Συνηγορικός σχεδιασμός

Ο συνηγορικός σχεδιασμός (αγγλικά: advocacy planning) αναφέρεται στον αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό σχεδιασμό χάριν ιδιωτικών συμφερόντων, συνήθως αδυνάμων υπο-ομάδων του πληθυσμού μιας πόλης, ιδίως σε περιπτώσεις εναντίωσης σε επιθετικό σχεδιασμό των πολεοδομικών αρχών, κρατικών ιδρυμάτων ή λοιπούς αρμόδιους φορείς. Αφορά ειδικά σχεδιασμένες δράσεις για την αντιμετώπιση ειδικών ζητημάτων ομάδων του πληθυσμού, όπως μειονοτήτων.

Ο όρος εισήχθη στη βιβλιογραφία το 1965 από τον αμερικανό Paul Davidoff. Προέρχεται από τα συνθετικά "συνήγορος" και πολεοδομικός "σχεδιασμός", καθώς συνήθως η ομάδα που θίγεται προσφεύγει στην εκπροσώπησή της από συνήγορο. Εντάσσεται στις προσεγγίσεις σχεδιασµού που έδωσαν έµφαση όχι τόσο στο αντικείµενο, όσο στην εσωτερική «σωµατειακή» οργάνωση, δοµή και αποτελεσµατικότητα των φορέων του σχεδιασµού και διακρίνεται για τον καθοδηγητικό του χαρακτήρα.

Ο συνηγορικός σχεδιασμός μπορεί να εστιάζεται στις περιβαλλοντολογικές και πολεοδομικές συνθήκες που διαμορφώνονται μεταξύ δύο περιοχών, ή ακόμη και σε επίπεδο γειτονιάς και δρόμου. Μελετά τις ανισότητες που μπορεί να διαμορφωθούν μεταξύ του περιβάλλοντος που απολαμβάνει μια ομάδα εις βάρος μιας άλλης. Παρά ταύτα, η μικροσκοπική μελέτη μπορεί να προκαλέσει ευρύτερα προβλήματα στα πλαίσια μιας ευρύτερης κοινότητας που σχετίζονται με ζητήματα αειφόρου ανάπτυξης

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής συνηγορικού σχεδιασμού αποτελεί ο ARCH (Architects' Renewal Committee in Harlem), ένα σωματείο που ιδρύθηκε το 1964 από τον αρχιτέκτονα Richard Hatch.