Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Χιόνη είναι γνωστά τα παρακάτω 4 πρόσωπα:

  1. Θυγατέρα του ποτάμιου θεού Νείλου και της Ωκεανίδας Καλλιρρόης. Η Χιόνη ζούσε στους αγρούς και κάποτε κακοποιήθηκε από κάποιο γεωργό. Για το λόγο αυτό, η Χιόνη μεταμορφώθηκε από τον θεό Ερμή, μετά από εντολή του θεού Δία, σε νεφέλη χιονιού, το οποίο πέφτοντας καταστρέφει τα σπαρτά.
  2. Θυγατέρα του Βορέου και της Ωρείθυιας (της κόρης του βασιλιά των Αθηνών Ερεχθέως).[1] Αδέλφια της Χιόνης ήταν ο Ζήτης, ο Καλάις και η Κλεοπάτρα. Η Χιόνη αυτή γέννησε ένα παιδί θεού, τον Εύμολπο από τον θεό Ποσειδώνα, και για να το κρύψει (από φόβο να μην το μάθει ο πατέρας της), το πέταξε στη θάλασσα. Παρ' όλα αυτά ο Ποσειδώνας έσωσε το παιδί και ανέθεσε την ανατροφή του στη Βενθεσικύμη, κόρη του από την Αμφιτρίτη.[2]
  3. Θυγατέρα του Αρκτούρου που την άρπαξε ο Βορέας, με τον οποίο απέκτησαν τρεις γιους, που έγιναν ιερείς του θεού Απόλλων στη χώρα των Υπερβορέων.
  4. Στις «Μεταμορφώσεις» του Ρωμαίου ποιητή Οβιδίου (ΧΙ 339) η Χιόνη ήταν η πανέμορφη κόρη του Δαιδαλίωνα. Με δύο θεούς, τον θεό Απόλλωνα και τον θεό Ερμή, κοιμήθηκε την ίδια νύχτα και έκαναν παιδιά μαζί της. Με τον Απόλλωνα γέννησε τον Φιλάμμωνα,[3] ο οποίος μετέπειτα έγινε βασιλιάς και μουσικός στη Φωκίδα και με τον Ερμή (κατά μία εκδοχή) τον Αυτόλυκο, ο οποίος είχε την ικανότητα να μεταμορφώνει ό,τι κλέβει. Έχοντας κάνει δύο θεούς να την ερωτευτούν μέσα σε μία μέρα, η Χιόνη μην μπορώντας να κρύψει την υπερηφάνειά της, άρχισε να καυχιέται για την ομορφιά και τα γυναικεία της προσόντα, τολμώντας να πει ότι είναι ομορφότερη από τη θεά Άρτεμη. Ακούγοντάς το αυτό η θεά, έστειλε τα βέλη της να της πάρουν τη ζωή.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. «Βορέας». mythotopia.eu. Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2023. 
  2. «Εύμολπος». mythotopia.eu. Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2023. 
  3. «Φιλάμμωνας». mythotopia.eu. Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2023. 

Πηγές Επεξεργασία

  • Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969, σελ. 705