
Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
Τόπος ταφής | Ρωσικό κοιμητήριο του Σαιντ-Ζενεβιέβ-ντε-Μπουά[1] |
Εθνικότητα | Ρώσος |
Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική |
Σπουδές | Ακαδημία Μπαλέτου Βαγκάνοβα |
Ιδιότητα | χορευτής μπαλέτου, χορογράφος, ηθοποιός, ballet master και σκηνοθέτης[2] |
Είδος τέχνης | χορευτής, χορογράφος |
Καλλιτεχνικά ρεύματα | κλασικό μπαλέτο |
Ιστοσελίδα | Επίσημος ιστότοπος |
Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΝεανικά χρόνια
ΕπεξεργασίαΟ Νουρέγιεφ γεννήθηκε σ' ένα βαγόνι της Υπερσιβηρικής αμαξοστοιχίας κοντά στην πόλη Ιρκούτσκ, κι ενώ η μητέρα του βρισκόταν καθ' οδόν προς το Βλαδιβοστόκ, όπου υπηρετούσε ο πατέρας του στον Κόκκινο στρατό. Ήταν το τέταρτο και τελευταίο παιδί της μουσουλμανικής στο θρήσκευμα οικογένειάς του (είχε τρεις μεγαλύτερες αδελφές). Μεγάλωσε κοντά στην πόλη Ουφά, στη δημοκρατία του Μπασκορτοστάν.
Ξεκίνησε την καριέρα του από τα διάσημα μπαλέτα Κίροφ το 1958, αφού πρώτα σπούδασε στην Ακαδημία Βαγκάνοβα της Αγίας Πετρούπολης έχοντας γίνει δεκτός το 1955, σε ηλικία 17 ετών. Σύντομα αναδύθηκε η τεχνική, η αρμονία και το ταλέντο του, κάτι που συνέτεινε ώστε να γίνει πρωταγωνιστής στους περισσότερους βασικούς ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου.
Ο πατέρας του είχε αντίρρηση στο να γίνει χορευτής. Ο ίδιος περιέγραψε τη ζωή του στο φτωχικό σπίτι των νεανικών του χρόνων, όπου υπήρχε μόνο ένα δωμάτιο για μια εξαμελή οικογένεια: «Όποιος ήθελε να πάει στην τουαλέτα περπατούσε ως την άκρη του δρόμου και επειδή ποτέ δεν είχαμε χρήματα, τις πιο πολλές φορές πηγαίναμε ξυπόλητοι. Δεν είχα ούτε δικά μου ρούχα να φορέσω και για να βγω στο δρόμο ντυνόμουν με τα ρούχα των τριών αδελφών μου». [3]
Αυτομόληση και καριέρα
ΕπεξεργασίαΤο 1961 στο Παρίσι, σε μία περιοδεία των μπαλέτων Κίροφ του Λένινγκραντ, ο 23χρονος τότε Ρούντολφ Νουρέγιεφ, που ήταν πρώτος χορευτής των μπαλέτων, ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία ενώ ετοιμαζόταν να αναχωρήσει με τον θίασο για την Αγγλία. Η ιστορία, με γαργαλιστικές λεπτομέρειες που αφορούσαν την ερωτική ζωή του Νουρέγιεφ, απασχόλησε επί μακρόν τον Τύπο της εποχής. Την απόφαση, πάντως, την πήρε ο Ρώσος χορευτής στο αεροδρόμιο Λε Μπουρζέ όταν τον πλησίασαν δύο πράκτορες της υπηρεσίας πληροφοριών KGB, της οποίας στο μεταξύ είχε γίνει στόχος, και του ζήτησαν να επιστρέψει στη Μόσχα[4]. Εκείνος κάλεσε σε βοήθεια τους Γάλλους αστυνομικούς και οδηγήθηκε στο γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών[5]. Έκτοτε έγινε ανεπιθύμητος στη Σοβιετική Ένωση και του απαγορεύθηκε η είσοδος στη χώρα. Κάτι που άρθηκε 28 χρόνια αργότερα (1989), όταν με προσωπική παρέμβαση του τότε ηγέτη της χώρας, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, του επετράπη η είσοδος προκειμένου να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας του.
Στο Παρίσι αρχικά συνεργάστηκε με το Μεγάλο Μπαλέτο του Μαρκήσιου de Cuevas, σύντομα όμως (1962) πήγε στην Αγγλία, όπου απέκτησε τη βρετανική υπηκοότητα κι εκεί συνεργάστηκε με τα Βασιλικά Μπαλέτα του Λονδίνου, γνωρίζοντας την επιτυχία ως παρτενέρ της κατά 19 χρόνια μεγαλύτερής του Βρετανίδας χορεύτριας, Μαργκότ Φοντέιν. Παρ' ότι η εκεί συνεργασία του ξεπέρασε την εικοσαετία, ουδέποτε ενσωματώθηκε στο μπαλέτο, προτιμώντας τον ρόλο του προσκεκλημένου καλλιτέχνη, τίτλο που διατήρησε στις ανά τον κόσμο εμφανίσεις του.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, κι ενώ παρέμεινε στο χορό ακόμη και όταν πέρασε τα 50 χρόνια του, συνεργάστηκε ακόμη με τα Βασιλικά Μπαλέτα της Σουηδίας, το Μπαλέτο της Σκάλας του Μιλάνου, το Μπαλέτο του Βερολίνου κ.λπ., ενώ διετέλεσε διευθυντής του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού από το 1983 έως το 1989. Έχει ανεβάσει περισσότερα από 25 έργα μπαλέτου, σημαντικότερα εκ των οποίων υπήρξαν:
- Ζιζέλ
- Δον Κιχώτης
- Αντιγόνη
- Μαργαρίτα
- Η λίμνη των κύκνων
- Ο καρυοθραύστης
- Ρωμαίος και Ιουλιέτα
Στη δεκαετία του '70 ασχολήθηκε με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας μεταξύ άλλων στην κινηματογραφική εκδοχή του "Δον Κιχώτη", ενώ αργότερα ερμήνευσε τον Ροδόλφο Βαλεντίνο στην ομότιτλη ταινία. Το 1982 απέκτησε και την αυστριακή υπηκοότητα, αν και ζούσε κατά βάση στο Παρίσι[6].
Προσωπική ζωή
ΕπεξεργασίαΟ Νουρέγιεφ ήταν ομοφυλόφιλος και ουδέποτε έκρυψε το σεξουαλικό του προσανατολισμό. Η ζωή του πέρα από τη λάμψη συνοδεύτηκε και με ιστορίες γεμάτες έρωτα, σεξ και σκάνδαλα. Συνδέθηκε ερωτικά με τον Δανό χορευτή Έρικ Μπρουν[7], ο οποίος υπήρξε ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής του. Ανάμεσα στις συναναστροφές του υπήρξαν πολλά ονόματα του ευρύτερου καλλιτεχνικού χώρου, αλλά και του διεθνούς "τζετ σετ". Το 1961 δεν δίστασε να φωτογραφηθεί γυμνός στο Παρίσι. [8] Προσβλήθηκε από τον ιό του HIV και πέθανε από AIDS στις 6 Ιανουαρίου 1993, σε ηλικία 55 ετών. Τάφηκε στο Παρίσι.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 actu
.fr /insolite /toussaint-quelles-sont-les-celebrites-enterrees-en-essonne _46091418 .html. - ↑ (Αγγλικά) www.acmi.net.au. creators/29401.
- ↑ Ελεύθερος Τύπος: Σκηνές από τη ζωή του Νουρέγιεφ [1][νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Live-Pedia: Νουρέγιεφ Ρούντολφ [2] Αρχειοθετήθηκε 2012-01-11 στο Wayback Machine.
- ↑ Γοητεύουν Νουρέγιεφ-Φοντέιν, Ιστορικό Λεύκωμα 1961, σελ. 149, Καθημερινή (1997)
- ↑ Albin Krebs, Robert Mcg. Thomas Jr. (20 Ιανουαρίου 1982). «Austria Adopts Nureyev as One of Its Own». Notes on People. New York Times. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2009.
- ↑ Νατάσσα Χασιώτη (5 Ιανουαρίου 2003). «Ρούντολφ Νουρέγεφ, η επέλαση του Τατάρου». Το Βήμα. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2009.
- ↑ Richard Avedon, Παρίσι 25 Ιουλίου 1961 [3] Αρχειοθετήθηκε 2007-06-05 στο Wayback Machine.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία- Επίσημη ιστοσελίδα του Ιδρύματος Νουρέγιεφ
- Άφιξη της ΜΑΡΓΚΟΤ ΦΟΝΤΕΪΝ και του ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΝΟΥΡΕΓΙΕΦ στο αεροδρόμιο του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ για παραστάσεις στα πλαίσια του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ. (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)