Κατά την αρχαία προϊστορική και ιστορική περίοδο σε πολλά παράκτια υψώματα της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας, είχαν κτιστεί πύργοι, από τους οποίους ήταν ορατό ένα μεγάλο τμήμα του θαλάσσιου ορίζοντα.

Κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας, πολλοί από αυτούς τους παλαιούς πύργους είχαν επισκευασθεί και νέοι είχαν οικοδομηθεί και πήραν το όνομα βίγλες. Το έργο των αρχαίων φρυκτωρών ανέλαβαν οι βιγλάτορες. Αυτοί είχαν ηλικία από 17-50 ετών και ήταν εκπαιδευμένοι στη χρήση των όπλων. Τους βιγλάτορες καθόριζαν σε κάθε βίγλα οι πρωτόγεροι των κοντινών χωριών. Είχαν καθήκον να κατοπτεύουν το θαλάσσιο ορίζοντα νύχτα και μέρα και να επισημαίνουν τα πλοία που έπλεαν προς την παραλία. Με διάφορα σήματα που μετέδιδε η μία βίγλα προς την άλλη, ειδοποιούσαν τη διοίκηση που είχε έδρα την πόλη, καθώς και τους διοικητές των λόχων εάν επρόκειτο για φιλικά ή εχθρικά πλοία. Επίσης με τα κατάλληλα σήματα ενημερώνονταν οι κάτοικοι των χωριών και κατέφευγαν για προστασία στα φρούρια ή στις κορυφές των βουνών.

Η φρούρηση στις βίγλες κυρίως στις παράκτιες γίνονταν όλο το χρόνο μόνο τη μέρα και οι φρουροί ονομάζονταν μεροβίγλοι. Κατά τη θερινή περίοδο η φρούρηση γινόταν και τη νύχτα και οι φρουροί ονομάζονταν νυχτοβίγλοι.