Ο Σαϊβισμός είναι μια από τις σημαντικότερες ινδουιστικές παραδόσεις στις οποίες λατρεύεται ο Σίβα, που ονομάζεται επίσης Ρούντρα, ως το Ανώτατο Ον.[1][2][3][4][5] Θεωρείται η παλαιότερη θρησκεία στον κόσμο.[6][7] Μια από τις μεγαλύτερες θρησκείες των Ινδουιστών,[8][9] ενσωματώνει πολλές υποπαραδόσεις οι οποίες κυμαίνονται από τον λατρευτικό δυϊσμό του θεϊσμού έως τον μη θεϊσμό.[10][11][12] Θεωρεί τα κείμενα των Βέδων και των Αγκάμα ως σημαντικές πηγές της θεολογίας.[13][14][15]

Ο Σίβα (πάνω) είναι η κύρια θεότητα του σαϊβισμού. Τελετή στο Muni ki Reti, στο Rishikesh

Ο σαϊβισμός αναπτύχθηκε ως αμάλγαμα των προ-Αρυακών θρησκειών και παραδόσεων που προέρχονται από την παράδοση και φιλοσοφία του Ταμίλ, οι οποίες αφομοιώθηκαν στην μη-βεδική παράδοση του Σίβα.[16] Κατά την διαδικασία σχηματισμού του ινδουισμού, ξεκινώντας από τους τελευταίους αιώνες πΧ, αυτές οι προ-Αρυακές παραδόσεις ευθυγραμμίστηκαν με την βεδική θεότητα Ρούντρα και άλλες βεδικές θεότητες.[17]

Τόσο ο λατρευτικός όσο και ο μονιστικός σαϊβισμός έγιναν δημοφιλείς την 1η χιλιετία μΧ και γρήγορα έγιναν η κυρίαρχη θρησκευτική παράδοση πολλών ινδουιστικών βασιλείων. Λίγο αργότερα έφτασε στην ΝΑ Ασία, οδηγώντας στην δημιουργία χιλιάδων ναών στα νησιά της Ινδονησίας, στην Καμπότζη και στο Βιετνάμ ενώ ο σαϊβισμός εξελίσσεται παράλληλα με τον βουδισμό σε εκείνες τις περιοχές.[18][19]

Η θεολογία του σαϊβισμού κυμαίνεται γύρω από τον Σίβα ως τον δημιουργό, συντηρητή και καταστροφέα και καταλήγει να γίνεται ίδιος με τον Άτμαν μέσα στον εαυτό του και σε κάθε ζωντανό ον. Συνδέεται στενά με τον σακτισμό και θεωρείται η ινδουιστική παράδοση στην οποία οι περισσότεροι αποδέχονται την ασκητική ζωή και ενθαρρύνονται να ανακαλύψουν τον Σίβα μέσα τους. Οι οπαδοί του Σαϊβισμού ονομάζονται σαϊβίτες.[20]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Bisschop 2020, pp. 15-16.
  2. Bisschop 2011.
  3. Chakravarti 1986, p. 1.
  4. Flood 2003, pp. 200–201.
  5. Raju, P. T. (Poolla Tirupati) (1985). Structural depths of Indian thought. Albany, New York : State University of New York Press. ISBN 978-0-88706-140-0. 
  6. «Pratyabhijnahrdayam: The Secret of Self-Recognition: Sanskrit text with English Translation, Notes and Introduction». Motilal Banarsidass Publishing House (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2021. 
  7. Ramakrishna Mission· Institute of Culture (2001). The Cultural heritage of India. Calcutta, India: The Ramakrishna Mission Institute of Culture. ISBN 978-81-87332-05-3. 180130386. 
  8. Johnson, Todd M.· Grim, Brian J. (25 Μαρτίου 2013). The World's Religions in Figures: An Introduction to International Religious Demography. John Wiley & Sons. ISBN 978-1-118-32303-8. 
  9. Jones, Constance· Ryan, James D. (2006). Encyclopedia of Hinduism. Infobase Publishing. ISBN 978-0-8160-7564-5. 
  10. Flood 1996, pp. 162–167.
  11. Flood 2003, pp. 202–204.
  12. Ganesh Tagare (2002), The Pratyabhijñā Philosophy, Motilal Banarsidass, ISBN 978-81-208-1892-7, pages 16–19
  13. David Smith (1996), The Dance of Siva: Religion, Art and Poetry in South India, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-48234-9, page 116
  14. Mariasusai Dhavamony (1999), Hindu Spirituality, Gregorian University and Biblical Press, ISBN 978-88-7652-818-7, pages 31–34 with footnotes
  15. Mark Dyczkowski (1989), The Canon of the Śaivāgama, Motilal Banarsidass, ISBN 978-81-208-0595-8, pages 43–44
  16. Chakravarti 1986, p. 66-70.
  17. Chakravarti 1986, p. 1, 66-70.
  18. Flood 2003, pp. 208–214.
  19. Gonda, Jan (1 Ιανουαρίου 1975). Handbook of Oriental Studies. Section 3 Southeast Asia, Religions, Religionen. BRILL. ISBN 978-90-04-04330-5. 
  20. «Basics of Hinduism». www.himalayanacademy.com. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2021. 

Πηγές Επεξεργασία

B. S. L. Hanumantha Rao, Religion in Andhra: A Survey of Religious Developments in Andhra from Early Times Upto A.D. 1325. Department of Archaeology and Museums, Government of A.P., 1993

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία