Φλαβιανός Α΄ Αντιοχείας

Ο Φλαβιανός Α΄ (320 – Φεβρουάριος 404) ήταν Πατριάρχης Αντιοχείας την περίοδο 381-404. Από πρεσβύτερος ακόμη είχε διακριθεί ιδιαίτερα στον αγώνα κατά του Αρειανισμού και μαζί με τον Διόδωρο τον αργότερα επίσκοπο Ταρσού, ανέλαβαν τη διοίκηση της Εκκλησίας της Αντιοχείας, όταν εξορίσθηκε ο Μελέτιος Α΄ Αντιοχείας.

Φλαβιανός Α΄ Αντιοχείας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Φλαβιανός Α΄ Αντιοχείας (Ελληνικά)
Γέννηση	320 (περίπου) Αντιόχεια
Θάνατος	404 (περίπου) Αντιόχεια
Χώρα πολιτογράφησης	Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	αρχαία ελληνικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ιερέας
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Αντιοχείας

Μετά τον θάνατο του Μελετίου στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο (381) ο Φλαβιανός προτάθηκε από τον πανίσχυρο τότε Διόδωρο της Ταρσού ως αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας παρά την αντίθετη γνώμη του Γρηγορίου του Θεολόγου που προωθούσε τον Παυλίνο. Ο Φλαβιανός αναλαμβάνοντας αρχιεπίσκοπος και σ΄όλη την περίοδο της αρχιερατείας του ενίσχυσε το κύρος της Εκκλησίας του παρά την εναντίον του πολεμική των Εβραίων της πόλης του. Στη καταστροφή που συνέβη, των ανδριάντων του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄, ο Φλαβιανός ασκώντας προσωπική επιρροή έπεισε τον Αυτοκράτορα να μη προβεί σε τιμωρία των Αντιοχειανών.

Αλλά και στους αγώνες του εναντίον των αιρετικών Απολλιναριστών και των Μεσαλιανών (για την αντιμετώπισή τους συγκάλεσε σύνοδο το 390), και σε όλο το ποιμαντορικό του έργο, σπουδαιότερος συμπαραστάτης του ήταν ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο οποίος όταν ανέλαβε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης διευκόλυνε την αναγνώριση του Φλαβιανού και από τον Πάπα της Ρώμης Σιρίκιο το 399.

Συγγραφικό έργο

Δεν φαίνεται να ασχολήθηκε συστηματικά με τη συγγραφή λόγω της απορρόφησής του από τα ποιμαντικά καθήκοντα. Αν και κήρυττε συχνα στο εκκλησίασμα, επειδή υπήρχαν άλλοι ικανότεροι αυτού εκκλησιαστικοί ρήτορες τα κηρύγματά του δεν καταγράφηκαν από στενογράφους. Σώζονται ελάχιστα έργα του:

• Περί του μη δειν αναθεματίζειν ζώντας ή τεθνηκότας
• Αποσπάσματα οκτώ, διασωθέντα από τον Θεοδώρητο Κύρου (τα 7 εκ των 8) και τον Λεόντιο Βυζάντιο (το άλλο 1)
• Αποσπάσματα τρία σε συριακή μετάφραση. Εδώ έχουμε χρήση του όρου συνάφεια και όχι του όρου ένωσις για τη συνύπραξη των δύο φύσεων του Χριστού. Η θεία φύση του Λόγου οικοδόμησε ναό για τον εαυτό της και ενοίκησεν εις αυτόν. Η ανθρώπινη φύση συνάπτεται με τη θεότητα, αλλά και οι δύο φύσεις παραμένουν άτρεπτες

Πηγές

• Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, τόμ. 59ος, σελ. 381
• Στυλιανός Παπαδόπουλος: Πατρολογία Γ΄, εκδ. Γρηγόρης, Αθήνα 2010, σσ. 52-53
• Παναγιώτης Χρήστου: Ελληνική Πατρολογία, τόμ. Δ΄, περίοδος θεολογικής ακμής Δ΄ και Ε΄ αιώνες, εκδ. Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2006, σσ. 395-397