Honda Racing Corporation

Repsol Honda Team
	<img src="//upload.wikimedia.org/wikipedia/el/thumb/c/c5/Repsol_Honda_Team_logo.png/180px-Repsol_Honda_Team_logo.png" decoding="async" width="180" height="96" class="mw-file-element" data-file-width="247" data-file-height="132">
Όνομα 2019	Repsol Honda Team
Έδρα	Άαλστ, Βέλγιο
Αναβάτες	99. <img src="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9a/Flag_of_Spain.svg/23px-Flag_of_Spain.svg.png" decoding="async" width="23" height="15" class="mw-file-element" data-file-width="750" data-file-height="500"> Χόρχε Λορένθο ; 93. <img src="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9a/Flag_of_Spain.svg/23px-Flag_of_Spain.svg.png" decoding="async" width="23" height="15" class="mw-file-element" data-file-width="750" data-file-height="500"> Μαρκ Μάρκεθ
Μοτοσικλέτα	Honda RC213V
Ελαστικά	Michelin
Πρωταθλήματα αναβατών	11 (1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2001, 2002, 2003, 2006, 2011, 2013, 2014,2016,2017,2018,2019 )

Honda Racing Corporation
Ίδρυση	1982
Έδρα	Ασάκα, Ιαπωνία
Μητρική	Honda Motor Company
Ιστότοπος	Επίσημος ιστότοπος
	Πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Η Honda Racing Corporation (HRC) είναι θυγατρική της Honda που δημιουργήθηκε το 1982.^[1] Η εταιρεία συνδυάζει τη συμμετοχή σε αγώνες μοτοσικλετών σε όλο τον κόσμο με την ανάπτυξη αγωνιστικών μοτοσικλετών. Οι αγωνιστικές δραστηριότητές της αποτελούν σημαντική πηγή για τη δημιουργία τεχνολογιών αιχμής, που χρησιμοποιούνται για την ανάπτυξη των μοτοσικλετών της Honda. Η HRC συμβάλλει επίσης στην προώθηση του μοτοσικλετικού αθλητισμού, μέσα από ένα φάσμα δραστηριοτήτων που περιλαμβάνουν πωλήσεις αγωνιστικών μοτοσικλετών, υποστήριξη σε ομάδες αγώνων μοτοσικλέτας και προγράμματα εκπαίδευσης αναβατών.

Ιστορία Επεξεργασία

Αρχικά, για το αγωνιστικό κομμάτι της Honda ήταν επιφορτισμένη η ίδια η εταιρεία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, δημιουργήθηκε το Racing Service Center (RSC) ως ξεχωριστή εταιρεία, αναλαμβάνοντας το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1982, η εταιρεία μετονομάστηκε σε Honda Racing Corporation (HRC), συνεχίζοντας τις δραστηριότητες που αφορούν αγώνες μοτοσικλέτας και άλλες παρεμφερείς εκδηλώσεις.

Έρευνα και ανάπτυξη Επεξεργασία

Η ανάπτυξη νέων προϊόντων της Honda προκύπτει από την έρευνα για την παραγωγή νέων τεχνολογιών, υλικών και σχεδιασμού, μεταφράζοντας αυτές τις εξελίξεις σε εμπορικά προϊόντα. Η έρευνα είναι η πρώτη προτεραιότητα για την HRC και τη Honda R&D MSD, καθώς είναι αφιερωμένη στην ανάπτυξη αγωνιστικών μοτοσικλετών, με εστίαση στη δημιουργία τεχνολογιών επόμενης γενιάς. Οι νέες εξελίξεις που προκύπτουν από αυτές τις ερευνητικές προσπάθειες, ενσωματώνονται γρήγορα στα προϊόντα. Ταυτόχρονα, η HRC συνεργάζεται με τη Honda R&D για να αναπτύξει τρόπους εφαρμογής στις τελευταίες εξελίξεις στη βελτίωση των μοτοσικλετών παραγωγής της Honda.

Υποστήριξη χρηστών Επεξεργασία

Η HRC έχει καταστήματα υπηρεσιών σε 23 τοποθεσίες στην Ιαπωνία και επτά περιοχές στο εξωτερικό. Αυτά τα καταστήματα προσφέρουν εκτενή υποστήριξη των χρηστών, που κυμαίνονται από την προμήθεια εξαρτημάτων κιτ, για την αντιμετώπιση προβλημάτων και την παροχή συμβουλών σχετικά με τις ρυθμίσεις της μηχανής. Η HRC παρέχει επίσης με ένα σημαντικό περιβάλλον από το οποίο μπορεί να μετρήσει τις προσδοκίες και τις επιθυμίες των χρηστών και των φιλάθλων της μοτοσικλέτας. Οι πληροφορίες που συλλέγονται μέσω αυτού του αγωγού χρησιμοποιούνται για τη βελτίωση των υπηρεσιών υποστήριξης και την ανάπτυξη της παραγωγής.

MotoGP Επεξεργασία

Το 1995 η ομάδα εισήλθε με σύνθεση 3 αναβατών με τον Μικ Ντούχαν, τον Άλεξ Κριβιγέ και τον Σινίτσι Ίτο οδηγώντας τη Honda NSR500. Ο Ντούχαν κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα για δεύτερη συνεχόμενη φορά στην Αργεντινή, έναν αγώνα πριν το τέλος της περιόδου με επτά νίκες, ο Κριβιγέ τελείωσε την περίοδο τέταρτος με μία νίκη, ενώ ο Ίτο τερμάτισε συνολικά πέμπτος. Η ομάδα αυξήθηκε σε τέσσερις αναβάτες το 1996, όπου ο Ντούχαν και ο Κριβιγέ οδήγησαν τη NSR500 ενώ ο Τανταγιούκι Οκάντα και ο Ίτο οδήγησαν τη Honda NSR500V. Ο Ντούχαν κέρδισε το τρίτο του Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με οκτώ νίκες και ο Κριβιγέ τερμάτισε δεύτερος με δύο νίκες. Ο Οκάντα τερμάτισε έβδομος και ο Ίτο δωδέκατος.

Η ομάδα συνέχισε με τέσσερις αναβάτες στη σύνθεσή της το 1997 με τους Ντούχαν, Κριβιγέ και Οκάντα στη NSR500 και τον Τακούμα Αόκι στη NSR500V. Η ομάδα κέρδισε και τους 15 αγώνες της περιόδου με τον Ντούχαν να κερδίζει δώδεκα αγώνες, σπάζοντας έτσι το ρεκόρ του Τζάκομο Αγκοστίνι όσον αφορά τον αριθμό νικών σε μια περίοδο, στο δρόμο του για την κατάκτηση του τέταρτου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Ο Οκάντα τερμάτισε δεύτερος με μια νίκη, ο Κριβιγέ τερμάτισε τέταρτη με δύο νίκες, αλλά έπρεπε να χάσει πέντε αγώνες μετά από ένα σοβαρό ατύχημα στο Άσεν, ενώ ο Αόκι τερμάτισε συνολικά πέμπτος. Οι αναβάτες της ομάδας πήραν όλες τις θέσεις στο βάθρο σε τέσσερις αγώνες, στην Ιαπωνία, την Ισπανία, τη Γερμανία και την Ινδονησία.

Για το 1998, οι Ντούχαν, Κριβιγέ και Οκάντα συνέχισαν με την ομάδα οδηγώντας τη NSR500 και ο Σετέ Ζιμπερνώ οδηγώντας τη NSR500V. Ο Ντούχαν συνέχισε να κυριαρχεί στο πρωτάθλημα με οκτώ νίκες και στέφθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής για πέμπτη φορά στην πατρίδα του την Αυστραλία, μπροστά στους οπαδούς του, έναν αγώνα πριν το τέλος της περιόδου. Ο Κριβιγέ τερμάτισε τρίτος συνολικά με δύο νίκες, ενώ ο Οκάντα έπρεπε να χάσει τρεις αγώνες μετά το σπάσιμο του καρπού του, κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών στο ιταλικό γκραν πρι και τερμάτισε συνολικά όγδος. Ο Ζιμπερνώ τερμάτισε ενδέκατος.

Η σύνθεση της ομάδας παρέμεινε η ίδια για το 1999, με τους Ντούχαν, Κριβιγέ, Οκάντα και Ζιμπερνώ. Κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών για το ισπανικό γκραν πρι, ο Ντούχαν είχε ένα σοβαρό δυστύχημα, το οποίο τελικά προκάλεσε την αποχώρησή του από το άθλημα. Ο Κριβιγέ είχε την ευκαιρία να κερδίσει τον έκτο αγώνα και να κατακτήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Ρίο ντε Τζανέιρο, τον προ τελευταίο αγώνα της περιόδου. Ο Οκάντα τερμάτισε τρίτος συνολικά με τρεις νίκες. Ο Ζιμπερνώ, ο οποίος ξεκίνησε την περίοδο οδηγώντας την NSR500V πριν αντικαταστήσει τον Ντούχαν στην NSR500, τερμάτησε συνολικά πέμπτος. Η ομάδα κατάφερε να καταλάβει το πόντιουμ στην Καταλωνία, με πρώτο τον Κριβιγέ, δεύτερο τον Οκάντα και τρίτο τον Ζιμπερνώ.

Δεκαετία 2000 Επεξεργασία

Κριβιγέ, Οκάντα και Ζιμπερνώ παρέμειναν στην ομάδα για το 2000 με μοτοσικλέτες NSR500. 2000 ήταν μια δύσκολη περίοδος για την ομάδα, όπως Crivillé πήρε μόνο μία νίκη και τερμάτισε ένατη συνολικά, Okada τερμάτισε ενδέκατη και δέκατη πέμπτη Gibernau. Το 2001, Crivillé ενώθηκε με Tohru Ukawa. Η σεζόν δεν ήταν πολύ καλύτερη από ό, τι το 2000, όπως Crivillé μπορούσε να διαχειριστεί μόνο δύο θέσεις στο βάθρο και τερμάτισε στην όγδοη σεζόν, ενώ Ukawa τερμάτισε δέκατη με ένα ενιαίο βάθρο.

Το 2002, στο πρώτο έτος της νέας κατηγορίας MotoGP, ο Βαλεντίνο Ρόσι μπήκε στην ομάδα μαζί με τον Ουκάβα οδηγώντας τη νέα Honda RC211V, οι μόνοι αναβάτες να χρησιμοποίησαν τη νέα μοτοσικλέτα μέχρι κοντά στο τέλος της περιόδου, ενώ δόθηκε επίσης στον Άλεξ Μπάρος και τον Νταϊτζίρο Κάτο η RC211V. Ο Ρόσι κυριάρχησε και με έντεκα νίκες στέφθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής με τέσσερις αγώνες να απομένουν για το τέλος της περιόδου. Ο Ουκάβα με μία νίκη και οκτώ τερματισμούς στο πόντιουμ, τερμάτησε συνολικά τρίτος. Το 2002 ο πρωταθλητής AMA Superbike, Νίκη Χέιντεν, πλαισίωσε τον Ρόσι το 2003. Ο Ρόσι με εννέα νίκες και τερματίζοντας στο βάθρο σε όλους τους αγώνες, στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής για τρίτη συνεχόμενη φορά, δύο αγώνες πριν το τέλος της περιόδου. Ο Χέιντεν τερμάτισε συνολικά πέμπτος με δύο τερματισμούς στο πόντιουμ.

Μετά από την αποχώρηση του Ρόσι, ο βετεράνος των γκραν πρι, Άλεξ Μπάρος, πλαισίωσε τον Χέιντεν το 2004. Ο Μπάρος τερμάτησε τέταρτος και πέμπτος ο Χέιντεν. Και οι δύο αναβάτες τερμάτησαν στο πόντιουμ, αλλά δίχως νίκες. Για το 2005 ο Μαξ Μπιάτζι πλαισίωσε τον Χέιντεν στη σύνθεση της ομάδας. Ο Χέιντεν πήρε την πρώτη του νίκη σε MotoGP στην κούρσα της γεννέτηράς του, στο αμερικανικό γκραν πρι, τερματίζοντας συνολικά τρίτος. Ο Μπιάτζι ήταν πέμπτος με τέσσερα πόντιουμ.

Για το 2006, τον Χέιντεν πλαισίωσε ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής στην κατηγορία των 250cc, Ντάνι Πεδρόσα. Ο Χέιντεν κυριάρχησε στο πρωτάθλημα για το μεγαλύτερο μέρος της περιόδου, αλλά στο πορτογαλικό γκραν πρι, ο Πεδρόσα έπεσε από αμέλεια πάνω του. Και οι δύο αναβάτες αποχώρησαν από τον αγώνα και ο Ρόσι πήρε το προβάδισμα στο πρωτάθλημα, έναν αγώνα πριν το τέλος. Στον τελευταίο αγώνα της περιόδου, ο Ρόσι έπεσε από τη μοτοσικλέτα του έπειτα από μια κακή εκκίνηση. Ο Χέιντεν είχε με συντηρητική οδήγηση τερμάτησε τρίτος και έτσι στέφθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής, με δύο νίκες και οκτώ τερματισμούς στο πόντιουμ. Ο Πεδρόσα τερμάτισε πέμπτος με δύο νίκες και πέντε τερματισμούς στο πόντιουμ.

Η ίδια σύνθεση παρέμεινε για το 2007. Η ομάδα χρησιμοποίησε τη νέα Honda RC212V στα 800cc. Η νέα μοτοσικλέτα δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία αμέσως, αλλά αργότερα η μοτοσικλέτα βελτιώθηκε. Ο Πεδρόσα πήρε δύο νίκες και τελείωσε την περίοδο δεύτερος, ενώ ο Χέιντεν είχε απλά τερματισμούς στο πόντιουμ και κατέλαβε συνολικά την όγδοη θέση. Για το 2008, Πεδρόσα και Χέιντεν παρέμειναν στη σύνθεση της ομάδας. Κατά τη διάρκεια της περιόδου, ο Πεδρόσα επέλεξε ελαστικά Bridgestone και ένας τοίχος είχε τοποθετήθηκε ανάμεσα στα γκαράζ των Πεδρόσα και Χέιντεν για την πρόληψη της παρατήρησης των δεδομένων του ελαστικού. Ένας τοίχος μεταξύ της συνεργείας της ίδιας ομάδας για πρώτη φορά ςίχε υψωθεί από τον Ρόσι στην αρχή της περιόδου ανάμεσα σ' αυτόν και τον συμπαίκτη του με Michelin, Χόρχε Λορένθο.^[2]

Δεκαετία 2010 Επεξεργασία

Για το 2010, διευθυντής της HRC Team ήταν ο Καζουχίκο Γιαμάνο, επιβλέποντας όλες τις δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων των εργοστασιακών ομάδων και των συνεργατικών ομάδων. Ο Τοσιγιούκι Γιαμάτζι αντικατέστησε τον Γιαμάνο ως διευθυντής και διαχειριστής της ομάδας. Αλμπέρτο Πούιγκ ήταν διευθυντής του τμήματος του Πεδρόσα και ο Τζιάνι Μπέρτι ήταν διευθυντής του τμήματος του Ντοβιτσιόζο. Ο Σινίτσι Κοκούμπου ήταν τεχνικός διευθυντής, επιφορτισμένος με την εποπτεία των έξι μηχανών RC212V στο MotoGP.^[3]

Για το 2011, ο Σουμπέι Νακαμότο ήταν αντιπρόεδρος της HRC, υπεύθυνος για όλες τις ομάδες της Honda MotoGP. Ο Σινίτσι Κοκούμπου ήταν τεχνικός διευθυντής και ο Λίβιο Σούπο ήταν διευθυντής μάρκετινγκ και επικοινωνίας της HRC. Πεδρόσα, Ντοβιτσιόζο και Κέισι Στόνερ ήταν οι αναβάτες της ομάδας.^[4] Η ομάδα είχε επίσης τη χορηγία της PT Astra Honda Motor. Για το 2012, Πεδρόσα και Στόνερ ήταν οι αναβάτες της ομάδας. Για το 2013, ο Πεδρόσα συνέχισε να οδηγεί για την ομάδα, ενώ ο Μαρκ Μάρκεθ τον πλαισίωνε, με τον Σούπο ως επικεφαλής της ομάδας.

Το 2014, ο Μάρκεθ έγινε ο νεότερος αναβάτης που κέρδισε δέκα διαδοχικούς αγώνες στο MotoGP. Για το 2015, Πεδρόσα και Μάρκεθ παρέμεινε με την ομάδα.

Λογότυπο Επεξεργασία

Το λογότυπο της ομάδας έχει εξελιχθεί με το πέρασμα του χρόνου. Το διάστημα 1985–1993, η εργοστασιακή ομάδα της HRC συνεργαζόταν με την εταιρεία Rothmans International, παίρνοντας την ονομασία «Rothmans Honda».^[5] Έπειτα από τη συνεργασία της HRC με την εταιρεία Repsol, η ομάδα μετονομάστηκε σε «Repsol Honda».^[6]