Δημήτριος Φωτιάδης
Ο Δημήτρης Φωτιάδης (Σμύρνη 1898-Αθήνα, 23 Οκτωβρίου 1988) ήταν Έλληνας λογοτέχνης που ασχολήθηκε κυρίως με την Ελληνική Επανάσταση του 1821. [1]
| Δημήτριος Φωτιάδης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Δημήτριος Φωτιάδης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 25 Μαρτίου 1898 Σμύρνη |
| Θάνατος | 23 Οκτωβρίου 1988 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | λογοτέχνης συγγραφέας μεταφραστής |
| Εργοδότης | Νεοελληνικά Γράμματα |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Αλέκος Φωτιάδης |
| Αδέλφια | Αικατερίνη Φωτιάδου-Καλλιδοπούλου |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | πρόεδρος (1974–1977, Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΟι γονείς του ήταν εύποροι (πατέρας του ήταν ο μεγαλοκτηματίας Αλέκος Φωτιάδης)[2] και ο ίδιος κατετάγη ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό κατά τη διάρκεια του Μικρασιατικού Πολέμου. Με τη Μικρασιατική καταστροφή κατέφυγε στην Αθήνα και έκανε την εμφάνισή του στα γράμματα με τα θεατρικά Μάνια Βιτρόβα και Το μαγεμένο βιολί το 1931, ενώ εργάστηκε και ως διευθυντής του περιοδικού Νεοελληνικά Γράμματα (1936-1941). Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έφυγε στο εξωτερικό και εργάστηκε ως ανταποκριτής στο Λονδίνο και τη Μέση Ανατολή. Ξαναγυρνώντας στην Ελλάδα εξορίσθηκε στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στη Μακρόνησο, την Ικαρία και τον Άγιο Ευστράτιο, ενώ υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (1945-48). Τα Ελεύθερα Γράμματα αποτέλεσαν πεδίο έκφρασης για πολλούς διανοουμένους της εποχής όπως η Φούλα Χατζιδάκη κ.ά.[3][4]
Μετά την απελευθέρωσή του έγινε στέλεχος της ΕΔΑ. Μετά τον πόλεμο στράφηκε στην ιστοριογραφία, επικεντρώνοντας το έργο του κυρίως στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόνης (1939) και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας (1982, για το έργο του "Ενθυμήματα"). Από το 1974 ως το 1977 ήταν πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ο πρώτος μεταδικτατορικά (είχε επιβληθεί λογοκρισία τα προηγούμενα χρόνια).[5]
Έργα
Επεξεργασία- Μάνια Βίτροβα. 1932.
- Μαγεμένο βιολί. 1931.
- Κατακτητές. 1936.
- Ο κόσμος ανάποδα. 1937.
- Θεοδώρα. 1946.
- Μακρυγιάννης. 1946.
- Αριστοφάνης, Ιππής. 1938.
- Πλάτων, Συμπόσιο. 1939.
- Δημοσθένης, Γ’ Φιλιππικός. 1940.
- Πλάτων, Φαίδρος. 1967.
- Μελέτες – Δοκίμια
- Μεσολόγγι. Αθήνα, Ορίζοντες, 1953.
- Καραϊσκάκης. 1956.
- Κανάρης. 1960.
- Η δίκη του Κολοκοτρώνη. 1962.
- Όθωνας – Η μοναρχία.1963.
- Όθωνας – Η έξωση. 1964.
- Η Επανάσταση του ’21, τ.1-4. 1971-1972.
- Σαγγάριος· Εποποιία και καταστροφή στη Μικρά Ασία. 1974.
- Η 3η Σεπτεμβρίου 1843. 1975.
- Ζωή και Τέχνη. 1976.
- Ενθυμήματα, τ.1-3. 1986.
- Άπαντα. Αθήνα, 1988.
- Η ακτή των σκλάβων. Αθήνα, Εταιρεία Λογοτεχνικών Εκδόσεων, 1955 (έκδοση β΄).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Για το ιστοριογραφικό έργο του Δημήτρη Φωτιάδη (1898 - 1988), Ριζοσπάστης, 30-3-2008, σελ.2 (ένθετη έκδοση), ανάκτηση 6-10-2015.
- ↑ «Βιογραφικό». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Δυο λόγια για τη Φούλα Χατζηδάκη - άρθρο του Κώστα Π. Παντελόγλου
- ↑ Ιστορία της Αντίστασης 1940-45, εκδόσεις Αυλός Αθήνα 1979
- ↑ «Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2015.