Συμμετοχή της Ιταλίας στη Eurovision
Η Ιταλία έχει συμμετάσχει στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 49 φορές από τότε που έκανε το ντεμπούτο της στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Ήταν μία από τις επτά χώρες που συμμετείχαν στον πρώτο διαγωνισμό, ο οποίος επηρεάστηκε από το Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο.[1] Η Ιταλία συμμετείχε στο διαγωνισμό αδιάκοπα μέχρι το 1980, διακόπτοντας τη συμμετοχή της σε πολλές περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990. Μετά από 13 χρόνια απουσίας που ξεκίνησε το 1998, η χώρα επέστρεψε στον διαγωνισμό το 2011. Η Ιταλία έχει κερδίσει τον διαγωνισμό τρεις φορές, μαζί με επιπλέον 15 τερματισμούς στην πρώτη πεντάδα. Η Ιταλία φιλοξένησε τον διαγωνισμό στη Νάπολη (1965), στη Ρώμη (1991) και στο Τορίνο (2022).
Ιταλία | |
---|---|
Τηλεοπτ. φορέας | RAI |
Εθνικοί τρόποι επιλογής | Εθνικός τελικός
Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο
1956–1966 1967–1969 (καλλιτέχνης) 1972 1997 2011–2013 2015–2023 Canzonissima 1970–1971 (καλλιτέχνης) 1973–1975 (καλλιτέχνης) Εσωτερική επιλογή
1976–1980
1983–1985 1987–1993 2014 |
Γενική συμμετοχή | |
Συμμετοχές | 49 |
Διοργανώσεις | 1965, 1991, 2022 |
Πρώτη συμμετοχή | 1956 |
Καλύτερη θέση | 1η: 1964, 1990, 2021 |
Χειρότερη θέση | Τελευταία: 1966 |
Μηδέν βαθμοί | 1966 |
Επιπλέον σύνδεσμοι | |
Επίσημη ιστοσελίδα του RAI για τη Eurovsion | |
Η σελίδα της Ιταλίας στο Eurovision.tv |
Το 1958, ο Ντομένικο Μοντούνιο τερμάτισε τρίτος με το τραγούδι "Nel blu, dipinto di blu". Μετονομαζόμενο σε "Volare", το τραγούδι σημείωσε μεγάλη επιτυχία διεθνώς, φτάνοντας στο νούμερο ένα στο αμερικανικό Billboard Hot 100, καθώς κέρδισε και δύο Βραβεία Grammy στην πρώτη τους έκδοση. Ο Εμίλιο Περίκολι τερμάτισε επίσης τρίτος το 1963, πριν η Ιταλία κερδίσει για πρώτη φορά το 1964 με την Τζιλιόλα Τσικουέντι και το τραγούδι "Non ho l'età". Η Τσικουέντι επέστρεψε στο διαγωνισμό το 1974 και τερμάτισε δεύτερη με το τραγούδι "Sì", χάνοντας από τους ABBA. Η Ιταλία τερμάτισε τρίτη το 1975 με τους Wess και Ντόρι Γκέτσι και το τραγούδι "Era". Το καλύτερο αποτέλεσμα της χώρας από τη δεκαετία του 1980 ήταν ο Ουμπέρτο Τότσι και ο Raf που τερμάτισαν τρίτοι το 1987. Η δεύτερη νίκη της Ιταλίας στον διαγωνισμό ήρθε το 1990 με τον Τότο Κουτούνιο και το τραγούδι "Insieme: 1992". Άλλα καλά αποτελέσματα της δεκαετίας του 1990 ήταν η Μία Μαρτίνι το 1992 και οι Jalisse το 1997, που τερμάτισαν και οι δύο στην τέταρτη θέση. Μετά το 1997, η Ιταλία αποσύρθηκε από τον ανταγωνισμό.
Στις 31 Δεκεμβρίου 2010, η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) ανακοίνωσε ότι η Ιταλία θα επέστρεφε στον διαγωνισμό ως μέρος των "Μεγάλων Πέντε, δίνοντας έτσι στη χώρα αυτόματη πρόκριση για τον τελικό.[2] Η επιστροφή της Ιταλίας στον διαγωνισμό αποδείχθηκε επιτυχημένη, τερματίζοντας στην πρώτη δεκάδα στους εννέα από τους τελευταίους έντεκα διαγωνισμούς (2011–22), συμπεριλαμβανομένων των δεύτερων θέσεων για τον Ραφαέλ Γκουαλάτσι (2011) και τον Μαχμούντ (2019) και την τρίτη θέση των Il Volo (2015). Οι Il Volo κέρδισαν την τηλεψηφοφορία, λαμβάνοντας ψήφους από όλες τις χώρες, αλλά ήρθαν έκτοι στην κριτική επιτροπή. Αυτή ήταν η πρώτη φορά από την εισαγωγή του συστήματος μικτής κριτικής επιτροπής–τηλεψηφοφορίας το 2009 που ο νικητής της τηλεψηφοφορίας δεν κατέληξε να κερδίσει τον διαγωνισμό. Η Ιταλία πέτυχε την τρίτη της νίκη στο διαγωνισμό το 2021, με το ροκ συγκρότημα Måneskin και το τραγούδι "Zitti e buoni".
Ιστορία
ΕπεξεργασίαΑπουσίες
ΕπεξεργασίαΗ Ιταλία έχει αποσυρθεί από τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision αρκετές φορές. Η πρώτη απόσυρση έγινε το 1981, όταν η RAI δήλωσε ότι το ενδιαφέρον μειώθηκε στη χώρα.[3] Η απουσία αυτή συνεχίστηκε το επόμενο έτος, πριν από την επιστροφή της Ιταλίας το 1983. Η Ιταλία αποσύρθηκε και πάλι το 1986, όταν η RAI αποφάσισε να μην εισέλθει στον διαγωνισμό.[4] Από το 1994 έως το 1996, η Ιταλία αποσύρθηκε και πάλι, ενώ η RAI επικαλέστηκε έλλειψη ενδιαφέροντος για συμμετοχή. Η Ιταλία επέστρεψε το 1997, πριν αποχωρήσει ξανά χωρίς εξηγήσεις, και η χώρα δεν συμμετείχε ξανά μέχρι το 2011.[5]
Κανένα από τα τραγούδια της Eurovision δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο στα ιταλικά τσάρτ. Το "Non ho l'età" της Τζιλιόλα Τσινκουέτι έκανε επιτυχία το Φεβρουάριο του 1964 όταν το τραγούδι κέρδισε το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, αλλά σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα "Hit Parade Italia", το "Waterloo", το "Ding-a-dong", το "Puppet on a String", το "Save Your Kisses for Me" και ακόμη και η νικητήρια συμμετοχή της Ιταλίας το 1990, "Insieme: 1992", δεν μπόρεσαν να εισέλθουν στην πρώτη δεκάδα των charts για πωλήσεις. Μια αξιοσημείωτη εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα ήταν, ωστόσο, η συμμετοχή του 1984 "I treni di Tozeur" από την Άλις και τον Φράνκο Μπατιάτο που μοιράστηκε την 5η θέση στον τελικό, αλλά έγινε επιτυχία φτάνοντας στο #3 στην Ιταλία και τοποθετήθηκε στο #20 στο τσάρτ των καλύτερων πωλήσεων σίνγκλ στην Ιταλία του 1984.[6]
Τηλεοπτική λογοκρισία του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision το 1974
ΕπεξεργασίαΤο RAI αρνήθηκε να μεταδώσει το διαγωνισμό του 1974, γιατί το διαγωνιστικό τους κομμάτι, που τραγούδησε η Τζιλιόλα Τσινκουέτι, συνέπεσε με την έντονη πολιτική εκστρατεία για το Ιταλικό δημοψήφισμα διαζυγίου του 1974 που επρόκειτο να διεξαχθεί ένα μήνα αργότερα, τον Μάιο. Παρά το γεγονός ότι ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision έλαβε χώρα περισσότερο από ένα μήνα πριν από την προγραμματισμένη ψηφοφορία, οι Ιταλοί λογοκριτές αρνήθηκαν να επιτρέψουν την προβολή ή την ακρόαση του διαγωνισμού και του τραγουδιού. Οι λογοκριτές της RAI θεώρησαν ότι το τραγούδι με τίτλο "Sì" (Ναι) περιείχε στίχους που επαναλάμβαναν συνεχώς την προαναφερθείσα λέξη, θα μπορούσε να κατηγορηθεί για υποσυνείδητα μηνύματα και μια μορφή προπαγάνδας για να επηρεαστεί το ιταλικό κοινό να ψηφίσει "ναι" στο δημοψήφισμα (άρα να καταργηθεί ο νόμος που επέτρεψε το διαζύγιο).[7] Το τραγούδι παρέμεινε λογοκριμένο στους περισσότερους ιταλικούς κρατικούς τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς για πάνω από ένα μήνα. Στο διαγωνισμό στο Μπράιτον, η Τσινκουέτι τερμάτισε δεύτερη, χάνοντας από τους ABBA. Το "Sì" πήγε για να είναι ένα από τα κορυφαία δέκα του Ηνωμένου Βασιλείου, φτάνοντας στον αριθμό οκτώ. Έφτασε επίσης στο top 20 της Γερμανίας.
Ένα νέο ενδιαφέρον;
ΕπεξεργασίαΤο 2008, δύο Ιταλοί μουσικοί, ο Βίνς Τεμπέρα (που ήταν ο μαέστρος για τη Μάλτα το 1975 και είχε βοηθήσει τον Άγιο Μαρίνο να λάβει μέρος στο διαγωνισμό το 2008) και ο νικητής της Eurovision Τότο Κουτούνιο εξέφρασαν τη λύπη τους για τη μη συμμετοχή της Ιταλίας και ζήτησαν να επιστρέψει η χώρα στον διαγωνισμό.[8][9]
Διαγωνιζόμενοι από το διαγωνισμό του 2008, ξεκινώντας με τον νικητή Ντίμα Μπιλάν εμφανίστηκε στην ιταλική επίδειξη Carramba! Che fortuna, που φιλοξενείται από την Ραφαέλα Καρά στο Rai Uno. Είτε πρόκειται για πρωτοβουλία της Καρά (η οποία παρουσίασε τρεις εκδηλώσεις στο TVE σχετικά με την εκδήλωση) για να προσπαθήσει να φέρει την Eurovision πίσω στην Ιταλία, δεν είναι σαφής, αλλά ο Σίτσε Μπάκερ, Διευθυντής Επικοινωνιών και PR του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, επανέλαβε ότι "η Ιταλία είναι πολύ ευπρόσδεκτη να λάβει μέρος στον διαγωνισμό".[10][11]
Λίγο μετά την αποκάλυψη του καταλόγου των συμμετεχόντων για το 2009, η EBU ανακοίνωσε ότι θα δούλευε σκληρότερα για να φέρει την Ιταλία πίσω στον διαγωνισμό, μαζί με το Μονακό και την Αυστρία.[12]
Επιτυχημένη επιστροφή στο διαγωνισμό (2011–σήμερα)
ΕπεξεργασίαΣε μια συνέντευξη Τύπου που παρουσίασε την τέταρτη έκδοση του Ιταλικού X Factor, ο σκηνοθέτης του Rai 2, Μάσιμο Λιοφρέντι ανακοίνωσε ότι ο νικητής του διαγωνισμού μπορεί να προωθήσει την εκπροσώπηση της Ιταλίας στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision αντί να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Στις 2 Δεκεμβρίου 2010, ανακοινώθηκε επίσημα από την EBU ότι η Ιταλία είχε υποβάλει αίτηση για να συμμετάσχει στον διαγωνισμό του 2011.[13] Η συμμετοχή τους επιβεβαιώθηκε περαιτέρω στις 31 Δεκεμβρίου με την ανακοίνωση του επίσημου καταλόγου συμμετεχόντων.[2]
Η επιστροφή της Ιταλίας στον διαγωνισμό μετά από 13 χρόνια απουσίας ήταν επιτυχής, τερματίζοντας στην πρώτη δεκάδα στους εννέα από τους τελευταίους έντεκα διαγωνισμούς (2011–22). Το 2011, ο Ραφαέλ Γκουαλάτσι τερμάτισε δεύτερος, το καλύτερο αποτέλεσμα της Ιταλίας από το 1990. Η Ιταλία στην πραγματικότητα ήρθε στην πρώτη θέση με την ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής, αλλά μόνο η 11η στην τηλεψηφοφορία και κατέλαβε συνολικά τη δεύτερη θέση πίσω από τους νικητές του Αζερμπαϊτζάν. Η Νίνα Τζίλι το 2012 και ο Μάρκο Μενγκόνι το 2013 τερμάτισαν στην πρώτη δεκάδα (ένατη και έβδομη θέση, αντίστοιχα), με τον τελευταίο να συγκεντρώνει 126 βαθμούς, διπλασιάζοντας ακριβώς το σύνολο πόντων των υπόλοιπων χωρών των "Μεγάλων Πέντε" εκείνη τη χρονιά. Αυτή η τάση είχε σταματήσει όταν η Έμμα Μαρόνε, που επιλέχθηκε εσωτερικά, κατέληξε στην 21η θέση, τη χειρότερη θέση μιας ιταλικής συμμετοχής. Το 2015, οι νικητές του Sanremo, Il Volo τερμάτισαν τρίτοι με 292 βαθμούς, πίσω από τη Σουηδία και τη Ρωσία. Η Ιταλία έλαβε την πρώτη θέση στην τηλεψηφοφορία με 366 βαθμούς, αλλά την έκτη θέση στην ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής. Από την εισαγωγή του χωριστού συστήματος ψηφοφορίας 50/50, αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο νικητής της τηλεψηφοφορίας δεν κέρδισε τον διαγωνισμό. Η Φραντσέσκα Μικιελίν, που επιλέχθηκε μεταξύ των διαγωνιστών του Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο 2016 μετά την παραίτηση από τους νικητές Stadio, τερμάτισε στην 16η θέση. Το 2017 ο τραγουδιστής Φραντσέσκο Γκαμπάνι εκπροσώπησε την χώρα με το τραγούδι "Occidentali's Karma", κερδίζοντας την 6η θέση στον μεγάλο τελικό. Μια ακόμα επιτυχία για την Ιταλία ήρθε το 2018, όταν οι τραγουδιστές Ερμάλ Μέτα και Φαμπρίτσιο Μόρο ως ντουέτο κατέκτησαν την 5η θέση στον τελικό της Λισαβόνας. Το 2019, ο Μαχμούντ ήρθε δεύτερος με 472 βαθμούς, το καλύτερο αποτέλεσμα της Ιταλίας από το 2011, μέχρι τη στιγμή που οι Måneskin κέρδισαν το διαγωνισμό το 2021 με 524 βαθμούς, μόνο 25 βαθμούς μπροστά από τη δεύτερη Γαλλία. Η νίκη των Måneskin σηματοδότησε την επανάσταση του συγκροτήματος στη διεθνή μουσική σκηνή. Ο Mahmood επέστρεψε ως ο διοργανωτής συμμετέχων το 2022 μαζί με τον Μπλάνκο, καταλαμβάνοντας την έκτη θέση με το "Brividi".
Το βίντεο του "Occidentali's Karma" από τον Φρανσέσκο Γκαμπάνι, είναι το πρώτο τραγούδι της Eurovision που ξεπέρασε τις 200 εκατομμύρια προβολές στο YouTube, ενώ το "Soldi" του Μαχμούντ είναι το δεύτερο με τα περισσότερα streams στο Spotify.[14][15][16]
Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο
ΕπεξεργασίαΤο Μουσικό Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο ή Φεστιβάλ Ιταλικού Τραγουδιού είναι ο πιο δημοφιλής ιταλικός διαγωνισμός τραγουδιού και η τελετή απονομής βραβείων, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην πόλη του Σανρέμο της Λιγουρίας. Πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1951 και ήταν η βάση και η έμπνευση για τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, έχει χρησιμοποιηθεί συχνά ως μέθοδος επιλογής της ιταλικής συμμετοχής για τον ευρωπαϊκό διαγωνισμό, με ορισμένες εξαιρέσεις κατά τη διάρκεια των ετών. Από το 2015, ο νικητής του φεστιβάλ έχει το δικαίωμα πρώτης άρνησης να εκπροσωπήσει την Ιταλία στον διαγωνισμό.[1][17]
Η Ιταλία και οι "Big Five" (Μεγάλες Πέντε)
ΕπεξεργασίαΑπό το 1999, τέσσερις χώρες – Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία και Ηνωμένο Βασίλειο – προκρίνονται αυτόματα για τον τελικό του διαγωνισμού ανεξάρτητα από τις θέσεις τους στον πίνακα αποτελεσμάτων σε προηγούμενους διαγωνισμούς.[18] Κέρδισαν αυτό το καθεστώς με το να είναι οι τέσσερις μεγαλύτεροι οικονομικοί συνεισφέροντες στην EBU. Λόγω της ανέφικτης θέσης τους στο Διαγωνισμό, οι χώρες αυτές έγιναν γνωστές ως "Big Four" (Μεγάλες Τέσσερις). Ο εκτελεστικός υπεύθυνος του διαγωνισμού Σβάντε Στοκσέλιους δήλωσε σε δημοσιογράφους σε συνάντηση με την OGAE Σερβία ότι, αν η Ιταλία επιστρέψει στο διαγωνισμό στο μέλλον, η χώρα θα επιλεγεί να προκρίνεται αυτομάτως για τους τελικούς και θα γίνει μέλος των "Big Five".[19][20] Εντούτοις, με την επίσημη ανακοίνωση της επιστροφής της Ιταλίας, δεν επιβεβαιώθηκε αν η χώρα θα ανταγωνιστεί σε έναν από τους δύο ημιτελικούς ή αν θα ήταν μέρος του "Big Five", καθώς η RAI, τρίτος μεγαλύτερος συντελεστής στην EBU, δεν είχε υποβάλει αίτηση για να αποτελέσει μέλος του "Big Five".[21] Στις 31 Δεκεμβρίου, ανακοινώθηκε ότι η Ιταλία θα συμμετάσχει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2011 και επιβεβαίωσε ότι η χώρα θα προκριθεί αυτόματα στον τελικό στη Γερμανία ως μέρος των "Μεγάλων Πέντε".[2]
Η Ιταλία είναι αυτή τη στιγμή η πιο επιτυχημένη χώρα των "Μεγάλων Πέντε" στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision μετά την εισαγωγή του κανόνα, τερματίζοντας στην πρώτη δεκάδα στους εννέα από τους τελευταίους έντεκα διαγωνισμούς (2011–22), συμπεριλαμβανομένης μιας νίκης για τους Måneskin (2021), δεύτερες θέσεις για τους Ραφαέλ Γκουαλάτσι (2011) και Μαχμούντ (2019) και μιας τρίτης θέσης για τους Il Volo (2015). Είναι μία από τις μοναδικές δύο χώρες των "Μεγάλων Πέντε" –από τότε που εισήχθη– που κέρδισαν, η άλλη είναι η Γερμανία το 2010.
Συμμετοχές
Επεξεργασία1
|
Νικητής |
2
|
Δεύτερη θέση |
3
|
Τρίτη θέση |
Τελευταία θέση | |
X
|
Αποχώρηση |
†
|
Ανερχόμενος |
Χρονιά | Καλλιτέχνης | Τραγούδι | Γλώσσα | Τελικός | Βαθμοί | Ημιτελικός | Βαθμοί |
---|---|---|---|---|---|---|---|
1956 | Φράνκα Ραϊμόντι | "Aprite le finestre" | Ιταλικά | 2[α] | —[α] | Όχι ημιτελικοί | |
Τονίνα Τοριέλι | "Amami se vuoi" | Ιταλικά | 2[α] | ||||
1957 | Νούντσιο Γκάλο[23] | "Corde della mia chitarra" | Ιταλικά | 6 | 7 | ||
1958 | Ντομένικο Μοντούνιο | "Nel blu, dipinto di blu" | Ιταλικά | 3 | 13 | ||
1959 | Ντομένικο Μοντούνιο | "Piove (Ciao, ciao bambina)" | Ιταλικά | 6 | 11 | ||
1960 | Ρενάτο Ράσελ[24] | "Romantica" | Ιταλικά | 8 | 5 | ||
1961 | Μπέτι Κούρτις[25] | "Al di là" | Ιταλικά | 5 | 12 | ||
1962 | Κλάουντιο Βίλα | "Addio, addio" | Ιταλικά | 9 | 3 | ||
1963 | Εμίλιο Περίκολι | "Uno per tutte" | Ιταλικά | 3 | 37 | ||
1964 | Τζιλιόλα Τσινκουέτι | "Non ho l'età" | Ιταλικά | 1 | 49 | ||
1965 | Μπόμπι Σόλο | "Se piangi, se ridi" | Ιταλικά | 5 | 15 | ||
1966 | Ντομένικο Μοντούνιο | "Dio, come ti amo" | Ιταλικά | 17 | 0 | ||
1967 | Κλάουντιο Βίλα | "Non andare più lontano" | Ιταλικά | 11 | 4 | ||
1968 | Σέρτζιο Εντρίγκο | "Marianne" | Ιταλικά | 10 | 7 | ||
1969 | Ίβα Τζανίκι | "Due grosse lacrime bianche" | Ιταλικά | 13 | 5 | ||
1970 | Τζιάνι Μοράντι | "Occhi di ragazza" | Ιταλικά | 8 | 5 | ||
1971 | Μάσιμο Ρανιέρι[26] | "L'amore è un attimo" | Ιταλικά | 5 | 91 | ||
1972 | Νίκολα ντι Μπάρι[27] | "I giorni dell'arcobaleno" | Ιταλικά | 6 | 92 | ||
1973 | Μάσιμο Ρανιέρι | "Chi sarà con te" | Ιταλικά | 13 | 74 | ||
1974 | Τζιλιόλα Τσινκουέτι | "Sì" | Ιταλικά | 2 | 18 | ||
1975 | Γουές[28] & Ντόρι Γκέτσι[29] | "Era" | Ιταλικά | 3 | 115 | ||
1976 | Αλ Μπάνο και Ρομίνα Πάουερ | "We'll Live It All Again" | Ιταλικά, Αγγλικά | 7 | 69 | ||
1977 | Μία Μαρτίνι | "Libera" | Ιταλικά | 13 | 33 | ||
1978 | Ricchi e Poveri | "Questo amore" | Ιταλικά | 12 | 53 | ||
1979 | Ματία Μπαζάρ[30] | "Raggio di luna" | Ιταλικά | 15 | 27 | ||
1980 | Άλαν Σορέντι[31] | "Non so che darei" | Ιταλικά | 6 | 87 | ||
Δε συμμετείχε από το 1981 ως το 1982 | |||||||
1983 | Ρικάρντο Φόλι[32] | "Per Lucia" | Ιταλικά | 11 | 41 | ||
1984 | Άλις[33] & Μπατιάτο | "I treni di Tozeur" | Ιταλικά | 5 | 70 | ||
1985 | Αλ Μπάνο και Ρομίνα Πάουερ | "Magic Oh Magic" | Ιταλικά, Αγγλικά | 7 | 78 | ||
1986 | Δε συμμετείχε | ||||||
1987 | Ουμπέρτο Τότσι & Raf[34] | "Gente di mare" | Ιταλικά | 3 | 103 | ||
1988 | Λούκα Μπαρμπαρόσα[35] | "Vivo (Ti scrivo)" | Ιταλικά | 12 | 52 | ||
1989 | Άννα Όξα[36] & Φαούστο Λεάλι[37] | "Avrei voluto" | Ιταλικά | 9 | 56 | ||
1990 | Τότο Κουτούνιο | "Insieme: 1992" | Ιταλικά[β] | 1 | 149 | ||
1991 | Πεπίνο ντι Κάπρι[38] | "Comme è ddoce 'o mare" | Ναπολιτανικά | 7 | 89 | ||
1992 | Μία Μαρτίνι | "Rapsodia" | Ιταλικά | 4 | 111 | ||
1993 | Ενρίκο Ρουτζέρι[39] | "Sole d'Europa" | Ιταλικά | 12 | 45 | Kvalifikacija za Millstreet | |
Δε συμμετείχε από το 1994 ως το 1996 | Όχι ημιτελικοί[γ] | ||||||
1997 | Jalisse[40] | "Fiumi di parole" | Ιταλικά | 4 | 114 | ||
Δε συμμετείχε από το 1998 ως το 2010 | |||||||
2011 | Ραφαέλ Γκουαλάτσι | "Madness of Love" | Ιταλικά, Αγγλικά | 2 | 189 | Μέλος των "Big 5"[δ] | |
2012 | Νίνα Τζίλι | "L'amore è femmina (Out of Love)" | Ιταλικά, Αγγλικά | 9 | 101 | ||
2013 | Μάρκο Μενγκόνι | "L'essenziale" | Ιταλικά | 7 | 126 | ||
2014 | Έμμα Μαρόνε[41] | "La mia città" | Ιταλικά | 21 | 33 | ||
2015 | Il Volo | "Grande amore" | Ιταλικά | 3 | 292 | ||
2016 | Φραντσέσκα Μικιελίν | "No Degree of Separation" | Αγγλικά, Ιταλικά | 16 | 124 | ||
2017 | Φραντσέσκο Γκαμπάνι | "Occidentali's Karma" | Ιταλικά | 6 | 334 | ||
2018 | Ερμάλ Μέτα & Φαμπρίτσιο Μόρο | "Non mi avete fatto niente" | Ιταλικά | 5 | 308 | ||
2019 | Μαχμούντ | "Soldi" | Ιταλικά[ε] | 2 | 472 | ||
2020 | Ντιοντάτο | "Fai rumore" | Ιταλικά | Ακυρώθηκε[ζ] X | |||
2021 | Måneskin | "Zitti e buoni" | Ιταλικά | 1 | 524 | ||
2022 | Μαχμούντ και Μπλάνκο | "Brividi" | Ιταλικά | 6 | 268 | ||
2023 | Μάρκο Μενγκόνι | "Due vite" | Ιταλικά | 4 | 350 | ||
2024 | Αντζελίνα Μάνγκο | "La noia" | Ιταλικά | 7 | 268 |
Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision
ΕπεξεργασίαΧρονιά | Καλλιτέχνης | Τραγούδι | Γλώσσα | 2ος γύρος | Βαθμοί | 1ος γύρος | Βαθμοί | Θέση (1958) | Βαθμοί (1958) |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1958 | Ντομένικο Μοντούνιο | "Nel blu, dipinto di blu" | Ιταλικά | 2 | 267 | 2 | 200 | 3 | 13 |
Ιστορικό ψηφοφορίας
ΕπεξεργασίαΜέχρι το 2023, το ιστορικό ψηφοφορίας της Ιταλίας έχει ως εξής:
|
|
|
Διοργανώσεις
ΕπεξεργασίαΧρονιά | Πόλη | Τοποθεσία | Παρουσιαστές |
---|---|---|---|
1965 | Νάπολη | Σάλα Συναυλιών του RAI | Ρενάτα Μάουρο |
1991 | Ρώμη | Στούντιο 15 της Cinecittà | Τζιλιόλα Τσινκουέτι και Τότο Κουτούνιο |
2022 | Τορίνο | Pala Alpitour | Αλεσάντρο Κατελάν, Λάουρα Παουζίνι και Mika |
Βραβεία
ΕπεξεργασίαΒραβεία Μαρσέλ Μπεζανσόν
ΕπεξεργασίαΧρονιά | Κατηγορία | Τραγούδι | Εκτελεστής | Θέση | Βαθμοί | Διοργανώτρια πόλη | Ref. |
---|---|---|---|---|---|---|---|
2015 | Βραβείο Τύπου | "Grande amore" | Il Volo | 3 | 292 | Βιέννη | |
2017 | Βραβείο Τύπου | "Occidentali's Karma" | Φραντσέσκο Γκαμπάνι | 6 | 334 | Κίεβο | |
2019 | Βραβείο Συνθέτη | "Soldi" | Μαχμούντ | 2 | 465 | Τελ Αβίβ |
Νικητές από μέλη OGAE
ΕπεξεργασίαΧρονιά | Τραγούδι | Εκτελεστής | Θέση | Βαθμοί | Διοργανώτρια πόλη | Ref. |
---|---|---|---|---|---|---|
2015 | "Grande amore" | Il Volo | 3 | 292 | Βιέννη | |
2017 | "Occidentali's Karma" | Φραντσέσκο Γκαμπάνι | 6 | 334 | Κίεβο | |
2019 | "Soldi" | Μαχμούντ | 2 | 465 | Τελ Αβίβ |
Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η Ιταλία
ΕπεξεργασίαΣτους τελικούς:
Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία
Στους ημιτελικούς:
Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία
Έτος | → 12 βαθμοί | → 10 βαθμοί | → 8 βαθμοί |
---|---|---|---|
1956–1995 | Όχι ημιτελικοί | ||
1996 | Δε συμμετείχε | ||
1997–2003 | Όχι ημιτελικοί | ||
2004–2010 | Δε συμμετείχε | ||
2011 | Ρουμανία | Μολδαβία | Κύπρος |
2012 | Αλβανία | Ρουμανία | Ελβετία |
2013 | Ουκρανία | Λιθουανία | Μολδαβία |
2014 | Αυστρία | Πολωνία | Φινλανδία |
2015 | Ισραήλ | Σουηδία | Λετονία |
2016 | Αυστραλία Κ.Ε. Ουκρανία T. |
Ουκρανία Κ.Ε. Πολωνία T. |
Ισραήλ Κ.Ε. Αλβανία T. |
2017 | Αζερμπαϊτζάν Κ.Ε. Μολδαβία T. |
Σουηδία Κ.Ε. Πορτογαλία T. |
Αλβανία Κ.Ε. Πολωνία T. |
2018 | Νορβηγία Κ.Ε. Ρουμανία T. |
Δανία Κ.Ε. Μολδαβία T. |
Μάλτα Κ.Ε. Ουκρανία T. |
2019 | Δανία Κ.Ε. Αλβανία T. |
Μάλτα Κ.Ε. Ρουμανία T. |
Ιρλανδία Κ.Ε. Νορβηγία T. |
2020 | Ακυρωμένος διαγωνισμός | ||
2021 | Ισραήλ Κ.Ε. Ουκρανία T. |
Βέλγιο Κ.Ε. Ρουμανία T. |
Μάλτα Κ.Ε. Λιθουανία T. |
2022 | Ελλάδα Κ.Ε. Ουκρανία T. |
Ολλανδία Κ.Ε. Μολδαβία T. |
Αρμενία Κ.Ε. Αλβανία T. |
2023 | Μολδαβία | Νορβηγία | Τσεχία |
Σχετιζόμενη ενασχόληση
ΕπεξεργασίαΑρχηγοί αποστολών
ΕπεξεργασίαΧρονιές | Αρχηγοί | Ref. |
---|---|---|
2011–2019 | Νίκολα Καλιτζιόρε | |
2020– | Σιμόνα Μαρτορέλλι |
Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμών
ΕπεξεργασίαΧρονιά | Σχολιαστές τελικού | Σχολιαστές ημιτελικών | Εκπρόσωπος βαθμών | Ref. |
---|---|---|---|---|
1956 | Μπιάνκα Μαρία Πιτσινίνο | Όχι ημιτελικοί | Όχι εκπρόσωπος βαθμών | |
1957 | Νούντσιο Φιλογκάμο | |||
1958 | Φουλβία Κολόμπο | |||
1959 | Έντσο Τορτόρα | |||
1960 | Τζόρτζιο Πόρο | |||
1961 | Κοράντο Μαντόνι | |||
1962 | Ρενάτο Ταλιάνι | |||
1963 | ||||
1964 | Ροζάνα Βαουντέτι | |||
1965 | Ντανιέλε Πιόμπι | |||
1966 | Έντσο Τορτόρα | |||
1967 | Μάικ Μπουοντζόρνο | |||
1968 | ||||
1969 | ||||
1970 | Έντσο Τορτόρα | |||
1971 | N/A | |||
1972 | ||||
1973 | ||||
1974 | Ροζάνα Βαουντέτι | Άννα Μαρία Γκαμπινέρι | ||
1975 | Σίλβιο Νότο | |||
1976 | Ροζάνα Βαουντέτι | |||
1977 | Μαριολίνα Κανούλι | |||
1978 | Ροζάνα Βαουντέτι | |||
1979 | Πάολα Περίσι | |||
1980 | Μικέλε Γκαμίνο | Μαριολίνα Κανούλι | ||
1981–1982 | Δε μεταδόθηκε | Δε συμμετείχε | ||
1983 | Πάολο Φρατζέσε | Πάολα Περίσι | ||
1984 | Αντόνιο ντε Ρομπέρτις | Μαριολίνα Κανούλι | ||
1985 | Ροζάνα Βαουντέτι | Μπεατρίτσε Κόρι | ||
1986 | Δε μεταδόθηκε | Δε συμμετείχε | ||
1987 | Ροζάνα Βαουντέτι | Μαριολίνα Κανούλι | ||
1988 | Ντανιέλε Πιόμπι | |||
1989 | Γκαμπριέλα Καρλούτσι | Πέπι Φραντσέλιν | ||
1990 | Πέπι Φραντσέλιν | Πάολο Φρατζέσε | ||
1991 | Χωρίς σχολιαστή | Ροζάνα Βαουντέτι | ||
1992 | Πέπι Φραντσέλιν | Νικολέτα Ορσομάντο | ||
1993 | Ετόρε Αντένα | Ετόρε Αντένα | Πέπι Φραντσέλιν | |
1994–1996 | Δε μεταδόθηκε | Όχι ημιτελικοί | Δε συμμετείχε | |
1997 | Ετόρε Αντένα | Πέπι Φραντσέλιν | ||
1998–2002 | Δε μεταδόθηκε | Δε συμμετείχε | ||
2003 | Φάμπιο Κανίνο και Πάολο Κουιλίτσι | |||
2004-2010 | Δε μεταδόθηκε | |||
2011 | Ραφαέλα Καρά και Μπομπ Σίνκλαρ | Ραφαέλα Καρά | Ραφαέλα Καρά | |
2012 | Φιλίπο Σολιμπέλο και Μάρκο Αρντεμάνι | Φεντερίκα Τζεντίλε | Ιβάν Μπάκι | |
2013 | Φιλίπο Σολιμπέλο, Μάρκο Αρντεμάνι και Νατάσα Λουζέντι | Φεντερίκα Τζεντίλε | [51][52] | |
2014 | Λίνους και Νίκολα Σαβίνο | Μάρκο Αρντεμάνι και Φιλίπο Σολιμπέλο | Λίνους | |
2015 | Φεντερίκο Ρούσο και Βαλεντίνα Κορεάνι (TV) Μάρκο Αρντεμάνι και Φιλίπο Σολιμπέλο (Ράδιο) |
Φεντερίκο Ρούσο | ||
2016 | Φλάβιο Ινσίνα και Φεντερίκο Ρούσο | Κλαούντια Αντρεάτι | ||
2017 | Αντρέα Ντελόγκου και Ντιέγκο Πασόνι | Τζούλια Βαλεντίνα | ||
2018 | Σερένα Ρόσι και Φεντερίκο Ρούσο (TV) Καρολίνα Ντι Ντομένικο και Έμα Στοκχόλμα (Ράδιο) |
Καρολίνα Ντι Ντομένικο και Σαβέριο Ραϊμόντο | ||
2019 | Φλάβιο Ινσίνα και Φεντερίκο Ρούσο (TV) Έμα Στοκχόλμα και Τζίνο Καστάλντο (Ράδιο) |
Φεντερίκο Ρούσο και Έμα Στοκχόλμα | Έμα Στοκχόλμα | [53] |
2021 | Γκαμπριέλε Κόρσι και Κριστιάνο Μαλγκιόγκλιο (TV) Έμα Στοκχόλμα και Τζίνο Καστάλντο (Ράδιο) |
Έμα Στοκχόλμα και Σαβέριο Ραϊμόντο | Καρολίνα Ντι Ντομένικο | |
2022 | Γκαμπριέλε Κόρσι, Κριστιάνο Μαλγκιόγκλιο και Καρολίνα Ντι Ντομένικο (TV) Έμα Στοκχόλμα, Τζίνο Καστάλντο και Σαβέριο Ραϊμόντο (Ράδιο) |
Διευθυντές ορχηστρών
ΕπεξεργασίαΧρονιά | Μαέστρος στο Sanremo[η] | Μαέστρος στη Eurovision | Μουσική διεύθυνση | Σημ. | Ref. |
---|---|---|---|---|---|
1956 | Γκιάν Στελάρι | N/A | [56] | ||
1957 | Αρμάντο Τροβατζόλι | ||||
1958 | Αλμπέρτο Σεμπρίνι | ||||
1959 | Γουίλιαμ Γκαλασίνι | ||||
1960 | Τσίνικο Αντζελίνι | ||||
1961 | Τζιανφράνκο Ίντρα | ||||
1962 | Τσίνικο Αντζελίνι | ||||
1963 | Τζίτζι Τσικελέρο | ||||
1964 | Τζιανφράνκο Μονάλντι | ||||
1965 | Τζιάνι Μαρκέτι | Τζιάνι Φέριο | [θ] | ||
1966 | Άγνωστο | Άντζελο Τζακομάτσι | N/A | [ι] | |
1967 | N/A | Τζιανκάρλο Κιαραμέλο | |||
1968 | |||||
1969 | Έτσιο Λεόνι | ||||
1970 | Μάριο Καπουάνο | [57] | |||
1971 | Ενρίκο Πολίτο | ||||
1972 | Τζιανφράνκο Ρεβέρμπερι | ||||
1973 | N/A | Ενρίκο Πολίτο | |||
1974 | Τζιανφράνκο Μονάλντι | ||||
1975 | Πιερ Νατάλε Μασάρα | ||||
1976 | Μαουρίτσιο Φαμπρίτσιο | ||||
1977 | |||||
1978 | Νικόλα Σαμάλε | ||||
1979 | Όχι μαέστρος | [κ] | |||
1980 | Ντελ Νιούμαν | [58] | |||
1983 | Μαουρίτσιο Φαμπρίτσιο | ||||
1984 | Τζούστο Πίο | ||||
1985 | Φίο Ζανότι | ||||
1987 | Τζιανφράνκο Λομπάρντι | ||||
1988 | Όχι μαέστρος | [κ] | |||
1989 | Μάριο Νατάλε | ||||
1990 | Τζιάνι Μαντονίνι | ||||
1991 | Μπρούνο Κανφόρα | ||||
1992 | Μάρκο Φαλατζάνι | N/A | |||
1993 | Βιτόριο Κόσμα | ||||
1997 | Λούτσιο Φάμπρι | ||||
2011 | Φερδινάρδο Αρνό | Όχι ορχήστρες | |||
2012 | N/A[λ] | ||||
2013 | Φάμπιο Γκουριάν | ||||
2014 | N/A | [μ] | |||
2015 | Καρολίνα Μπουμπίκο | ||||
2016 | Τζουζέπε Βεσίκιο | ||||
2017 | Λούκα Κιαραβάλι | ||||
2018 | Ντιέγκο Καλβέτι | ||||
2019 | Ντάριο Φαϊνι | ||||
2020 | Ροδρίγκο Ντ'Εράσμο | [ν] | |||
2021 | Ενρίκο Μελότσι | ||||
2022 | Καρμέλο Πάτι (βραδιές 1, 3 και 5) Μικιέλε Ζόκα (βραδιά 4) |
Άλμπουμ
Επεξεργασία-
Ο Ντομένικο Μοντούνιο στο Χίλφερσουμ (1958)
-
Η Τζιλιόλα Τσινκουέτι, η πρώτη νικήτρια για την Ιταλία το 1964 .
-
Ο Τότο Κουτούνιο, δεύτερος νικητής για την Ιταλία το 1990 .
-
Ο Ραφαέλ Γκουαλάτσι στο Ντίσελντορφ (2011)
Σημειώσεις και παραπομπές
ΕπεξεργασίαΣημειώσεις
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού του 1956 δεν είναι γνωστά, καθώς μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Ο επίσημος δικτυακός τόπος της Eurovision περιλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα τραγούδια ως δεύτερα.[22]
- ↑ Επαναλαμβάνονται δύο λέξεις στα Αγγλικά.
- ↑ Όχι ημιτελικοί μέχρι το 2003; Η Ιταλία δε συμμετείχε μέχρι το 2011.
- ↑ Η Ιταλία δεν έχει ακόμα διαγωνιστεί σε ημιτελικό για δύο λόγους: δεν έλαβε μέρος στον προκριματικό γύρο του 1996 και είναι μέλος των "Big 5" από τότε που επανήλθε στο διαγωνισμό, το 2011.
- ↑ Περιέχει φράσεις στα Αραβικά.
- ↑ Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
- ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Ιταλοί εκτός αν έχουν σημαία.
- ↑ Ο Φέριο διηύθυνε, επίσης, τις συμμετοχές της Αυστρίας και της Ιρλανδίας.
- ↑ Ο Τζακομάτσι αρχικά εισήχθη για να διευθύνει την ιταλική συμμετοχή, αλλά η ορχήστρα του Λουξεμβούργου δεν το έκανε για ικανοποίηση του τραγουδιστή Ντομένικο Μοντούνιο. Στη συνέχεια, η ιταλική παράσταση συνοδεύτηκε από ένα μικρό σύνολο μουσικών, με τον Τζακομάτσι να παίζει πιάνο. Ως εκ τούτου, η ιταλική συμμετοχή δεν περιείχε τεχνικά την ορχήστρα, αλλά ο Τζακομάτσι πιστώθηκε ακόμα ως μαέστρος της συμμετοχής.
- ↑ 10,0 10,1 Η Ιταλική συμμετοχή ερμηνεύτηκε χωρίς συνοδεία ορχήστρας.
- ↑ Ο Ιταλός εκπρόσωπος επιλέχθηκε από τους διαγωνιζόμενους του Sanremo 2012, όπου ο επιλεγμένος εκπρόσωπος, η Νίνα Τζίλι, συμμετείχε στο Sanremo με το "Per sempre", σε διεύθυνση του Τζουζέπε Βεσίκιο. Η επιλεγμένη της συμμετοχή, το "L'amore è femmina," δεν ήταν συμμετοχή του Sanremo.
- ↑ Η Ιταλική συμμετοχή επιλέχθηκε εσωτερικά.
- ↑ Μπορεί ο Ντιοντάτο να αποδέχθηκε την πρόταση του RAI για την εκπροσώπηση της Ιταλίας στο διαγωνισμό του 2020, αργότερα όμως ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του COVID-19.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 «Sanremo - the festival that inspired Eurovision». Eurovision.tv (στα Αγγλικά). EBU. 8 Φεβρουαρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Bakker, Sietse (31 Δεκεμβρίου 2010). «43 nations on 2011 participants list». Eurovision.tv. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2010.
- ↑ «History - Eurovision Song Contest 1981». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2008.
- ↑ Palmer, Katie (14 Μαΐου 2022). «Eurovision 2022: Double win for Italy after advantage uncovered». Express.co.uk (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2022.
- ↑ «Italy - Eurovision Song Contest». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2021.
- ↑ Hit Parade Italia, chart entry "I Treni di Tozeur"
- ↑ «Sì - lyrics - Diggiloo Thrush». www.diggiloo.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021.
- ↑ Kasapoglou, Yiorgos (7 Μαρτίου 2008). «Italy: Maestro Tempera calls Italy back to Eurovision». ESCToday. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2008.
- ↑ Bakker, Sietse (16 Ιουνίου 2008). «Cutugno: "Italy's absence unfortunate"». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2008.
- ↑ Hondal, Víctor (19 Σεπτεμβρίου 2008). «Italy: Eurovision stars guests on Rai Uno». ESCToday. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2008.
- ↑ Siim, Jarmo (17 Σεπτεμβρίου 2008). «Eurovision stars going to Italy!». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2008.
- ↑ floras, stella (13 Ιανουαρίου 2009). «EBU working for Eurovision full house in 2010». ESCToday. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2009.
- ↑ Bakker, Sietse (2 Δεκεμβρίου 2010). «Italy applied for 2011 Eurovision Song Contest!». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2010.
- ↑ «Occidentali's Karma hits 200 million views on Youtube!». escxtra.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020.
- ↑ «Italy: Mahmood's "Soldi" is now the most-streamed Eurovision song on Spotify». Wiwibloggs. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020.
- ↑ «"Arcade" passes "Soldi" as the most-streamed Eurovision entry on Spotify». ESCXTRA.com (στα Αγγλικά). 29 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ «Måneskin will represent Italy at the Eurovision Song Contest». Eurovision.tv (στα Αγγλικά). EBU. 7 Μαρτίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2022.
- ↑ O'Connor, John Kennedy (2005). The Eurovision Song Contest 50 Years The Official History. London: Carlton Books Limited. ISBN 1-84442-586-X.
- ↑ «Svante Stockselius meets members of OGAE Serbia». Oikotimes. 22 Ιουνίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009.
- ↑ Fulton, Rick (14 Μαΐου 2007). «The East V West Song Contest». Daily Record. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009.
- ↑ «Italy made no motion for Big 5 membership yet». Oikotimes. 3 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2010.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Barclay, Simon (17 Ιουνίου 2010). The Complete and Independent Guide to the Eurovision Song Contest 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1.
- ↑ (25 Μαρτ. 1928 - 22 Φεβρ. 2008)
- ↑ (27 Απρ. 1912 - 2 Ιαν. 1991)
- ↑ (21 Μαρτ. 1936 - 15 Ιουν. 2006)
- ↑ (3 Μαΐου 1951-) 1η φορά
- ↑ (Μικέλε Σκομένια, 29 Σεπ. 1940-)
- ↑ Wesley Johnson (13 Αυγ. 1945-21 Σεπ. 2009)
- ↑ (30 Μαρτ. 1946-)
- ↑ Συγκρότημα που φτιάχτηκε στη Γένουα το 1975. Τα πρώτα μέλη του συγκροτήματος ήταν οι: Πιέρο Κασάνο (13 Σεπ. 1948-), Άλντο Στελίτα (2 Αυγ. 1947-9 Ιουλ. 1998) και Κάρλο Μαράλε (15 Μαρτ. 1952-). Η Αντονέλα Ρουτζιέρο (15 Νοεμ. 1952-) ήταν η πρώτη τραγουδίστρια.
- ↑ (9 Δεκ. 1950-)
- ↑ (21 Οκτ. 1947-)
- ↑ (Κάρλα Μπίσι, 26 Σεπ. 1954-)
- ↑ (29 Σεπ. 1959-)
- ↑ (15 Απρ. 1961-)
- ↑ (28 Απρ. 1961-)
- ↑ (29 Οκτ. 1944-)
- ↑ (27 Ιουλ. 1939-)
- ↑ (5 Ιουν. 1957-)
- ↑ Ντουέτο που συγκροτήθηκε το 1994 συναποτελούμενο από τους Αλεσάντρα Ντρουσιάν (18 Μαΐου 1969-) και Φάμπιο Ρίτσι (5 Σεπ. 1965-).
- ↑ (Εμανουέλα Μαρόνε, 25 Μαΐου 1984-)
- ↑ «Winners of the Marcel Bezençon Awards 2015». eurovision.tv. 25 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Winners of the Marcel Bezençon Awards 2017». eurovision.tv. 14 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Here are the winners of the 2019 Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 18 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Cobb, Ryan (21 Απριλίου 2017). «Analysing ten years of OGAE voting: "Underneath the fan favourite bias is a worthwhile indicator"». escxtra.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Gallagher, Robyn (30 Απριλίου 2017). «OGAE Poll 2017 final results: Italy confirmed as winner, Belgium second, Sweden third». Wiwibloggs. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Herbert, Emily (30 Απριλίου 2019). «Eurovision 2019: Italy Wins OGAE Poll 2019». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Granger, Anthony (10 Νοεμβρίου 2019). «Italy: Nicola Caligiore to Step Down as Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Granger, Anthony (14 Μαΐου 2020). «Italy:Simona Martorelli Named as New Head of Delegation». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2020.
- ↑ «Enrico Ruggeri Sole d'Europa Eurofestival 1993». youtube.com. 26 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ «Natascha Lusenti affiancherà Ardemagni-Solibello nel commento all'Eurovision 2013» (στα Ιταλικά). Eurofestival.ws. 5 Απριλίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2013.
- ↑ Gordon Roxburgh (18 Μαΐου 2013). «Good evening Malmö - Voting order revealed». Eurovision.tv. European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2013.
- ↑ https://www.rai.it/dl/doc/1557818030923_RDTV_13maggio_down.pdf (pagina 14)
- ↑ «Eurovision 2021: Date e dove vederlo. Quando sono i Maneskin». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2021.
- ↑ Lombardini, Emanuele (29 Μαρτίου 2022). «Eurovision 2022: Carolina Di Domenico al commento insieme a Corsi e Malgioglio». Eurofestival News (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαρτίου 2022. Ανακτήθηκε στις 30 Μαρτίου 2022.
- ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6.
- ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9.
- ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ΕπεξεργασίαΕπιπλέον λινκ
Επεξεργασία- Italian Eurovision Website
- Esc-Time.com - Italian website daily updated about Eurovision
- Βαθμοί προς και από την Ιταλία Αρχειοθετήθηκε 2017-02-16 στο Wayback Machine. eurovisioncovers.co.uk