Σιν-Ιτίρο Τομονάγκα

O Σιν-Ιτίρο Τομονάγκα (朝永 振一郎, 31 Μαρτίου 1906 – 8 Iουλίου 1979) ήταν ένας Ιάπωνας φυσικός, σημαντικός στην ανάπτυξη της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής, στον οποίο απονεμήθηκε για την εργασία του Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1965 μαζί με τους Ρίτσαρντ Φάινμαν και Τζούλιαν Σουίνγκερ.

Σιν-Ιτίρο Τομονάγκα
Όνομα στη μητρική γλώσσα	朝永振一郎 (Ιαπωνικά)
Γέννηση	31  Μαρτίου 1906 Τόκιο
Θάνατος	8  Ιουλίου 1979 Τόκυο
Αιτία θανάτου	καρκίνος κεφαλής και τραχήλου
Υπηκοότητα	Ιαπωνία
Σπουδές	Πανεπιστήμιο του Κιότο και Third Higher School
Γονείς	Tomonaga Sanjūrō
Βραβεύσεις	Τάγμα του Πολιτισμού (1952), Βραβείο Νόμπελ Φυσικής (1965), Χρυσό μετάλλιο Λομονόσοφ (1963), Μεγάλη Κορδέλα της Τάξης του Ανατέλλοντος Ηλίου (1976), Πρόσωπο Πολιτιστικής Αξίας (1952) και βραβείο Asahi (1946)
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέας	φυσική
Ιδιότητα	θεωρητικός φυσικός, καθηγητής πανεπιστημίου, φυσικός και ερευνητής
δεδομένα ()

Βιογραφία

Ο Τομονάγκα γεννήθηκε στο Τόκιο το 1906. Ήταν το δεύτερο παιδί και ο μεγαλύτερος γιος ενός Ιάπωνα φιλόσοφου, του Τομονάγκα Σαντζούρο. Το 1926 εισήχθηκε στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Κιότο. Ο Χίντεκι Γιουκάβα, άλλος ένας νικητής Βραβείου Νόμπελ, ήταν συμμαθητής του κατά τις προπτυχιακές σπουδές. Κατά την περίοδο της φοίτησης του στο πανεπιστήμιο, εργάστηκε ως βοηθός για τρία χρόνια. Το 1931, μετά την αποφοίτηση, εντάχθηκε στην ομάδα του Νισίνα στο ερευνητικό Ινστιτούτο RIKEN. Το 1937, ενώ εργαζόταν στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας (Λειψία), συνεργάστηκε με την ερευνητική ομάδα του Βέρνερ Χάιζενμπεργκ. Δύο χρόνια αργότερα, επέστρεψε στην Ιαπωνία εξαιτίας του ξεσπάσματος του B' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ολοκλήρωσε το διδακτορικό του (Διδακτορική Διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο) για τη μελέτη των πυρηνικών υλικών ως συνέχεια της θέσης του στη Λειψία.

Στην Ιαπωνία, διορίστηκε σε μια καθηγητική θέση στο Πανεπιστήμιο Εκπαίδευσης του Τόκιο (πρόδρομος του Πανεπιστημίου Τσουκούμπα). Κατά τη διάρκεια του πολέμου μελέτησε το μάγνητρο, τη θεωρία των μεσονίων, και την υπέρ-πολύωρη θεωρία. Το 1948, ο ίδιος και οι μαθητές του επανεξέτασαν μία έρευνα του 1939 του Σίντνεϊ Ντάνκοφ που προσπάθησε, αλλά απέτυχε, να δείξει ότι οι άπειρες ποσότητες που προκύπτουν στην Κβαντική ηλεκτροδυναμική μπορούν να αλληλοεξουδετερωθούν. Ο Τομονάγκα εφάρμοσε την υπέρ-πολύωρη θεωρία του και μια σχετικιστική μέθοδο με βάση την μη-σχετικιστική μέθοδο των Βόλφγκανγκ Πάουλι και Φίερζ για να διασαφηνίσει και να επιταχύνει κατά πολύ τους υπολογισμούς. Στη συνέχεια, ο ίδιος και οι μαθητές του διαπίστωσαν ότι ο Ντάνκοφ είχε παραβλέψει έναν όρο στην σειρά των διαταραχών. Με τον όρο αυτό, η θεωρία έδωσε πεπερασμένα αποτελέσματα. Τοιουτοτρόπως ο Τομονάγκα ανακάλυψε την μέθοδο της επανακανονικοποίησης ανεξάρτητα από τον Τζούλιαν Σουίνγκερ και υπολόγισε φυσικές παραμέτρους όπως την μετατόπιση Λάμπ ταυτόχρονα.

Το επόμενο έτος, έλαβε πρόσκληση από τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ για να εργαστεί στο Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών στο Πρίνστον. Μελέτησε το πολυ-σωματιδιακό πρόβλημα στις συλλογικές ταλαντώσεις ενός κβαντομηχανικού συστήματος. Την επόμενη χρονιά, επέστρεψε στην Ιαπωνία και πρότεινε το ρευστό Τομονάγκα-Λουτίνγκερ. Το 1955, ανέλαβε την αρχηγία για την ίδρυση του Ινστιτούτου Πυρηνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Το 1965 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής, μαζί με τους Τζούλιαν Σουίνγκερ και Ρίτσαρντ Φάινμαν, για το έργο του στην Κβαντική Ηλεκτροδυναμική, και ειδικότερα για την ανακάλυψη της μεθόδου επανακανονικοποίησης. Το 1979 πέθανε από καρκίνο του λάρυγγα στο Τόκυο.

Το 1940 ο Τομονάγκα παντρεύτηκε την Ρυόκο Σεκιγκούτσι. Απέκτησαν δύο γιους και μία κόρη. Το 1952 του απονεμήθηκε το Παράσημο του Πολιτισμού, και το 1976 η Μεγάλη Κορδέλα του Τάγματος του Ανατέλλοντος ηλίου.

Σε αναγνώριση της προσφοράς των τριών βραβεύσεων με Νόμπελ, τα χάλκινα αγάλματα των Σιν-Ιτίρο Τομονάγκα, Λίο Έσάκι, και Μακότο Κομπαγιάσι ανεγέρθηκαν στο Κεντρικό Πάρκο του Αζούμα 2 στην Τσουκούμπα, Ιμπαράκι το 2015.

Αναγνώριση

• 1946 – Βραβείο Asahi
• 1948 – Βραβείο Ιαπωνικής Ακαδημίας
• 1951 – Μέλος της ΙαπωνΙκής Ακαδημίας
• 1952 – Παράσημο του Πολιτισμού
• 1964 – Χρυσό Μετάλλιο Λομονόσοφ
• 1965 – Βραβείο Νόμπελ Φυσικής
• 1967 – Μεγάλη Κορδέλα του Τάγματος του Ανατέλλοντος ηλίου

Επιλεγμένες δημοσιεύσεις

Βιβλία

• Tomonaga, Sin-Itiro (1997). The Story of Spin. Oka, Takeshi (trans.). University of Chicago Press. ISBN 0-226-80794-0. 

Άρθρα

• Tomonaga, S. "On a Relativistically Invariant Formulation of the Quantum Theory of Wave Fields." Prog. Theor. Phys. 1, 27–42 (1946).
• Koba, Z., Tati, T. and Tomonaga, S. "On a Relativistically Invariant Formulation of the Quantum Theory of Wave Fields. II." Prog. Theor. Phys. 2, 101–116 (1947).
• Koba, Z., Tati, T. and Tomonaga, S. "On a Relativistically Invariant Formulation of the Quantum Theory of Wave Fields. III." Prog. Theor. Phys. 2, 198–208 (1947).
• Kanesawa, S. and Tomonaga, S. "On a Relativistically Invariant Formulation of the Quantum Theory of Wave Fields. IV." Prog. Theor. Phys. 3, 1–13 (1948).
• Kanesawa, S. and Tomonaga, S. "On a Relativistically Invariant Formulation of the Quantum Theory of Wave Fields. V." Prog. Theor. Phys. 3, 101–113 (1948).
• Koba, Z. and Tomonaga, S. "On Radiation Reactions in Collision Processes. I." Prog. Theor. Phys. 3, 290–303 (1948).
• Tomonaga, S. and Oppenheimer, J. R. "On Infinite Field Reactions in Quantum Field Theory." Phys. Rev. 74, 224–225 (1948).

Περαιτέρω ανάγνωση

• Lundqvist, Stig, επιμ. (1998). Nobel Lectures in Physics (1963-1970). World Scientific. σελίδες 126–39. ISBN 981-02-3404-X. 
• Schweber, Silvan S. (1994). QED and the Men Who Made It: Dyson, Feynman, Schwinger, and Tomonaga. Princeton University Press. ISBN 0-691-03327-7. 
• Tomonaga's Nobel Prize Lecture.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Sin'ichirō Tomonaga στο Wikimedia Commons