Σουλεϊμάν ιμπν Κουτουλμίς
Ο Σουλεϊμάν Α΄ ιμπν Κουτουλμίς (πέθανε το 1086) ίδρυσε ένα ανεξάρτητο Σελτζουκικό κράτος στην Ανατολή και κυβέρνησε σαν ο πρώτος Σουλτάνος του Ρουμ (1077 - 1086).[1] Ο Σουλεϊμάν ιμπν Κουτουλμίς ήταν γιος του Κουτουλμίς, που είχε έρθει σε σύγκρουση με τον εξάδελφό του Αλπ Αρσλάν για τον θρόνο της Μεγάλης Αυτοκρατορίας των Σελτζούκων. Με τον θάνατο του πατέρα του (1064) ο Σουλεϊμάν δραπέτευσε με τους τρεις αδελφούς του στην οροσειρά τού Ταύρου, στα σύνορα της αυτοκρατορίας μαζί με φυλές Τουρκομάνων. Ο Αλπ Αρσλάν απάντησε με μία σειρά από επιδρομές, στις οποίες σκοτώθηκαν όλα τα αδέλφια τού Σουλεϊμάν, επέζησε μόνο ο ίδιος ο Σουλεϊμάν και έγινε αρχηγός των Τουρκομάνων.[2]
| Σουλεϊμάν Κουταλμισόγλου | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 11ος αιώνας Σελτζούκοι |
| Θάνατος | 1086 Αντιόχεια |
| Αιτία θανάτου | πεσών σε μάχη |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Κιλίτζ Αρσλάν Α΄ |
| Γονείς | Κουτουλμίς |
| Οικογένεια | Σελτζούκοι |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Battle of Aleppo |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Σουλτάνος του Ρουμ (1074–1086) |
Ίδρυση του Σουλτανάτου του Ρουμ Επεξεργασία
Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Μιχαήλ Ζ΄ Δούκας ζήτησε την βοήθεια τού Σουλεϊμάν Α΄ εναντίον του Νικηφόρου Γ΄ Βοτανειάτη, που διοικούσε το Θέμα Ανατολικών και τον αμφισβητούσε στον θρόνο. Ο Σουλεϊμάν αιφνιδίασε ένα μικρό στρατιωτικό σώμα του Βοτανειάτη ανάμεσα στην Κιουτάχεια και το Ιζνίκ· ο σφετεριστής Βοτανειάτης έπεισε ωστόσο στο τέλος τον Σουλεϊμάν να τον υποστηρίξει.[3] Η υποστήριξη του Σουλεϊμάν ήταν επιτυχής και ο Βοτανειάτης σαν ανταμοιβή του παραχώρησε πρόσβαση στην Ασιατική πλευρά του Βοσπόρου, πολύ κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σουλεϊμάν ιμπν Κουτουλμίς υποστήριξε σε δύο χρόνια έναν άλλον σφετεριστή, τον Νικηφόρο Μελισσηνό.[4] Ο Νικηφόρος Μελισσηνός άνοιξε τις πύλες της Νίκαιας στους Τουρκομάνους και επέτρεψε στον Σουλεϊμάν να εγκαταστήσει μία μόνιμη στρατιωτική βάση.[5] Σε λίγο καιρό ολόκληρη η Βιθυνία βρισκόταν στον έλεγχο του Σουλεϊμάν· αυτό δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, επειδή ο Αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τους υποτελείς του στην Ανατολή. Ο Σουλεϊμάν ιμπν Κουτουλμίς εγκατέλειψε τη Νίκαια (1084) και άφησε στη θέση του τον ευγενή Αμπντούλ Κασίμ.
Δολοφονία Επεξεργασία
Ο Σουλεϊμάν επέκτεινε σύντομα το βασίλειο του: κατέλαβε την Αντιόχεια και αφού έσφαξε τους κατοίκους, έκλεψε τους θησαυρούς από την εκκλησία του Αγίου Κασσιανού και ο ναός μετατράπηκε σε τζαμί.[6] Δολοφονήθηκε κοντά στην Αντιόχεια από τον Τουτούς (1086), τον Σελτζούκο κυβερνήτη της Συρίας· δεν είναι βέβαιο αν τον θανάτωσε ο Τουτούς από πίστη στον Μεγάλο Σουλτάνο των Σελτζούκων Μαλίκ Σαχ Α΄ ή για προσωπικούς λόγους. Ο γιος του Κιλίτζ Αρσλάν Α΄ μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στο Ισφαχάν, αλλά με τον θάνατο του Μαλίκ Σαχ Α΄ έγινε ο νέος Σουλτάνος του Ρουμ.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Andrew Peacock, The Seljuks of Anatolia: Court and Society in the Medieval Middle East, (I.B. Tauris, 2013), σσ. 71-72
- ↑ Claude Cahen, Pre-Ottoman Turkey: a general survey of the material and spiritual culture and history c. 1071-1330, trans. J. Jones-Williams (New York: Taplinger, 1968), σσ. 73-74
- ↑ Σπυρίδων Βρυώνης, Η παρακμή του μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού (11ος-15ος αιώνας), μτφρ. Κάτια Γαλαταριώτου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1996, σσ. 112-113
- ↑ Γεώργιος Οστρογκόρσκι, Ιστορία του Βυζαντινού κράτους, σσ. 348-349
- ↑ Cahen, σ. 75
- ↑ Σπυρίδων Βρυώνης, Η παρακμή του μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού (11ος-15ος αιώνας), μτφρ. Κάτια Γαλαταριώτου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1996, σ.159
Πηγές Επεξεργασία
- Σπυρίδων Βρυώνης, Η παρακμή του μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού (11ος-15ος αιώνας), μτφρ. Κάτια Γαλαταριώτου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1996.
- Γεώργιος Οστρογκόρσκι, Ιστορία του Βυζαντινού κράτους
- Andrew Peacock, The Seljuks of Anatolia: Court and Society in the Medieval Middle East, (I.B. Tauris, 2013)
- Claude Cahen, Pre-Ottoman Turkey: a general survey of the material and spiritual culture and history c. 1071-1330, trans. J. Jones-Williams (New York: Taplinger, 1968)
