Τογιοτόμι Χιντεγιόρι
Ο Τογιοτόμι Χιντεγιόρι (豊臣 秀頼, 28 Αυγούστου, 1593 - 4 Ιουνίου, 1615) ήταν γιος και διάδοχος του Τογιοτόμι Χιντεγιόσι, τον στρατηγό, που πρώτος ένωσε όλη την Ιαπωνία. Η μητέρα του, Γιόντο-ντόνο, ήταν ανηψιά του Όντα Νομπουνάγκα.
| Τογιοτόμι Χιντεγιόρι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | 豊臣秀頼 (Ιαπωνικά) |
| Γέννηση | 29 Αυγούστου 1593[1] Κάστρο της Οσάκα |
| Θάνατος | 4 Ιουνίου 1615 Κάστρο της Οσάκα |
| Αιτία θανάτου | μαχαίρωμα |
| Συνθήκες θανάτου | αυτοκτονία |
| Τόπος ταφής | Κάστρο της Οσάκα και Seiryō-ji |
| Χώρα πολιτογράφησης | Σογκουνάτο Τοκουγκάβα Ιαπωνία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Σαμουράι |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Senhime Icha |
| Τέκνα | Tenshūni Toyotomi Kunimatsu Guen |
| Γονείς | Τογιοτόμι Χιντεγιόσι και Γιόντο-ντόνο |
| Αδέλφια | Χασίμπα Χιντεκάτσου Toyotomi Tsurumatsu |
| Οικογένεια | Toyotomi clan |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | πολιορκία της Οσάκα |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | ντάιμγιο Naidaijin (1603–1605) Udaijin (1605–1607) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Νεανικά χρόνια Επεξεργασία
Γεννήθηκε το 1593, και ήταν ο δεύτερος γιος του Χιντεγιόσι. Η γέννηση του Χιντεγιόρι δημιούργησε ένα πιθανό πρόβλημα διαδοχής. Για να το αποφύγει, ο Χιντεγιόσι εξόρισε τον ανιψιό του και διάδοχό του Χιντετσούγκου στο όρος Κόγια και στη συνέχεια τον διέταξε να αυτοκτονήσει τον Αύγουστο του 1595. Τα μέλη της οικογένειας του Χιντετσούγκου, που δεν ακολούθησαν το παράδειγμά του δολοφονήθηκαν στη συνέχεια στο Κιότο, συμπεριλαμβανομένων 31 γυναικών και πολλών παιδιών [2] και επίσης της κόρης του Μογκάμι Γιοσιάκι. Ο Χιντεγιόσι αρνήθηκε να χαρίσει τη ζωή της κόρης του Γιοσιάκι, η οποία μόλις είχε φτάσει στο Κιότο, για να γίνει η παλλακίδα του Χιντετσούγκου και δεν είχε ακόμη γνωρίσει τον μέλλοντα σύζυγό της.
Όταν ο Χιντεγιόσι πέθανε το 1598, οι πέντε αντιβασιλείς, που είχε ορίσει να κυβερνούν στη θέση του Χιντεγιόρι άρχισαν να συναγωνίζονται μεταξύ τους για την εξουσία. Ο Τοκουγκάβα Ιεγιάσου κατέλαβε τον έλεγχο το 1600, μετά τη νίκη του επί των άλλων στη Μάχη της Σεκιγκαχάρα. Ο κανονισμένος γάμος του Χιντεγιόρι με τη Σένχιμε, την επτάχρονη εγγονή του Ιεγιάσου, σχεδιάστηκε για να μετριάσει τη διχόνοια και τη συνωμοσία της φυλής Τογιοτόμι. [3] Σε αυτήν την περίοδο, το οκτάχρονο αγόρι εξασκούσε την καλλιγραφία με φράσεις, που επιθυμούσαν την ειρήνη σε όλο τον κόσμο. [4]
Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, ο Χιντεγιόρι ήταν τώρα ένας νεαρός νταϊμιό, που ζούσε στο Κάστρο της Οσάκα, γιος και νόμιμος διάδοχος του Τογιοτόμι Χιντεγιόσι . Ωστόσο, ο Τοκουγκάβα Ιεγιάσου συνέχισε να βλέπει τον νεαρό Χιντεγιόρι ως πιθανή απειλή. Πολλοί σαμουράι, που αντιτάχθηκαν στον Ιεγιάσου συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Χιντεγιόρι, ισχυριζόμενοι ότι ήταν ο νόμιμος ηγεμόνας της Ιαπωνίας.
Σύγκρουση με τον Ιεγιάσου Επεξεργασία
Ο Ιεγιάσου βρήκε λάθος στην τελετή έναρξης ενός ναού, που έχτισε ο Χιντεγιόρι. Ήταν σαν να προσευχήθηκε για τον θάνατο του Ιεγιάσου και την καταστροφή της φυλής Τοκουγκάβα . Ο Ιεγιάσου διέταξε τον Χιντεγιόρι να φύγει από το Κάστρο της Οσάκα, αλλά όσοι ήταν στο κάστρο αρνήθηκαν και κάλεσαν τους σαμουράι να συγκεντρωθούν μέσα στο κάστρο. Στη συνέχεια, το 1614, ο Τοκουγκάβα πολιόρκησε το Κάστρο της Οσάκα εναντίον του Χιντεγιόρι.
Πολιορκία της Οσάκα Επεξεργασία
Οι δυνάμεις του Τοκουγκάβα με επικεφαλής τον Σογκούν Τοκουγκάβα Χιντετάντα επιτέθηκαν στο Χιντεγιόρι στην Πολιορκία της Οσάκα τον χειμώνα του 1614, γνωστή ως "η χειμερινή πολιορκία της Οσάκα". Η επίθεση απέτυχε, αλλά ο Χιντεγιόρι αναγκάστηκε να υπογράψει ανακωχή και να διαλύσει την άμυνα του οχυρού του στο Κάστρο της Οσάκα.
Τον Απρίλιο του 1615, ο Ιεγιάσου έλαβε είδηση ότι ο Τογιοτόμι Χιντεγιόρι συγκέντρωνε ακόμη περισσότερα στρατεύματα από τον προηγούμενο Νοέμβριο και ότι προσπαθούσε να σταματήσει το γέμισμα της τάφρου του Κάστρου της Οσάκα. Οι δυνάμεις του Τογιοτόμι άρχισαν να επιτίθενται στα στρατιωτικά σώματα των δυνάμεων του Σόγκουν κοντά στην Οσάκα. Στις 5 Ιουνίου 1615, ο Τοκουγκάβα επιτέθηκε στο κάστρο της Οσάκα, γνωστό ως "η θερινή πολιορκία της Οσάκα", καθώς οι δυνάμεις του Τογιοτόμι άρχισαν να χάνουν τη μάχη, μια μικρότερη δύναμη με επικεφαλής απευθείας από τον Χιντεγιόρι απομακρύνθηκε από το Κάστρο της Οσάκα πολύ αργά και κυνηγήθηκε πίσω στο κάστρο από τους εχθρούς, που προέλαυναν. Δεν υπήρχε χρόνος, για να στηθεί μια σωστή άμυνα του κάστρου, και σύντομα πυρπολήθηκε και χτυπήθηκε από τα πυρά του πυροβολικού. Ο Χιντεγιόρι και η μητέρα του διέπραξαν σεππούκου και η τελευταία μεγάλη εξέγερση ενάντια στην κυριαρχία του Τοκουγκάβα για άλλα 250 περίπου χρόνια έλαβε τέλος. Η χήρα του ξαναπαντρεύτηκε αλλά αργότερα έγινε βουδίστρια καλόγρια.
Ιστορικό πλαίσιο Επεξεργασία
Σύμφωνα με το Η Ιστορία της Ιαπωνίας κατά τη διάρκεια του αιώνα της πρώιμης εξωτερικής επικοινωνίας του Τζέιμς Μέρντοχ, [5] που βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στα έργα πολλών ιαπωνικών πηγών (του Νιχόν Σόκι, Μιγιόσι-Κι, και πολλών άλλων) καθώς και βασισμένη σε μεγάλο βαθμό στα γραπτά των Ιησουιτών, τις ετήσιες επιστολές τους, τις επιστολές του Γουίλ Άνταμς και τα ημερολόγια των Ολλανδών συντρόφων του Άνταμς, τα γεγονότα του θανάτου του Χιντεγιόρι και η τελική πτώση του Κάστρου της Οσάκα ήταν ακριβώς έτσι. – Ο Σανάντα Γιουκιμούρα ήταν ειδικός στην τακτική της κορυφαίας μάχης έξω από τις πύλες της Οσάκα. Αναγνωρίζοντας ότι είχαν ένα σοβαρό αριθμητικό μειονέκτημα, αποφάσισαν να επιχειρήσουν μια τακτική πρόκλησης έκπληξης και σύγχυσης στο στρατόπεδο Τοκουγκάβα. Αυτό επρόκειτο να πραγματοποιηθεί, αφού πρώτα, ο καπετάνιος της Οσάκα Ακάσι Μορισίγκε, που βρισκόταν πίσω από την εμπροσθοφυλακή του Τοκουγκάβα, η οποία στη συνέχεια θα δεχόταν την αιφνιδιαστική επίθεση του Ακάσι, θα έπεφτε στον Ακάσι, επιτρέποντας στον Σανάντα με τα στρατεύματά του και στον Μόρι Κατσουνάγκα, ο οποίος ήταν επικεφαλής των ρονίν της Οσάκα, να πέσουν στο μέτωπο του Τοκουγκάβα. Όταν η σύγχυση ήταν στο αποκορύφωμά της, ο Χιντεγιόρι θα είχε βγει έξω από το κάστρο της Οσάκα με τα στρατεύματά του και θα ήταν θεωρητικά το τελευταίο χτύπημα για τους Τοκουγκάβα.
Αυτό που συνέβη, σύμφωνα με τον Μέρντοχ, ήταν ότι ο Ακάσι δεν μπόρεσε να περάσει πίσω από τα στρατεύματα του Τοκουγκάβα, αφού είχε ανακαλυφθεί και ήταν απασχολημένος, πριν να βγει από τις γραμμές. Τα σχέδια κατέρρευσαν, αφού οι ρονίν του Μόρι, πάντα πρόθυμοι να πολεμήσουν, ξεκίνησαν να πυροβολούν στις τάξεις του Τοκουγκάβα, μη περιμένοντας τον Σανάντα (ο οποίος υπηρετούσε ως Διοικητής της μάχης, εκτός του ότι ήταν ο οργανωτής της τακτικής της μάχης), για να τους δώσει την εντολή να το πράξουν. Ο Σανάντα είπε αμέσως στους ρονίν να σταματήσουν, αλλά αυτοί απλώς διπλασίασαν τις προσπάθειές τους. Ο Μόρι Κατσουνάγκα, αποφασίζοντας να εκμεταλλευτεί την προθυμία των ρονίν, αποφάσισε στη συνέχεια να τους προωθήσει. Μετά από αυτό, ο Σανάντα συνειδητοποίησε ότι για να διατηρήσει οποιαδήποτε δομή του αρχικού του σχεδίου, θα έπρεπε επίσης να συμμετάσχει μαζί με τους ρονίν. Αποφάσισε τότε να ξεκινήσει δίπλα στη δύναμη του Κατσουνάγκα, κατευθείαν στους Τοκουγκάβας, ενώ έστειλε έναν αγγελιοφόρο στο Χιντεγιόρι, για να βγει έξω εκείνη τη στιγμή αντί για λίγο αργότερα όπως είχε αποφασιστεί στο σχέδιο.
Ο Χιντεγιόρι άρχισε να κινείται με τα στρατεύματά του, για να φύγει από την Οσάκα. Εν τω μεταξύ, τα στρατεύματα της Οσάκα τα πήγαιναν αρκετά καλά παρά το αριθμητικό μειονέκτημα. Έχει μάλιστα ειπωθεί, στο βιβλίο του Μέρντοχ, όπως λέει σε ένα απόσπασμα από μια επιστολή ιεραποστόλων σχετικά με το γεγονός (υπήρχαν αρκετοί μέσα στο κάστρο της Οσάκα σε αυτό το σημείο) ότι η επίθεση στην Οσάκα ήταν στην πραγματικότητα αρκετά επιτυχημένη και οδήγησε τους στρατιώτες του Τοκουγκάβα πίσω αρκετά ταχέως. Το σχέδιο δημιουργίας σύγχυσης του Τοκουγκάβα λειτούργησε και σύμφωνα με τους Ιησουΐτες, ο ίδιος ο Ιεγιάσου, που χρησίμευε ως η απόλυτη ενίσχυση της κεντρικής δύναμης, είχε πει στους άντρες του να τον σκοτώσουν, εάν η νίκη φαινόταν κοντά. Όχι μόνο το έγραψαν αυτό οι Ιησουΐτες, αλλά, σε μια άλλη αφήγηση, ο Μέρντοχ δηλώνει ότι ο Ιεγιάσου είχε τουλάχιστον για κάποιο διάστημα σχέδια για σεππούκου, επειδή η νίκη φαινόταν να του ξέφευγε.
Σύμφωνα με τον Σίμπολντ, σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, καθώς ο Χιντεγιόρι έφευγε από την Οσάκα, για να μπει στη μάχη, ο Ιεγιάσου έστειλε στην Οσάκα τον γιο του καπετάνιου της Οσάκα Όνο Χαρουνάγκα, που ήταν όμηρος των Τοκουγκάβα. Ο γιος του Όνο Χαρουνάγκα μπήκε στο κάστρο και έστειλε αμέσως ένα γράμμα από τον Τοκουγκάβα στον πατέρα του. Το γράμμα έλεγε «Μην αφήσετε τον Χιντεγιόρι να φύγει από το κάστρο. Στο κάστρο είναι μια συνωμοσία και μόλις το αφήσει ο Χιντεγιόρι θα δεχτεί επίθεση από τα μετόπισθεν». Εξαιτίας αυτής της επιστολής, σύμφωνα με τον Σίμπολντ, το μέρος του σχεδίου του Χιντεγιόρι απέτυχε. Ήταν μόλις έτοιμος να φύγει, όταν του ανακοινώθηκε το περιεχόμενό του, και σε αυτό το σημείο, καθυστέρησε να μπει στη μάχη.
Τελικά, παρά την αγριότητα και τις αρχικές νίκες των στρατευμάτων της Οσάκα, το αριθμητικό πλεονέκτημα των δυνάμεων του Τοκουγκάβα αποδείχθηκε υπερβολικό. Σύμφωνα με το Νιχόν Σένσι:
«Ο Χιντεγιόρι, όταν έλαβε πληροφορίες για την ήττα του ρονίν του, είπε: "Ο θάνατος είναι αυτό, που ήμουν έτοιμος να συναντήσω εδώ και πολύ καιρό" και ήταν έτοιμος να φύγει από το κάστρο, για να δώσει την τελευταία του μάχη όταν τον σταμάτησε ο Χαγιάμι, ένας από τους επτά καπετάνιους του, ο οποίος προέτρεψε ένας αρχιστράτηγος να μην εκθέσει το πρόσωπό του ανάμεσα στους ανάμεικτους νεκρούς. Αφήστε τον Χιντεγιόρι να υπερασπιστεί το κάστρο μέχρι το τέλος. Όταν έπεσε, θα ήταν ώρα να λάβει μια απόφαση!».
Και μέσα στο χάος που ακολούθησε, ο Χιντεγιόρι οπισθοχώρησε. Το κάστρο πυρπολήθηκε και ακολούθησε γενικό χάος. Αυτός ο Χαγιάμι, ένας από τους επτά καπετάνιους του, οδήγησε τελικά τον Χιντεγιόρι, τη σύζυγό του, την κόρη του σόγκουν και εγγονή του Ιεγιάσου, και τη μητέρα του, Γιοντογκίμι, σε ένα προστατευμένο φυλάκιο στο κάστρο. Από εδώ, η σύζυγος του Χιντεγιόρι, η κόρη του σόγκουν, έφυγε για να παρακαλέσει τον πατέρα και τον παππού της να γλιτώσει τον Χιντεγιόρι. Σύμφωνα με τον Μέρντοχ, όταν τελικά αυτή έφτασε στον σογκούν, Χιντετάντα, της έκανε παρατήρηση ψυχρά: "Γιατί δεν πεθαίνεις με τον άντρα σου;" που ήταν συνηθισμένο. Ωστόσο, ο Ιεγιάσου προσποιήθηκε συμπόνια και έδωσε εντολή στους καπετάνιους του Τοκουγκάβα, Ιί και Άντο, να φροντίσουν για την ασφαλή υποχώρηση του Χιντεγιόρι.
Ο Χιντεγιόρι, ωστόσο, παρέμεινε στο φυλάκιο με τη μητέρα του και, έχοντας στείλει αποστολές στον Ιεγιάσου και στον Χιντετάντα, περίμενε απάντηση. Δεν του δόθηκε καμία απάντηση και, όταν το φυλάκιο πυροβολήθηκε από τις δυνάμεις του Ιί και του Άντο, φέρεται να αυτοκτόνησε τελετουργικά και το φυλάκιο καταστράφηκε.
Αν και ο Ιί είχε επιφορτιστεί με την ασφαλή υποχώρηση του Χιντεγιόρι, όταν, λίγο μετά, ο Ιί είχε αναφέρει τις υποθέσεις στον Ιεγιάσου και είπε ότι υπερέβαινε τις εντολές, που του είχαν δοθεί και, στη συνέχεια, ζήτησε από τον Ιεγιάσου να τον τιμωρήσει ανάλογα, σύμφωνα με το βιβλίο του Μέρντοχ, ο Ιεγιάσου απλώς έγνεψε καταφατικά χωρίς να πει τίποτα και ο Ιί έφυγε μπροστά από τον Ιεγιάσου. Αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Ιί έλαβε μια αύξηση στα έσοδά του στο Χικόνε, στο Όμι, με το ποσό να ανέρχεται από 180.000 koku σε 230.000 koku και, αργότερα, το 1617 σε 280.000 koku.
Οικογένεια Επεξεργασία
- Πατέρας: Τογιοτόμι Χιντεγιόσι
- Μητέρα: Γιόντο-ντόνο
- Σύζυγος: Σένχιμε
- Παλλακίδες:
- Ίτσα νο Κάτα
- Όιβα νο Κάτα, κόρη της Ναρίτα Γκοχεϊσουκέναο
- Οκόγκο νο Τσουμπόνε
- Παιδιά:
- Τογιοτόμι Κουνιμάτσου (1608–1615) από την Οβάκι νο Κάτα
- Τενσούνι (1609–1645) από την Όιβα νο Κάτα
- Τογιοτόμι Μοτομάρου (π. 1688) από την Ίτσα νο Κάτα
- Τογιοτόμι Τοκιμάρου
Σημειώσεις Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Toyotomi-Hideyori. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Berry 1982, pp. 217–223
- ↑ Watsky, Andrew Mark. (2004). Chikubushima: Deploying the Sacred Arts in Momoyama Japan, p. 199., σ. 199, στα Google Books
- ↑ Narayan, R. K. "Speaking Of Books: Tea With Kawabata; Kawabata," New York Times. September 14, 1969.
- ↑ Murdoch, James (1903). A History of Japan During the Century of Early Foreign Intercourse (1542–1651). Kobe, Japan: Office of the "Chronicle".
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Morita Kyōji 森田恭二 (2005). Higeki no hīrō Toyotomi Hideyori悲劇のヒーロー豊臣秀頼. Οσάκα: Izumi Shoin 和泉書院.
- Morrell, Sachiko Kaneko & Robert E. Morrell. Zen Sanctuary of Purple Robes: Ιαπωνική μονή Tokeiji από το 1285 . Albany, NY: State University of New York Press, 2006
- Rozmus, Lidia & Carmen Sterba (συντάκτες). The Moss at Tokeiji: A Sanctuary in Kamakura that Changed Women's Lives (1285–1902) . Santa Fe, NM: Deep North Press, 2010
- Watsky, Andrew Mark. (2004). Chikubushima: Ανάπτυξη των Ιερών Τεχνών στο Momoyama Japan . Seattle: University of Washington Press .(ISBN 978-0-295-98327-1)ISBN 978-0-295-98327-1 ;OCLC 52127871