Ο Χαϊλέ Σελασιέ A' (αμχαρικά: ቀዳማዊ ኃይለ ሥላሴ, Haile Selassie, προφέρεται: [ˈhaɪlɜ sɨˈlːase] ( ακούστε), Χάιλε Σελάσιε, που σημαίνει «ισχύς, δύναμη της Αγίας Τριάδας»,[12] 23 Ιουλίου 189227 Αυγούστου 1975) υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας της Αιθιοπίας, από τις 2 Νοεμβρίου 1930 έως τις 12 Σεπτεμβρίου 1974,[13] που διακρίθηκε για τoν εκσυγχρονισμό της χώρας του.[14]

Χαϊλέ Σελασιέ Α΄
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
ኃይለ፡ ሥላሴ (Αμχαρικά)
Γέννηση23  Ιουλίου 1892[1][2][3]
Εδζέρσα Γκορ
Θάνατος27  Αυγούστου 1975[4][1][2]
Αντίς Αμπέμπα[4]
Αιτία θανάτουστραγγαλισμός
Συνθήκες θανάτουανθρωποκτονία
Τόπος ταφήςHoly Trinity Cathedral
ΚατοικίαImperial Palace, Addis Ababa
Χώρα πολιτογράφησηςΑιθιοπική Αυτοκρατορία
ΘρησκείαΑιθιοπική Ορθόδοξη Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑμχαρική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός[5]
μονάρχης
Οικογένεια
ΣύζυγοςMenen Asfaw (1911–1962)
ΤέκναΤεναγκνεουόρκ
Άμα Σελασιέ
Ρομανεουόρκ
Ζενεβεουόρκ
Τσεχάι
Μακόνεν
Σάιλε Σελασιέ
ΓονείςΜακόνεν Ουόλντε Μικαέλ και Γεσιμεμπέτ Αλί
ΟικογένειαΣολομανική δυναστεία
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςστρατηγός
Πόλεμοι/μάχεςΒ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΠρόεδρος του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας (1963–1964)
Πρόεδρος του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας (1966–1967)
Αυτοκράτορας της Αιθιοπίας (1930–1974)
Minister of Foreign Affairs of Ethiopia
ΒραβεύσειςΜεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής
Τάγμα του Λευκού Αετού (Πολωνία)
Τάγμα του Λευκού Ρόδου της Φινλανδίας
Τάγμα του Σουβόροφ Α΄ τάξης (11  Ιουλίου 1959)
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Κόνδορα των Άνδεων
Hilal-e-Pakistan (1958)
Τάγμα του Νείλου
Τάγμα του Γιουγκοσλαβικού Μεγάλου Αστέρα
Τάγμα του Αστέρα της Ρουμανίας
United Nations Peace Medal (1972)
Ιπποτικός Μεγαλόσταυρος του Στρατιωτικού Τάγματος του Γουλιέλμου (3  Νοεμβρίου 1954)
Collar of the Order of Pope Pius IX
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Ηλίου του Περού
Μεγαλόσταυρος Ειδικής Τάξης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (6  Νοεμβρίου 1954)
κολάρο του Ανώτατου Τάγματος του Χρυσάνθεμου
Ιππότης του Μεγαλόσταυρου με Κολλάρο του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας
Μέγας Αστέρας του Παράσημου της Τιμής για Υπηρεσίες στη Δημοκρατία της Αυστρίας
Grand Cross of the Sash of the Three Orders[6]
Μεγαλόσταυρος του Στρατιωτικού Τάγματος του Πύργου και του Σπαθιού[6]
Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Μαυρίκιου και Λαζάρου
Order of the Eagle of Zambia
Order of Propitious Clouds[7]
honorary doctor of the University of Bonn
The honorary doctor of Lebanese University
Grand Cross of the Order of the Bath (1924)[8]
Τάγμα του Σωτήρος[9]
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας[10]
Τάγμα του Καρόλου Γ΄ (1971)[11]
Μεγαλόσταυρους ιππότης του Τάγματος του Στέμματος της Ιταλίας
Μεγαλόσταυρος Ιππότης του Τάγματος των Αγίων Μαυρικίου και Λαζάρου
Knight of the Order of the Most Holy Annunciation
Knight Grand Cross of the Colonial Order of the Star of Italy
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφία Επεξεργασία

Το πραγματικό του όνομα ήταν Ταφάρι Μακόνεν [γνωστός και ως Ρας (πρίγκιπας) Ταφάρι][15] και γεννήθηκε στο χωριό Εδζέρσα Γκόρο, κοντά στο Χαράρ. Ήταν γιος του Ρας Μακόνεν, νικητή στην μάχη της Άντουα επί των Ιταλών εισβολέων (1896), κυβερνήτη της επαρχίας του Χαράρ, εμπίστου συμβούλου και εξαδέλφου του αυτοκράτορα Μενελίκ Β'.[16] Εκπαιδεύτηκε από Γάλλους καθολικούς ιεραπόστολους και ήταν στο θρήσκευμα Χριστιανός Ορθόδοξος της Αιθιοπικής Εκκλησίας. Στα τέλη του 1910 με αρχές του 1911 ορίστηκε κυβερνήτης του Χαράρ, αλλά το καλοκαίρι του 1916 ο τότε διάδοχος και εξάδελφός του, Λιτζ Ιάσου (1898 - 1935) τον μετακίνησε στην λιγότερο σημαντική επαρχία της Κέφα.[17] Ωστόσο, αργότερα την ίδια χρονιά, κατόρθωσε κι έγινε αντιβασιλιάς και ανακηρύχθηκε διάδοχος της αυτοκράτειρας Ζαουντίτου, κόρης του Μενελίκ Β', υποσκελίζοντας τον Ιάσου. Το 1928 στέφθηκε βασιλιάς (Νεγκούς) και στις 2 Νοεμβρίου 1930[18], αμέσως μετά το θάνατο της Ζαουντίτου, αυτοκράτορας (Νεγκούσα Νεγκούστ, δηλ. Βασιλεύς των Βασιλέων).[19] Με την άνοδό του στον αυτοκρατορικό θρόνο και αφού εξουδετέρωσε κάποιες εξεγέρσεις τοπικών φυλάρχων υπό τον ρας Γκουκσά, ο Χαϊλέ Σελασιέ έγινε ο τελευταίος ηγεμόνας μιας δυναστείας που θεωρούσε πως έλκει την καταγωγή της στα βιβλικά χρόνια, από το Σολομόντα και τη Βασίλισσα του Σαβά.[20]

Το 1930 κήρυξε την κατάργηση της δουλείας και το 1931 παραχώρησε στη χώρα το πρώτο Σύνταγμα.[21] Προχώρησε, επιπλέον, σε αναμόρφωση κι εκσυγχρονισμό της αιθιοπικής κοινωνίας και του κρατικού μηχανισμού με σειρά δημοσίων έργων, ίδρυση νέων υπουργείων, κεντρικής τράπεζας και ταχυδρομείων, κοπή νέου νομίσματος κ.λπ.[22] Εισήγαγε την Αιθιοπία στην Κοινωνία των Εθνών το 1923 και στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, ενώ υπήρξε επίσης πρωτεργάτης της ίδρυσης του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας το 1963, με έδρα την Αντίς Αμπέμπα.[23]

Εκδιώχθηκε από τους Ιταλούς του Μουσολίνι μετά την κατάκτηση της Αιθιοπίας τον Μάιο του 1936.[24] Toν επόμενο μήνα, εκφώνησε από το βήμα της συνέλευσης της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη τον ιστορικό λόγο του ενάντια στην αποικιοκρατία, την επιθετικότητα των Ιταλών και την εγκληματική χρήση χημικών όπλων πάνω στον άμαχο πληθυσμό από τους εισβολείς.[25] Τον Ιανουάριο του 1942 ηγήθηκε των συμμαχικών δυνάμεων που εισέβαλαν στην Αιθιοπία και στις 5 Μαΐου του ίδιου χρόνιου εισήλθε στην πρωτεύουσα με την υποστήριξη των Βρετανών, θέτοντας έτσι τέλος στην ιταλική φασιστική κατοχή της χώρας του. Η αρχική στάση του έναντι των Ιταλών τον ανέδειξε σε παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και το αμερικανικό περιοδικό Time τον ανακήρυξε "Άνθρωπο της χρονιάς" για το 1935.[26] Από το 1961 έως το 1970 ηγήθηκε του στρατού του στον ανταρτοπόλεμο εναντίον Ερυθραίων αυτονομιστών που, αντιδρώντας σε ένα νόθο δημοψήφισμα το οποίο αποφάνθηκε υπέρ της υπαγωγής της Ερυθραίας στην Αιθιοπία, είχαν συστήσει το "Απελευθερωτικό Μέτωπο Ερυθραίας" κι ενισχύονταν από Άραβες (κυρίως Σύριους) αλλά και Κινέζους, ενώ ο ίδιος ο Σελασιέ χρησιμοποίησε Ισραηλινούς αξιωματικούς για την εκπαίδευση των στρατευμάτων του. Τελικά, στην Άσμαρα εγκαταστάθηκε στρατιωτική κυβέρνηση και η Ερυθραία έγινε επαρχία της Αιθιοπίας[27]. Το Σεπτέμβριο του 1974 ανατράπηκε από τους στρατιωτικούς, μετά από μια διαδικασία ανταρσιών που είχαν ξεκινήσει από το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου,[28] σε μια περίοδο που ο λιμός και τα αυξανόμενα επίπεδα ανεργίας αποτελούσαν κυρίαρχα προβλήματα της χώρας. Πέθανε τον Αύγουστο του 1975. Σύμφωνα με επίσημες πηγές, ο θάνατός του προήλθε από φυσικά αίτια, ωστόσο υπάρχουν ενδείξεις πως στραγγαλίστηκε με διαταγή της κομμουνιστικής κυβέρνησης.[29]

Επισκέψεις στην Ελλάδα Επεξεργασία

Ο Χαϊλέ Σελασιέ, ως αντιβασιλέας, ήλθε για πρώτη φορά την Ελλάδα το 1924.[30]. Συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Α',[31] ενώ παρακολούθησε και παράσταση αρχαίου δράματος στο Ηρώδειο.[32] Ως αυτοκράτορας, την επισκέφθηκε επίσημα τον Ιούλιο του 1954 και περιηγήθηκε σε αρκετά μέρη της (όπως Κέρκυρα, Κεφαλλονιά). Χρηματοδότησε την ανακατασκευή του Νοσοκομείου Μαντζαβινάτειο στο Ληξούρι, για την επισκευή των ζημιών που είχαν προκληθεί από τους σεισμούς του 1953[33]. (Η Κεφαλλονιά ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του Δρα Ιάκωβου Ζερβού, προσωπικού ιατρού του Αυτοκράτορα.)[34] Το 1965 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.[35]

Μεσσίας του Ρασταφαριανισμού Επεξεργασία

Ο Χαϊλέ Σελασιέ είναι μεσσίας για το κίνημα του ρασταφαριανισμού και τον προφήτη του κινήματος, τον Τζαμαϊκανό Μάρκους Γκάρβεϋ. Ο Γκάρβεϋ είχε καλέσει τους οπαδούς του να κοιτούν προς την Αφρική για την ενθρόνιση ενός «Μαύρου Βασιλιά», ο οποίος θα ήταν ο «λυτρωτής της φυλής» και, επίσης, προωθούσε την ιδέα της επιστροφής των μαύρων στην κοιτίδα τους. Έτσι, κυριότεροι λόγοι που ο Χαϊλέ Σελασιέ θεωρήθηκε μεσσίας ήταν δύο: πρώτον, η Αιθιοπία είχε πάντα αυτοκράτορες - βασιλείς και, δεύτερον, ήταν η μοναδική αφρικανική χώρα που δεν είχε καθεστώς αποικιοκρατίας.[36] Ο Χαϊλέ Σελασιέ επισκέφθηκε τη Τζαμάικα στις 21 Απριλίου 1966, όπου δεκάδες χιλιάδες Ρασταφάριαν τον υποδέχθηκαν ως Θεό. Έκτοτε η ημερομηνία αυτή εορτάζεται σαν θρησκευτική γιορτή. Πολλά τραγούδια της μουσικής ρέγκε είναι αφιερωμένα στον Αιθίοπα Αυτοκράτορα, όπως π.χ. το περίφημο Selassie is the chapel από το Τζαμαϊκανό συνθέτη και τραγουδιστή Μπομπ Μάρλεϊ,[37] ο οποίος, επιπλέον, μετέτρεψε το λόγο που εκφώνησε ο Χαϊλέ Σελασιέ το 1963 στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ σε τραγούδι, με τίτλο War.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Haile-Selassie-I. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6348t1j. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. 3,0 3,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 8064782. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. 4,0 4,1 «Хайле Селассие I» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  5. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 25  Ιουνίου 2015.
  6. 6,0 6,1 www.ordens.presidencia.pt?idc=154.
  7. Ανακτήθηκε στις 7  Μαρτίου 2021.
  8. web.archive.org/web/20171201040249/http://www.leighrayment.com/knights/knightshon.htm.
  9. Ανακτήθηκε στις 25  Μαρτίου 2021.
  10. Ανακτήθηκε στις 9  Ιανουαρίου 2022.
  11. BOE-A-1971-37670.
  12. John Markakis, Ethiopia: The Last Two Frontiers (Οξφόρδη: James Currey, 2011), σ.109.
  13. Harold G. Marcus, A History of Ethiopia, αναθ. έκδ. (University of California Press: Μπέρκλεϋ & Λος Άντζελες, 2002), σ.131-132, 180.
  14. Christopher Clapham, "Haile Sellassie I", Dictionary of African Biography (Οxford Univeristy Press: Οξφόρδη, 2012), τόμ.2, σ.544.
  15. "Haile Selassie I", Encyclopædia Britannica, Ανακτήθηκε 13-06-2015.
  16. Harold G. Marcus, A History of Ethiopia, σ.84, 108.
  17. Harold G. Marcus, A History of Ethiopia, σ.112-114.
  18. Φύλλο εφημερίδας "Έθνος" της 30 Οκτωβρίου 1930, σελ. 5: "Τι θα είπη Αυτοκράτωρ της Αιθιοπίας" Ανακτήθηκε στις 30/10/2019
  19. John Markakis, Ethiopia: The Last Two Frontiers, σ.109.
  20. The Autobiography of Emperor Haile Sellassie I, επιμέλεια: Edward Ullendorff (Frontline Books: Σικάγο, 1999), τόμ. A', σ.5.
  21. Εγκυκλοπαίδεια Νέα Δομή (Αθήνα 1996), τόμ. 35, σ.105.
  22. John Markakis, Ethiopia: The Last Two Frontiers, σ.109-110.
  23. Christopher Clapham, "Haile Sellassie I", σ.544-545.
  24. "Haile Selassie I", Encyclopædia Britannica.
  25. Paul B. Henze, Layers of Time: A History of Ethiopia (Palgrave: Νέα Υόρκη, 2000), σ.216-217.
  26. Σταύρος Βινιεράτος, "Ο Ρας Ταφάρι", Κοντά σας, τεύχ, 84 (2010), σ.8 (περιοδικό Συλλόγου Ελλήνων Αιθιοπίας). Ανακτήθηκε 12-06-2015.
  27. Gian Franco Vene, περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, #71 (Μάιος 1974), σελ. 18-25: "Χαϊλέ Σελασιέ Ο μοναδικός απόλυτος μονάρχης στην Αφρική ένας απόγονος της θρυλικής βασίλισσας του Σαβά"
  28. John Markakis και Nega Ayele, Class and Revolution in Ethiopia (Spokesman Books: Nότιγχαμ, 1978), σ.77 κ.εξ.
  29. "Haile Selassie I", Encyclopædia Britannica.
  30. Σταύρος Βινιεράτος, "Ο Ρας Ταφάρι", σ.8.
  31. "Επίσκεψη Αντιβασιλέα Αιθιοπίας Ras Taffari (Haile Selassie) στην Ελλάδα - Ras Taffari, Παύλος Κουντουριώτης και Αρχιεπίσκοπος Αθηνών" Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine.. Ε.Λ.Ι.Α. Ανακτήθηκε στις 20-06-2015.
  32. "Επίσκεψη Ras Taffari (Haile Selassie) στην Ελλάδα - αρχαίο δράμα στο Ηρώδειο" Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine.. Ε.Λ.Ι.Α. Ανακτήθηκε στις 20-06-2015.
  33. Σταύρος Βινιεράτος, "Ο Ρας Ταφάρι", σ.8.
  34. Elizabeth Germany, Ethiopia My Home: the Story of John Moraitis (Shama Books: Αντίς Αμπέμπα, 2001), σ.98-99.
  35. Θανάσης Τσιγγανάς, "O Χαϊλέ Σελασιέ, ο Ελύτης, ο Φλέμινγκ και ο Γκορμπατσόφ", Η Καθημερινή, 20 Σεπτεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 12-06-2015.
  36. "Haile Selassie I: God of the Black race". BBC. Ανακτήθηκε στις 22-06-2015.
  37. David Katz, "Rasta shook them up: Haile Selassie’s visit to Jamaica". Ανακτήθηκε στις 22-06-2015.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία