Βικιπαίδεια

ΦΚ Ρουέν

γαλλική ποδοσφαιρική ομάδα

Η Φουτμπόλ Κλαμπ ντε Ρουέν 1899 (ή απλώς ΦΚ Ρουέν) είναι μια γαλλική ποδοσφαιρική ομάδα, με έτος ίδρυσης το 1899 και με έδρα την πόλη Ρουέν, στην Άνω-Νορμανδία.

ΦΚ Ρουέν
Επίσημη ονομασίαΦουτμπόλ Κλαμπ ντε Ρουέν 1899
Σύντομο όνομαΡουέν
ΠροσωνύμιοLes Diables Rouges (Οι Κόκκινοι Διάβολοι)
Ίδρυση1899
ΈδραΡουέν, Γαλλία
ΣτάδιοΣταντ Ρομπέρ-Ντιοσόν, Λε Πετί-Κεβιγί[1]
Πρόεδρος Τιερί Γκραντουρκό
Προπονητής Ντιντιέ Ολέ-Νικόλ
ΠρωτάθλημαΝασιονάλ
Ιστότοποςwww.fcrouen.net
Πρώτη εμφάνιση
Commons page Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα
wikidata (π • σ • ε )

Από τα πρώτα της χρόνια, η ομάδα κατάφερε να επιβληθεί ως η κυριότερη αντίπαλος στη Νορμανδία της Χάβρης ΑΚ, μία εκ των κορυφαίων ομάδων στη Γαλλία εκείνη την εποχή. Υπό την ηγεσία του προέδρου-ιδρυτή της Ρομπέρ Ντιοσόν, η ΦΚ Ρουέν εγκαταστάθηκε, από τη δεκαετία του 1910 κιόλας, σε κανονικό γήπεδο ποδοσφαίρου, το « Bruyères » (μελλοντικό Σταντ Ρομπέρ-Ντιοσόν), ενώ έφτασε ως την τελική φάση του Γαλλικού Πρωταθλήματος του 1913 και του Κυπέλλου Γαλλίας το 1925.

Το 1933, οι δύο μεγάλοι σύλλογοι της Άνω-Νορμανδίας επέλεξαν να γίνουν επαγγελματικοί και εντάχθηκαν, έτσι, στη Β’ Εθνική Κατηγορία της Γαλλίας. Οι Rouennais κατέκτησαν τη διοργάνωση το 1936, παίρνοντας έτσι την άνοδο για την ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου, όπου και κατέλαβαν δύο φορές την τέταρτη θέση. Η ομάδα της Ρουέν μετρούσε, τότε, στις τάξεις της πολλούς διεθνείς με τη Γαλλία και την Αυστρία, μεταξύ των οποίων και ο Ζαν Νικολά, πρώτος σκόρερ της Εθνικής. Νικήτρια του γαλλικού πρωταθλήματος το 1945 (ένας τίτλος που δεν έχει αναγνωριστεί από την Ομοσπονδία), η ομάδα γνώρισε μια χρυσή περίοδο τη δεκαετία του 1960, όταν τερμάτισε δύο φορές στην τέταρτη θέση του πρωταθλήματος και αντιμετώπισε την Άρσεναλ στη φάση των 16 του Κυπέλλου Εκθέσεων της σεζόν 1969-1970. Οι « Diables Rouges », όπως αποκαλούνται λόγω του χρώματος της εμφάνισής τους, συμμετείχαν επί 19 σεζόν στο πρωτάθλημα της Α’ Κατηγορίας.

Ούσα αποδυναμωμένη από τις συχνές οικονομικές της δυσκολίες, που ανάγκασαν τον Δήμο της Ρουέν να επέμβει πάνω από μία φορά, η ΦΚ Ρουέν υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην Γ’ Κατηγορία το 1986, μετά από δύο συνεχόμενους υποβιβασμούς. Παρά τη θέληση και το όραμα των διοικούντων της, η ομάδα, έκτοτε, αδυνατεί να επανέλθει στην ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου. Η τραγική κατάληξη της σεζόν 1992-1993, που βρήκε τους Rouennais να χάνουν την άνοδο, που είχαν σχεδόν εξασφαλισμένη, σήμανε την απαρχή ενός κατήφορου : υποβιβασμένη το 1994, αποσύρθηκε από το πρωτάθλημα την επόμενη σεζόν, αναγκαζόμενη, ως αποτέλεσμα, να της αφαιρεθεί το επαγγελματικό τηγς καταστατικό και να υποβιβαστεί στη Νασιονάλ 2, την Δ’Κατηγορία του γαλλικού ποδοσφαίρου. Μια νέα απόσυρση από το πρωτάθλημα το 1997, βύθισε την ομάδα της Άνω-Νορμανδίας στο CFA2. Τη σεζόν 2003-2004, οι Rouennais πραγματοποίησαν μια σύντομη παρουσία στη Λιγκ 2, και στη συνέχεια επέστρεψαν στο Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα Γαλλίας. Μετά από τέσσερεις σεζόν σε αυτό το επίπεδο, η ΦΚ Ρουέν προβιβάστηκε το 2009 στη Νασιονάλ, όπου αγωνίζεται έκτοτε, με την ελπίδα μιας μόνιμης επιστροφής στη Λιγκ 2.

Από τις 24 Μαΐου 2012, πρόεδρός της είναι ο Τιερί Γκραντουρκό.

Ιστορία Επεξεργασία

Οι απαρχές της ΦΚΡ (1899-1933) Επεξεργασία

Κατά το 1896, η Άνω-Νορμανδία δεν μετρούσε παρά ελάχιστες ποδοσφαιρικές ομάδες, μεταξύ των οποίων η ΑΚ Χάβρη (η « HAC ») και η ΦΚ Ντιεπουά. Ένας έμπορος από τη Ρουέν, ο Μ. Γουίλινγκ, ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει από την Αγγλία, εισήγαγε με τη σειρά του την πρακτική του ποδοσφαίρου στην πόλη, σε μια εποχή, κατά την οποία, υπήρχε μονάχα το ράγκμπι ως άθλημα (οι Francs-Joueurs του Lycée Corneille αθλούνταν στο ράγκμπι από το 1890[2]). Με τη βοήθεια του Μ. Μαρεσάλ, ίδρυσε μια πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα, με την ονομασία « Football Club Rouennais », στην οποία ήρθαν να προστεθούν και δύο άλλες ομάδες της ευρύτερης περιοχής : η ΟΣ Σοτβιγιέζ και η Ουνιόν Σπορτίβ Ρουεναίζ, η οποία είχε ιδρυθεί από μαθητές της Ανωτάτης Σχολής της Ρουέν (μεταξύ των οποίων οι Ρομπέρ Ντιοσόν, Υράρ και Κουζινάρ)[3].

 
Η ομάδα της ΦΚ Ρουενναί το 1913.

Ώστε να είναι σε θέση να ανταγωνιστούν τις καλύτερες ομάδες της περιοχής, οι τρεις αυτές ομάδες αποφάσισαν να συγχωνευτούν σε μία ενιαία[c 1] : στις 10 Ιουλίου 1899, ο περιφερειάρχης της Σεν Ανφεριέρ υπέγραψε τη «γέννηση» του σωματείου « Φουτμπόλ Κλαμπ Ρουενναί », το οποίο ήταν επικεντρωμένο στην πρακτική του ποδοσφαίρου[s 1]. Ο Ραούλ Υράρα ήταν ο πρώτος της πρόεδρος. Η ομάδα της Ρουέν έγινε, σύντομα, μία από τις κυριότερες αντιπάλους των ομάδων της Χάβρης, με σημαντικότερη εξ αυτών την ΑΚ Χάβρη, η οποία υπήρχε, ως ποδοσφαιρικό σωματείο, από το 1894. Το 1901, οι Rouennais αναδείχτηκαν φιναλίστ στο νεοσυσταθέν Πρωτάθλημα USFSA της Νορμανδίας[4] απέναντι στη Χάβρη, κάτοχο του τίτλου. Το 1902, εντάχθηκε στην ομάδα ένας παλιός Σκωτσέζος ποδοσφαιριστής της Σταντάρ Ατλετίκ Κλαμπ του Παρισιού, σε ηλικία 33 ετών : ο Άνταμ Φέρις[5]. Πέραν των ποδοσφαιρικών του ικανοτήτων, ο τελευταίος, βοήθησε την ομάδα και με την πολύτιμη εμπειρία του, καθώς και με τις προσωπικές επαφές του με ανθρώπους του ποδοσφαίρου[c 2]. Το 1903, η Σταντ Φρανσαί, μία από τις καλύτερες ομάδες της γαλλικής πρωτεύουσας εκείνη την περίοδο, γνώρισε τη συντριβή με σκορ 6-0 σε φιλικό αγώνα από τη Ρουέν[c 1].

Ο αρχηγός της ομάδας, Ρομπέρ Ντιοσόν έγινε για πρώτη φορά πρόεδρός της το 1906, παραμένοντας, ωστόσο, παίκτης, κι ενώ η ομάδα προσπαθούσε, εκείνη την περίοδο, να επεκταθεί και σε άλλα αθλήματα, υπό την επωνυμία « Σπορτίνκ Κλαμπ Ρουενναί », όνομα που κράτησε για χρονικό διάστημα μόλις μίας σεζόν[c 1]. Αντικαθιστώμενος από τον τερματοφύλακα Μωρίς Κουζινάρ, επανήλθε στο αξίωμα το 1908, παραμένοντας σε αυτό για διάστημα σαράντα ετών[6]. Στις 23 Μαρτίου, η ΦΚ Ρουέν κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο απέναντι στην Ουνιόν Ατλετίκ ντυ Λυσέ Μαλέρμπ Καέν, πρωταθλήτριας-ομάδας της Κάτω-Νορμανδίας, στον τελικό του πρωταθλήματος USFSA της Νορμανδίας, όπου πήρε τη θέση της Λε Αβρ Σπορ[c 1]. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, η ομάδα επέλεξε να μετακομίσει σε νέα έδρα, το « Petit-Trianon », το οποίο βρισκόταν στη rue d'Elbeuf της Ρουέν[s 2].

 
Τελικός του Πρωταθλήματος Γαλλίας USFSA του 1913 μεταξύ της ΦΚ Ρουέν και της ΣΕ Μαρσέιγ

Το 1910, ξεκίνησε για την ΦΚ Ρουέν μια περίοδος μεγάλων επιτυχιών, κατακτώντας, μεταξύ άλλων, για πρώτη φορά στην ιστορία της το Πρωτάθλημα Νορμανδίας USFSA, διοργάνωση που για πρώτη φορά δεν τελείωσε με ομάδα της πόλης της Χάβρης να την έχει κερδίσει. Γι´αυτή την κατάκτηση χρειάστηκαν και δύο νίκες επί της ΑΚ Χάβρης, εκ των οποίων η μία εντός έδρας (3-2) μπροστά σε αριθμό-ρεκόρ θεατών, ύψους 800 ατόμων[s 3]. Οι « Diables rouges », καθώς άρχισαν να γίνονται, με αυτό το ψευδώνυμο, γνωστοί, διατήρησαν αυτό τον τίτλο επί πέντε συνεχόμενες σεζόν, κερδίζοντας έτσι αντίστοιχο αριθμό συμμετοχών για το Πρωτάθλημα Γαλλίας USFSA[c 2]. Για την πρώτη τους συμμετοχή σε αυτή τη διοργάνωση, οι Rouennais ηττήθηκαν στον πρώτο γύρο από τους παίκτες της Αμιάν ΣΚ (2-1)[4]. Την επόμενη σεζόν, κατάφεραν να πάρουν την "εκδίκησή" τους επί των τελευταίων (6-1), απέκλεισαν, στη συνέχεια, τη Ρασίνγκ Κλαμπ ντε Ρενς (5-1), την Ολιμπίκ Λιλουά (4-1) και αποκλείστηκαν, παρά μόνο, στα ημιτελικά του θεσμού από τη Ρασίνγκ Κλαμπ ντε Φρανς (2-1), με το πέρας μιας αμφίρροπης αναμέτρησης μεταξύ των δύο ομάδων[d 1]. Το 1912, οι Rouennais αποκλείστηκαν στα προημιτελικά της διοργάνωσης από την Ουνιόν Σπορτίβ Τουρκενουάζ. Το 1913, η ομάδα κατόρθωσε να φτάσει στον τελικό του θεσμού, χάρη στις νίκες της επί των Αμιάν, Λιλ και Κλαμπ Ατλετίκ ντε λα Σοσιετέ Ζενεράλ (1-0). Στις 27 Απριλίου, οι Rouennais αντιμετώπισαν, στον τελικό, τη Σταντ Ελβετίκ ντε Μαρσέιγ στο Σταντ ντε Μπουϊγιέρ, μπροστά σε έναν κοινό-ρεκόρ, σε αριθμό, ύψους 6.923 θεατών[d 1], αλλά ηττήθηκαν με σκορ 1-0 στο τέλος της διαδικασίας της παράτασης, κι αυτό παρά τις πολλές ευκαιρίες που είχαν, στη διάρκεια της αναμέτρησης, για να πετύχουν κάποιο τέρμα[s 4]. Ο σύλλογος πήρε τη θέση των Μασσαλών για τη διοργάνωση του Τροφέ ντε Φρανς 1913, θεσμό τον οποίο διοργάνωνε η Γαλλική Συνομοσπονδιακή Επιτροπή, όπου, όμως αποκλείστηκε από την ΒΓΑ Μεντόκ (2-1) στα ημιτελικά. Στη διάρκεια της σεζόν 1913-1914, η ομάδα, η οποία άρχιζε να γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής εκείνη την περίοδο, κατάφερε να αποκτήσει το γήπεδο των Μπρουϊγιέρ, το οποίο εγκαινιάστηκε επισήμως το 1917, και που σύντομα έγινε γνωστό ως ένα από τα ομορφότερα στη χώρα[d 1]. Η έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου θα βάλει, όμως, "φρένο" στην, γεμάτη υποσχέσεις, πορεία της « ΦΚΡ », με την ομάδα, όπως και πολλές εκ των αντιπάλων της, να χάνει πολλούς παίκτες της που είχαν πάει να πολεμήσουν στο Μέτωπο (μεταξύ των οποίων ο Αντρέ Μοντρέιγ) και να αποκτά, για σύντομο χρονικό διάστημα, Άγγλους ποδοσφαιριστές[c 2]. Τον Φεβρουάριο του 1915, ο Φέρις αγωνίστηκε, σε ηλικία μεγαλύτερη των 45 ετών, στον τελευταίο του αγώνα με τη Ρουέν[c 2].

Με τη λήξη του πολέμου, η ΦΚ Ρουέν ξαναβρήκε μια θέση κυρίαρχου στο τοπικό ποδόσφαιρο, σε αυτό συνέβαλε και η κατασκευή κανονικών κερκίδων στο Σταντ ντε Μπρουϊγιέρ, την έδρα της ομάδας, που το κατέστησε, έτσι, μια δύσκολη έδρα[s 2]. Τερματίζοντας πίσω από τη HAC το 1920 και το 1921, η ομάδα της Ρουέν κατέκτησε πέντε τίτλους πρωταθλητή από το 1922 ως το 1929. Το 1922, οι Rouennais τελείωσαν τη σεζόν επικεφαλής της βαθμολογίας, σε ισοβαθμία με τη γειτονική ΟΣ Κεβιγί. Ο τελικός που οργανώθηκε γι´αυτό τον λόγο σε ουδέτερη έδρα έληξε με τους Diables Rouges να βγαίνουν νικητές (1-0)[s 5]. Οι Rouennais ξεκίνησαν, επίσης, να συμμετέχουν στο Κύπελλο Γαλλίας από την τρίτη του έκδοση της σεζόν 1919-1920, όπου επιχείρησαν να πετύχουν την ίδια επιτυχία σε εθνικό επίπεδο με την προηγούμενη γενιά. Πραγματοποίησαν πολύ καλές πορείες, αλλά αποκλείστηκαν τρεις συνεχόμενες χρονιές στα ημιτελικά από τη Ρεντ Σταρ (2-1), την ΦΚ Σετ (1-0) και την Ολιμπίκ Μαρσέιγ (3-1), μεταξύ 1922 και 1924[c 3]. Τον Ιούνιο του 1924, τέσσερα χρόνια μετά την αποχώρηση της τελευταίας στιγμής του τερματοφύλακα Μωρίς Κουζινάρ, ο αμυντικός Ζακ Καρτελού έγινε ο πρώτος παίκτης της ομάδας που να κληθεί στην Εθνική Γαλλίας, με την ευκαιρία ενός αγώνα απέναντι στην Ουγγαρία, ο οποίος διοργανώθηκε στη Χάβρη[s 6]. Λίγους μήνες αργότερα, ήταν σειρά του επιθετικού του συλλόγου, Φελίξ Ποζό να τον ακολουθήσει[s 7].

 
Τελικός του Κυπέλλου Γαλλίας το 1925.

Το 1925, η ΦΚ Ρουέν έφτασε ως τον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας, όπου κλήθηκε να αντιμετωπίσει την ΚΑΣΓ Παρί στο Σταντ ντε Κολόμπ. Στις 26 Απριλίου, η νορμανδική ομάδα άνοιξε το σκορ με τον Μαρσέλ Μπουλανζέ, προτού δεχτεί το τέρμα της ισοφάρισης στη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου. Παρά δύο γκολ που ακυρώθηκαν από τον διαιτητή της συνάντησης, καμία από τις δύο ομάδες δεν κατάφερε να πάρει το προβάδισμα, παρά τις δύο παρατάσεις που έλαβαν χώρα, διάρκειας τριάντα λεπτών η καθεμία[d 1][s 8]. Ένας δεύτερος τελικός οργανώθηκε, τότε, για τις 10 Μαΐου : οι Παριζιάνοι πήραν το προβάδισμα σε δύο περιπτώσεις, αλλά οι Νορμανδοί κατάφεραν να απαντήσουν και στις δύο. Οι τελευταίοι βρέθηκαν και πάλι πίσω στο σκορ, αυτή τη φορά με ένα χτύπημα πέναλτι, χωρίς να καταφέρουν να επανέλθουν, όμως, στον αγώνα[s 9]. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη και οι επόμενες χρονιές αποδείχτηκαν δυσκολότερες, καθώς οι Rouennais εγκατέλειψαν στους αντιπάλους τους τον τοπικό τίτλο του 1926 και του 1928[c 3].

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η ΦΚ Ρουέν ενισχύθηκε με πολλούς νεαρούς ταλαντούχους παίκτες, μεταξύ των οποίων ο Ζαν Νικολά, ο Μπερνάρ Αντουανέτ και ο Ροζέ Ριό, που προέρχονταν από την ομάδα του Λυκείου Κορνέιγ. Τον Μάρτιο του 1930, ο Νικολά, σε ηλικία μόλις 16 ετών, πέτυχε ένα καθοριστικό τέρμα για την ομάδα του απέναντι στη Χάβρη ΑΚ, που είχε ως συνέπεια να της χαρίσει τον τίτλο του πρωταθλητή : αυτή ήταν και η απαρχή μιας μεγάλης καριέρας, στη διάρκεια της οποίας έφτασε να γίνει και ο καλύτερος σκόρερ της Εθνικής Γαλλίας[c 4]. Υπό την καθοδήγηση του Ούγγρου Ζόλταν Βάγκο, ο οποίος έφτασε το 1930, η ΦΚΡ κυριάρχησε στο Πρωτάθλημα Νορμανδίας το 1930, το 1931, το 1932, και έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Γαλλίας της τελευταίας αυτής χρονιάς.

Η γνωριμία με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο (1933-1960) Επεξεργασία

Τον Ιούλιο του 1930, το Εθνικό Συμβούλιο της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου ψήφισε (με 128 ψήφους υπέρ έναντι 20 κατά) τη δημιουργία ενός επαγγελματικού γαλλικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Οι Rouennais κλήθηκαν να συμμετάσχουν στην πρώτη του σεζόν το 1932-1933, όμως απέρριψαν την πρόσκληση στις 14 Μαρτίου 1932, καθώς ο πρόεδρος Ντιοσόν έβλεπε με καχυποψία την εξέλιξη αυτή[s 10][d 1]. Παρά το ερασιτεχνικό καταστατικό της, οι Rouennais αποτέλεσαν μία από τις καλύτερες ομάδες της χώρας[c 4] : τη σεζόν 1932-1933, οι Rouennais κατέκτησαν με χαρακτηριστική άνεση το Πρωτάθλημα Νορμανδίας (δεκατρείς νίκες και μία ισοπαλία σε ανάλογο αριθμό αγώνων), με τους οπαδούς της Χάβρης ΑΚ να φτάνουν στο σημείο, μάλιστα, να βάλουν φωτιά στο ίδιο τους το γήπεδο, το Σταντ ντε λα Καβέ Βερτ έπειτα από μια ήττα με σκορ 6-1 στη διάρκεια του μεταξύ τους ντέρμπι[c 4]. Οι επιδόσεις τους ήσαν τέτοιες που ο Ζαν Νικολά και ο Ροζέ Ριό κλήθηκαν στην Εθνική Γαλλίας στις 12 Φεβρουαρίου 1933 για μια αναμέτρηση απέναντι στην Αυστρία, μία από τι καλύτερες εθνικές ομάδες εκείνης της εποχής[7], τύχη που ανάλογη είχε και ο Μαρσώ Λερμινέ τον Ιούνιο του ιδίου έτους.

 
Πρώτη επαγγελματική ομάδα της ΦΚ Ρουέν (1933).

Στις 26 Μαρτίου 1933, η ΦΚ Ρουενναί τελικώς αποφάσισε να υιοθετήσει με τη σειρά της επαγγελματικό καταστατικό. Εντάχθηκε στο Βόρειο όμιλο της νεοδημιουργηθείσας δεύτερης κατηγορίας[s 11]. Στις 3 Σεπτεμβρίου, οι Rouennais έδωσαν τον πρώτο τους αγώνα απέναντι στην Κλαμπ Φρανσαί : οι Παριζιάνοι υπέστησαν βαριά ήττα με σκορ 12-3, με τον Νικολά να πετυχαίνει έξι τέρματα για τους Νορμανδούς[s 12]. Δύο μήνες αργότερα, για το ντέρμπι απέναντι στη Χάβρη ΑΚ, η οποία είχε γίνει επίσης επαγγελματική, συνολικά 16.040 θεατές μαζεύτηκαν για να παρακολουθήσουν την αναμέτρηση, ένα ρεκόρ για το πρωτάθλημα Γαλλίας[8], στη διάρκεια της οποίας οι Rouennais πήραν τη νίκη με σκορ 5-1, με τον Νικολά να πετυχαίνει τέσσερα τέρματα[s 13]. Τελικά ο σύλλογος τερμάτισε στη δεύτερη θέση πίσω από τη Ρεντ Σταρ, με τις δύο ομάδες να έχουν ίσο αριθμό βαθμών, με τη Ρουέν, όμως, να έχει ένα μειονεκτικό γι'αυτήν goal average (παρά μια υπέρ της διαφορά τερμάτων). Ο Νικολά τερμάτισε πρώτος σκόρερ με 54 τέρματα σε 26 αγώνες. Αγωνιζόμενοι για την απευθείας άνοδο του δεύτερου στη βαθμολογία, οι διοικούντες αρνήθηκαν η ομάδα τους να συμμετάσχει στα μπαράζ ανόδου που διοργάνωνε η Ομοσπονδία, στα οποία οι Νικολά και Ριό, που είχαν κληθεί για το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν θα μπορούσαν να συμμετάσχουν[c 4], και είδαν τελικά τις ΦΚ Μυλούζ και ΡΚ Στρασμπούρ, αντιστοίχως 3ες και 4ες του ομίλου, να παίρνουν την άνοδο για την ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου.

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Coll., 1899-1909 : des pionniers dans la prairie
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Coll., 1910-1919 : la fin d'une époque
  3. ↑ 3,0 3,1 Coll., 1920-1929 : frissons en Coupe de France
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Coll., 1930-1939 : la naissance du professionnalisme
  1. ↑ naissance du FCR Αρχειοθετήθηκε 2015-09-24 στο Wayback Machine., FC Rouen, επίσημη ιστοσελίδα, 22 Σεπτεμβρίου 2011
  2. ↑ 2,0 2,1 les stades du FCR[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, επίσημη ιστοσελίδα, 22 Σεπτεμβρίου 2011
  3. ↑ derby FCR-HAC 1910[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, επίσημη ιστοσελίδα, 22 Σεπτεμβρίου 2011
  4. ↑ Vice-champion de France 1913[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, επίσημη ιστοσελίδα, 22 Σεπτεμβρίου 2011
  5. ↑ Champion de Normandie 1922[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, επίσημη ιστοσελίδα, 22 Σεπτεμβρίου 2011
  6. ↑ Canthelou en bleu[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, επίσημη ιστοσελίδα, 22 Σεπτεμβρίου 2011
  7. ↑ Pozzo en bleu[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, επίσημη ιστοσελίδα, 22 Σεπτεμβρίου 2011
  8. ↑ le FCR en finale de la Coupe[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, επίσημη ιστοσελίδα, 22 Σεπτεμβρίου 2011
  9. ↑ Défaite en finale en 1925[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, επίσημη ιστοσελίδα, 22 Σεπτεμβρίου 2011
  10. ↑ Début du professionnalisme[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, 28 Σεπτεμβρίου 2011
  11. ↑ le FCR professionnel[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, 28 Σεπτεμβρίου 2011
  12. ↑ premier match professionnel[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, 28 Σεπτεμβρίου 2011
  13. ↑ 11 novembre 1933 : Record d'affluence D1/D2 confondues lors du derby FCR HAC[νεκρός σύνδεσμος], FC Rouen, 28 Σεπτεμβρίου 2011
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Coll. 1999, Rouen

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Ministry of Sports: (Γαλλικά) recensement des équipements sportifs, espaces et sites de pratiques en France.
  2. ↑ Résumé de l'historique du Rugby à Rouen, Marc Lannel, 21 Σεπτεμβρίου 2011
  3. ↑ Alfred Wahl, Les Archives du football, Gallimard, 1989 (ISBN 2070716031), p. 44-45, qui cite Foot-Club de Rouen 1969 : Livre d'Or
  4. ↑ 4,0 4,1 (Αγγλικά) France 1892-1919, RSSSF, 22 Σεπτεμβρίου 2011
  5. ↑ Guy Pessiot, Histoire de Rouen: 1900-1939 en 800 photographies online ανάγνωση (αρχείο)
  6. ↑ Le football et Robert Diochon[νεκρός σύνδεσμος], Paris Normandie, 18 Σεπτεμβρίου 2009
  7. ↑ Fiche de France-Autriche 1933 Αρχειοθετήθηκε 2012-07-28 στο Wayback Machine., Γαλλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, 28 Σεπτεμβρίου 2011
  8. ↑ Football : Sète et Fives battus, Rouen vainqueur du Havre, Match, 14 Νοεμβρίου 1933, Emmanuel Gambardella, 21 Δεκεμβρίου 2011

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Collectif, 1899 - 1999 Cent ans de football à Rouen, Les Diables Rouges, Paris Normandie, 1999 online ανάγνωση
  • Foot-Club de Rouen, F.C. Rouen, Livre d'Or, Société européenne de publicité et d'édition, 1969
  • Collectif (sous la direction de Thierry Berthou), Dictionnaire historique des clubs de football français, t. 2, Pages de foot, 1999 (ISBN 2913146023), « Rouen »
  • Roger Biot, Fameux Rouennais, Rouennais fameux, Rouen, PTC, 2005, 203 p. (ISBN 2-35038-011-4), « René Monin « pompier de service » du F.C.R. », p. 131-139

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=ΦΚ_Ρουέν&oldid=9700937"