Βικιπαίδεια

Hughes XF-11

αναγνωριστικό αεροσκάφος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Το Hughes XF-11 ήταν δικινητήριο πρωτότυπο αναγνωριστικό αεροσκάφος που σχεδίασε και πέταξε ο Χάουαρντ Χιουζ. Αν και η Αεροπορία του Στρατού των ΗΠΑ (USAAF) παράγγειλε 100 αεροσκάφη το 1943, τελικά κατασκευάστηκαν μόνο δύο πρωτότυπα. Κατά την διάρκεια της παρθενικής πτήσης το 1946 το XF-11 συνετρίβη στο Beverly Hills με τον Χιουζ στα χειριστήρια.[1] Παρόλο που η παραγωγή του αεροσκάφους ακυρώθηκε τον Μάιο του 1945 το δεύτερο πρωτότυπο ολοκληρώθηκε και πέταξε το 1947. Το πρόγραμμα προκάλεσε αντιδράσεις από την έναρξη του με συνέπεια η Γερουσία να διενεργήσει εξέταση σχετικά με την ανάπτυξη του F-11 και της ιπτάμενης ακάτου Hughes H-4 Hercules στα 1947-48.

Hughes XF-11
Το Hughes XF-11
Τύποςαναγνωριστικό
ΚατασκευαστήςHughes
Χώρα προέλευσηςΗΠΑ
ΣχεδιασμόςΧάουαρντ Χιουζ
Παρθενική πτήση7 Ιουλίου 1946
Κατάστασηακυρώθηκε
Κύριος χειριστήςUSAAF
Μονάδες που παρήχθησαν2
Αναπτύχθηκε απόHughes D-2

Σχεδιασμός και ανάπτυξη Επεξεργασία

Το F-11 σχεδιάστηκε για να καλύψει τις ίδιες απαιτήσεις με το ανταγωνιστικό Republic XF-12 Rainbow. Η Αεροπορία ζητούσε ένα ταχύ φωτοαναγνωριστικό που θα πετούσε σε μεγάλα ύψη και θα είχε μεγάλη ακτίνα δράσης. Το F-11 βασίζονταν στο προγενέστερο Hughes D-2, που είχε αναπτυχθεί με ίδιους πόρους. Η γενική διάταξη του θύμιζε αυτή του μαχητικού Lockheed P-38 Lightning αλλά ήταν κατά πολύ βαρύτερο και μεγαλύτερο σε διαστάσεις.[2] Ήταν ένα δικινητήριο μονοπλάνο ολομεταλλικής κατασκευής, με τρίκυκλο σύστημα προσγείωσης και twin-boom.

Προωθούνταν από τους αστεροειδείς κινητήρες Pratt & Whitney R-4360-31. Κάθε ένας κινούσε διπλές τετράφυλλες έλικες που στρέφονταν με αντίθετη φορά. Το περίπλοκο σύστημα των ελίκων βελτίωνε τις επιδόσεις και την σταθερότητα αλλά ήταν μόνιμη πηγή προβλημάτων. Το δεύτερο πρωτότυπο είχε συμβατικές, αντί για τις διπλές, τετράφυλλες έλικες.

Μετά από επείγουσα σύσταση του συνταγματάρχη (σμηνάρχου) Έλιοτ Ρούσβελτ (Elliott Roosevelt), που ήταν επικεφαλής επιτροπής που εξέταζε διάφορες νέες προτάσεις αναγνωριστικών αεροσκαφών τον Σεπτέμβριο του 1943, ο στρατηγός Henry "Hap" Arnold -αρχηγός της USAAF- διέταξε την κατασκευή 100 F-11 που θα παραδίδονταν στις αρχές του 1944. Προκειμένου να επιταχυνθεί η διαδικασία ο Arnold παρέκαμψε τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες της Διοίκησης Υλικού της USAAF, που διατύπωνε σοβαρότατες ενστάσεις για το κατά πόσον ο Χιούζ είχε την απαραίτητη εμπειρία και τις εγκαταστάσεις για να παραδώσει τα αεροσκάφη. Η παραγγελία ακυρώθηκε τελικά στις 29 Μαΐου 1945, αλλά επιτράπηκε στην κατασκευάστρια να ολοκληρώσει και να παραδώσει δύο πρωτότυπα.

Το πρόγραμμα αντιμετώπισε σημαντικές τεχνικές καθώς και οργανωτικές/διοικητικές δυσκολίες από την αρχή. Στα 1946-48 επιτροπή της Γερουσίας, που είχε συσταθεί για να εξετάσει το Αμυντικό Πρόγραμμα (έμεινε γνωστή σαν επιτροπή Τρούμαν και αργότερα σαν επιτροπή Brewster) διερεύνησε τα προγράμματα ανάπτυξης των F-11 και H-4, οδηγώντας στις περίφημες ακροάσεις Χιουζ-Ρούζβελτ τον Αύγουστο του 1947.[3] Το πρόγραμμα κόστισε στις ομοσπονδιακή κυβέρνηση 22 εκατομμύρια δολάρια.

Επιχειρησιακή ιστορία Επεξεργασία

Το αρχικό πρωτότυπο πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 7 Ιουλίου 1946 στο αεροδρόμιο του εργοστασίου Hughes στο Culver City στην Καλιφόρνια, με χειριστή τον ίδιο τον Χάουαρντ Χιουζ.[4] Το αεροσκάφος συνετρίβη στην πρώτη του πτήση.[4]

Ο Χιουζ δεν ακολούθησε το σχεδιασμένο πρόγραμμα πτήσης και επικοινωνίας και παρέμεινε στον αέρα σχεδόν τον διπλάσιο χρόνο από τον προβλεπόμενο. Ενώ βρίσκονταν για μια ώρα περίπου στον αέρα χάθηκε ο έλεγχος της δεξιάς έλικας, εξ αιτίας διαρροής, με αποτέλεσμα οι δύο έλικες να στρέφονται με την ίδια φορά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εκτραπεί το αεροσκάφος στα δεξιά και να συντριβεί.[5] Η USAAF απέδωσε το ατύχημα σε λάθος του πιλότου, που διατήρησε τον δεξιό κινητήρα σε πλήρη ισχύ και ελάττωσε τον αριστερό αντί να διακόψει πλήρως την λειτουργία του δεξιού.[6] Ο Χιούζ προσπάθησε να κάνει αναγκαστική προσγείωση σε ένα γήπεδο γκολφ όμως το αεροσκάφος έχασε ξαφνικά ύψος και "ξύρισε" τρεις οικίες, μία εκ των οποίων καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά.[4] Ο Χιούζ παραλίγο να χάσει την ζωή του.[4]

Το δεύτερο πρωτότυπο είχε συμβατικές έλικες. Η πρώτη πτήση του έλαβε χώρα στις 5 Απριλίου 1947 με χειριστή τον Χάουαρτ Χιουζ που είχε εν τω μεταξύ αναρρώσει από το ατύχημα. Η πτήση πραγματοποιήθηκε χωρίς απρόοπτα. Το αεροσκάφος ήταν σταθερό και είχε καλή πτητική συμπεριφορά. Από την άλλη τα aileron αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά σε χαμηλό ύψος. Στις συγκριτικές δοκιμές ανάμεσα στο XF-11 και το ανταγωνιστικό XF-12 που διεξήγαγε η αεροπορία αποδείχτηκε ότι το Hughes ήταν πιο δύσκολο στον χειρισμό και την συντήρηση και ότι η κατασκευή του θα κόστιζε το διπλάσιο από του XF-12.[5]

Η παραγωγή των F-12 ακυρώθηκε τελικά. Όταν η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ έγινε ανεξάρτητος κλάδος των ενόπλων δυνάμεων τον Σεπτέμβριο του 1947, το XF-11 μετονομάστηκε σε XR-11. Το μοναδικό XR-11 μεταφέρθηκε τον Δεκέμβριο του 1948 από το Wright Field στο Οχάιο στο Eglin Field της Φλόριδα για την διεξαγωγή δοκιμών καταλληλότητας[7] μέχρι τον Ιούλιο του 1949.[8] Το αεροσκάφος μεταφέρθηκε στις 26 Ιουλίου 1939 στην 3750 Technical Training Wing (Sheppard AFB) σαν στατικό αεροσκάφος για την διεξαγωγή εκπαίδευσης μέχρι την διαγραφή του από τις τάξεις της αεροπορίας τον Νοέμβριο του 1949.[9]

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Αεροσκάφη που σχετίζονται με την ανάπτυξη του XF-11 Επεξεργασία

Παρόμοια αεροσκάφη Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ Parker, Dana T. Building Victory: Aircraft Manufacturing in the Los Angeles Area in World War II, pp. 49-51, Cypress, CA, 2013. ISBN 978-0-9897906-0-4.
  2. ↑ Winchester 2005, p. 222.
  3. ↑ Hansen 2012, pp. 530–536.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 "Crash of the XF-11." check-six.com. Retrieved: 16 June 2010.
  5. ↑ 5,0 5,1 Winchester 2005, p. 223.
  6. ↑ USAAF Materiel Command to Gen. Spaatz, 16 August 1946, at F-11 project file at Air Force Historical Research Agency
  7. ↑ Fort Walton, Florida, "New Ship At Eglin", Playground News, 30 December 1948, Vol. 3, No. 48, p. 1.
  8. ↑ Francillon, René J., "McDonnell Douglas Aircraft Since 1920, Vol. II", Naval Institute Press, Annapolis, Maryland, 1979, 1990, Library of Congress card number 88-61447, ISBN 1-55750-550-0, p. 76.
  9. ↑ Francillon, René J., "McDonnell Douglas Aircraft Since 1920, Vol. II", Naval Institute Press, Annapolis, Maryland, 1979, 1990, Library of Congress card number 88-61447, ISBN 1-55750-550-0, p. 77.

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Barton, Charles. "Howard Hughes and the 10,000 ft. Split-S." Air Classics, Vol. 18, no. 8, August 1982.
  • Hansen, Chris. Enfant Terrible: The Times and Schemes of General Elliott Roosevelt. Tucson, Arizona: Able Baker Press, 2012. ISBN 978-0-61566-892-5.
  • Winchester, Jim. "Hughes XF-11." Concept Aircraft: Prototypes, X-Planes and Experimental Aircraft. Kent, UK: Grange Books plc., 2005. ISBN 978-1-84013-809-2.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Hughes_XF-11&oldid=9444985"