Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας 1822

Η πρώτη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας έγινε από το Εκτελεστικό το 1822, με τον νόμο υπ' αριθμόν 12 της 30ής Απριλίου 1822, Περί του Οργανισμού των Ελληνικών Επαρχιών".

Ο νόμος όριζε, «κατά μίμησιν των κρατούντων εις την Γαλλίαν», τη δημιουργία επαρχιών, αντεπαρχιών Α' και Β' τάξεως και κοινότητες. Ο νόμος και η διοικητική διαίρεση εφαρμόστηκαν τελικά μόνο στα νησιά του Αιγαίου, εφόσον δεν κατέστη δυνατό να εφαρμοστεί στην υπόλοιπη ελεύθερη Ελλάδα (Πελοπόννησο και Στερεά Ελλάδα).

Οι επαρχίες και αντεπαρχίες που δημιουργήθηκαν είναι οι εξής:

Επαρχία Νάξου
(Έπαρχος : Αλέξανδρος Ραφτόπουλος)

Αντεπαρχία	Αντέπαρχος
Αντεπαρχία Πάρου και Αντίπαρου	Αλέξανδρος Ραφτόπουλος
Αντεπαρχία Σίφνου και Σερίφου	Παναγιώτης Καραγιάννης
Αντεπαρχία Μήλου και Κιμώλου	Αναστάσιος Μπονδέλης

Επαρχία Τήνου
(Έπαρχος : Εμμανουήλ Σπυρίδωνος)

Αντεπαρχία	Αντέπαρχος
Αντεπαρχία Μυκόνου και Δήλου	Γεώργιος Σκευάς
Αντεπαρχία Κέας και Θερμιών	Διονύσιος Ορφανός

Επαρχία Άνδρου
(Έπαρχος : Γεώργιος Κλήρης)

Αντεπαρχία	Αντέπαρχος
Αντεπαρχία Σκοπέλου, Σκιάθου και Ηλιοδρομίων	Παύλος Σιδέρης
Αντεπαρχία Σκύρου	Ανδρέας Μαυρογιάννης

Επαρχία Σάμου
(Έπαρχος : Κυριάκος Μόραλης)

Αντεπαρχία	Αντέπαρχος
Αντεπαρχία Πάτμου και Ικαρίας	Αθανάσιος Αντωνιάδης

Επαρχία Κάσου
(Έπαρχος : Ιωάννης Κοντουμάς)

Αντεπαρχία	Αντέπαρχος
Αντεπαρχία Καρπάθου και Χάλκης	Κοσμάς Γκίνης
Αντεπαρχία Σύμης, Επισκοπής και Νισύρου	Ιωάννης Ψαράκης

Επαρχία Σαντορίνης
(Έπαρχος : Ευάγγελος Μαζαράκης)

Αντεπαρχία	Αντέπαρχος
Αντεπαρχία Ίου και Σικίνου	Ιωάννης Δημητρόπουλος