Συμμετοχή της Ιταλίας στη Eurovision
Η Ιταλία έχει συμμετάσχει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 45 φορές από τότε που έκανε το ντεμπούτο της στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Ήταν μία από τις επτά χώρες που συμμετείχαν στον πρώτο διαγωνισμό. Η Ιταλία συμμετείχε συχνά στο διαγωνισμό μέχρι το 1997. Μετά από δεκατέσσερα χρόνια απουσίας, η χώρα έλαβε μέρος στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2011. Η Ιταλία κέρδισε το διαγωνισμό τρεις φορές.
| Ιταλία | |
|---|---|
| |
| Τηλεοπτ. φορέας | RAI |
| Εθνικοί τρόποι επιλογής | Εθνικός τελικός
Εσωτερική επιλογή
1967–1971
1973–1980 1983–1985 1987–1993 2014 |
| Γενική συμμετοχή | |
| Συμμετοχές | 46 |
| Πρώτη συμμετοχή | 1956 |
| Καλύτερη θέση | 1η: 1964, 1990, 2021 |
| Χειρότερη θέση | Τελευταία: 1966 |
| Μηδέν βαθμοί | 1966 |
| Επιπλέον σύνδεσμοι | |
| Επίσημη ιστοσελίδα του RAI για τη Eurovsion | |
| Η σελίδα της Ιταλίας στο Eurovision.tv | |
Το 1958, ο Ντομένικο Μοντούνιο τερμάτισε τρίτος με το τραγούδι "Nel blu, dipinto di blu". Μετονομαζόμενο σε "Volare", το τραγούδι σημείωσε μεγάλη επιτυχία διεθνώς, φτάνοντας στο νούμερο ένα στις ΗΠΑ. Ο Εμίλιο Περίκολι τελείωσε επίσης τρίτος το 1963, πριν η Ιταλία κερδίσει για πρώτη φορά το 1964 με την Τζιλιόλα Τσικουέντι και το τραγούδι "Non ho l'età". Η Τσικουέντι επέστρεψε στο διαγωνισμό το 1974 και τερμάτισε δεύτερη με το τραγούδι "Si", χάνοντας από τους ABBA. Η Ιταλία τερμάτισε τρίτη το 1975 με τους Wess και Ντόρι Γκέτσι και το τραγούδι "Era". Το καλύτερο αποτέλεσμα της χώρας από τη δεκαετία του 1980 ήταν ο Umberto Tozzi και ο Raf που τερμάτισαν τρίτοι το 1987. Η δεύτερη νίκη της Ιταλίας στον διαγωνισμό ήρθε το 1990 με τον Τότο Κουτούνιο και το τραγούδι "Insieme: 1992". Άλλα καλά αποτελέσματα της δεκαετίας του 1990 ήταν η Μία Μαρτίνι το 1992 και η Jalisse το 1997, που τερμάτισαν και οι δύο στην τέταρτη θέση. Μετά το 1997, η Ιταλία αποσύρθηκε από τον ανταγωνισμό.
Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση ανακοίνωσε ότι θα δούλευε σκληρότερα για να φέρει την Ιταλία πίσω στον διαγωνισμό το 2010, μαζί με τους πρώην συμμετέχοντες, το Μονακό και την Αυστρία,[1] αλλά και πάλι η Ιταλία δεν συμμετείχε στον διαγωνισμό. Στις 31 Δεκεμβρίου 2010, η EBU ανακοίνωσε επισήμως ότι η Ιταλία θα επέστρεφε στο διαγωνισμό ως μέρος των "Big Five", πράγμα που σημαίνει ότι αυτομάτως θα προκρινόταν στον τελικό του διαγωνισμού του 2011.[2] Η επιστροφή της Ιταλίας στο διαγωνισμό αποδείχθηκε επιτυχημένη, με τον Raphael Gualazzi να τερματίζει δεύτερος.
Η Ιταλία έφτασε στην πρώτη δεκάδα σε πέντε από τους τελευταίους επτά διαγωνισμούς (2011-17). Το 2015, οι Il Volo κέρδισε την τηλεψηφοφορία που έλαβε ψήφους από όλες τις χώρες, αλλά οι κριτικές επιτροπές την ψήφισαν στην έκτη θέση, καταλήγοντας στην τρίτη θέση συνολικά. Από την εισαγωγή του συστήματος ψηφοφορίας 50/50 το 2009, αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο νικητής της τηλεψηφοφορίας δεν κέρδισε τον διαγωνισμό. Η Ιταλία νίκησε για τρίτη φορά στο διαγωνισμό το 2021, με το ροκ συγκρότημα Måneskin και το τραγούδι "Zitti e buoni".
ΙστορίαΕπεξεργασία
ΑπουσίεςΕπεξεργασία
Η Ιταλία έχει αποσυρθεί από τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision αρκετές φορές. Η πρώτη απόσυρση έγινε το 1981, όταν η RAI δήλωσε ότι τα έσοδα μειώθηκαν στη χώρα.[3] Η απουσία αυτή συνεχίστηκε το επόμενο έτος, πριν από την επιστροφή της Ιταλίας το 1983. Η Ιταλία αποσύρθηκε και πάλι το 1986, όταν η RAI αποφάσισε να μην εισέλθει στον διαγωνισμό. Από το 1994 έως το 1996, η Ιταλία αποσύρθηκε και πάλι, ενώ η RAI επικαλέστηκε έλλειψη ενδιαφέροντος για συμμετοχή. Η Ιταλία επέστρεψε το 1997, πριν αναχωρήσει ξανά χωρίς εξηγήσεις, και η χώρα δεν συμμετείχε ξανά μέχρι το 2011.
Κανένα από τα τραγούδια της Eurovision δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο στα ιταλικά τσάρτ. Το "Non ho l'eta" της Gigliola Cinquetti (Grand Prix 1964) ήταν ένα χιτ το Φεβρουάριο του 1964 όταν το τραγούδι κέρδισε το φεστιβάλ του Sanremo, αλλά σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα Hit Parade Italia, το "Waterloo", το "Ding-A- Dong" ,"Puppet on a String", "Save your Kisses for Me" και ακόμη και η νικήτρια συμμετοχή της Ιταλίας το 1990, "Insieme: 1992", δεν μπόρεσαν να εισέλθουν στην πρώτη δεκάδα των charts πωλήσεων. Μια αξιοσημείωτη εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα ήταν, ωστόσο, η συμμετοχή του 1984 "I treni di Tozeur" από την Alice και τον Franco Battiato που μοιράστηκε την 5η θέση στον τελικό, αλλά έγινε ακόμα #3 στην Ιταλία και τοποθετήθηκε στο #20 στο τσάρτ των καλύτερων πωλήσεων σίνγκλ στην Ιταλία του 1984.[4]
Τηλεοπτική λογοκρισία του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision το 1974Επεξεργασία
Η Ιταλία αρνήθηκε να μεταδώσει το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision το 1974 για την RAI λόγω ενός τραγουδιού που τραγούδησε ο Gigliola Cinquette, το οποίο συνέπεσε με την έντονη πολιτική εκστρατεία για το ιταλικό δημοψήφισμα του 1974 για το διαζύγιο που διεξήχθη ένα μήνα αργότερα τον Μάιο. Παρά το γεγονός ότι ο διαγωνισμός της Eurovision διεξάγεται περισσότερο από ένα μήνα πριν από την προγραμματισμένη ψηφοφορία, οι Ιταλοί λογοκριτές αρνήθηκαν να επιτρέψουν την εμφάνιση ή την ακρόαση του διαγωνισμού και του τραγουδιού. Οι λογοκριτές της RAI θεώρησαν ότι το τραγούδι με τίτλο "Sì" (Ναι) και το οποίο περιέχει στίχους που επαναλαμβάνουν συνεχώς την προαναφερθείσα λέξη θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι είναι υποσυνείδητο μήνυμα και μορφή προπαγάνδας για να επηρεάσει το ιταλικό ψηφοφόρο για να ψηφίσει "ναι" Το δημοψήφισμα («ναι» για την κατάργηση του νόμου που επιτρέπει το διαζύγιο). Το τραγούδι παρέμεινε λογοκριμένο στους περισσότερους ιταλικούς κρατικούς τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς για πάνω από ένα μήνα. Στο διαγωνισμό στο Brighton, ο Cinqueti τελείωσε δεύτερος, χάνοντας την ABBA. Το "Sì" πήγε για να είναι ένα από τα κορυφαία δέκα του Ηνωμένου Βασιλείου, κορυφαίνοντας στον αριθμό οκτώ. Έφτασε επίσης στη γερμανική κορυφή στο νούμερο 20.
Ένα νέο ενδιαφέρον;Επεξεργασία
Ωστόσο, το 2008, δύο Ιταλοί μουσικοί, ο Vince Tempera (που βοήθησαν τον Άγιο Μαρίνο να συμμετέχει στην Eurovision το 2008), και ο νικητής της Eurovision, Toto Cutugno, εξέφρασαν τη λύπη τους για τη μη συμμετοχή της Ιταλίας και ζήτησαν να επιστρέψει η χώρα στο διαγωνισμό.[5][6]
Διαγωνιζόμενοι από το διαγωνισμό του 2008, ξεκινώντας με τον νικητή Dima Bilan εμφανίστηκε στην ιταλική επίδειξη Carramba! Che fortuna, που φιλοξενείται από την Raffaella Carrà στο Rai Uno. Είτε πρόκειται για πρωτοβουλία της Carrà (ο οποίος παρουσίασε τρεις εκδηλώσεις στο TVE σχετικά με την εκδήλωση) για να προσπαθήσει να φέρει την Eurovision πίσω στην Ιταλία, δεν είναι σαφής, αλλά η Sietse Bakker, Διευθυντής Επικοινωνιών και PR του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, επανέλαβε ότι "Πολύ ευπρόσδεκτοι να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό".[7][8]
Λίγο μετά την αποκάλυψη του καταλόγου των συμμετεχόντων για το Διαγωνισμό του 2009, η EBU ανακοίνωσε ότι, για τον διαγωνισμό του 2010, θα δούλευαν σκληρότερα για να φέρουν την Ιταλία πίσω στον διαγωνισμό.[1]
Επιτυχημένη επιστροφή στο διαγωνισμόΕπεξεργασία
Σε μια συνέντευξη Τύπου που παρουσίασε την τέταρτη έκδοση του Ιταλικού X Factor, ο σκηνοθέτης Rai 2 Massimo Liofredi ανακοίνωσε ότι ο νικητής του διαγωνισμού μπορεί να προωθήσει την εκπροσώπηση της Ιταλίας στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision αντί να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ San Remo, όπως και τα προηγούμενα χρόνια . Στις 2 Δεκεμβρίου 2010, ανακοινώθηκε επίσημα από την επίσημη ιστοσελίδα του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, την οποία η Ιταλία είχε υποβάλει αίτηση συμμετοχής στον διαγωνισμό του 2011.[9] Η συμμετοχή τους επιβεβαιώθηκε περαιτέρω στις 31 Δεκεμβρίου με την ανακοίνωση του επίσημου καταλόγου συμμετεχόντων.[2]
Η επιστροφή της Ιταλίας στο διαγωνισμό μετά από 14 χρόνια απουσίας ήταν επιτυχής, καταλήγοντας στην πρώτη δεκάδα σε πέντε από τους τελευταίους επτά αγώνες (2011-17). Το 2011, ο Raphael Gualazzi τερμάτισε δεύτερος, το καλύτερο αποτέλεσμα της Ιταλίας από το 1990. Η Ιταλία στην πραγματικότητα ήρθε στην πρώτη θέση με την ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής, αλλά μόνο η 11η στην τηλεψηφοφορία και κατέλαβε συνολικά τη δεύτερη θέση πίσω από τους νικητές του Αζερμπαϊτζάν. Η Νίνα Τζίλλι το 2012 και ο Μάρκο Μενγκόνι το 2013 ήταν σε θέση να επιτύχουν θέσεις μέσα στην πρώτη δεκάδα (9η και 7η αντίστοιχα). Αυτή η τάση είχε σταματήσει όταν η Έμμα Μαρόνε, που επιλέχθηκε εσωτερικά, κατέληξε στην 21η θέση, τη χειρότερη θέση μιας ιταλικής συμμετοχής. Το 2015, οι νικητές του Sanremo, Il Volo τερμάτισαν τρίτοι με 292 πόντους, πίσω από τη Σουηδία και τη Ρωσία. Η Ιταλία έλαβε την πρώτη θέση στην τηλεψηφοφορία με 366 πόντους, αλλά στην έκτη θέση στην ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής. Από την εισαγωγή του 50/50 συστήματος ψηφοφορίας κατά τμήματα, αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο νικητής της τηλεψηφοφορίας δεν κέρδισε τον διαγωνισμό. Η Francesca Michielin, που επιλέχθηκε μεταξύ των ανταγωνιστών του Φεστιβάλ Sanremo του 2016 μετά την παραίτηση από τους νικητές Stadio, τερμάτισε στην 16η θέση. Το 2017 ο τραγουδιστής Φραντσέσκο Γκαμπάνι εκπροσώπησε την χώρα με το τραγούδι Occidentali's Karma, κερδίζοντας την 6η θέση στον μεγάλο τελικό. Μια ακόμα επιτυχία για την Ιταλία ήρθε το 2018, όταν οι τραγουδιστές Ερμάλ Μέτα και Φαμπρίτσιο Μόρο ως ντουέτο κατέκτησαν την 5η θέση στον τελικό της Λισαβόνας. Το 2019, ο Μαχμούντ ήρθε δεύτερος με 472 βαθμούς, το καλύτερο αποτέλεσμα της Ιταλίας από το 2011, μέχρι τη στιγμή που οι Måneskin κέρδισαν το διαγωνισμό το 2021 με 524 βαθμούς, μόνο 25 βαθμούς μπροστά από τη δεύτερη Γαλλία.
Το βίντεο του "Occidentali's Karma" από τον Φρανσέσκο Γκαμπάνι, είναι το πρώτο τραγούδι της Eurovision που ξεπέρασε τις 200 εκατομμύρια προβολές στο YouTube, ενώ το "Soldi" του Μαχμούντ είναι το δεύτερο με τα περισσότερα streams στο Spotify.[10][11][12]
Η Ιταλία και οι "Big Five" (Μεγάλες Πέντε)Επεξεργασία
Από το 2000, τέσσερις χώρες - το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία - προκρίνονται αυτόματα για τον τελικό του διαγωνισμού ανεξάρτητα από τις θέσεις τους στον πίνακα αποτελεσμάτων σε προηγούμενους διαγωνισμούς.[13] Κέρδισαν αυτό το καθεστώς με το να είναι οι τέσσερις μεγαλύτεροι οικονομικοί συνεισφέροντες στην EBU. Λόγω της ανέφικτης θέσης τους στο Διαγωνισμό, οι χώρες αυτές έγιναν γνωστές ως "Big Four" (Μεγάλες Τέσσερις). Ο εκτελεστικός υπεύθυνος του διαγωνισμού Σβάντε Στοκσέλιους δήλωσε σε δημοσιογράφους σε συνάντηση με την OGAE Σερβία ότι, αν η Ιταλία επιστρέψει στο διαγωνισμό στο μέλλον, η χώρα θα επιλεγεί να προκρίνεται αυτομάτως για τους τελικούς και θα γίνει μέλος των "Big Five".[14][15] Εντούτοις, με την επίσημη ανακοίνωση της επιστροφής της Ιταλίας, δεν επιβεβαιώθηκε αν η χώρα θα ανταγωνιστεί σε έναν από τους δύο ημιτελικούς ή αν θα ήταν μέρος του "Big Five", καθώς η RAI, τρίτος μεγαλύτερος συντελεστής στην EBU, δεν είχε υποβάλει αίτηση για να αποτελέσει μέλος του "Big Five".[16] Στις 31 Δεκεμβρίου, ανακοινώθηκε ότι η Ιταλία θα συμμετάσχει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2011 και επιβεβαίωσε ότι η χώρα θα προκριθεί αυτόματα στον τελικό στη Γερμανία ως μέρος των "Big Five".[2]
ΣυμμετοχέςΕπεξεργασία
| Νικητής | |
| Δεύτερη θέση | |
| Τρίτη θέση | |
| Τελευταία θέση | |
X
|
Αποχώρηση |
| Χρονιά | Καλλιτέχνης [17] | Γλώσσα | Τίτλος | Τελικός | Βαθμοί | Ημιτελικός | Βαθμοί |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1956 | Φράνκα Ραϊμόντι | Ιταλικά | "Aprite le finestre" | 2[α] | N/A[18] | Όχι ημιτελικοί | |
| Τονίνα Τοριέλι | Ιταλικά | "Amami se vuoi" | 2[α] | ||||
| 1957 | Νούντσιο Γκάλο [19] | Ιταλικά | "Corde della mia chitarra" | 6 | 7 | ||
| 1958 | Ντομένικο Μοντούνιο | Ιταλικά | "Nel blu, dipinto di blu" | 3 | 13 | ||
| 1959 | Ντομένικο Μοντούνιο | Ιταλικά | "Piove (Ciao, ciao bambina)" | 6 | 11 | ||
| 1960 | Ρενάτο Ράσελ [20] | Ιταλικά | "Romantica" | 8 | 5 | ||
| 1961 | Μπέτι Κούρτις [21] | Ιταλικά | "Al di là" | 5 | 12 | ||
| 1962 | Κλάουντιο Βίλα | Ιταλικά | "Addio, addio" | 9 | 3 | ||
| 1963 | Εμίλιο Περίκολι | Ιταλικά | "Uno per tutte" | 3 | 37 | ||
| 1964 | Τζιλιόλα Τσινκουέτι | Ιταλικά | "Non ho l'età" | 1 | 49 | ||
| 1965 | Μπόμπι Σόλο | Ιταλικά | "Se piangi, se ridi" | 5 | 15 | ||
| 1966 | Ντομένικο Μοντούνιο | Ιταλικά | "Dio, come ti amo" | 17 | 0 | ||
| 1967 | Κλάουντιο Βίλα | Ιταλικά | "Non andare più lontano" | 11 | 4 | ||
| 1968 | Σέρτζιο Εντρίγκο | Ιταλικά | "Marianne" | 10 | 7 | ||
| 1969 | Ίβα Τζανίκι | Ιταλικά | "Due grosse lacrime bianche" | 13 | 5 | ||
| 1970 | Τζιάνι Μοράντι | Ιταλικά | "Occhi di ragazza" | 8 | 5 | ||
| 1971 | Μάσιμο Ρανιέρι [22] | Ιταλικά | "L'amore è un attimo" | 5 | 91 | ||
| 1972 | Νίκολα ντι Μπάρι [23] | Ιταλικά | "I giorni dell'arcobaleno" | 6 | 92 | ||
| 1973 | Μάσιμο Ρανιέρι [24] | Ιταλικά | "Chi sarà con te" | 13 | 74 | ||
| 1974 | Τζιλιόλα Τσινκουέτι | Ιταλικά | "Sì" | 2 | 18 | ||
| 1975 | Γουές[25] & Ντόρι Γκέτσι[26] | Ιταλικά | "Era" | 3 | 115 | ||
| 1976 | Αλ Μπάνο & Ρομίνα Πάουερ | Ιταλικά, Αγγλικά | "We'll Live It All Again" | 7 | 69 | ||
| 1977 | Μία Μαρτίνι | Ιταλικά | "Libera" | 13 | 33 | ||
| 1978 | Ricchi e Poveri | Ιταλικά | "Questo amore" | 12 | 53 | ||
| 1979 | Ματία Μπαζάρ[27] | Ιταλικά | "Raggio di luna" | 15 | 27 | ||
| 1980 | Άλαν Σορέντι [28] | Ιταλικά | "Non so che darei" | 6 | 87 | ||
| Δε συμμετείχε από το 1981 ως το 1982 | |||||||
| 1983 | Ρικάρντο Φόλι [29] | Ιταλικά | "Per Lucia" | 11 | 41 | ||
| 1984 | Alice[30] & Battiato | Ιταλικά | "I treni di Tozeur" | 5 | 70 | ||
| 1985 | Αλ Μπάνο & Ρομίνα Πάουερ | Ιταλικά, Αγγλικά | "Magic Oh Magic" | 7 | 78 | ||
| 1986 | Δε συμμετείχε | ||||||
| 1987 | Ουμπέρτο Τότσι & Raf[31] | Ιταλικά | "Gente di mare" | 3 | 103 | ||
| 1988 | Λούκα Μπαρμπαρόσα [32] | Ιταλικά | "Vivo (Ti scrivo)" | 12 | 52 | ||
| 1989 | Άννα Όξα[33] & Φαούστο Λεάλι[34] | Ιταλικά | "Avrei voluto" | 9 | 56 | ||
| 1990 | Τότο Κουτούνιο | Ιταλικά | "Insieme: 1992" | 1 | 149 | ||
| 1991 | Πεπίνο ντι Κάπρι [35] | Ναπολιτανικά | "Comme è ddoce 'o mare" | 7 | 89 | ||
| 1992 | Μία Μαρτίνι | Ιταλικά | "Rapsodia" | 4 | 111 | ||
| 1993 | Ενρίκο Ρουτζέρι [36] | Ιταλικά | "Sole d'Europa" | 12 | 45 | Kvalifikacija za Millstreet | |
| Δε συμμετείχε από το 1994 ως το 1996 | Όχι ημιτελικοί[β] | ||||||
| 1997 | Jalisse [37] | Ιταλικά | "Fiumi di parole" | 4 | 114 | ||
| Δε συμμετείχε από το 1998 ως το 2010 | |||||||
| 2011 | Ραφαέλ Γκουαλάτσι | Ιταλικά, Αγγλικά | "Madness of Love" | 2 | 189 | Μέλος των "Big 5"[γ] | |
| 2012 | Νίνα Τζίλι | Ιταλικά, Αγγλικά | "L'amore è femmina (Out of Love)" | 9 | 101 | ||
| 2013 | Μάρκο Μενγκόνι | Ιταλικά | "L'essenziale" | 7 | 126 | ||
| 2014 | Έμμα Μαρόνε [38] | Ιταλικά | "La mia città" | 21 | 33 | ||
| 2015 | Il Volo | Ιταλικά | "Grande amore" | 3 | 292 | ||
| 2016 | Φραντσέσκα Μικιελίν | Αγγλικά, Ιταλικά | "No Degree of Separation" | 16 | 124 | ||
| 2017 | Φραντσέσκο Γκαμπάνι | Ιταλικά | "Occidentali's Karma" | 6 | 334 | ||
| 2018 | Ερμάλ Μέτα & Φαμπρίτσιο Μόρο | Ιταλικά | "Non mi avete fatto niente" | 5 | 308 | ||
| 2019 | Μαχμούντ | Ιταλικά, Αραβικά | "Soldi" | 2 | 472 | ||
| 2020 | Ντιοντάτο | Ιταλικά | "Fai rumore" | Ακυρώθηκε[δ] X | |||
| 2021 | Måneskin | Ιταλικά | "Zitti e buoni" | 1 | 524 | ||
Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της EurovisionΕπεξεργασία
| Χρονιά | Καλλιτέχνης | Γλώσσα | Τίτλος | 2ος γύρος | Βαθμοί | 1ος γύρος | Βαθμοί | Θέση (1958) | Βαθμοί (1958) |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1958 | Ντομένικο Μοντούνιο | Ιταλικά | "Nel blu, dipinto di blu" | 2 | 267 | 2 | 200 | 3 | 13 |
Ιστορικό ψηφοφορίαςΕπεξεργασία
Μέχρι το 2021, το ιστορικό ψηφοφορίας της Ιταλίας έχει ως εξής:
|
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ΔιοργανώσειςΕπεξεργασία
| Χρονιά | Πόλη | Τοποθεσία | Παρουσιαστές |
|---|---|---|---|
| 1965 |  Νάπολη
|
Σάλα Συναυλιών του RAI | Ρενάτα Μάουρο |
| 1991 |  Ρώμη
|
Στούντιο 15 της Cinecittà | Τζιλιόλα Τσινκουέτι & Τότο Κουτούνιο |
| 2022 |
ΒραβείαΕπεξεργασία
Βραβεία Μαρσέλ ΜπεζανσόνΕπεξεργασία
| Χρονιά | Κατηγορία | Τραγούδι | Εκτελεστής | Θέση | Βαθμοί | Διοργανώτρια πόλη | Ref. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2015 | Βραβείο Τύπου | "Grande amore" | Il Volo | 3 | 292 |  Βιέννη
|
|
| 2017 | Βραβείο Τύπου | "Occidentali's Karma" | Φραντσέσκο Γκαμπάνι | 6 | 334 |  Κίεβο
|
|
| 2019 | Βραβείο Συνθέτη | "Soldi" | Μαχμούντ | 2 | 465 |  Τελ Αβίβ
|
Νικητές από μέλη OGAEΕπεξεργασία
| Χρονιά | Τραγούδι | Εκτελεστής | Θέση | Βαθμοί | Διοργανώτρια πόλη | Ref. |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 2015 | "Grande amore" | Il Volo | 3 | 292 | Βιέννη
|
|
| 2017 | "Occidentali's Karma" | Φραντσέσκο Γκαμπάνι | 6 | 334 | Κίεβο
|
|
| 2019 | "Soldi" | Μαχμούντ | 2 | 465 | Τελ Αβίβ
|
Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η ΙταλίαΕπεξεργασία
Στους τελικούς:
Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία
Στους ημιτελικούς:
Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία
| Έτος |  → 12 βαθμοί
|
→ 10 βαθμοί
|
→ 8 βαθμοί
|
|---|---|---|---|
| 1974–1995 | Όχι ημιτελικοί | ||
| 1996 | Δε συμμετείχε | ||
| 1997–2003 | Όχι ημιτελικοί | ||
| 2004–2010 | Δε συμμετείχε | ||
| 2011 |  Ρουμανία
|
 Μολδαβία
|
 Κύπρος
|
| 2012 |  Αλβανία
|
Ρουμανία
|
 Ελβετία
|
| 2013 | Ουκρανία
|
 Λιθουανία
|
Μολδαβία
|
| 2014 | Αυστρία
|
 Πολωνία
|
 Φινλανδία
|
| 2015 | Ισραήλ
|
 Σουηδία
|
 Λετονία
|
| 2016 |  Αυστραλία Κ.Ε. Ουκρανία T.
|
Ουκρανία Κ.Ε. Πολωνία T.
|
Ισραήλ Κ.Ε. Αλβανία T.
|
| 2017 |  Αζερμπαϊτζάν Κ.Ε. Μολδαβία T.
|
Σουηδία Κ.Ε.  Πορτογαλία T.
|
Αλβανία Κ.Ε. Πολωνία T.
|
| 2018 |  Νορβηγία Κ.Ε. Ρουμανία T.
|
 Δανία Κ.Ε. Μολδαβία T.
|
 Μάλτα Κ.Ε. Ουκρανία T.
|
| 2019 | Δανία Κ.Ε. Αλβανία T.
|
Μάλτα Κ.Ε. Ρουμανία T.
|
 Ιρλανδία Κ.Ε. Νορβηγία T.
|
| 2020 | Ακυρωμένος διαγωνισμός | ||
| 2021 | Ισραήλ Κ.Ε. Ουκρανία T.
|
 Βέλγιο Κ.Ε. Ρουμανία T.
|
Μάλτα Κ.Ε. Λιθουανία T.
|
Σχετιζόμενη ενασχόλησηΕπεξεργασία
Αρχηγοί αποστολώνΕπεξεργασία
| Χρονιές | Αρχηγοί | Ref. |
|---|---|---|
| 2011–2019 | Νίκολα Καλιτζιόρε | |
| 2020– | Σιμόνα Μαρτορέλλι |
Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμώνΕπεξεργασία
| Χρονιά | Σχολιαστές τελικού | Σχολιαστές ημιτελικών | Εκπρόσωπος βαθμών | Ref. |
|---|---|---|---|---|
| 1956 | Μπιάνκα Μαρία Πιτσινίνο | Όχι ημιτελικοί | Όχι εκπρόσωπος βαθμών | |
| 1957 | Νούντσιο Φιλογκάμο | |||
| 1958 | Φουλβία Κολόμπο | |||
| 1959 | Έντσο Τορτόρα | |||
| 1960 | Τζόρτζιο Πόρο | |||
| 1961 | Κοράντο Μαντόνι | |||
| 1962 | Ρενάτο Ταλιάνι | |||
| 1963 | ||||
| 1964 | Ροζάνα Βαουντέτι | |||
| 1965 | Ντανιέλε Πιόμπι | |||
| 1966 | Έντσο Τορτόρα | |||
| 1967 | Μάικ Μπουοντζόρνο | |||
| 1968 | ||||
| 1969 | ||||
| 1970 | Έντσο Τορτόρα | |||
| 1971 | N/A | |||
| 1972 | ||||
| 1973 | ||||
| 1974 | Ροζάνα Βαουντέτι | Άννα Μαρία Γκαμπινέρι | ||
| 1975 | Σίλβιο Νότο | |||
| 1976 | Ροζάνα Βαουντέτι | |||
| 1977 | Μαριολίνα Κανούλι | |||
| 1978 | Ροζάνα Βαουντέτι | |||
| 1979 | Πάολα Περίσι | |||
| 1980 | Μικέλε Γκαμίνο | Μαριολίνα Κανούλι | ||
| 1981–1982 | Δε μεταδόθηκε | Δε συμμετείχε | ||
| 1983 | Πάολο Φρατζέσε | Πάολα Περίσι | ||
| 1984 | Αντόνιο ντε Ρομπέρτις | Μαριολίνα Κανούλι | ||
| 1985 | Ροζάνα Βαουντέτι | Μπεατρίτσε Κόρι | ||
| 1986 | Δε μεταδόθηκε | Δε συμμετείχε | ||
| 1987 | Ροζάνα Βαουντέτι | Μαριολίνα Κανούλι | ||
| 1988 | Ντανιέλε Πιόμπι | |||
| 1989 | Γκαμπριέλα Καρλούτσι | Πέπι Φραντσέλιν | ||
| 1990 | Πέπι Φραντσέλιν | Πάολο Φρατζέσε | ||
| 1991 | Χωρίς σχολιαστή | Ροζάνα Βαουντέτι | ||
| 1992 | Πέπι Φραντσέλιν | Νικολέτα Ορσομάντο | ||
| 1993 | Ετόρε Αντένα | Ετόρε Αντένα | Πέπι Φραντσέλιν | |
| 1994–1996 | Δε μεταδόθηκε | Όχι ημιτελικοί | Δε συμμετείχε | |
| 1997 | Ετόρε Αντένα | Πέπι Φραντσέλιν | ||
| 1998–2002 | Δε μεταδόθηκε | Δε συμμετείχε | ||
| 2003 | Φάμπιο Κανίνο και Πάολο Κουιλίτσι | |||
| 2004-2010 | Δε μεταδόθηκε | |||
| 2011 | Ραφαέλα Καρά και Μπομπ Σίνκλαρ | Ραφαέλα Καρά | Ραφαέλα Καρά | |
| 2012 | Φιλίπο Σολιμπέλο και Μάρκο Αρντεμάνι | Φεντερίκα Τζεντίλε | Ιβάν Μπάκι | |
| 2013 | Φιλίπο Σολιμπέλο, Μάρκο Αρντεμάνι και Νατάσα Λουζέντι | Φεντερίκα Τζεντίλε | [48][49] | |
| 2014 | Λίνους και Νίκολα Σαβίνο | Μάρκο Αρντεμάνι και Φιλίπο Σολιμπέλο | Λίνους | |
| 2015 | Φεντερίκο Ρούσο και Βαλεντίνα Κορεάνι (TV) Μάρκο Αρντεμάνι και Φιλίπο Σολιμπέλο (Ράδιο) |
Φεντερίκο Ρούσο | ||
| 2016 | Φλάβιο Ινσίνα και Φεντερίκο Ρούσο | Κλαούντια Αντρεάτι | ||
| 2017 | Αντρέα Ντελόγκου και Ντιέγκο Πασόνι | Τζούλια Βαλεντίνα | ||
| 2018 | Σερένα Ρόσι και Φεντερίκο Ρούσο (TV) Καρολίνα Ντι Ντομένικο και Έμα Στοκχόλμα (Ράδιο) |
Καρολίνα Ντι Ντομένικο και Σαβέριο Ραϊμόντο | ||
| 2019 | Φλάβιο Ινσίνα και Φεντερίκο Ρούσο (TV) Έμα Στοκχόλμα και Τζίνο Καστάλντο (Ράδιο) |
Φεντερίκο Ρούσο και Έμα Στοκχόλμα | Έμα Στοκχόλμα | [50] |
Διευθυντές ορχηστρώνΕπεξεργασία
| Χρονιά | Μαέστρος στο Sanremo[ε] | Μαέστρος στη Eurovision | Μουσική διεύθυνση | Σημ. | Ref. |
|---|---|---|---|---|---|
| 1956 | Γκιάν Στελάρι | N/A | [51] | ||
| 1957 | Αρμάντο Τροβατζόλι | ||||
| 1958 |  Αλμπέρτο Σεμπρίνι
|
||||
| 1959 | Γουίλιαμ Γκαλασίνι | ||||
| 1960 | Τσίνικο Αντζελίνι | ||||
| 1961 | Τζιανφράνκο Ίντρα | ||||
| 1962 | Τσίνικο Αντζελίνι | ||||
| 1963 | Τζίτζι Τσικελέρο | ||||
| 1964 | Τζιανφράνκο Μονάλντι | ||||
| 1965 | Τζιάνι Μαρκέτι | Τζιάνι Φέριο | [ζ] | ||
| 1966 | Άγνωστο | Άντζελο Τζακομάτσι | N/A | [η] | |
| 1967 | N/A | Τζιανκάρλο Κιαραμέλο | |||
| 1968 | |||||
| 1969 | Έτσιο Λεόνι | ||||
| 1970 | Μάριο Καπουάνο | [52] | |||
| 1971 | Ενρίκο Πολίτο | ||||
| 1972 | Τζιανφράνκο Ρεβέρμπερι | ||||
| 1973 | N/A | Ενρίκο Πολίτο | |||
| 1974 | Τζιανφράνκο Μονάλντι | ||||
| 1975 | Πιερ Νατάλε Μασάρα | ||||
| 1976 | Μαουρίτσιο Φαμπρίτσιο | ||||
| 1977 | |||||
| 1978 | Νικόλα Σαμάλε | ||||
| 1979 | Όχι μαέστρος | [θ] | |||
| 1980 | Ντελ Νιούμαν
|
[53] | |||
| 1983 | Μαουρίτσιο Φαμπρίτσιο | ||||
| 1984 | Τζούστο Πίο | ||||
| 1985 | Φίο Ζανότι | ||||
| 1987 | Τζιανφράνκο Λομπάρντι | ||||
| 1988 | Όχι μαέστρος | [θ] | |||
| 1989 | Μάριο Νατάλε | ||||
| 1990 | Τζιάνι Μαντονίνι | ||||
| 1991 | Μπρούνο Κανφόρα | ||||
| 1992 | Μάρκο Φαλατζάνι | N/A | |||
| 1993 | Βιτόριο Κόσμα | ||||
| 1997 | Λούτσιο Φάμπρι | ||||
| 2011 | Φερδινάρδο Αρνό | Όχι ορχήστρες | |||
| 2012 | N/A[ι] | ||||
| 2013 | Φάμπιο Γκουριάν | ||||
| 2014 | N/A | [κ] | |||
| 2015 | Καρολίνα Μπουμπίκο | ||||
| 2016 | Τζουζέπε Βεσίκιο | ||||
| 2017 | Λούκα Κιαραβάλι | ||||
| 2018 | Ντιέγκο Καλβέτι | ||||
| 2019 | Ντάριο Φαϊνι | ||||
| 2020 | Ροδρίγκο Ντ'Εράσμο | [λ] | |||
ΆλμπουμΕπεξεργασία
Ο Ντομένικο Μοντούνιο στο Χίλφερσουμ (1958)
Η Τζιλιόλα Τσινκουέτι, η πρώτη νικήτρια για την Ιταλία το 1964 .
Ο Τότο Κουτούνιο, δεύτερος νικητής για την Ιταλία το 1990 .
Ο Ραφαέλ Γκουαλάτσι στο Ντίσελντορφ (2011)
Ο Φραντσέσκο Γκαμπάνι στο Κίεβο (2017)
Οι Ερμάλ Μέτα και Φαμπρίτσιο Μόρο στη Λισαβόνα (2018)
.jpg)
._Photo_335_(cropped).jpg)
.jpg)
.jpg)
Σημειώσεις και παραπομπέςΕπεξεργασία
ΣημειώσειςΕπεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού του 1956 δεν είναι γνωστά, καθώς μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Ο επίσημος δικτυακός τόπος της Eurovision περιλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα τραγούδια ως δεύτερα.
- ↑ Όχι ημιτελικοί μέχρι το 2003; Η Ιταλία δε συμμετείχε μέχρι το 2011.
- ↑ Η Ιταλία δεν έχει ακόμα διαγωνιστεί σε ημιτελικό για δύο λόγους: δεν έλαβε μέρος στον προκριματικό γύρο του 1996 και είναι μέλος των "Big 5" από τότε που επανήλθε στο διαγωνισμό, το 2011.
- ↑ Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
- ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Ιταλοί εκτός αν έχουν σημαία.
- ↑ Ο Φέριο διηύθυνε, επίσης, τις συμμετοχές της Αυστρίας και της Ιρλανδίας.
- ↑ Ο Τζακομάτσι αρχικά εισήχθη για να διευθύνει την ιταλική συμμετοχή, αλλά η ορχήστρα του Λουξεμβούργου δεν το έκανε για ικανοποίηση του τραγουδιστή Ντομένικο Μοντούνιο. Στη συνέχεια, η ιταλική παράσταση συνοδεύτηκε από ένα μικρό σύνολο μουσικών, με τον Τζακομάτσι να παίζει πιάνο. Ως εκ τούτου, η ιταλική συμμετοχή δεν περιείχε τεχνικά την ορχήστρα, αλλά ο Τζακομάτσι πιστώθηκε ακόμα ως μαέστρος της συμμετοχής.
- ↑ 8,0 8,1 Η Ιταλική συμμετοχή ερμηνεύτηκε χωρίς συνοδεία ορχήστρας.
- ↑ Ο Ιταλός εκπρόσωπος επιλέχθηκε από τους διαγωνιζόμενους του Sanremo 2012, όπου ο επιλεγμένος εκπρόσωπος, η Νίνα Τζίλι, συμμετείχε στο Sanremo με το "Per sempre", σε διεύθυνση του Τζουζέπε Βεσίκιο. Η επιλεγμένη της συμμετοχή, το "L'amore è femmina," δεν ήταν συμμετοχή του Sanremo.
- ↑ Η Ιταλική συμμετοχή επιλέχθηκε εσωτερικά.
- ↑ Μπορεί ο Ντιοντάτο να αποδέχθηκε την πρόταση του RAI για την εκπροσώπηση της Ιταλίας στο διαγωνισμό του 2020, αργότερα όμως ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του COVID-19.
ΠαραπομπέςΕπεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Floras, Stella (13 Ιανουαρίου 2009). «EBU working for Eurovision full house in 2010». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2009.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Bakker, Sietse (31 Δεκεμβρίου 2010). «43 nations on 2011 participants list». Eurovision.tv. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2010.
- ↑ «History - Eurovision Song Contest 1981». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2008.
- ↑ Hit Parade Italia, chart entry "I Treni di Tozeur"
- ↑ Kasapoglou, Yiorgos (7 Μαρτίου 2008). «Italy: Maestro Tempera calls Italy back to Eurovision». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2008.
- ↑ Bakker, Sietse (16 Ιουνίου 2008). «Cutugno: "Italy's absence unfortunate"». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2008.
- ↑ Hondal, Víctor (19 Σεπτεμβρίου 2008). «Italy: Eurovision stars guests on Rai Uno». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2008.
- ↑ Siim, Jarmo (17 Σεπτεμβρίου 2008). «Eurovision stars going to Italy!». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2008.
- ↑ Bakker, Sietse (2 Δεκεμβρίου 2010). «Italy applied for 2011 Eurovision Song Contest!». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2010.
- ↑ «Occidentali's Karma hits 200 million views on Youtube!». escxtra.com. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020.
- ↑ «Italy: Mahmood's "Soldi" is now the most-streamed Eurovision song on Spotify». Wiwibloggs. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020.
- ↑ «"Arcade" passes "Soldi" as the most-streamed Eurovision entry on Spotify». ESCXTRA.com (στα Αγγλικά). 29 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ O'Connor, John Kennedy (2005). The Eurovision Song Contest 50 Years The Official History. London: Carlton Books Limited. ISBN 1-84442-586-X.
- ↑ «Svante Stockselius meets members of OGAE Serbia». Oikotimes. 22 Ιουνίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009.
- ↑ Fulton, Rick (14 Μαΐου 2007). «The East V West Song Contest». Daily Record. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009.
- ↑ «Italy made no motion for Big 5 membership yet». Oikotimes. 3 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2010.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ (γεννήθηκε-πέθανε)
- ↑ Barclay, Simon (17 Ιουνίου 2010). The Complete and Independent Guide to the Eurovision Song Contest 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1.
- ↑ (25 Μαρτ. 1928 - 22 Φεβρ. 2008)
- ↑ (27 Απρ. 1912 - 2 Ιαν. 1991)
- ↑ (21 Μαρτ. 1936 - 15 Ιουν. 2006)
- ↑ (3 Μαΐου 1951-) 1η φορά
- ↑ (Μικέλε Σκομένια, 29 Σεπ. 1940-)
- ↑ 2η φορά
- ↑ Wesley Johnson (13 Αυγ. 1945-21 Σεπ. 2009)
- ↑ (30 Μαρτ. 1946-)
- ↑ Συγκρότημα που φτιάχτηκε στη Γένουα το 1975. Τα πρώτα μέλη του συγκροτήματος ήταν οι: Πιέρο Κασάνο (13 Σεπ. 1948-), Άλντο Στελίτα (2 Αυγ. 1947-9 Ιουλ. 1998) και Κάρλο Μαράλε (15 Μαρτ. 1952-). Η Αντονέλα Ρουτζιέρο (15 Νοεμ. 1952-) ήταν η πρώτη τραγουδίστρια.
- ↑ (9 Δεκ. 1950-)
- ↑ (21 Οκτ. 1947-)
- ↑ (Κάρλα Μπίσι, 26 Σεπ. 1954-)
- ↑ (29 Σεπ. 1959-)
- ↑ (15 Απρ. 1961-)
- ↑ (28 Απρ. 1961-)
- ↑ (29 Οκτ. 1944-)
- ↑ (27 Ιουλ. 1939-)
- ↑ (5 Ιουν. 1957-)
- ↑ Ντουέτο που συγκροτήθηκε το 1994 συναποτελούμενο από τους Αλεσάντρα Ντρουσιάν (18 Μαΐου 1969-) και Φάμπιο Ρίτσι (5 Σεπ. 1965-).
- ↑ (Εμανουέλα Μαρόνε, 25 Μαΐου 1984-)
- ↑ «Winners of the Marcel Bezençon Awards 2015». eurovision.tv. 25 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Winners of the Marcel Bezençon Awards 2017». eurovision.tv. 14 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Here are the winners of the 2019 Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 18 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Cobb, Ryan (21 Απριλίου 2017). «Analysing ten years of OGAE voting: "Underneath the fan favourite bias is a worthwhile indicator"». escxtra.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Gallagher, Robyn (30 Απριλίου 2017). «OGAE Poll 2017 final results: Italy confirmed as winner, Belgium second, Sweden third». Wiwibloggs. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Herbert, Emily (30 Απριλίου 2019). «Eurovision 2019: Italy Wins OGAE Poll 2019». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Granger, Anthony (10 Νοεμβρίου 2019). «Italy: Nicola Caligiore to Step Down as Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Granger, Anthony (14 Μαΐου 2020). «Italy:Simona Martorelli Named as New Head of Delegation». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2020.
- ↑ «Enrico Ruggeri Sole d'Europa Eurofestival 1993». youtube.com. 26 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ «Natascha Lusenti affiancherà Ardemagni-Solibello nel commento all'Eurovision 2013» (στα Ιταλικά). Eurofestival.ws. 5 Απριλίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2013.
- ↑ Gordon Roxburgh (18 Μαΐου 2013). «Good evening Malmö - Voting order revealed». Eurovision.tv. European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2013.
- ↑ https://www.rai.it/dl/doc/1557818030923_RDTV_13maggio_down.pdf (pagina 14)
- ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6.
- ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9.
- ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9.