Συμμετοχή της Ιταλίας στη Eurovision

Η Ιταλία έχει συμμετάσχει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 45 φορές από τότε που έκανε το ντεμπούτο της στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Ήταν μία από τις επτά χώρες που συμμετείχαν στον πρώτο διαγωνισμό. Η Ιταλία συμμετείχε συχνά στο διαγωνισμό μέχρι το 1997. Μετά από δεκατέσσερα χρόνια απουσίας, η χώρα έλαβε μέρος στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2011. Η Ιταλία κέρδισε το διαγωνισμό δύο φορές.

Ιταλία
Flag of Italy.svg
Τηλεοπτ. φορέαςRAI
Εθνικοί τρόποι επιλογής
Γενική συμμετοχή
Συμμετοχές45
Πρώτη συμμετοχή1956
Καλύτερη θέση1η: 1964, 1990
Χειρότερη θέσηΤελευταία: 1966
Μηδέν βαθμοί1966
Επιπλέον σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα του RAI για τη Eurovsion
Η σελίδα της Ιταλίας στο Eurovision.tv

Το 1958, ο Ντομένικο Μοντούνιο τερμάτισε τρίτος με το τραγούδι "Nel blu, dipinto di blu". Μετονομαζόμενο σε "Volare", το τραγούδι σημείωσε μεγάλη επιτυχία διεθνώς, φτάνοντας στο νούμερο ένα στις ΗΠΑ. Ο Εμίλιο Περίκολι τελείωσε επίσης τρίτος το 1963, πριν η Ιταλία κερδίσει για πρώτη φορά το 1964 με την Τζιλιόλα Τσικουέντι και το τραγούδι "Non ho l'età". Η Τσικουέντι επέστρεψε στο διαγωνισμό το 1974 και τερμάτισε δεύτερη με το τραγούδι "Si", χάνοντας από τους ABBA. Η Ιταλία τερμάτισε τρίτη το 1975 με τους Wess και Ντόρι Γκέτσι και το τραγούδι "Era". Το καλύτερο αποτέλεσμα της χώρας από τη δεκαετία του 1980 ήταν ο Umberto Tozzi και ο Raf που τερμάτισαν τρίτοι το 1987. Η δεύτερη νίκη της Ιταλίας στον διαγωνισμό ήρθε το 1990 με τον Τότο Κουτούνιο και το τραγούδι "Insieme: 1992". Άλλα καλά αποτελέσματα της δεκαετίας του 1990 ήταν η Μία Μαρτίνι το 1992 και η Jalisse το 1997, που τερμάτισαν και οι δύο στην τέταρτη θέση. Μετά το 1997, η Ιταλία αποσύρθηκε από τον ανταγωνισμό.

Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση ανακοίνωσε ότι θα δούλευε σκληρότερα για να φέρει την Ιταλία πίσω στον διαγωνισμό το 2010, μαζί με τους πρώην συμμετέχοντες, το Μονακό και την Αυστρία,[1] αλλά και πάλι η Ιταλία δεν συμμετείχε στον διαγωνισμό. Στις 31 Δεκεμβρίου 2010, η EBU ανακοίνωσε επισήμως ότι η Ιταλία θα επέστρεφε στο διαγωνισμό ως μέρος των "Big Five", πράγμα που σημαίνει ότι αυτομάτως θα προκρινόταν στον τελικό του διαγωνισμού του 2011.[2] Η επιστροφή της Ιταλίας στο διαγωνισμό αποδείχθηκε επιτυχημένη, με τον Raphael Gualazzi να τερματίζει δεύτερος.

Η Ιταλία έφτασε στην πρώτη δεκάδα σε πέντε από τους τελευταίους επτά διαγωνισμούς (2011-17). Το 2015, οι Il Volo κέρδισε την τηλεψηφοφορία που έλαβε ψήφους από όλες τις χώρες, αλλά οι κριτικές επιτροπές την ψήφισαν στην έκτη θέση, καταλήγοντας στην τρίτη θέση συνολικά. Από την εισαγωγή του συστήματος ψηφοφορίας 50/50 το 2009, αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο νικητής της τηλεψηφοφορίας δεν κέρδισε τον διαγωνισμό.

ΙστορίαΕπεξεργασία

ΑπουσίεςΕπεξεργασία

Η Ιταλία έχει αποσυρθεί από τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision αρκετές φορές. Η πρώτη απόσυρση έγινε το 1981, όταν η RAI δήλωσε ότι τα έσοδα μειώθηκαν στη χώρα.[3] Η απουσία αυτή συνεχίστηκε το επόμενο έτος, πριν από την επιστροφή της Ιταλίας το 1983. Η Ιταλία αποσύρθηκε και πάλι το 1986, όταν η RAI αποφάσισε να μην εισέλθει στον διαγωνισμό. Από το 1994 έως το 1996, η Ιταλία αποσύρθηκε και πάλι, ενώ η RAI επικαλέστηκε έλλειψη ενδιαφέροντος για συμμετοχή. Η Ιταλία επέστρεψε το 1997, πριν αναχωρήσει ξανά χωρίς εξηγήσεις, και η χώρα δεν συμμετείχε ξανά μέχρι το 2011.

Κανένα από τα τραγούδια της Eurovision δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο στα ιταλικά τσάρτ. Το "Non ho l'eta" της Gigliola Cinquetti (Grand Prix 1964) ήταν ένα χιτ το Φεβρουάριο του 1964 όταν το τραγούδι κέρδισε το φεστιβάλ του Sanremo, αλλά σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα Hit Parade Italia, το "Waterloo", το "Ding-A- Dong" ,"Puppet on a String", "Save your Kisses for Me" και ακόμη και η νικήτρια συμμετοχή της Ιταλίας το 1990, "Insieme: 1992", δεν μπόρεσαν να εισέλθουν στην πρώτη δεκάδα των charts πωλήσεων. Μια αξιοσημείωτη εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα ήταν, ωστόσο, η συμμετοχή του 1984 "I treni di Tozeur" από την Alice και τον Franco Battiato που μοιράστηκε την 5η θέση στον τελικό, αλλά έγινε ακόμα #3 στην Ιταλία και τοποθετήθηκε στο #20 στο τσάρτ των καλύτερων πωλήσεων σίνγκλ στην Ιταλία του 1984.[4]

Τηλεοπτική λογοκρισία του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision το 1974Επεξεργασία

Η Ιταλία αρνήθηκε να μεταδώσει το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision το 1974 για την RAI λόγω ενός τραγουδιού που τραγούδησε ο Gigliola Cinquette, το οποίο συνέπεσε με την έντονη πολιτική εκστρατεία για το ιταλικό δημοψήφισμα του 1974 για το διαζύγιο που διεξήχθη ένα μήνα αργότερα τον Μάιο. Παρά το γεγονός ότι ο διαγωνισμός της Eurovision διεξάγεται περισσότερο από ένα μήνα πριν από την προγραμματισμένη ψηφοφορία, οι Ιταλοί λογοκριτές αρνήθηκαν να επιτρέψουν την εμφάνιση ή την ακρόαση του διαγωνισμού και του τραγουδιού. Οι λογοκριτές της RAI θεώρησαν ότι το τραγούδι με τίτλο "Sì" (Ναι) και το οποίο περιέχει στίχους που επαναλαμβάνουν συνεχώς την προαναφερθείσα λέξη θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι είναι υποσυνείδητο μήνυμα και μορφή προπαγάνδας για να επηρεάσει το ιταλικό ψηφοφόρο για να ψηφίσει "ναι" Το δημοψήφισμα («ναι» για την κατάργηση του νόμου που επιτρέπει το διαζύγιο). Το τραγούδι παρέμεινε λογοκριμένο στους περισσότερους ιταλικούς κρατικούς τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς για πάνω από ένα μήνα. Στο διαγωνισμό στο Brighton, ο Cinqueti τελείωσε δεύτερος, χάνοντας την ABBA. Το "Sì" πήγε για να είναι ένα από τα κορυφαία δέκα του Ηνωμένου Βασιλείου, κορυφαίνοντας στον αριθμό οκτώ. Έφτασε επίσης στη γερμανική κορυφή στο νούμερο 20.

Ένα νέο ενδιαφέρον;Επεξεργασία

Ωστόσο, το 2008, δύο Ιταλοί μουσικοί, ο Vince Tempera (που βοήθησαν τον Άγιο Μαρίνο να συμμετέχει στην Eurovision το 2008), και ο νικητής της Eurovision, Toto Cutugno, εξέφρασαν τη λύπη τους για τη μη συμμετοχή της Ιταλίας και ζήτησαν να επιστρέψει η χώρα στο διαγωνισμό.[5][6]

Διαγωνιζόμενοι από το διαγωνισμό του 2008, ξεκινώντας με τον νικητή Dima Bilan εμφανίστηκε στην ιταλική επίδειξη Carramba! Che fortuna, που φιλοξενείται από την Raffaella Carrà στο Rai Uno. Είτε πρόκειται για πρωτοβουλία της Carrà (ο οποίος παρουσίασε τρεις εκδηλώσεις στο TVE σχετικά με την εκδήλωση) για να προσπαθήσει να φέρει την Eurovision πίσω στην Ιταλία, δεν είναι σαφής, αλλά η Sietse Bakker, Διευθυντής Επικοινωνιών και PR του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, επανέλαβε ότι "Πολύ ευπρόσδεκτοι να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό".[7][8]

Λίγο μετά την αποκάλυψη του καταλόγου των συμμετεχόντων για το Διαγωνισμό του 2009, η EBU ανακοίνωσε ότι, για τον διαγωνισμό του 2010, θα δούλευαν σκληρότερα για να φέρουν την Ιταλία πίσω στον διαγωνισμό.[1]

Επιτυχημένη επιστροφή στο διαγωνισμόΕπεξεργασία

Σε μια συνέντευξη Τύπου που παρουσίασε την τέταρτη έκδοση του Ιταλικού X Factor, ο σκηνοθέτης Rai 2 Massimo Liofredi ανακοίνωσε ότι ο νικητής του διαγωνισμού μπορεί να προωθήσει την εκπροσώπηση της Ιταλίας στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision αντί να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ San Remo, όπως και τα προηγούμενα χρόνια . Στις 2 Δεκεμβρίου 2010, ανακοινώθηκε επίσημα από την επίσημη ιστοσελίδα του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, την οποία η Ιταλία είχε υποβάλει αίτηση συμμετοχής στον διαγωνισμό του 2011.[9] Η συμμετοχή τους επιβεβαιώθηκε περαιτέρω στις 31 Δεκεμβρίου με την ανακοίνωση του επίσημου καταλόγου συμμετεχόντων.[2]

Η επιστροφή της Ιταλίας στο διαγωνισμό μετά από 14 χρόνια απουσίας ήταν επιτυχής, καταλήγοντας στην πρώτη δεκάδα σε πέντε από τους τελευταίους επτά αγώνες (2011-17). Το 2011, ο Raphael Gualazzi τερμάτισε δεύτερος, το καλύτερο αποτέλεσμα της Ιταλίας από το 1990. Η Ιταλία στην πραγματικότητα ήρθε στην πρώτη θέση με την ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής, αλλά μόνο η 11η στην τηλεψηφοφορία και κατέλαβε συνολικά τη δεύτερη θέση πίσω από τους νικητές του Αζερμπαϊτζάν. Η Νίνα Τζίλλι το 2012 και ο Μάρκο Μενγκόνι το 2013 ήταν σε θέση να επιτύχουν θέσεις μέσα στην πρώτη δεκάδα (9η και 7η αντίστοιχα). Αυτή η τάση είχε σταματήσει όταν η Έμμα Μαρόνε, που επιλέχθηκε εσωτερικά, κατέληξε στην 21η θέση, τη χειρότερη θέση μιας ιταλικής συμμετοχής. Το 2015, οι νικητές του Sanremo, Il Volo τερμάτισαν τρίτοι με 292 πόντους, πίσω από τη Σουηδία και τη Ρωσία. Η Ιταλία έλαβε την πρώτη θέση στην τηλεψηφοφορία με 366 πόντους, αλλά στην έκτη θέση στην ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής. Από την εισαγωγή του 50/50 συστήματος ψηφοφορίας κατά τμήματα, αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο νικητής της τηλεψηφοφορίας δεν κέρδισε τον διαγωνισμό. Η Francesca Michielin, που επιλέχθηκε μεταξύ των ανταγωνιστών του Φεστιβάλ Sanremo του 2016 μετά την παραίτηση από τους νικητές Stadio, τερμάτισε στην 16η θέση. Το 2017 ο τραγουδιστής Φραντσέσκο Γκαμπάνι εκπροσώπησε την χώρα με το τραγούδι Occidentali's Karma, κερδίζοντας την 6η θέση στον μεγάλο τελικό. Μια ακόμα επιτυχία για την Ιταλία ήρθε το 2018, όταν οι τραγουδιστές Ερμάλ Μέτα και Φαμπρίτσιο Μόρο ως ντουέτο κατέκτησαν την 5η θέση στον τελικό της Λισαβόνας.

Η Ιταλία και οι "Big Five" (Μεγάλες Πέντε)Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Μεγάλοι Πέντε (Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision)

Από το 2000, τέσσερις χώρες - το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία - προκρίνονται αυτόματα για τον τελικό του διαγωνισμού ανεξάρτητα από τις θέσεις τους στον πίνακα αποτελεσμάτων σε προηγούμενους διαγωνισμούς.[10] Κέρδισαν αυτό το καθεστώς με το να είναι οι τέσσερις μεγαλύτεροι οικονομικοί συνεισφέροντες στην EBU. Λόγω της ανέφικτης θέσης τους στο Διαγωνισμό, οι χώρες αυτές έγιναν γνωστές ως "Big Four" (Μεγάλες Τέσσερις). Ο εκτελεστικός υπεύθυνος του διαγωνισμού Σβάντε Στοκσέλιους δήλωσε σε δημοσιογράφους σε συνάντηση με την OGAE Σερβία ότι, αν η Ιταλία επιστρέψει στο διαγωνισμό στο μέλλον, η χώρα θα επιλεγεί να προκρίνεται αυτομάτως για τους τελικούς και θα γίνει μέλος των "Big Five".[11][12] Εντούτοις, με την επίσημη ανακοίνωση της επιστροφής της Ιταλίας, δεν επιβεβαιώθηκε αν η χώρα θα ανταγωνιστεί σε έναν από τους δύο ημιτελικούς ή αν θα ήταν μέρος του "Big Five", καθώς η RAI, τρίτος μεγαλύτερος συντελεστής στην EBU, δεν είχε υποβάλει αίτηση για να αποτελέσει μέλος του "Big Five".[13] Στις 31 Δεκεμβρίου, ανακοινώθηκε ότι η Ιταλία θα συμμετάσχει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2011 και επιβεβαίωσε ότι η χώρα θα προκριθεί αυτόματα στον τελικό στη Γερμανία ως μέρος των "Big Five".[2]

ΣυμμετοχέςΕπεξεργασία

Υπόμνημα
Νικητής
Δεύτερη θέση
Τρίτη θέση
Τελευταία θέση
X
 Αποχώρηση
Χρονιά Καλλιτέχνης [14] Γλώσσα Τίτλος Τελικός Βαθμοί Ημιτελικός Βαθμοί
1956 Φράνκα Ραϊμόντι Ιταλικά "Aprite le finestre" 2[α] N/A[15] Όχι ημιτελικοί
Τονίνα Τοριέλι Ιταλικά "Amami se vuoi" 2[α]
1957 Νούντσιο Γκάλο [16] Ιταλικά "Corde della mia chitarra" 6 7
1958 Ντομένικο Μοντούνιο Ιταλικά "Nel blu, dipinto di blu" 3 13
1959 Ντομένικο Μοντούνιο Ιταλικά "Piove (Ciao, ciao bambina)" 6 11
1960 Ρενάτο Ράσελ [17] Ιταλικά "Romantica" 8 5
1961 Μπέτι Κούρτις [18] Ιταλικά "Al di là" 5 12
1962 Κλάουντιο Βίλα Ιταλικά "Addio, addio" 9 3
1963 Εμίλιο Περίκολι Ιταλικά "Uno per tutte" 3 37
1964 Τζιλιόλα Τσινκουέτι Ιταλικά "Non ho l'età" 1 49
1965 Μπόμπι Σόλο Ιταλικά "Se piangi, se ridi" 5 15
1966 Ντομένικο Μοντούνιο Ιταλικά "Dio, come ti amo" 17 0
1967 Κλάουντιο Βίλα Ιταλικά "Non andare più lontano" 11 4
1968 Σέρτζιο Εντρίγκο Ιταλικά "Marianne" 10 7
1969 Ίβα Τζανίκι Ιταλικά "Due grosse lacrime bianche" 13 5
1970 Τζιάνι Μοράντι Ιταλικά "Occhi di ragazza" 8 5
1971 Μάσιμο Ρανιέρι [19] Ιταλικά "L'amore è un attimo" 5 91
1972 Νίκολα ντι Μπάρι [20] Ιταλικά "I giorni dell'arcobaleno" 6 92
1973 Μάσιμο Ρανιέρι [21] Ιταλικά "Chi sarà con te" 13 74
1974 Τζιλιόλα Τσινκουέτι Ιταλικά "Sì" 2 18
1975 Γουές[22] & Ντόρι Γκέτσι[23] Ιταλικά "Era" 3 115
1976 Αλ Μπάνο & Ρομίνα Πάουερ Ιταλικά, Αγγλικά "We'll Live It All Again" 7 69
1977 Μία Μαρτίνι Ιταλικά "Libera" 13 33
1978 Ricchi e Poveri Ιταλικά "Questo amore" 12 53
1979 Ματία Μπαζάρ[24] Ιταλικά "Raggio di luna" 15 27
1980 Άλαν Σορέντι [25] Ιταλικά "Non so che darei" 6 87
Δε συμμετείχε από το 1981 ως το 1982
1983 Ρικάρντο Φόλι [26] Ιταλικά "Per Lucia" 11 41
1984 Alice[27] & Battiato Ιταλικά "I treni di Tozeur" 5 70
1985 Αλ Μπάνο & Ρομίνα Πάουερ Ιταλικά, Αγγλικά "Magic Oh Magic" 7 78
1986 Δε συμμετείχε
1987 Ουμπέρτο Τότσι & Raf[28] Ιταλικά "Gente di mare" 3 103
1988 Λούκα Μπαρμπαρόσα [29] Ιταλικά "Vivo (Ti scrivo)" 12 52
1989 Άννα Όξα[30] & Φαούστο Λεάλι[31] Ιταλικά "Avrei voluto" 9 56
1990 Τότο Κουτούνιο Ιταλικά "Insieme: 1992" 1 149
1991 Πεπίνο ντι Κάπρι [32] Ναπολιτανικά "Comme è ddoce 'o mare" 7 89
1992 Μία Μαρτίνι Ιταλικά "Rapsodia" 4 111
1993 Ενρίκο Ρουτζέρι [33] Ιταλικά "Sole d'Europa" 12 45 Kvalifikacija za Millstreet
Δε συμμετείχε από το 1994 ως το 1996 Όχι ημιτελικοί[β]
1997 Jalisse [34] Ιταλικά "Fiumi di parole" 4 114
Δε συμμετείχε από το 1998 ως το 2010
2011 Ραφαέλ Γκουαλάτσι Ιταλικά, Αγγλικά "Madness of Love" 2 189 Μέλος των "Big 5"[γ]
2012 Νίνα Τζίλι Ιταλικά, Αγγλικά "L'amore è femmina (Out of Love)" 9 101
2013 Μάρκο Μενγκόνι [35] Ιταλικά "L'essenziale" 7 126
2014 Έμμα Μαρόνε [36] Ιταλικά "La mia città" 21 33
2015 Il Volo Ιταλικά "Grande amore" 3 292
2016 Φραντσέσκα Μικιελίν [37] Αγγλικά, Ιταλικά "No Degree of Separation" 16 124
2017 Φραντσέσκο Γκαμπάνι Ιταλικά "Occidentali's Karma" 6 334
2018 Ερμάλ Μέτα & Φαμπρίτσιο Μόρο Ιταλικά "Non mi avete fatto niente" 5 308
2019 Μαχμούντ Ιταλικά, Αραβικά "Soldi" 2 472
2020 Ντιοντάτο Ιταλικά "Fai rumore" Ακυρώθηκε[δ] X
2021 Måneskin Ιταλικά "Zitti e buoni"

Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της EurovisionΕπεξεργασία

Περαιτέρω πληροφορίες: Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision
Χρονιά Καλλιτέχνης Γλώσσα Τίτλος 2ος γύρος Βαθμοί 1ος γύρος Βαθμοί Θέση (1958) Βαθμοί (1958)
1958 Ντομένικο Μοντούνιο Ιταλικά "Nel blu, dipinto di blu" 2 267 2 200 3 13

Ιστορικό ψηφοφορίαςΕπεξεργασία

Μέχρι το 2019, το ιστορικό ψηφοφορίας της Ιταλίας έχει ως εξής:

ΔιοργανώσειςΕπεξεργασία

Χρονιά Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστές
1965   Νάπολη Σάλα Συναυλιών του RAI Ρενάτα Μάουρο
1991   Ρώμη Στούντιο 15 της Cinecittà Τζιλιόλα Τσινκουέτι & Τότο Κουτούνιο

ΒραβείαΕπεξεργασία

Βραβεία Μαρσέλ ΜπεζανσόνΕπεξεργασία

Περαιτέρω πληροφορίες: Βραβεία Μαρσέλ Μπεζανσόν
Χρονιά Κατηγορία Τραγούδι Εκτελεστής Θέση Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη Ref.
2015 Βραβείο Τύπου "Grande amore" Il Volo 3 292   Βιέννη
[38]
2017 Βραβείο Τύπου "Occidentali's Karma" Φραντσέσκο Γκαμπάνι 6 334   Κίεβο
[39]
2019 Βραβείο Συνθέτη "Soldi" Μαχμούντ 2 465   Τελ Αβίβ
[40]

Νικητές από μέλη OGAEΕπεξεργασία

Περαιτέρω πληροφορίες: OGAE
Χρονιά Τραγούδι Εκτελεστής Θέση Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη Ref.
2015 "Grande amore" Il Volo 3 292   Βιέννη
[41]
2017 "Occidentali's Karma" Φραντσέσκο Γκαμπάνι 6 334   Κίεβο
[42]
2019 "Soldi" Μαχμούντ 2 465   Τελ Αβίβ
[43]

Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η ΙταλίαΕπεξεργασία

Στους τελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1956–1974 Άλλο σύστημα ψηφοφορίας
1975   Ελβετία   Λουξεμβούργο   Γαλλία
1976   Ιρλανδία   Ισραήλ   Βέλγιο
1977   Μονακό   Γαλλία   Ιρλανδία
1978   Λουξεμβούργο   Γαλλία   Ισραήλ
1979   Ισπανία   Γαλλία   Ηνωμένο Βασίλειο
1980   Γερμανία   Πορτογαλία   Τουρκία
1981–1982 Δε συμμετείχε
1983   Λουξεμβούργο   Γαλλία   Σουηδία
1984   Ιρλανδία   Ηνωμένο Βασίλειο   Ισπανία
1985   Ιρλανδία   Γαλλία   Ηνωμένο Βασίλειο
1986 Δε συμμετείχε
1987   Ιρλανδία   Ολλανδία   Ελλάδα
1988   Ηνωμένο Βασίλειο   Σουηδία   Ισπανία
1989   Αυστρία   Ολλανδία   Ισπανία
1990   Αυστρία   Γιουγκοσλαβία   Ισπανία
1991   Γαλλία   Μάλτα   Τουρκία
1992   Ελλάδα   Ελβετία   Ηνωμένο Βασίλειο
1993   Ιρλανδία   Ελβετία   Γερμανία
1994–1996 Δε συμμετείχε
1997   Εσθονία   Ιρλανδία   Ηνωμένο Βασίλειο
1998–2010 Δε συμμετείχε
2011   Ρουμανία   Ηνωμένο Βασίλειο   Μολδαβία
2012   Αλβανία   Ρωσία   Γερμανία
2013   Δανία   Μάλτα   Νορβηγία
2014   Αυστρία   Ουκρανία   Πολωνία
2015   Σουηδία   Ρωσία   Ισραήλ
2016   Ισπανία Κ.Ε.
  Ουκρανία T. 		  Ουκρανία Κ.Ε.
  Πολωνία T. 		  Ισραήλ Κ.Ε.
  Ρωσία T.
2017   Αζερμπαϊτζάν Κ.Ε.
  Μολδαβία T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Ρουμανία T. 		  Μολδαβία Κ.Ε.
  Βουλγαρία T.
2018   Νορβηγία Κ.Ε.
  Αλβανία T. 		  Γερμανία Κ.Ε.
  Μολδαβία T. 		  Δανία Κ.Ε.
  Ουκρανία T.
2019   Δανία Κ.Ε.
  Αλβανία T. 		  Βόρεια Μακεδονία Κ.Ε.
  Νορβηγία T. 		  Μάλτα Κ.Ε.
  Ρωσία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός

Στους ημιτελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Έτος   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1974–1995 Όχι ημιτελικοί
1996 Δε συμμετείχε
1997–2003 Όχι ημιτελικοί
2004–2010 Δε συμμετείχε
2011   Ρουμανία   Μολδαβία   Κύπρος
2012   Αλβανία   Ρουμανία   Ελβετία
2013   Ουκρανία   Λιθουανία   Μολδαβία
2014   Αυστρία   Πολωνία   Φινλανδία
2015   Ισραήλ   Σουηδία   Λετονία
2016   Αυστραλία Κ.Ε.
  Ουκρανία T. 		  Ουκρανία Κ.Ε.
  Πολωνία T. 		  Ισραήλ Κ.Ε.
  Αλβανία T.
2017   Αζερμπαϊτζάν Κ.Ε.
  Μολδαβία T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T. 		  Αλβανία Κ.Ε.
  Πολωνία T.
2018   Νορβηγία Κ.Ε.
  Ρουμανία T. 		  Δανία Κ.Ε.
  Μολδαβία T. 		  Μάλτα Κ.Ε.
  Ουκρανία T.
2019   Δανία Κ.Ε.
  Αλβανία T. 		  Μάλτα Κ.Ε.
  Ρουμανία T. 		  Ιρλανδία Κ.Ε.
  Νορβηγία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός

Σχετιζόμενη ενασχόλησηΕπεξεργασία

Αρχηγοί αποστολώνΕπεξεργασία

Χρονιές Αρχηγοί Ref.
2011–2019 Νίκολα Καλιτζιόρε
[44]
2020– Σιμόνα Μαρτορέλλι
[45]

Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμώνΕπεξεργασία

Χρονιά Σχολιαστές τελικού Σχολιαστές ημιτελικών Εκπρόσωπος βαθμών Ref.
1956 Μπιάνκα Μαρία Πιτσινίνο Όχι ημιτελικοί Όχι εκπρόσωπος βαθμών
1957 Νούντσιο Φιλογκάμο
1958 Φουλβία Κολόμπο
1959 Έντσο Τορτόρα
1960 Τζόρτζιο Πόρο
1961 Κοράντο Μαντόνι
1962 Ρενάτο Ταλιάνι
1963
1964 Ροζάνα Βαουντέτι
1965 Ντανιέλε Πιόμπι
1966 Έντσο Τορτόρα
1967 Μάικ Μπουοντζόρνο
1968
1969
1970 Έντσο Τορτόρα
1971 N/A
1972
1973
1974 Ροζάνα Βαουντέτι Άννα Μαρία Γκαμπινέρι
1975 Σίλβιο Νότο
1976 Ροζάνα Βαουντέτι
1977 Μαριολίνα Κανούλι
1978 Ροζάνα Βαουντέτι
1979 Πάολα Περίσι
1980 Μικέλε Γκαμίνο Μαριολίνα Κανούλι
1981–1982 Δε μεταδόθηκε Δε συμμετείχε
1983 Πάολο Φρατζέσε Πάολα Περίσι
1984 Αντόνιο ντε Ρομπέρτις Μαριολίνα Κανούλι
1985 Ροζάνα Βαουντέτι Μπεατρίτσε Κόρι
1986 Δε μεταδόθηκε Δε συμμετείχε
1987 Ροζάνα Βαουντέτι Μαριολίνα Κανούλι
1988 Ντανιέλε Πιόμπι
1989 Γκαμπριέλα Καρλούτσι Πέπι Φραντσέλιν
1990 Πέπι Φραντσέλιν Πάολο Φρατζέσε
1991 Χωρίς σχολιαστή Ροζάνα Βαουντέτι
1992 Πέπι Φραντσέλιν Νικολέτα Ορσομάντο
1993 Ετόρε Αντένα Ετόρε Αντένα Πέπι Φραντσέλιν
[46]
1994–1996 Δε μεταδόθηκε Όχι ημιτελικοί Δε συμμετείχε
1997 Ετόρε Αντένα Πέπι Φραντσέλιν
1998–2002 Δε μεταδόθηκε Δε συμμετείχε
2003 Φάμπιο Κανίνο και Πάολο Κουιλίτσι
2004-2010 Δε μεταδόθηκε
2011 Ραφαέλα Καρά και Μπομπ Σίνκλαρ Ραφαέλα Καρά Ραφαέλα Καρά
2012 Φιλίπο Σολιμπέλο και Μάρκο Αρντεμάνι Φεντερίκα Τζεντίλε Ιβάν Μπάκι
2013 Φιλίπο Σολιμπέλο, Μάρκο Αρντεμάνι και Νατάσα Λουζέντι Φεντερίκα Τζεντίλε [47][48]
2014 Λίνους και Νίκολα Σαβίνο Μάρκο Αρντεμάνι και Φιλίπο Σολιμπέλο Λίνους
2015 Φεντερίκο Ρούσο και Βαλεντίνα Κορεάνι (TV)
Μάρκο Αρντεμάνι και Φιλίπο Σολιμπέλο (Ράδιο)		 Φεντερίκο Ρούσο
2016 Φλάβιο Ινσίνα και Φεντερίκο Ρούσο Κλαούντια Αντρεάτι
2017 Αντρέα Ντελόγκου και Ντιέγκο Πασόνι Τζούλια Βαλεντίνα
2018 Σερένα Ρόσι και Φεντερίκο Ρούσο (TV)
Καρολίνα Ντι Ντομένικο και Έμα Στοκχόλμα (Ράδιο)		 Καρολίνα Ντι Ντομένικο και Σαβέριο Ραϊμόντο
2019 Φλάβιο Ινσίνα και Φεντερίκο Ρούσο (TV)
Έμα Στοκχόλμα και Τζίνο Καστάλντο (Ράδιο)		 Φεντερίκο Ρούσο και Έμα Στοκχόλμα Έμα Στοκχόλμα [49]

Διευθυντές ορχηστρώνΕπεξεργασία

Χρονιά Μαέστρος στο Sanremo[ε] Μαέστρος στη Eurovision Μουσική διεύθυνση Σημ. Ref.
1956 Γκιάν Στελάρι N/A [50]
1957 Αρμάντο Τροβατζόλι
1958     Αλμπέρτο Σεμπρίνι
1959 Γουίλιαμ Γκαλασίνι [it]
1960 Τσίνικο Αντζελίνι [it]
1961 Τζιανφράνκο Ίντρα
1962 Τσίνικο Αντζελίνι
1963 Τζίτζι Τσικελέρο [it]
1964 Τζιανφράνκο Μονάλντι [it]
1965 Τζιάνι Μαρκέτι Τζιάνι Φέριο [ζ]
1966 Άγνωστο Άντζελο Τζακομάτσι [it] N/A [η]
1967 N/A Τζιανκάρλο Κιαραμέλο
1968
1969 Έτσιο Λεόνι
1970 Μάριο Καπουάνο [it] [51]
1971 Ενρίκο Πολίτο [it]
1972 Τζιανφράνκο Ρεβέρμπερι
1973 N/A Ενρίκο Πολίτο
1974 Τζιανφράνκο Μονάλντι
1975 Πιερ Νατάλε Μασάρα [it]
1976 Μαουρίτσιο Φαμπρίτσιο
1977
1978 Νικόλα Σαμάλε
1979 Όχι μαέστρος [θ]
1980   Ντελ Νιούμαν [52]
1983 Μαουρίτσιο Φαμπρίτσιο
1984 Τζούστο Πίο
1985 Φίο Ζανότι
1987 Τζιανφράνκο Λομπάρντι
1988 Όχι μαέστρος [θ]
1989 Μάριο Νατάλε
1990 Τζιάνι Μαντονίνι
1991 Μπρούνο Κανφόρα
1992 Μάρκο Φαλατζάνι N/A
1993 Βιτόριο Κόσμα
1997 Λούτσιο Φάμπρι
2011 Φερδινάρδο Αρνό Όχι ορχήστρες
2012 N/A[ι]
2013 Φάμπιο Γκουριάν
2014 N/A [κ]
2015 Καρολίνα Μπουμπίκο [it]
2016 Τζουζέπε Βεσίκιο
2017 Λούκα Κιαραβάλι [it]
2018 Ντιέγκο Καλβέτι [it]
2019 Ντάριο Φαϊνι
2020 Ροδρίγκο Ντ'Εράσμο [it] [λ]

ΆλμπουμΕπεξεργασία

Σημειώσεις και παραπομπέςΕπεξεργασία

ΣημειώσειςΕπεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού του 1956 δεν είναι γνωστά, καθώς μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Ο επίσημος δικτυακός τόπος της Eurovision περιλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα τραγούδια ως δεύτερα.
  2. ↑ Όχι ημιτελικοί μέχρι το 2003; Η Ιταλία δε συμμετείχε μέχρι το 2011.
  3. ↑ Η Ιταλία δεν έχει ακόμα διαγωνιστεί σε ημιτελικό για δύο λόγους: δεν έλαβε μέρος στον προκριματικό γύρο του 1996 και είναι μέλος των "Big 5" από τότε που επανήλθε στο διαγωνισμό, το 2011.
  4. ↑ Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
  5. ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Ιταλοί εκτός αν έχουν σημαία.
  6. ↑ Ο Φέριο διηύθυνε, επίσης, τις συμμετοχές της Αυστρίας και της Ιρλανδίας.
  7. ↑ Ο Τζακομάτσι αρχικά εισήχθη για να διευθύνει την ιταλική συμμετοχή, αλλά η ορχήστρα του Λουξεμβούργου δεν το έκανε για ικανοποίηση του τραγουδιστή Ντομένικο Μοντούνιο. Στη συνέχεια, η ιταλική παράσταση συνοδεύτηκε από ένα μικρό σύνολο μουσικών, με τον Τζακομάτσι να παίζει πιάνο. Ως εκ τούτου, η ιταλική συμμετοχή δεν περιείχε τεχνικά την ορχήστρα, αλλά ο Τζακομάτσι πιστώθηκε ακόμα ως μαέστρος της συμμετοχής.
  8. ↑ 8,0 8,1 Η Ιταλική συμμετοχή ερμηνεύτηκε χωρίς συνοδεία ορχήστρας.
  9. ↑ Ο Ιταλός εκπρόσωπος επιλέχθηκε από τους διαγωνιζόμενους του Sanremo 2012, όπου ο επιλεγμένος εκπρόσωπος, η Νίνα Τζίλι, συμμετείχε στο Sanremo με το "Per sempre", σε διεύθυνση του Τζουζέπε Βεσίκιο. Η επιλεγμένη της συμμετοχή, το "L'amore è femmina," δεν ήταν συμμετοχή του Sanremo.
  10. ↑ Η Ιταλική συμμετοχή επιλέχθηκε εσωτερικά.
  11. ↑ Μπορεί ο Ντιοντάτο να αποδέχθηκε την πρόταση του RAI για την εκπροσώπηση της Ιταλίας στο διαγωνισμό του 2020, αργότερα όμως ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του COVID-19.

ΠαραπομπέςΕπεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Floras, Stella (13 Ιανουαρίου 2009). «EBU working for Eurovision full house in 2010». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2009. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Bakker, Sietse (31 Δεκεμβρίου 2010). «43 nations on 2011 participants list». Eurovision.tv. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2010. 
  3. ↑ «History - Eurovision Song Contest 1981». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2008. 
  4. ↑ Hit Parade Italia, chart entry "I Treni di Tozeur"
  5. ↑ Kasapoglou, Yiorgos (7 Μαρτίου 2008). «Italy: Maestro Tempera calls Italy back to Eurovision». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2008. 
  6. ↑ Bakker, Sietse (16 Ιουνίου 2008). «Cutugno: "Italy's absence unfortunate"». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2008. 
  7. ↑ Hondal, Víctor (19 Σεπτεμβρίου 2008). «Italy: Eurovision stars guests on Rai Uno». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2008. 
  8. ↑ Siim, Jarmo (17 Σεπτεμβρίου 2008). «Eurovision stars going to Italy!». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2008. 
  9. ↑ Bakker, Sietse (2 Δεκεμβρίου 2010). «Italy applied for 2011 Eurovision Song Contest!». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2010. 
  10. ↑ O'Connor, John Kennedy (2005). The Eurovision Song Contest 50 Years The Official History. London: Carlton Books Limited. ISBN 1-84442-586-X. 
  11. ↑ «Svante Stockselius meets members of OGAE Serbia». Oikotimes. 22 Ιουνίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009. 
  12. ↑ Fulton, Rick (14 Μαΐου 2007). «The East V West Song Contest». Daily Record. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009. 
  13. ↑ «Italy made no motion for Big 5 membership yet». Oikotimes. 3 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2010. [νεκρός σύνδεσμος]
  14. ↑ (γεννήθηκε-πέθανε)
  15. ↑ Barclay, Simon (17 Ιουνίου 2010). The Complete and Independent Guide to the Eurovision Song Contest 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1. 
  16. ↑ (25 Μαρτ. 1928 - 22 Φεβρ. 2008)
  17. ↑ (27 Απρ. 1912 - 2 Ιαν. 1991)
  18. ↑ (21 Μαρτ. 1936 - 15 Ιουν. 2006)
  19. ↑ (3 Μαΐου 1951-) 1η φορά
  20. ↑ (Μικέλε Σκομένια, 29 Σεπ. 1940-)
  21. ↑ 2η φορά
  22. ↑ Wesley Johnson (13 Αυγ. 1945-21 Σεπ. 2009)
  23. ↑ (30 Μαρτ. 1946-)
  24. ↑ Συγκρότημα που φτιάχτηκε στη Γένουα το 1975. Τα πρώτα μέλη του συγκροτήματος ήταν οι: Πιέρο Κασάνο (13 Σεπ. 1948-), Άλντο Στελίτα (2 Αυγ. 1947-9 Ιουλ. 1998) και Κάρλο Μαράλε (15 Μαρτ. 1952-). Η Αντονέλα Ρουτζιέρο (15 Νοεμ. 1952-) ήταν η πρώτη τραγουδίστρια.
  25. ↑ (9 Δεκ. 1950-)
  26. ↑ (21 Οκτ. 1947-)
  27. ↑ (Κάρλα Μπίσι, 26 Σεπ. 1954-)
  28. ↑ (29 Σεπ. 1959-)
  29. ↑ (15 Απρ. 1961-)
  30. ↑ (28 Απρ. 1961-)
  31. ↑ (29 Οκτ. 1944-)
  32. ↑ (27 Ιουλ. 1939-)
  33. ↑ (5 Ιουν. 1957-)
  34. ↑ Ντουέτο που συγκροτήθηκε το 1994 συναποτελούμενο από τους Αλεσάντρα Ντρουσιάν (18 Μαΐου 1969-) και Φάμπιο Ρίτσι (5 Σεπ. 1965-).
  35. ↑ (Marco Mengoni, 25 Δεκ. 1988-)
  36. ↑ (Εμανουέλα Μαρόνε, 25 Μαΐου 1984-)
  37. ↑ (γ. 25 Φεβ. 1995)
  38. ↑ «Winners of the Marcel Bezençon Awards 2015». eurovision.tv. 25 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  39. ↑ «Winners of the Marcel Bezençon Awards 2017». eurovision.tv. 14 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  40. ↑ «Here are the winners of the 2019 Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 18 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  41. ↑ Cobb, Ryan (21 Απριλίου 2017). «Analysing ten years of OGAE voting: "Underneath the fan favourite bias is a worthwhile indicator"». escxtra.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  42. ↑ Gallagher, Robyn (30 Απριλίου 2017). «OGAE Poll 2017 final results: Italy confirmed as winner, Belgium second, Sweden third». Wiwibloggs. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  43. ↑ Herbert, Emily (30 Απριλίου 2019). «Eurovision 2019: Italy Wins OGAE Poll 2019». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  44. ↑ Granger, Anthony (10 Νοεμβρίου 2019). «Italy: Nicola Caligiore to Step Down as Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019. 
  45. ↑ Granger, Anthony (14 Μαΐου 2020). «Italy:Simona Martorelli Named as New Head of Delegation». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2020. 
  46. ↑ «Enrico Ruggeri Sole d'Europa Eurofestival 1993». youtube.com. 26 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2020. 
  47. ↑ «Natascha Lusenti affiancherà Ardemagni-Solibello nel commento all'Eurovision 2013» (στα Ιταλικά). Eurofestival.ws. 5 Απριλίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2013. 
  48. ↑ Gordon Roxburgh (18 Μαΐου 2013). «Good evening Malmö - Voting order revealed». Eurovision.tv. European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2013. 
  49. ↑ https://www.rai.it/dl/doc/1557818030923_RDTV_13maggio_down.pdf (pagina 14)
  50. ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6. 
  51. ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9. 
  52. ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοιΕπεξεργασία

Επιπλέον λινκΕπεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συμμετοχή_της_Ιταλίας_στη_Eurovision&oldid=8720477"